Afgelopen weekeind was weer een top weekeind! Natuurlijk niet omwille van de open monumentendag. Alhoewel ons Vlaanderen heel wat te bieden heeft op het vlak van geschiedkundige gebouwen, dat wel. Maar geef toe: we leven nu! En wat zijn die ouwe gebouwen toch allemaal saai en muf.
In Mechelen hebben ze er wat op gevonden: span een kabel tussen zo’n twee deelnemende gebouwen en geef het volk brood en spelen!
Da’s ook zo oud als de straat zal je zeggen. Maar wat geeft het nog steeds vonken!

Open monumentendag met een extra dimensie, daarvoor moet je in Mechelen zijn!


Langs die bewuste kabel over de Grote Markt (het zijn er twee naast elkaar om precies te zijn) komen 20 vrij grote klokken naar beneden gezoefd, met enige tussenpozen. Elk van deze klokken barst open boven de, op dat moment, uitzinnig geworden menigte. Uit elk zo’n klok vallen 20 kleine, rode plastieken klokjes die door hun licht gewicht naar beneden dwarrelen. De menigte verdringt zich een ongeluk naar deze twintig kleine klokjes alsof ze gemaakt zijn van puur goud.
Want op één van deze staat een nummertje. En als je dat klokje bemachtigd hebt, dan dien je als de vliegende bliksem naar de burgemeester te lopen, bij wie je dan je plastieken klokje omruilt voor een mooie, bronzen (ok, geen goud dus…), blinkende klok waarop gegraveerd staat: Klokjeswerpen Mechelen 2007!

En vorig weekeind was het dus weer zover. Er werden weer 20 mooie, bronzen klokken weggegeven.

Wanneer de grote klok opengaat en de kleine klokjes naar beneden dwarrelen dan gaat natuurlijk iedereen door het lint. Iedereen verdrukt iedereen. Een beetje hardhandig. En het is nogal egoïstisch en ieder voor zich ook. Een onbedoelde elleboogstoot is gauw gegeven. En even snel ontvangen. Klokjeswerpen is dan ook niet voor watjes! Er lopen, jammer genoeg, ook kindjes tussen. Maar die gaan al gauw jankend en bloedend naar huis na de eerste klok en dan heb je pas echt het strijdveld open liggen voor volle aktie! Het is echt een unieke familie gebeurtenis en voor de kindjes onvergetelijk (zoals in traumatiserend).Vele klokjes vallen vervolgens gewoon tussen de menigte door op de grond. dan gaat iedereen op de knieën, hoofden komen dan gevaarlijk dicht bij elkaar, en botsen. Vingers worden verpletterd, nagels omgeplooid of afgescheurd… Wat zijn tradities leuk en onderhoudend!

Het Rode Kruis staat elke keer klaar aan de kant van de markt. Elk jaar hebben ze wel wat blutsen en builen te verzorgen.

Elke editie levert weer hartverwarmende verhalen op. Zo was er dit jaar iemand bij die een klokje met een nummertje kon bemachtigen. Eénmaal terug recht geklauterd en zondagse kleren afgestoft toonde de man fier z’n klokje door het voor zich omhoog te houden en te bewonderen zodat hij het zelf kon beseffen. Dat gaf dan weer een andere, minder gefortuneerde klokkenjager het idee om dat klokje uit de handen van de eerste eigenaar te ritsen en ermee aan de haal te gaan door de massa. Niet meer terug gezien.

Bevreemdend toch, wat zo’n klokje met je doet!

Mijn eigen verhaal van dit jaar is nog triester dan dat van 2005. Toen kwam zelfs niet één klokje in de buurt van mijn grijparmen. Dit jaar echter viel toch wel een klokje mét nummertje pardoes vlak voor me neer, zeker. Dwars door de menigte tot op de grond. Ik zag het nummertje in dat klokje, hoorde meteen een klik in m’n hersenen en gooide me zonder veel verder nadenken met volle massa in de richting van het eigenlijk best wel onnozele klokje. En maar grijpen en grijpen! Net zoals tientallen andere handen die het klokje bij wijlen aan het zicht ontrokken. Ik raakte het klokje zelfs aan, maar het totterde meteen ook weer weg. Toen ik een paar andere handen (beide van dezelfde eigenaar, bleek een weinig later) het klokje stevig zag omsluiten was het beslist.

De moed zakte in m’n schoenen. Voor de gelegenheid waren dat overigens de veiligheidsschoenen met stalen tip van het werk. Ik begon opeens te voelen dat ik m’n elleboog bezeerd had, en geleidelijk kwam ook de rest van m’n omgeving tot me terug.

En dat was het dan weer, het klokjeswerpen 2007! Gekneusd, gebroken en vol blauwe plekken wandel je naar huis. Voldaan, dat wel. Aan de kasseien van de Grote Markt hangt nog het bloed, te wachten om te worden weggespoeld bij de eerste regenbui.

Volgend jaar pas ik een andere, geheime strategie toe! Nog slechts 364 keren slapen…

Zie ook filmpje

Merlijn