Tussen slapen en opstaan lig ik wel eens te mijmeren en meestal dwalen mijn gedachten dan af naar mijn kindertijd, die ik doorbracht aan de Tervuursesteenweg.
Als kind mochten we soms een commiske gaan halen in het winkeltje van Roza en Marcel.
Het was een klein kruidenierswinkeltje, net naast de velowinkel van Van Boxem, op de hoek van waar nu de Mahatma Ghandistraat is.
Die straat was er toen nog niet, alleen maar een jeirweg tussen de beemden, met een stuk achterin nog een leegstaand huisje dat gebruikt werd als repetitielokaal door de Fast’n Bulbus, een plaatselijke popgroep uit de buurt.
Er was daar ook een vijvertje, waar Tist Van Boxem, de velomaker, zijn elders gevangen vissen opzette.
Als kind getuigde het van moed en durf om met een stok en een koord met een haak, of met een schepnetje op die vijver te gaan vissen, met het gevaar betrapt te worden door den ouwe Van Boxem.
Maar goed, we dwalen af, want het ging over het kruidenierswinkeltje van Marcel en Roza Van Loock.
Een woning met twee ramen, met tussenin de iets dieper gelegen toegangsdeur.
Een witte, mooi met krullen afgewerkte deur met in de bovenste helft een venster waarop een grote zelfklever hing van Sunlight zeep.
Het was een huis met een hoog plafond en links, achteraan en rechts stonden dan ook stapelrekken tot tegen het plafond.
De toonbank stond recht voor je als je binnenkwam en liep aan de linkerkant verder.
De hele linkerkant stond ook nog eens vol met allerlei koopwaren.
Marcel was een nogal lange, smalle en fiere meneer met een bijna kaal hoofd en de paar haren die hij nog had, plakten tegen zijn hoofd met Brylcreem.
Hij had altijd een kraaknette crèmekleurige kaspusjeir aan en daaronder altijd een hemd en plastron.
Ik heb hem nooit zonder gezien, zodat het wel leek of hij ermee ging slapen.
Hij en zijn vrouw, Roza kenden elke klant bij naam en wisten ook wie familie van wie was.
Je werd er bij je voornaam aangesproken en je mocht niks zelf uit de rekken nemen.
Je werd er altijd bediend met de glimlach, je rekening werd met de hand uitgerekend en als kind kreeg je altijd ne lekstok.
Die werd nooit vergeten, want dat was klantenbinding.
Helaas heeft de GB, die zich ergens halverwege de jaren zeventig aan de Brusselsesteenweg vestigde ook Marcel en Roza met pensioen gestuurd.
Nu moeten we alles zelf uit de rekken halen, moeten we het zakje om alles in te pakken nog betalen ook en achter onze lekstok kunnen we ook fluiten.
Betalen doen we niet meer met geld, maar met een plastic kaartje en de rekening wordt allang niet meer met de hand uitgerekend.
Je bent ook allang niet meer de Jan van Rikske de crommeur, maar gewoon meneer.
Spijtig genoeg heb ik er nooit aan gedacht om een foto te maken van dat mooie rustieke kruidenierswinkeltje, noch van Marcel en Roza, maar in een nostalgische bui kan ik hen nog steeds voor de geest halen.
Misschien heeft iemand van jullie er wel een foto van liggen, of eentje van gelijkaardige winkeltjes.
Je zou er me een groot plezier mee doen.