Opeens viel het me binnen dat misschien die guitige en oubollige “drogisterij-doe-het-zelf-en-ook-wel-wat-algemene-voeding-zaak” van op de hoek wel net dat ééne attribuut zou kunnen in huis hebben. Ikke daarbinnen! Om te vragen dus naar zo’n plooibare trechter. Het dametje achter de kassa knikte meteen positief. Ze sletste naar achteren in het magazijn en ik volgde gedwee en vol hoop. Aangekomen bij de verloop- en adapterstukken allerhande begon ze naarstig te rommelen. " En wat dan volgt zal u ten zeerste tot de verbeelding spreken. Lees vooral verder... Verhaaltje van een Frank Afgelopen weekend bracht ik al wildkamperend door in onze Ardennen. De dag van vertrek heb ik nog m’n VW busje in orde gesteld: slaapzakken, water, gas, kookgerei,… en wat technische zaken gecheckt: oliepeil, koelmiddel, batterijniveau,… Ik stelde vast dat er gerust een litertje olie bij mocht. Daarom had ik een busje olie in de auto klaargezet, maar nog niet aangevuld. De tuit achter de oliedop is namelijk moeilijk bereikbaar. Ik was al lang van plan een speciaal trechtertje te kopen (mét zo’n handige bocht) om makkelijker olie te kunnen aanvullen. Hoe los ik dat nu nog zo snel op. Met zo’n laag oliepeil vertrekken kan niet! Opeens viel het me binnen dat misschien die guitige en oubollige “drogisterij-doe-het-zelf-en-ook-wel-wat-algemene-voeding-zaak” van op de hoek wel net dat ééne attribuut zou kunnen in huis hebben. Ikke daarbinnen! Om te vragen dus naar zo’n plooibare trechter. Het dametje achter de kassa knikte meteen positief. Ze sletste naar achteren in het magazijn en ik volgde gedwee en vol hoop. Aangekomen bij de verloop- en adapterstukken allerhande begon ze naarstig te rommelen. Daar stonden we dus. “Mais, enfin!” Tés ni meuglijk!”, zuchtte ze. De dingen bleken uitverkocht te zijn. “En veu wa hedde da noedig ?”, trachtte ze me nog even af te leiden van het prangende stockprobleem. Eveneens lichtjes geambeteerd over het feit dat er geen trechters meer in huis waren, begon ik nog even mee te zoeken. En, waarachtig, onder in het rek, bedolven onder andere rommel, zag ik toch wel enkele oranje slurven liggen die ideaal zouden zijn om de olie van de bus in het busje te krijgen. En dat slechts voor 34 BFr! Inderdaad, er plakte nog een achtergebleven prijsetiketje in Belgische Frank op het ding, of beter gezegd: onder het stof. Ik moest er even om glimlachen, en het madammeke met mij. Beide hadden we hiertoe reden. “Stockrotatie kan beter!” dacht ik. En haar zag ik denken: “Zie je wel dat ik er nog in huis had!” Voldaan vatte ze haar sletstocht terug naar de kassa aan. Ik ging haar achterna, maar keek nog even links en rechts naar de artikelen. En zo ontdekte ik nog meer etiketjes die de prijs in Belgische Frank afficheerden. Ik begon systematisch artikelen om te draaien om het etiketje te zien. Tussen de verloop-en adapterstukken afdeling en de kassa was kwasi alles nog in Bfr geprijsd! Straf! Enfin, ik sta tegenover haar aan de kassa, en begin al in het vuistje te lachen over het grapje dat ik zojuist bedacht en zal uithalen! Ik heb namelijk nog een briefje van honderd Frank in m’n portefeuille zitten; een sentimenteel souvenierke aan een ander tijdperk. Ik zeg dus: “Allee, vier en déttig Frank, zekers?” en ik leg gelijk het briefje van honderd op de kassa. Ik verheug me geniepig al over haar reaktie. Net zoals toen bij de bakker op de Battelsesteenweg, het was iets na Sinterklaas, toen ik de bakkersvrouw enkele chocoladen Euro’s in de hand dropte. Ze proestte het uit! Maar deze keer was ik wat overmoedig, zou gauw blijken! Er volgde geen geproest, en dat vond ik al wat eigenaardig. De madam nam het briefje van honderd op, alsof ze er gisteren nog zo ééntje had gezien. “Nu gaat het gebeuren, zie!”, vergaloppeerde ik mij vervolgens. Niks van! Het briefje werd in de kassa gestopt en gesorteerd naast enkele gele tweehondertjes en wat verder één enkel blauw vijfhonderdtje. Haar oude handen, met dunne, glanzende velletje dat alle aders en knokkels zichtbaar liet, grabbelden vervolgens enkele keren in het bakje ernaast om er wat muntjes uit te triëren. Belgische muntjes! Ze zette de muntjes uit op de toog: ééntje van vijftig Frank, drie van vijf Frank en ééntje van één Frank. Daar lag 66 Bfr wisselgeld voor me klaar! Anno 2007… Ik was al kompleet vergeten hoe de muntjes en de briefjes er ook alweer uitzagen; het kleine, lichte, blinkende Frankske, het goudkleurige, ietwat matte vijf Frank stuk dat aan één zijde door een lijntekening taartgewijs in drie gelijke stukken wordt gedeeld. En tenslotte het zwaardere, geribbelde vijftig Frank stuk. “Dit kan niet waar zijn, hé!”, dacht ik bij mezelf. Maar herpakte me snel en dacht meteen dat als ik niet zou oppassen de fopper wel eens gefopt zou kunnen worden. En nog wel door een kranig besje van acht en tachtig (had ze me toevertrouwd) lentes fris. Dus ik zei: “Da’s just!”, en nam het geld in m’n vuist. “Zeg, allee, da gij nog Franskes oannémt?”, vroeg ik geveinsd geïnteresseerd en met elke vorm van de minste grijns vakkundig verstopt. “Jaja, veu de aa madammekes van hie in de gebuuren, hé. Dei goan ni no de Match of waddest doa, zenne! “, zei ze met dergelijk uitgestreken gezicht zodat het mij nu langzaam begon te dagen. Bovendien zou het wel straf zijn voor een madammeke van acht en tachtig om nog zo’n spellekes te spelen. Ik begon dus door te hebben dat dit serieus was! Mijn Frank viel, zeg maar. Ik ging nog even door met wat bijvragen te stellen, terwijl ik m’n kleingeld, collector-items zeg maar, wegstak in m’n houder voor Eurocenten. En zo bevestigde ze me dus effektief dat ze, om de oudjes te ‘helpen’, na de invoering van de Euro, gewoontjes is blijven Belgisch geld aannemen. Ook wel Euro’s, jawel. Vooral voor de grotere bedragen, bv. Niet dat hier vaak voor grote bedragen verkocht wordt, dat niet. Of anders van jongere mensen dan, die wél hun Franken tijdig hadden uitgegeven. Ik vroeg verder ook nog hoe het toch kon zijn dat er nog steeds voldoende deviezen in omloop waren. En hoe het kwam dat, vijf jaar na de invoering van de Euro, nog niet alle Belgische geld van de buurt in haar lade verzameld lag. Haar antwoord kwam meteen: ze koopt zelf soms ook goederen in, om te koop aan te bieden in de winkel. Dat zijn dan eieren, goeie boter, of kippen… die ze bij een boerke aan de rand van de stad koopt… voor Belgisch geld natuurlijk! Ahja, want het betreft diezelfde oudjes die met Belgisch geld komen betalen in haar winkeltje. Dat zijn dan telkens wat hogere bedragen, zodat alles weer in cirkulatie komt. De rekening klopt. Bovendien gaat er eigenlijk nooit geld buiten dit circuit. Maar uitzonderlijk dus nog wel eens binnen, via een verdwaalde ‘Mecheleer’ die toevallig nog een hondertje in z’n portefeuille meedraagt. Hoeft het nog gezegd te worden dat ik paf stond in dat winkeltje. En nog steeds eigenlijk. Verbijsterd! Wat een klein wereldje is dit niet, hé? Een waar micro-economietje. Volledig op zichzelf, en draaiend op,…tja,…’speelgoedcentjes’ eigenlijk. Die briefjes en muntjes zijn immers niets meer waard, want het inruilen voor Euro’s is nu wel definitief gedaan, geloof ik. Ik zei nog tegen de winkelmadam dat ik het een straf verhaal vond, en dat ook ik, samen met haar, vond dat er teveel van de goeien, ouwen tijd aan het verloren gaan is. En dit in steeds hoger tempo. “Ha, hie dun we d’er iet oan, hé!”, was weer haar pasklaar antwoord. Ik groette haar en liet haar achter in haar wereldje. Bij het buitengaan stapte tegelijkertijd een oud dametje binnen. Ik dacht aan wat er daarbinnen straks zou gebeuren… Ik sloot de deur voor haar wanneer ze binnen was, en liep in de richting van de wagen. M’n week-end genoot zag me aan komen met m’n nieuwe, fel oranje toeter, die ik voor de grap voor m’n neus plaatste. Ze draaide het raampje half open, negeerde zoals gewoonlijk m’n clowneske gedrag (ze heeft het er ondertussen wel mee gehad, begin ik te denken), en vroeg :”Dat ziet er perfekt uit! Wat heeft dat gekost?” M’n antwoord was: “Dat kunt ge nooit raden!” Merlijn