Ter gelegenheid van een verjaardag ging ik ook dit jaar op zoek naar 'het betere restaurant' in Mechelen dat door z'n originaliteit, decor of kwaliteit van de maaltijden een meerwaarde zou betekenen voor deze biezondere dag. Dit jaar ging de keuze naar het nieuwe PURO, in het oude kantoorgebouw van de Lamot brouwerij in hartje Mechelen. De jarige in kwestie had al es laten vallen dat bij het voorbij fietsen de mooie façade al was opgevallen. Die avond werd inderdaad bevestigd dat PURO een mooie façade heeft! Ik wil in de volgende 'gangen' niet overkomen als een purifikateur, maar ik heb toch wel een aantal onverteerde anekdotes te vertellen over zaken die ons die avond in de maag zijn gesplitst... Merlijn De entrée En dan bedoel ik niet het voorgerecht, nee, ik bedoel het binnengaan zelf. Het was echter eerst nog even zoeken naar een fietsenstalling. Die ontbrak dus. Het was er al een boeltje van geparkeerde fietsen, dus besloten we ook de onze maar te dumpen en aan de trap vast te leggen. Zo stonden ze weliswaar lichtjes in de weg, maar bij ontbreken van een fietsenstalling, wat doe je dan? De fiets hoort thuis in de stad en dat dient benadrukt te worden. Hier op de koer tussen het Novotel en de Puro zijn de lijnen van de architektuur zo strak dat ze snijden. Esthetisch gezien zouden veel rondere vormen van wat fietsjes en een leuk gedesignde stalling heus niet misstaan en zelfs voor opluchting zorgen. De entrée gebeurt vervolgens langs de originele zware, donkere marmeren trap. Die leidt je naar de zaal. Onderaan de trap is de bar. Over de twee verdiepingen zijn inrichting, kleur en verlichting zeer geslaagd. Il faut le dire! De zithoeken zijn ook zeer geslaagd. Zeer stijlvolle banken zetten de strakke lijn die de architektuur van het gebouw zelf aangeeft, vlot verder. Er heerst een harmonieuze kohesie! De back-lit rekken waarop de lange slanke flessen op gemillimitreerde afstand van elkaar pronken, achter de bar op de verdieping, is indrukwekkend en de uitgekiende verlichting is een lust voor het oog. Aan de straatkant (Korenmarkt) zijn de pousse-cafe zithoeken. Deze zijn luksueus ruim en stralen een uitnodigende laid-back atmosfeer uit. Je kan er ook sippen van een longdrink, verzonken in Caraïbische memoires, en terwijl, met staar in de ogen, het leven op straat gade slaan nu de avondklok toch al enige jaren is afgeschaft in Mechelen. Eénmaal neergezeten liet 'N.', onze ober voor de avond, ons zeker niet te lang wachten, en werd gevraagd welk aperitiefje we wensten. Daarop was ik verplicht te antwoorden dat we dan eerst de kaart zouden willen gezien hebben. Aan zijn spontane reaktie hierop te oordelen meende de ober daar wel meteen een grapje in te kunnen ontwaren. De sfeer was gezet! Bij het aperitiefje kregen we een hapje. Dat kwam rechtstreeks uit de frigo (of was het de diepvriezer) schijnbaar, want het was zo koud dat je het nauwelijks kon smaken. Gelukkig maar misschien. Wat later bij het kiezen van de wijn bedankten we uiteindelijk toch vriendelijk voor het aanbod uit de wijnkaart. Nog voor we hieraan konden toevoegen dat we dus voor de huiswijn wensten te kiezen, waren echter al twee van de vier wijnglazen gezwind weggenomen! Net voor het derde glas zou worden weggepikt, konden we dit alsnog verduidelijken en kwamen de glazen terug op hun plaats te staan. Toen de fles op tafel kwam, demonstreerde de ober ongevraagd wat klunzige origami met het servjetje, maar kwam snel tot de konklusie dat hij het toch maar best gewoon onder de fles zou leggen als onderleggertje ter bescherming van het tafellaken (Waarschijnlijk de toch al erg hoge wasserijrekeningen in het achterhoofd). Er werd niemand uitgenodigd tot proeven, noch werd er uitgeschonken. Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat het de huiswijn betrof en wordt in het geval van een fles van de kaart wél de etiquette toegepast. Maar de andere, en meest waarschijnlijke, mogelijkheid waarom de kans niet geboden werd tot proeven, is natuurlijk een vergetelheidje van de ober. De keuze van het hoofdgerecht werd ons vergemakkelijkt: het is hier oftewel vis, oftewel vlees! De suggesties kaderden in het thema 'wildseizoen', maar daar weigerde ikzelf, wegens principiele gewetensbezwaren, op in te gaan. Ik stelde vast dat mijn, meer ruimdenkende, disgenoten evenmin verleid werden door wat zich ooit achter het plankje van Kim de Hert bevond. Het hoofdgerecht Ik koos uiteindelijk voor de 'Mechelse Koekoek'. De koekoek bleek een ver(r)assend laagje gratiné te vertonen! Het betrof een dun laagje, en weliswaar in oppervlakte beperkt, verkoold gevogelte. Toen de schotel werd opgediend, was die geur mij overigens meteen opgevallen! Ze bracht zoete herinneringen terug aan de jeugdige kampvuurdagen van weleer, dat wel. Toen hadden we ook al wel eens te kampen met zo'n aangebrand vlekje op de kippevleugeltjes die we, doorprikt met een stokje, boven het vuurtje draaiende hielden. Toen ik m'n eerste stukje koekoek in de mond nam, was mijn verbazing dan ook groot dat de schotel eigenlijk al flink afgekoeld was. Een koud kunstje voor de chef, allicht! Het verkoolde stukje liet nochtans vermoeden dat dit kippetje voor hetere vuren had gestaan dan dit! Een goede ober heeft overigens steeds een gepast antwoord klaar op de vragen van zijn klanten. Onze ober verschilde daarin slechts in erg geringe mate. Het subtiele verschilletje zat hem daarin dat zijn antwoorden niet altijd gepast overkwamen. Zo had ik bij het opnemen van de bestelling gekozen voor kroketjes in plaats van de rijst. Toen de koekoek werd opgediend (Ik hield al even m'n hart vast voor een onomato-patetisch grapje van de ober. Ahja, een onamatopee is een 'stijlfiguur', twee dingen waar het de man jammer genoeg overigens aan ontbrak. Vooral dan bij het scheuren door de gangen neemt de man een opvallende houding aan. Die had hij ook wel nodig om de wind te klieven, zoals hij weinig gracieus noch geruststellend snelwandelde.) kwam deze mét rijst. Zijn kreatief antwoord toen ik meldde dat ik niet voor de rijst gekozen had luidde: "Ja, sorry, maar de kok wou er persé de rijst op, omdat het bord er anders zo leeg uit zag!". Natuurlijk toch! Zoals we allemaal wel weten, gaat het er heel progressief aan toe in de hedendaagse betere keuken: tegenwoordig is niet kwaliteit belangrijk, maar kwantiteit. Jakke Frit van de beruchte frituur in Wespelaar heeft dit ook goed begrepen. Sterker nog, hij slaagt er zelfs in zowel kwantiteit als kwaliteit even hoog te houden. Iets wat niet van dit staaltje 'Mechelse eetkultuur' kan gezegd worden. "Eten wat de pot schaft, verdorie!" zal de sjef wel gedacht hebben! Desalniettemin ik met de garnituur-rijst opgezadeld werd, had ik uiteindelijk niet veel kans op honger lijden. Oh, neen. Want de lading kroketjes was enorm. Van de lading bijgevraagde kroketjes werd ik zelfs hoffelijk, nee, eerder rijkelijk bediend door de ober. Eén kroketje, twee kroketjes,...drie kroketjes,... VIER kroketjes! Daar zie! De kok heeft gezegd dat een bord vol moet liggen! Enfin, terwijl de ober bezig was met lossen en laden had ik uitvoerig de tijd om de stilte die hiermee in de lucht ging hangen te doorbreken. Deze stilte was in hoofdzaak te wijzen aan het feit dat alle disgenoten, stom van verbazing, zich aan het afvragen waren hoeveel kroketjes meer zo'n bord nog zou kunnen dragen voor het barsten gaat vertonen. Op Mechelen blogt lees je trouwens over Puro onder andere: "vooral de kroketjes zijn nog niet genoeg voor je kind, maar wel genoeg voor je portemenee te plunderen." Nu, dat hebben ze ook wel gelezen bij het management van Puro. De stapel kroketjes die wij kregen, was adembenemend! En -ik checkte het toch nog maar even op de rekening- niet aangerekend! Wat een simpele reaktie, jongens! Ik besloot dan maar met het originele: "Ken ik jou niet ergens van?" En ja hoor. De kans was inderdaad erg groot dat de man ons al eens elders bediend had. Hij begon voorwaar een heuse waslijst op te sommen van plaatsen waar hij kort gewerkt had! Heel de provincie Antwerpen had de man geëxploreerd! Op sommige plaatsen had hij problemen gehad met de uitbater. Waarom denk ik dat het eerder andersom was? En zou het echt toeval zijn dat het woord 'ober' een anagram is voor 'boer'? Het nagerecht Bij de telefonische reservatie had ik gepolst naar de speciallekes die ze in petto hebben voor jarigen. 'Iets met het nagerecht.', werd me verzekerd. Op de avond zelf wees ik bij het binnenkomen nog een tweede maal op de verjaardag.  Toen echter de menukaart van de dessertjes nogal lang op zich liet wachten ekskuseerde ik me even diskreet van de tafel onder het mom van de handen te willen wassen. Ik ging ook effektief even naar de toiletten (klassieke hygiene-check van de sanitaire infrastruktuur), maar ik wees eveneens de floor-manager voorzichtig nogmaals op de speciale gelegenheid. Hij verzekerde me dat alles onder kontrole was. Behalve zijn dialekt dan toch! Om de spanning wat te doorbreken, die het tot twee maal toe iemand ergens op dienen te wijzen eventueel met zich mee kan brengen, vroeg ik beleefd: 'U bent niet van het Mechelse, meen ik te horen?' Dat had ik beter niet gedaan, want er volgde zowaar een stoomkursus 'Waaslands-zonder-taboes' waarvan ik mij niet kon voor de geest halen dat ik er mij voor had ingeschreven. Wat later werden dan toch de dessertkaarten gepresenteerd, maar er werd in alle talen gezwegen over de verrassing voor de jarige. Niet dat ik de ober ervan verdacht meertalig te zijn. Enfin, de jarige bestelde niets, omdat ik haar durfde te verzekeren dat haar een verrassing wachtte... Die verrassing bleef echter verrassenderwijze uit! En we aten dan maar met twee van mijn ijsje. Misschien dienden we in mijn ijsje een verborgen verrassing te zoeken? "Hmmm, lekker ijs, zeg." verzekerde P. meteen de rest van haar disgenoten. Deze duidelijke appreciatie vond ik wel zeer verdacht. Want dergelijke uitspraak over mijn ijsje kwam in mij niet op! Ik had eerder een vraag in gedachten, namelijk: "Is een Dame Blanche niet enkel met vani...?" Maar vooraleer ik kon uitspreken, werd ik plotseling verrast door een druppel rode wijn die op mijn rechter neusvleugel belandde. (Beste lezer, nu komt werkelijk het 'strafste' stukje...) Tiens, we hadden dit adventure-game toch al uitgehouden tot op het dessert-level en de wijn was dus al ver van tafel. Vanwaar dan toch die druppel? Wel, terwijl ik nog vertwijfeld zat te staren naar m'n linkerwijsvinger met het druppeltje rode wijn met onbekende herkomst erop, viel me op dat onze aller N. zonet gepasseerd was langs onze tafel. Hij had net een ander tafeltje van hun lege wijnfles gedebarrasseerd en kwam daar jonglerend en gezwind mee langs onze tafel gestoven. Wel, helemaal leeg was die fles dus nog niet! En door de middelpuntvliedende kracht die ontstaat bij dergelijk, overigens volkomen ongepast, gejongleer was N. er toch wel niet in geslaagd zo'n druppeltje rode wijn te lanceren... tot op mijn neusvleugel zeker! Ik heb de moeite niet gedaan om om te kijken, maar ik kan me best voorstellen dat hij links en rechts nog wel wat argeloze eters met de wijnpokken heeft opgezadeld. Na natuurlijk ook weer hartelijk van dit sterk staaltje 'gesommelier' te hebben genoten was het weer tijd om een vraagje te stellen over de cocos in m'n Dame Blancheke. "Beste, kan je voor mij eens navragen bij de kok welke ijssoorten hij gebruikt voor dit lekker dessert, want ik ben daar zeer benieuwd naar." De kelner kon het niet laten om meteen zelf op die vraag te antwoorden en me te verzekeren dat in een Dame Blanche enkel en alleen vanille ijs thuishoort Van bovenstaande anekdotes kan je misschien wel denken dat ik met spek aan het schieten ben! Maar dat was ik niet. Nee, dat was - aan het kabaal te horen - in de keuken dat men met spek aan het schieten was. Tot twee maal toe zelfs moeten daar alle potten en pannen naar beneden zijn gedonderd. Toen kwam ook nog Paul Jambers en zijn madam binnen. Helemaal niet verwonderlijk natuurlijk. Door zijn jarenlang reportagewerk over marginalen, anomaliën, verstotenen en andere afwijkingen uit onze maatschappij heeft de man natuurlijk een neus ontwikkeld voor dit soort zaken. Niet moeilijk dus, dat hij ook feilloos de weg wist te vinden naar dit etablissement vol weirdo's. Misschien komt er nog een reportage van. Zo, nu het nagerechtje achter de rug was, dachten we stilletjes aan af te ronden en de rekening te vragen. Maar opstaan werd ons verhinderd en N. duwde ons op de schouder om ons te verplichten terug te gaan zitten. Zo werden we gedwongen om nog snel even te genieten van vier glaasjes champagne die uit het niets kwamen. Surprise! "Is dat hier dat er een jarige aanwezig is?" dubbelcheckte N., duidelijk te laat en te onduidelijk gebrieft. Hmmm, toch wel een beetje een gemiste kans, vond ik! Wanneer je voor heel de tafel een glaasje champagne voorziet, heeft de jarige niet echt het gevoel iets extra te krijgen. Ik had liever een extraatje voor de jarige gezien, maar dat bleef dus hardnekkig uit. Bovendien drink ik, op de meeste gewone weekdagen in ieder geval, toch liever m'n glaasje champagne vóór het eten, in plaats van na de koffie. Tot overmaat van ramp werden er nog, niet meteen geheel akkorderende, kaasblokjes bij geschoven. Enfin, hoeveel bedroeg de rekening op het einde van dit avondje? 159 euro voor 4 mensen. Dit vond ik allesbehalve te veel en een ware spotprijs voor de onvervalste en hoogst entertainende kolder die we ervoor in de plaats kregen! Absoluut pluspunt: we kregen er zelfs ook nog eten en drank bij...! Tot op heden vraag ik me af of we daar niet met z'n allen in een opname van 'Witte Raven' zaten waarbij in deze editie een garagist tot ober werd klaargestoomd en zijn grande soirée had. Alle gekheid op een stokje nu. Puro is enkel en alleen façade en dat is zó doorprikt! Deze tent is natuurlijk veel te duur voor wat men krijgt. Een dure avond, maar mét avontuur, dat wel! Maar met zo'n meterslange (in twee dimensies!) gordijnen heb je natuurlijk hoge wasserijkosten. Ik kan het ook zo stellen: Puro vereist na 'hogere prijsklasse' nu ook het instellen van een 'te hoge prijsklasse'... Merlijn