Via deze blog wil ik melding doen van vandalisme aan ons stoeptuintje. Ik weet het: het is geen halsmisdaad en al bij al een kleinigheid, maar toch. Wij wonen op de Koningin Astridlaan nabij de Brusselpoort in Mechelen. Een drukke ringweg rond de stad, waar vooral oude herenhuizen het decor uitmaken. Om de stoep wat op te fleuren hadden we enkele jaren geleden een stoeptuintje aangelegd, een initiatief dat de stad Mechelen trouwens stimuleert. Aanvankelijk hadden wij er een klimrozelaar geplant, die al gauw mooie bloemen droeg. Maar al even gauw merkten wij dat sommig 'passanten' het leuk vonden om de rozen af te trekken, zodat er van de bloeiende rozelaar na verloop van tijd niets meer overschoot dan een kale doornstruik zonder bloemen! En de lage buxusplantjes die het 'tuintje' omzoomden, vergingen door plassende honden. Met de moed der wanhoop probeerde mijn echtgenote om elk jaar opnieuw rozen te laten bloeien op onze stoep, die telkens weer aan plukgrage handen ten prooi vielen. Vorig jaar was mijn echtgenote het beu; ze groef de rozelaar - of wat er van overbleef - uit, verwijderde de ros geworden buxusrestanten en zette deze lente een simpel boompje in de plaats. Bestand tegen honden én tegen bloemenplukkers, dachten wij. Het felgroene boompje floreerde en zorgde voor een aangename toets in de straat. Tot vanochtend, toen we vaststelden dat het boompje door 'vandalen' gewoon is kapot gebroken. Blijkbaar zijn er mensen in Mechelen die allergisch zijn aan stoeptuintjes. Ik vrees dat ik stilaan allergisch aan het worden ben aan deze tuinvandalen. God verhoede dat ik een verzuurde burger word. Wat moet je hier tegen doen? Geen stoeptuinjes meer aanleggen, zodat de straat een grijze woestijn wordt? Of ondanks alles toch weer naar een plantenzaak rijden, plantgoed kopen en het jonge groen met zorg omringen, zodat er weer een fleurig accent opgroeit in onze straat? Maar voor hoelang...?