27 april: Indierock, Hardcore, Emocore & Screamo in JH Tsentroem!

Met Loathus (B), Black Heart Rebellion (B), Am I Dead Yet! (B) en A Day In Black And White (US) pakte Jeugdhuis Tsentroem afgelopen donderdag (27.04) uit met een heus hardcore festival, met de nadruk op emocore en screamo. Niet voor watjes.

Het in Mechelen gesitueerde LOATHUS mocht om 19.30 de spits afbijten en betrad het podium... erh.. Tapijt !. Jawel; een groot tapijt dàt was het podium in het kleine zaaltje. Een kwestie van je meteen 'thuis' te voelen?
Het trio bracht een zeer overtuigende set van intense emocore waarbij elk instrument belangrijk was: drum, bas, gitaar maar ook de zang/ screams. Een sterke sfeer wordt opgeroepen in de muziek van Loathus, met een gezonde portie melancholie en heel grote intensiteit. Daarbij zijn de zang en screams een gepaste toevoeging die het plaatje doen passen. De emocore van Loathus neigt soms eerder naar screamo, dan weer naar postrock, indie of lo-fi. Natuurlijk: what's in a name. Het belangrijkste is: het lijkt te werken en sprak mij in elk geval aan...

Bij BLACK HEART REBELLION had ik iets meer vraagtekens bij de zang. Muzikaal vond ik het allemaal dik in orde, en bij momenten moest ik aan het schotse Mogwai denken, maar de screams leken mij bij gezelschap perfect weggelaten te kunnen worden. Dit optreden kon me minder bekoren, en de hele tijd was ik aan het denken: "laat die zang weg" en je hebt een heel goede postrockgroep...

Geweldig/ Geweldadig. Dat lees ik in mijn notities bij AM I DEAD YET! Zeer intense, agressieve en heel erg strakke screamo, soms met postrock neigingen, waarbij er werd ge-pogo'd/ ge(mini)crowdsurfed dat het een lieve lust was. En haast iedereen in de zaal moest er aan geloven. Het optreden had iets van een ritueel voor de deelnemers, met de band als soundtrack en de zanger (of moet ik zeggen "screamer") als hogepriester (of lees ik teveel stripverhalen?). Ook AM I DEAD YET! zou wat mij betreft perfecte postrock maken, als ze de screams weglaten, maar daar gaan zij wellicht niet mee akkoord. Dit gezegd zijnde: de screams bij AIDY hebben me er niet van tegengehouden om hiervan te genieten. En zeggen dat er een bandlid is die me vooraf had voorspeld "Je zal dat misschien té hard vinden, ik denk dat je bij het eerste nummer al buiten zal gaan". Toch niet.



De hoofdact op het tapijt donderdagavond was het Amerikaanse A DAY IN BLACK AND WHITE. Een blik op hun concertkalender leert dat Mechelen hun enigste stop was in ons land op hun Europese tour. De muziek van ADIBAW heeft eigenlijk méér uitstaans met indierock, Lo-fi of/ en de meer conventionelere punkrock dan wel met screamcore. Er komen dan ook geen screams aan te pas. in hun meest intense momenten deed deze groep me denken aan MDC, dan weer flitsten Sebadoh of Reiziger door mijn hoofd. Maar de band heeft natuurlijk in de eerste plaats een eigen sound zoveel is duidelijk. Ik vond het erg goed en nu vind ik het jammer dat ik na het optreden op het aanwezige standje niet het nieuwe album "Notes" (2005) kocht. in het kader van die CD situeert zich dan natuurlijk ook de tour waaraan ze nu volop bezig zijn.

Een avondje Emocore, Screamcore en indiepunkrock. Gepaard aan interessant en sympathiek gezelschap. Het waren goede ingredienten voor een geslaagde donderdagavond. De muzikale horizont kon weer verbreed worden, een uitdaging die je niet aan je voorbij mag laten gaan. Je pikt altijd wel iets op..

En dat voor nog een luttele ¤ 6 (als niet-lid toch, leden betaalden slechts ¤ 3). Nog van datte...