Gisteren is er in de Mechelse kunstgalerij "Transit-Mechelen" (Zandvoordvest) een nieuwe tentoonstelling geopend: Bratkov–Creten– Van Imschoot. Het is een bescheiden tentoonstelling geworden van een schilder, fotograaf en beeldhouwer met als centraal thema: Vrouwbeelden in mannenhanden, een knipoog naar "stad in vrouwenhanden." (meer info) In deze kunstgalerij waar deze tentoonstelling doorgaat, proberen bezielers Bert De Leenheer en Dirk Vanhecke al "jarenlang aan een groeiend publiek moderne kunst met internationale allure te serveren", las ik in een column in De Morgen van vandaag. Maar het eigenlijk onderwerp van deze column kaart een probleem aan waar deze twee heren eens mee te maken zou kunnen hebben: het Holocaustmuseum in Mechelen zou exact dezelfde naam krijgen als deze kunstgalerij, en zou dus een ware doodsteek betekenen. Nu moeten ze al advocaten onder de arm beginnen nemen om op te kunnen tegen de wil van Bart Somers, Bart De Wever, Patrick De Wael, e.a... Waar zijn ze mee bezig ? Lees hieronder de volledige column van Chris Van Camp uit De Morgen van 14/11/'05: Column Laat me u waarschuwen, ik ben in een misantropische bui. Niets ernstigs, louter een allergische reactie op een maandenlang mensenbad door te veel Filmfestivals en Boekenbeurzen. Er is geen kruid tegen opgewassen, behalve eenzame opsluiting. Het moet, ook al is er in Transit-Mechelen op dit eigenste ogenblik een vernissage aan de gang. Nee, niet in het utopische vooralsnog papieren ‘Museum over deportatie en volkerenmoord’. In de kunstgalerij Transit-Mechelen, waar bezielers Bert De Leenheer en Dirk Vanhecke al jarenlang aan een groeiend publiek moderne kunst met internationale allure serveren. Tik gewoon ‘Transit Mechelen’ in op Google en u weet over welke ‘Transit’ ik het heb. Of niet meer, want dat is nu net het probleem. Wanneer u naar beneden scrollt, komt u in het andere ‘Transit Mechelen’ en het bijbehorende politieke getouwtrek over dat spraakmakende Holocaustmuseum terecht. Het ambitieuze project waarin Patrick Dewael ooit 30 miljoen euro wou injecteren als tegengif voor het Vlaams Blok. Zijn in Bergen-Belsen overleden grootvader Arthur Vanderpoorten indachtig begrijp ik zijn naïviteit. Persoonlijke betrokkenheid mag een goede motor zijn, het blijft een slechte raadgever. Inmiddels omarmt uitgerekend het Vlaams Belang de Joodse gemeenschap in de strijd tegen de zogenaamde dreiging van de Islam. Schaak. Twee minister-presidenten later blijkt het dossier vastgelopen op de wig tussen de aanhangers van de emotionele inpepering van de Jodenvervolging en de wetenschappelijke benadering die voor een breder perspectief pleit. Iets waarin de Joodse gemeenschap dan weer absoluut geen heil ziet. De Joodse zaak is een symbooldossier dat teert op een collectief schuldgevoel. Ik wil me echter even schuldig voelen aan de uitroeiing van de Indianen, de zwarte slavernij, de Armeense genocide in de Eerste Wereldoorlog, aan Congo, Rwanda en de Palestijnen in de Gazastrook! Is het niet onmenselijk het leed van de andere slachtoffers van de Holocaust, de homo’s, zigeuners en verzetsstrijders, te minimaliseren? Maar goed het stoort de 25.000 bezoekers die jaarlijks passeren in het bestaande ‘Joods Museum voor Deportatie en Verzet’ in de Mechelse Dossinkazerne blijkbaar niet. Kwestie van gewenning. In dat opzicht vind ik de aanstelling van het wetenschappelijk team onder leiding van professor Bruno De Wever om de conceptuele invulling van het uitbreidingsproject te begeleiden een goede zaak. Wanneer ik zie hoe ene Anne Gielczyk in de publicatie van de Union des Progressistes Juifs de Belgique die inmenging en het gebrek aan francofone en Joodse figuren hekelt, begrijp ik het pleidooi voor een universeler naam. Het gaat tenslotte om Vlaams overheidsgeld en over genocide. Helaas een verschijnsel dat geen unicum is en bijgevolg niet te claimen door één slachtoffergroep. Maar waarom wil De Wever het halsstarrig ‘Transit Mechelen’ noemen, terwijl ‘Transit Mechelen’ al bestaat! Helaas lijken in deze zaak oprichtingsacten en een grensoverschrijdende reputatie de totale negatie van dat feit niet tegen te gaan. Staat er op negationisme dan geen straf? Waarom moeten de galeriehouders van Transit Mechelen een advocaat onder te arm nemen om drie maanden later een briefje van Bart Somers te ontvangen waarin hij sust dat het een ‘werktitel’ is. Die wordt dan wel heel vaak gecommuniceerd. Wat brengt hem op het stupide soelaas dat een Holocaustmuseum met dezelfde naam de bekendheid van hun galerij ten goede zal komen? Dat grenst aan de perversiteit van een andere Somersuitspraak in de hoedanigheid van burgervader “dat de uitbreiding van het Holocaustmuseum” het toeristische karakter van de stad zal opvijzelen. De misantroop in mij hoopt op de komst van een mild ruimtewezen dat genoeg afstand heeft van onze mierenhoop om objectief de wereldgeschiedenis te herschrijven. Desnoods een in zilverpapier gewikkelde slijmbal uit een fifties- B-film. Als ‘het’ maar korte metten maakt met dat eeuwige simplistische stigmatiseren van slachtoffers en daders, alsof dat ons voor meer gruwel kan behoeden. Het is een angstaanjagend besef, maar elke mens draagt het potentieel in zich om beide rollen zelfs gelijktijdig te spelen. De oprichting van het ene ‘Transit Mechelen’ kan de doodsteek betekenen van dat andere ‘Transit Mechelen’. Alleen kan Somers niet zeggen dat hij het nicht gewusst hat. Chris Van Camp is gastcolumniste. Haar column verschijnt elke maandag