Vanavond zag ik de volle maan boven de Sint- Romboutstoren staan.
Met lichte flarden van wolken omgeven in een donkerblauwe nacht...
En ik vroeg me af: kent de Mechelaar zijn meest romantische plekjes?
Zou de Mechelaar ze met de andere bloggers willen delen?
Dit is een oproep om de Mechelse romanticus in ons allen te laten spreken!
Vertel ons, op welke mooie plaatsen in Mechelen viert de romantiek voor u hoogtij...
En dan nog het Tivolipark. Meestal verlaten, op een obligate wandelaar met hond na. Geen pottekijkers dus! ;-)
Wist je dat het Vrijbroekpark genomineerd is als één van de mooiste parken van Europa. De oude rozentuin telt honderden variëteiten en was het levenswerk van een hoofdhovenier. In zijn huidige vorm is het een meesterwerk. Het Park telt veel panorama's die rustig zouden mogen geklasseerd worden. Het Vrijbroekpark is een eigentijdse mix van groen en groenbeheer. Dit is wel Provinciaal Groendomein Antwerpen maar grondgebied Mechelen.
En om verder te gaan met die wandelaar. Dit korte verhaal.
Hij was nu achter in de zestig en alleen. Twee jaar geleden was zijn vrouw uit het leven gestapt. Plots was ze gestorven. Hij liep over het pad in het park en dacht aan vroeger.
Hij dacht aan hun jeugddromen en hij dacht aan met hoeveel inzet ze de wereld wilden veroveren. Hij dacht over die laatste jaren waarin hij eindelijk de innerlijke rust vond in hun samenzijn en hoe tevreden hij was.
Samen liepen ze dikwijls langs de paden. Hij kon toen wel sneller stappen, maar zij kon het tempo niet aan. En dan wachtte hij. Een blik was voldoende,
Ze begrepen elkaar. In feite was die wandeling een voorwendsel om zijn Duvel te drinken. Maar ook dat wist zij. Na een leven van opoffering voor de kinderen en veel tegenspoed was dit het geluk.En beiden wisten ze dat. Hoewel het stappen met de jaren ook voor hem trager ging spoorde zij hem aan om door te gaan. En zelf kon ze allang niet meer volgen. De bank was een welgekomen rustpunt. Vroeger, veel vroeger zaten ze veel dichter bij elkaar op die bank. Nu was een blik en een kuch voldoende. Ze begrepen immers elkaar. Na een vijftal minuten en iets over het weer ging het richting taverne. De Duvel en de koffie stonden al bijna op tafel als ze binnenkwamen. Enkele vriendelijke woorden en iets over de kinderen, vaag maar begrijpend . Het koppel dat iets tevoren op hun plaats wou gaan zitten werd beleefd attent gemaakt dat dit de plaats was van Marieke en Jan.
En als ze weggingen riep de waardin: Dag Marieke, dag Jan en alle tafels rammelden door elkaar: Dag Marieke, dag Jan. Als de grote voordeur traag dichtging was het dan altijd heel eventjes stil. Je voelde de mensen denken. Toch mooi hè, romantiek…