Binnenkort kom ik na 22 jaar terug in Mechelen wonen.  Om alvast wat in te burgeren ga ik op zoek naar antwoorden op een aantal bedenkingen.

  (foto's: Jan Smets)

Al zo'n vijfenveertig jaren wonen Simonne Lauwers en haar echtgenoot Gustaaf Claes in de wijk.  Zij kennen ze dus door en door.  Beiden zijn de zeventig al een poosje 'gepasseerd'.  Sinds kort wonen ze in een totaal gerenoveerd appartement - haast onherkenbaar getransformeerd.    Inderdaad: de Sociale huisvestingsmaatschappij Woonpunt Mechelen heeft vier appartementsgebouwen in de Abeelstraat in de Hanswijkenhoek een heel nieuw kleedje aangepast.  Dit gebeurde gefaseerd.  En vandaag vond de officiël inhuldiging plaats van de 98 appartementen.  Daar moest op geklonken worden!  Simonne is er niet weinig tevreden mee, en we mogen een kijkje nemen in haar kraaknette woonst.  "Ik leef voor mijn huishouden.  Je mag hier alle dagen komen kijken: ik onderhoud het nog altijd zelf.  Het moet proper zijn.  In het begin was het wel wat aanpassen.  Vroeger woonden we op een verdieping, en nu huizen we op het gelijkvloers met een klein voortuintje.  Maar het is een hele verbetering.  Hopelijk kunnen we hier nog samen lang wonen. We hebben een goed contact met de buren.  We kennen er velen van vroeger.  Je moet je altijd aanpassen - maar met goeie afspraken kom je ver.  Onze buren zijn allemaal vriendelijk... Er hangt hier een goede sfeer!"

(foto's: J.Smets)

Als hij tegen mij praat kan hij zijn Limburgse roots niet verloochenen.  Wilfried Gevers heeft een mooie zangerige stem.  Ik had hem vroeger al wel eens ontmoet zonder hem echt te kennen, en zijn karakterkop had ik al eens gefotografeerd, toen hij in Bourgondisch kostuum gestoken, gestalte gaf aan Hertog Filips De Goede.  Ik wou wel eens wat meer van hem weten, en aldus maakten we een afspraak. 

Limburger?  Ja, dat ben ik.  Mijn ouders waren afkomstig van Herk de Stad.  Ik heb ook lang in Zonhoven gewoond, en nadien op enkele andere plaatsen.  Nu ben ik al sinds 1985 neergestreken in Mechelen, en woon er heel erg graag.  Na een hele lange periode kwam ik terug in deze stad terecht...  Want, moet je weten: hier ben ik geboren, al herinner ik me niet veel meer van de kinderjaren die ik hier doorbracht...

Inderdaad: de ouders van Wilfried, een onderwijzerskoppel uit Herk de Stad, die huwden in 1948, verhuisden van Limburg naar onze stad.  Vader had immers werk gevonden in een Mechels bedrijfje dat moet gevestigd geweest zijn in de Lange Schipstraat.  Wilfried kan er niet meer details over geven.  Hij weet niet over welk bedrijf het zou gegaan zijn.  Maar goed:  ze werden dus Mechelaars, woonden eerst in de Nokerstraat, en verhuisden nadien naar de Katelijnestraat.  Wilfried wijst me het witte huis met het vooruitstekende gedeelte aan.  Daar werd hij een jaartje later - in 1949 -  ook geboren...

(foto's: Jan Smets)

"Hij is de meest Mechelse Mexicaan!"  zei ze me lachend: Liesbeth Vanheuckelom, al elf jaar de vrouw van Arturo Ladron de Guevara.  Ik wou dat graag geloven, maar...euh..., wonen er dan zovéél Mexicanen in onze Dijlestad?  Nee, misschien niet.  Maar toch verdient Arturo deze titel.  Vandaag had ik een toffe babbel met deze sympathieke kerel.  En op het einde van het gesprek werd het me allemaal duidelijk....

  (foto's: Jan Smets)

Een rommelig achterafje in de Adegemstraat - over het voormalige klooster van de arme Claren: een petieterig 'steegje', als je dit al zo noemen mag,leidend naar een nog rommeliger binnenpleintje...  Hierrond staat een wat heterogene verzameling bouwsels waar men blijkbaar  flink aan de slag is om ze te renoveren.  Ik kende het wel, maar kon het onlangs nog beter bekijken op één van die boeiende wandelingen van Mechelenbinnenstebuiten.  Dit relict uit een nog niet zo héél ver verleden is één van de allerlaatste herinningen aan een 'fortje'.  Zo werden de armoedige beluikjes in onze stad genoemd.  Ooit waren er hier talloze van te vinden in Mechelen.  Nu zijn ze haast allemaal verdwenen, duchtig gerenoveerd en om het met een geleend woord te hebben: 'ge-javel-iseerd'.

  (foto's: Jan Smets)

Het is gezellig in het tuintje van Lies Taverniers in het Kromme Elleboogstraatje.  Een lekker avondzonnetje, en een glaasje wijn verhogen de stemming.  Aan de tafel zitten de bestuursleden van het dynamische buurtcomité van de Heihoek - of noem het misschien beter: 'de kern'.  Ze houden hun maandelijkse vergadering.  Ik schuif graag mee aan, en laat me aansteken door hun enthousiasme.  Want het moet gezegd: deze wijk lééft, en dat heeft niet weinig te maken met de inzet van vele buurtbewoners, die in deze vroeger wat 'vergeten' wijk nieuw leven wisten te blazen.  Vandaag dromen ze weer van iets nieuw...

(foto's (niet van huizen): Jan Smets -  Woning Pennepoelstraat 35 en Jowan Lamon)

Vanavond mocht schepen van Monumentenzorg en Stadsvernieuwing Greet Geypen een aantal Maneblussers gelukkig maken die bekroond werden voor hun nieuwbouwproject. Aan deze Stedelijke Prijs Stadsvernieuwing is een flinke prijzenpot verbonden.  Zo'n 4000 euro gaat naar de meest verrassende, innoverende of originele bouwprojecten van privé-eigenaars. Het thema was dit jaar 'nieuwbouw'.  De eerste prijs is voor  de woning van dhr. en mv. De Man-Vandereycken uit de Pennepoelstraat 35.  Zij zijn hiermee nu 1500 euro rijker.  De prijs is genoemd naar oud-schepen Jowan Lamon, die door ziekte een stapje diende terug te zetten in vorige legislatuur, en twee jaar geleden - veel te jong stierf...  Een verrassing is het niet dat deze prijs naar Lamon is genoemd...

(foto's: Jan Smets)

Het is me wat in Mechelen de laatste dagen...  Je kan van de ene inhuldiging naar de andere.  Of het nu een sportcentrum, museum of wijkhuis gaat: de lintjes worden lustig doorgeknipt.  Deze namiddag mocht ik de hagelnieuwe vlietenkelder in (en collega Markec pleegt hierover nog een artkeltje te plegen...), en daarna was het haasten naar het Clarenhof, dat straks wordt ingehuldigd.  Overigens: alle Mechelaars kunnen vandaag en morgen een kijkje nemen op deze nieuwe place-to-be in onze stad.  Het loont de moeite!

(foto's: Jan Smets)

Je kan beter naar m'n planten kijken dan naar de uitlaat van de auto voor jou, als je voor 't stoplicht staat.

(foto's: Jan Smets)

Deze namiddag was er enorm veel belangstelling voor de officiële opening van het nieuwe woonzorgcentrum De Lisdodde aan de Frans Broersstraat, tussen Battelse Steenweg en Dijle - niet in het minst van de senioren die nu reeds wonen in De Polder, de campus die al langer op deze site gevestigd is.  Er hing een feestelijke stemming in de lucht.  Het nieuwe complex oogt mooi en luchtig, en... kleurrijk - haast vrolijk.  Bij de rondleiding kan ik enkel maar mijn goedkeuring uitspreken voor de moderne en comfortabele kamers.  Soms deden ze me eerder denken aan hotelkamers, dan aan verzorgingsflats...

(foto's: Jan Smets)

De tiende editie van de Global Fiësta in de Mahatma Gandhiwijk isgisteren een sympathiek verjaardagsfeest geworden.  Voor velen was het zelfs de gezelligste en 'warmste' uitgave van dit (h)eerlijke treffen in diversiteit.  Ik zag Jean De Boeck, één van de pioniers en drijvende krachten van dit buurtfeest met ontroering en een krop in de keel toekijken hoe de aanstekelijke fanfare van kinderen over het terrein trok... Een Marokkaanse moeder die Vlaamse frieten bakte, een Zuid-Afrikaanse stoofschotel met een pintje...  Afrikaans dansen, Brahim die het aanwezige publiek in vuur en vlam zette... Maar vooral mooi om zien: zovéél v rijwilligers van de wijk die samen de handen uit de mouwen staken om er een complexloos tof feest van te maken!  Niks anders dan tevredenheid en lachende gezichten.  Tien jaar Global Fiësta heeft bewezen dat samenfeesten-en leven kan lukken als men er samen wil aan werken.  Proficiat!

Zowel woensdag in een politiek debat in het Olivetenhof (zie Mechelen blogt 2 dec) als donderdag op het stadhuis bij de viering van 90 jaar MGW kwam de problematiek “betaalbaar wonen” in onze stad aan bod.

Tijdens het debat konden alle politieke partijen hun visie en toekomstplannen (bij eventuele deelname aan het komende stadsbestuur) uit de doeken doen

Je kan er écht niet naast kijken. Als je door de Nekkerspoelwijk wandelt, vallen de tientallen affiches aan de vensterruiten op: 'Cool, ik woon op Nekkerspoel!'.   Nu heb ik deze wijk, die best sympathiek mag wezen, nooit ervaren als één van de kleurrijkste of swingendste van deze stad, maar deze affichecampagne doet me wel glimlachen.  Ze straalt iets tofs uit.  Deze wijk presenteert zich wat ondeugend, en bewust van een heel eigen identiteit.  En hiervoor haalde ze zelfs de ouwe waterduivel Nekker uit de kast.  Of, hoe een vervelende kwelduivel dé mascotte is geworden van deze Mechelse hoek...

(foto's: Jan Smets)

(foto's: Jan Smets)

Ik kwam er vroeger vaak.  Bij hen, in hun huis in de Sint-Jan Berchmansstraat.  Bij mijn oudtantes Charlotte en Maria - oudere zussen van mijn grootmoeder.  Ze waren niet getrouwd, lichtelijk kwezelachtig, en hun kat die hun grootste schat was, liet zich met welbehagen verwennen.  Hun huis ademde burgerlijk fatsoen.  Het was gevuld met Mechelse kasten, barok gesculpteerd.  Aan de muren hingen portretten in vergulde kaders. Hun kerststalletje mét muziek fascineerde me als kind.  De tantes waren godsvruchtig en 'braaf' - behulpzaam voor de buren, en bovendien...bijzonder gesteld op netheid... Enfin: hun huis was proper, en zo was ook de stoep.  Want die werd grondig onderhouden.  Wat zouden ze opgekeken hebben als ze na al die jaren zouden ontdekken dat hun straat de 'schoonste straat van Mechelen' zou worden...

Ken je de 12 wijk- en dorpsraden die Mechelen rijk is? Verwar ze niet met de actiecomités die momenteel als paddestoelen uit de grond schieten. De wijk- en dorpsraden zijn officiële adviesraden die met het stadbestuur en de stadsdiensten in dialoog gaan over alles wat in hun wijk of dorp gaande is.

In zo’n raad zitten gewone inwoners als jij en ik. Niet-verkozen vrijwilligers die bereid zijn om niet alleen voor eigen deur te vegen. Vanuit het standpunt van de bewoners bekijken ze de beleidsplannen met een kritisch oog en geven daarop dan commentaar.

Een van hun opdrachten is om aan de Mechelaar duidelijk te maken waarmee ze bezig zijn. Maar hoe doe je zoiets? En met welke middelen?