(foto's Jan Smets. Bovenste rij: Ricardo (Colombia), Ibrahim (Ghana), Raef (Palestina), Shakir (Irak), Martha (Columbia), Julian (Colombia).  Onder: Femke, Natalia (Colombia), Rodrigue (Kameroen))

Als een eigentijdse Toren van Babel staat Sint-Rombout kloek de striemende wind en regenvlagen te trotseren.  De lucht is zwaar en grijs en ik kan enkel maar de richting van Antwerpen en Brussel aanduiden.  Geen Atomium tekent zich af aan de horizon... En ook de sinjorenstad is gehuld in pure mistroostigheid.  Maar mijn gezelschap - een bonte mix van verschillende nationaliteiten - vindt het allemaal gewéldig.  Ze genieten volop.  Er klinken flarden Spaans en Engels naast een nog wat gebrekkig Nederlands.  Toren van Babel: vandaag stond je pal in Mechelen.

Bij het afscheid pakt pater familias, de 62-jarige Ricardo uit Colombia, me nog stevig vast.  Een warme, welgemeende vriendschapsknuffel.  Ook al kennen we mekaar maar pas: we voelen beiden dat we mekaar vonden op onze toren, hoog boven stad en land.  Hij zegt het poëtisch in het Spaans wat hij onder vriendschap verstaat: 'Un alma que habita en dos cuerpos e un corazon que habita en dos cuerpos'....  'Eén ziel en één hart in twee lichamen...'  Het ontroert me.

Deze namiddag was ik met dit wereldse gezelschap op onze toren.  Mijn nicht Femke Suykens had me de vraag gesteld hen te begeleiden.  Ze geeft Nederlandse les in het opvangcentrum van Fedasil in Zaventem - één van die Belgische centra voor verzoekers om internationale bescherming.  Deze uitstap was een leuke, praktische oefenles in onze taal...

  (foto's: Jan Smets)

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, doorliep ik er nog een aantal stages in mijn opleiding tot verpleegkundige.  Het toenmalige OLV-ziekenhuis aan de Zwartzustersvest was toen relatief nieuw.  Van OLV-ziekenhuis tot Dodoensziekenhuis en nog later Sint-Maartenziekenhuis: in al die jaren veranderde er veel.  Nu staat het gebouw leeg.  Het ziekenhuis is zoals je weet verhuisd naar een nieuwe locatie.  Op één grote campus verenigt het grote Sint-Maartenziekenhuis nu de afdelingen van de Leopoldstraat, de Zwartzustersvest en Sint-Norbertus Duffel.  Het leegstaande ziekenhuis wordt binnen afzienbare tijd omgeturnd tot woon-en zorgcentrum.  Het Hof van Egmont zal hier een nieuwe adem krijgen.  Maar in de tussentijd nam onze stad het initiatief om hier tijdelijk noodopvang te voorzien voor asielzoekers.  Morgen, donderdag, worden de eerste 18 mensen verwelkomd.  Dit getal wordt gaandeweg opgetrokken tot 180 personen.  "Op die manier zijn wij trouw aan de waarden en de geschiedenis van Mechelen, een stad van rechtvaardigheid en menselijkheid", dixit burgemeester Bart Somers.

(foto's: Jan Smets)

Heel stil werd het rond 16 uur op onze Grote Markt  toen de politieharmonie 'Alle Menschen wirden Brüder' en 'Imagine' van John Lennon speelde.  Een vijfhonderdtal Mechelaars - heel divers van achtergrond, levensbeschouwelijke identiteit en politieke kleur - was op de uitnodiging ingegaan om een stille wake te houden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de recente brutale aanslagen in Nieuw-Zeeland, Utrecht, en Maalbeek en Zaventem 3 jaar geleden...  Mechelen wil echter sterker zijn dan de terreur.  Wij zijn allen Mechelaars - wélke achtergrond we ook mogen hebben.  Als er aanslagen worden gepleegd op moslims zijn wij moslims.  Als dit gebeurt met christenen, zijn wij christenen, en als joden slachtoffers zijn, zijn wij joden.  Als er aanslagen zijn op mensen...zijn wij mensen.  Zonder onderscheid.  Dit was de sterke, indringende boodschap die deze stad, bij monde van zijn burgemeester, wou uitdragen...

(foto: Jan Smets)

'Verbinden' en 'activeren' zijn de sleutelwoorden van dit tweedelig stadsproject.   Het is een uniek gebeuren dat nu al hier en daar in het buitenland werd opgevist.  De Rotterdamse schouwburg gaat dit idee ook overnemen en zelfs vanuit wetenschappelijke hoek wordt het nauwlettend opgevolgd...

Dit vertelt met Willy Thomas de artistieke leider van Arsenaal/Lazarus die al een anderhalf jaar geleden Michaël De Cock opvolgde.  Ik had daarstraks met hem een babbel in het theater in de Hanswijkstraat.  'De Grond der Dingen' maakt samen met 'the life of Mechelen' deel uit van dit stadsproject.  Verbinden wordt gedaan door theatershows die gespreid over 5 jaar een gezelschap op de planken brengt dat kan doorgaan als een doorsnede van de Mechelse bevolking.  In 7 episodes delen ze hun levensverhalen met het publiek - van geboorte tot eeuwige rust.

Da's dus het eerste luik.  In het tweede luik wordt elke Mechelaar een vierkante meter geschonken mét de vraag wat hij of zij er mee zou aanvangen dat de gemeenschap ten goede komt...  Hm?  Dat roept natuurlijk wel wat vragen op.  Hierover wou ik beslist meer weten van Willy die er met veel enthousiasme over vertelt...

(foto's: Jan Smets)

Terwijl aan de andere kant van de stad, aan de Nekker alle registers werden opengetrokken voor de langverwachte prémière van het totaalspekakel 'Miniatures' door Royal de Luxe in het kader van het Cultuurfestival OP.RECHT.MECHELEN, ging in de stationsbuurt een bijzondere theatervoorstelling door - kleinschaliger, maar daarom niet minder beklijvend.  En, jawel: ook in het kader van ditzelfde festival.  De spits werd gisteren reeds afgebeten.  De sociaal-artistieke voorstelling 'ZWART' focust op racisme, en wordt gespeeld door een groep jonge gelegenheidsacteurs - tieners en twintigers, gerecruteerd uit jongeren van ROJM en J@M.  Zij krijgen versterking van acteurs Chris Van Asch en Marc De Knijf.  Voor de regie tekenen Pier De Kock en Dirk Tuypens, die al wel langer bekend staan als sociaal bewogen theatermakers.

(foto's: Jan Smets)

Op deze zonovergoten oktoberdag zette de wijk Heihoek haar deur open in het buurtpark Karmelietentuin.  Haast een jaar lang had deze wijk gewerkt aan een uniek project.  Men ging hier op zoek naar het verhaal achter elke deur.  En dat resulteerde in een knappe, ontroerende fototentoonstelling.  Een expo die je een warm gevoel geeft.  Deze wijk met zijn enorme diversiteit slaagt er andermaal in om op een positieve wijze de samenhang in de buurt te bevorderen.  En ook al mag de weg soms lang lijken: hier worden belangrijke stappen gezet naar een beter-samenleven.  Het iniatief ontstond in de vzw de Keeting uit de Kroonstraat, maar al gauw vond men bij het Buurtcomité, dienstencentrum Den Deigem, Kinderwerking Al Kantra en de buurtopbouwwerker toffe partners die er samen de schouders hebben ondergezet.  Voor de creatieve uitwerking werd advies gevraagd aan theaterman Pier De Kock (Op!Sinjoor!) die vanuit zijn sociale bewogenheid hier maar al te graag op inging.  Voorzitster Rita Vanderwegen van buurtcomité Heihoek toont zich een tevreden vrouw. Deze tentoonstelling en deze slotmanifestatie was teamwerk, en deze gedragenheid voel je.

(foto's: Jan Smets)

Géén jaar na een eerste stille mars werd vanavond weer opgestapt van Grote Markt naar Dossinkazerne...  Zo'n 1100 Mechelaars stelden dit simpele gebaar om hun solidariteit uit te spreken voor de slachtoffers van de terroristische aanslagen in Parijs en elders.  Stil en waardig was deze optocht - en daarom ook indrukwekkend te noemen.  Mechelaars van alle rang of stand, van alle leeftijden en met verschillende achtergronden, politieke kleur of filosofische of religieuze overtuiging stapten schouder aan schouder op.  Terreurorganisaties willen angst en verdeeldheid zaaien.  Deze groep Mechelaars wil niet in de val trappen.... Opvallend was de grote delegatie van Mechelse moslims -  vooral van moskee Al Buraq.   Hiermee wilden ze naar eigen zeggen ook hun ongenoegen laten blijken over het feit dat hun godsdienst misbruikt wordt om terreur te zaaien.  "We moeten ons verenigen en een hechte groep Mechelaars vormen... Deze optocht is geen oplossing voor het probleem, maar wel een duidelijk signaal. Men moet kordaat optreden maar we mogen niet in de val lopen van terroristen. We mogen hen geen voedingsbodem geven. We staan voor gelijkheid, broederlijkheid en vrijheid"  klonk het in het woordje van de burgemeester, waarna een minuut stilte werd gehouden voor de Dossinkazerne - een plek die historisch zwaar beladen is...

(foto's: Jan Smets)

Bij een bisschop ga je niet gewoon aanbellen...  De tijd van de onbereikbare kerkvorsten ligt dan wel al een poos achter ons, en ze zijn niet langer - in groot ornaat uitgedost - hoog verheven boven Gods kudde, maar toch...  Ik maak een afspraak met z'n secretaresse die na een tijdje zoeken toch nog een gaatje kan vinden in de drukke agenda.  "Hoe lang denk je nodig te hebben?" vraagt ze.  Ja, weet ik veel.  "Een uurtje?  zou dat lukken?"  We prikken een datum, en zo stond ik dan vandaag - tijdig op de afspraak - in het voormalige Groot-Seminarie in de Varkensstraat.  Ook hij is keurig op tijd: een grote rijzige man, grijzend, en een zekere voornaamheid uitstralend.  Hij begroet me vriendelijk, gaat me voor en wijst me het salonnetje aan.  "Koffie of thee?" vraagt hij me, en hij schenkt me eigenhandig een kopje in.  Ik voel me al wat meer op m'n gemak.  M'n gesprekspartner praat open, en dat doet hij een uur lang.  Heel toegankelijk is hij.  Hij hoeft het artikel dat ik schrijven wil niet na te lezen.  Hij lijkt me dus te vertrouwen: Mgr. Leon Lemmens, hulpbisschop van het aartsbisdom Mechelen-Brussel.  De geboren Limburger woont nu al een paar jaar in Mechelen (én graag!).  Op 22 februari 2011 werd Mgr.Lemmens door Paus Benedictus XVI benoemd in deze functie.  Op 3 april van datzelfde jaar werd hij door aartsbisschop Léonard dan gewijd tot bisschop. Na het ontslag van deze laatste, is de plaats van aartsbisschop weer vacant.  Mogelijk valt in november de beslissing over de opvolging.  Da's nog afwachten.  Ook Mgr.Lemmens wordt tot de kanshebbers gerekend.  Maar dit houdt hem niet bezig. 

Ik kijk er naar uit met een zekere verwachting en spanning.  Maar wakker lig ik er niet van.  Ik hoop wel dat de beslissing valt voor Kerstmis.  Ik heb er vertrouwen in.  De Heer helpt de Kerk wel.

Een uur lang praten we over zijn stokpaardjes: over zijn grote betrokkenheid bij de armsten in onze maatschappij, én over het leven in diversiteit.  Onlangs was hij met collega-bisschoppen Harpigny en De Kesel, en journalist Rudi Vranckx in Irak, waar hij ter plaatse de situatie van de honderduizenden Christenen die de laatste decennia hun geboortegrond in het Midden-Oosten ontvluchtten wou ervaren.

  (foto's: Jan Smets)

Een trotse Yannis Aghassaiy toont me de film die zijn vader, Saïd nu hélemaal heeft ingeblikt.  Deel één en twee van deze prent waren al eerder afgewerkt, maar nu is het sluitstuk van de film een feit.  'Niet zijn thuis' gaat over het migratieverhaal van de vader van deze laatste.  Drie generaties Marokkaanse Mechelaars.... In 1963 kwam vader Mohammed Aghassaiy naar ons land in de eerste lichting 'gastarbeiders'.  De film wil een eerbetoon zijn aan deze generatie die in de jaren zestig mee heeft bijgedragen aan de Belgische economie, en hoe zij hun leven hier uitbouwde.  Deze namiddag ging in de SEAT-garage van de Battelsesteenweg de prémiere door.  Eén van de opgemerkte aanwezigen was Roos Van Acker die een rolletje heeft in de film...

(foto's: Jan Smets)

Het rotslechte natte en winderige weer kon stokken in de wielen steken.  Dat deed het dus niet.  Misschien zouden er nog wel wat meer Mechelaars opgestapt zijn mocht het wat minder regenachtig geweest zijn, maar toch zijn zowat 700 Maneblussers in een stille optocht van de Grote Markt naar de Dossinkazerne getrokken. (dit zijn de cijfers van de politie.  Sommigen denken dat er een duizendtal aanwezigen waren). Het was een bont allegaartje dat deelnam aan deze stille mars: jong en oud, moslimmeisjes met hoofddoek en zonder, politici van alle kleuren, Christenen, vrijzinnigen,vertegenwoordigers van de moskee ...  Kortom: een staalkaart van de bevolking van deze stad.  Nergens een wanklank.  Het was indrukwekkend te noemen in zijn eenvoud: stadsgenoten die opstapten voor tollerantie, vrijheid van meningsuiting, verdraagzaamheid...  De gevoelens die zovelen beroerden deze dagen werden op deze manier gekanaliseerd...

  (foto's: Jan Smets

boven:  Gerardo Salinas en Tine De Pourcq van de Interactieve campagne, en projectcoördinator Sarah Kaerts)

Dit jaar wordt niet alleen WO I herdacht - ook al lijkt het daar soms wel op.  Nee: ook 50 jaar diversiteit wordt binnenkort in de schijnwerpers gezet.  50 jaar geleden verschenen immers de eerste Marokkanen in Mechelen, en sinsdien is onze stad diverser dan ooit.  Dit feit wil Mechelen in de kijker plaatsen onder de inspirerende titel: 'de mensen maken de stad'.  Heel binnenkort wordt het startschot gegeven van deze campagne die met een groot slotfeest op 21 september haar orgelpunt zal krijgen.  En met dit evenement zal het hopelijk 'allemaal' niet stoppen.  21 september mag géén eendagsvlieg worden.  Al de inzet, al het samendenken en samen praten en doen moet meegenomen worden naar de toekomst.  Niet het event op zichzelf is het doel - wél het proces om hier naartoe te werken.  Alle Mechelaars samen - van welke origine ook - schrijven samen het verhaal van deze stad.  Ieders verhaal is uniek en bijzonder.  Dat is mooi, en dat is verrijkend.  Alle Mechelaars samen geven vorm aan deze stad.  Mechelen telt 128 nationaliteiten.  Ze maken allemaal deel uit van de stad.  Zonder al deze mensen blijft ze louter decor.  Bewust is gekozen om niet enkel te focussen op de Turks - Marokkaanse migratie, maar het project open te trekken naar alle Maneblussers.  Da's beslist een goeie keuze.  Vanmorgen werd het project voorgesteld...

(foto's: Jan Smets)

Lieve Dupont van de Oude Liersebaan kookt voor de buren.  En op andere momenten koken de 'buren' voor haar...  En deze jonge vrouw is beslist niet de enige in onze stad die aan de slag is met de kookpotten in dit toffe, én snelgroeiende intiatief.  Lieve kan er alvast niet over zwijgen.  Zij gelooft sterk in dit project dat mensen dichter bij mekaar brengt, en bewuster leert omgaan met voedsel...  Vanmorgen had ik een babbel met haar.

(foto links: Jan Smets - 'Pita Saïd'  - rechts Ahmed Aghassaiy)

Twee Mechelse broers... Héél verschillend zoals broers dat kunnen zijn.  En toch zijn ze twee handen op één buik.  Samen werkten ze aan hetzelfde project.  En ze doen dat met enorm veel vertrouwen in mekaar.  Is Pita Saïd het 'bekende' gezicht en de artistieke duizendpoot, dan is Ahmed de stuwende kracht en organisator.  De twee broers Aghassaiy: Maneblussers met Marokkaanse roots.  Vandaag maakte ik een praatje met Ahmed.  Hij spreekt vol vuur over wat hen drijft.  Snel, en veel, en vol geestdrift.  Zondag wordt in Lamot het tweede deel van 'Niet zijn thuis' vertoond. In de eerste kortfilm werd het verhaal van hun beider vader verteld, die in de jaren zestig van vorige eeuw één van de eerste Marokkaanse gastarbeiders was in onze Dijlestad...: een confronterend verhaal - tegelijkertijd poëtisch, hard, ontroerend, maar ook warm en diepmenselijk.  Het is het verhaal van vader Aghassaiy - maar ook het verhaal van Mechelen...

(foto's: Jan Smets)

De sensibilisatie-actie die de problematiek van huiselijk geweld in de aandacht wil brengen, is niet onopgemerkt voorbijgegaan.  Gelukkig maar.  Elke dag doen in ons land immers 59 personen aangifte van fysiek geweld.  Naar aanleiding van de Internationale dag tegen geweld op vrouwen, organiseerde de provincie samen met de stad  en de stuurgroep intrafamiliaal geweld haar jaarlijkse campagne.  Met de slogan 'Huiselijk geweld, dat slaat nergens op' riepen ze iedereen op om niet onverschillig te blijven.  Gezichten van de actie waren actrice An Nelissen en zanger Cocojr, die samen met de muziekband Katastroof een lied maakte: "Ik zèn straffer dan gij".  Na de optredens werden er kauwgoms uitgedeeld met de slogan 'Chic is het niet!'

(foto's: Jan Smets  -  Hamid Riffi, Ali Salmi en Pita Saïd)

De documentaire "Femme de la rue" van Sofie Peeters over intimidatie van vrouwen in Brussel, heeft vorige week héél wat stof doen opwaaien.  Terecht.  Toen dan ook nog de méér dan controversiële sujets van Sharia4Belgium er een zowel karikaturaal als aanstootgevend filmpje meenden aan te moeten wijden, washet hek helemaal van de dam.  Sommigen vroegen zich af of de moslimgemeenschap deze strapatsen niet scherper diende te veroordelen.  Drie Mechelse Marokkanen hebben deze dagen dat dan ook erg duidelijk gedaan.  Ze zijn het beu dat deze marginale groep hun gemeenschap steeds maar weer in een slecht daglicht stelt.  Ze vinden het jammer dat 'dé' pers zoveel aandacht geeft aan deze 'clowns, en benadrukken hun bruggenbouwend werk. Nu moet ik zeggen dat ik persoonlijk van mening ben dat de Mechelse pers (en bij uitbreiding Mechelenblogt) voldoende de positieve berichten rond diversiteit belicht, maar ik begrijp dat ze het moeilijk hebben met een pers die graag inzoemt op de sensationele kantjes.  Twee Marokkaanse Mechelaars steken hun nek uit, en schreven onomwonden een 'open brief' aan de pers.  Het zijn gemeenteraadslid Hamid Riffi en schepen Ali Salmi (die dit deed samen met Mechelaar Hans Vandenbogaerde).  Ook rapper Pita Saïd neemt duidelijk standpunt in.