
(foto's: Jan Smets - Rik Wouterstuin)
Zijn jonge leven lang was hij wanhopig op zoek om schoonheid te zien en weer te geven: in de uitbundigheid van zijn sculpturen, in de explosieve kleurzetting van zijn schilderijen: blauwen en gelen in zot geweld contrasterend... : toetsen vitaliteit op het doek - niet netjes tot in de vier hoeken ingekleurd, maar witruimte overlatend als het ware om de toeschouwer het zélf te laten aanvullen...
"Alles is schoon als men het maar zien kan..."
Zo zei hij dat. Toch was er niet veel schoonheid meer aan hem te bespeuren in die laatste dagen van de rusteloze 34-jarige estheet. Zijn gelaat was weggeteerd en een donkere lap verborg zijn verkankerd oog. De Verlorenkostkaai in Amsterdam werd het eindstation voor één van de grootste Mechelse kunstenaars aller tijden.
Honderd jaar geleden stierf hij: Rik Wouters. Veel te jong - talent in de kiem gesmoord. Het is gissen naar hoe zijn werk zou geëvolueerd zijn. Op deze Vlaamse feestdag overleed een eeuw geleden een kunstenaar die tot ver buiten de stadsgrenzen bekend en gewaardeerd werd. Hoe langer hoe meer trouwens.
Hij werd méér dan een bekwaam vakman: het meubelatelier van zijn vader was te begrensd voor hem. Hij kon méér dan gedegen ambachtelijk werk afleveren. Met de liefde van zijn leven: de ontstuimige en wispelturige Nel - die een bloedhekel had aan Mechelen - in een armoedige stulp in de Brusselse rand werd de kleine Rik een grote kunstenaar. Maar het koste hem bloed, zweet en tranen...
Recente reacties
32 weken 5 dagen geleden
1 jaar 9 weken geleden
1 jaar 28 weken geleden
1 jaar 47 weken geleden
1 jaar 51 weken geleden
2 jaren 1 week geleden
2 jaren 2 weken geleden
2 jaren 5 weken geleden
2 jaren 5 weken geleden
2 jaren 6 weken geleden