(foto's: Jan Smets)

Bij een bisschop ga je niet gewoon aanbellen...  De tijd van de onbereikbare kerkvorsten ligt dan wel al een poos achter ons, en ze zijn niet langer - in groot ornaat uitgedost - hoog verheven boven Gods kudde, maar toch...  Ik maak een afspraak met z'n secretaresse die na een tijdje zoeken toch nog een gaatje kan vinden in de drukke agenda.  "Hoe lang denk je nodig te hebben?" vraagt ze.  Ja, weet ik veel.  "Een uurtje?  zou dat lukken?"  We prikken een datum, en zo stond ik dan vandaag - tijdig op de afspraak - in het voormalige Groot-Seminarie in de Varkensstraat.  Ook hij is keurig op tijd: een grote rijzige man, grijzend, en een zekere voornaamheid uitstralend.  Hij begroet me vriendelijk, gaat me voor en wijst me het salonnetje aan.  "Koffie of thee?" vraagt hij me, en hij schenkt me eigenhandig een kopje in.  Ik voel me al wat meer op m'n gemak.  M'n gesprekspartner praat open, en dat doet hij een uur lang.  Heel toegankelijk is hij.  Hij hoeft het artikel dat ik schrijven wil niet na te lezen.  Hij lijkt me dus te vertrouwen: Mgr. Leon Lemmens, hulpbisschop van het aartsbisdom Mechelen-Brussel.  De geboren Limburger woont nu al een paar jaar in Mechelen (én graag!).  Op 22 februari 2011 werd Mgr.Lemmens door Paus Benedictus XVI benoemd in deze functie.  Op 3 april van datzelfde jaar werd hij door aartsbisschop Léonard dan gewijd tot bisschop. Na het ontslag van deze laatste, is de plaats van aartsbisschop weer vacant.  Mogelijk valt in november de beslissing over de opvolging.  Da's nog afwachten.  Ook Mgr.Lemmens wordt tot de kanshebbers gerekend.  Maar dit houdt hem niet bezig. 

Ik kijk er naar uit met een zekere verwachting en spanning.  Maar wakker lig ik er niet van.  Ik hoop wel dat de beslissing valt voor Kerstmis.  Ik heb er vertrouwen in.  De Heer helpt de Kerk wel.

Een uur lang praten we over zijn stokpaardjes: over zijn grote betrokkenheid bij de armsten in onze maatschappij, én over het leven in diversiteit.  Onlangs was hij met collega-bisschoppen Harpigny en De Kesel, en journalist Rudi Vranckx in Irak, waar hij ter plaatse de situatie van de honderduizenden Christenen die de laatste decennia hun geboortegrond in het Midden-Oosten ontvluchtten wou ervaren.

(foto's: Jan Smets)

Hij klonk op deze Pinkstermaandag als dé vurigste tong en met een stem die het aantal decibels van Salvator, onze zwaarste luidklok, benadert... Maar nog meer overtuigde Patrick De Greef met zijn geargumenteerd pleidooi voor het behoud van de Muizense Sint-Albertuskerk in Muizen waarvan het lot nog erg onzeker is.  De parochie werd door de kerkelijke overheid opgedoekt, en er is nog geen beslissing genomen over de toekomst van de kerk.  De Vrienden van Sint-Rombouts gooien zich in de strijd.  Zij willen het behoud van deze neogotische kerk, om haar waardevol roerend en onroerend patrimonium, en om haar toekomst te verzekeren als ontmoetingscentrum voor deze Mechelse wijk die binnenkort aan uitbreiding toe is...  Voor de laatste keer kon een bezoek gebracht worden aan deze nu leegstaande kerk, en de sympathisanten van deze vereniging, maar ook heel wat buurtmensen gingen graag op de uitnodiging in.  Na Patrick was het de beurt aan stadsgids Paul Delbaere om een heel onderhoudend, met vele anecdotes doorspekt verhaal van parochie en kerk te brengen...

(foto: Jan Smets)

De foto is al enkele jaren oud, maar ik diep hem graag op uit mijn archief, daar deze momentopname een actuele kanttekening geeft bij het nieuws van gisteren.  Het is namelijk zo - maar dat heeft ondertussen iedereen al wel vernomen via de media - dat aartsbisschop Léonard, die op 6 mei 2015 de leeftijd van 75 jaar zal bereiken, zijn ambt wil neerleggen.   Hij heeft hiervoor zijn onslagbrief opgestuurd naar de paus.  Op 18 januari 2010 volgde bisschop Léonard kardinaal Danneels op.  Als de paus zijn ontslag zal aanvaarden - waar niemand aan twijfelt - dan is de plaats van aartsbisschop vacant, en mogen we een nieuwe bewoner van het paleis aan de Wollemarkt verwachten.  Het gissen is begonnen.  Het wikken en wegen kan beginnen.  Toch is het zo dat de bisschop van Antwerpen, Johan Bonny, de beste papieren lijkt te hebben, en voor velen de gedoodverfde kandidaat is.  Als dit zo zo zijn dan geeft deze foto een leuk plaatje van mogelijk drie Mechelse aartsbisschoppen.  Of om het een tikkeltje oneerbiedig uit te drukken: drie grapjurken op een rijtje.  Waarom er zo smakelijk gelachen werd op de eretribune in de Keizerstraat door deze drie toeschouwers van de Hanswijkprocessie?

(foto's: Jan Smets)

Met stadsgids Egied Rossiau had ik vanmorgen een afspraak aan het kapelletje van Onze-Lieve-Vrouw-van-Smarten in de Geerdegemstraat, die zowat de grens vormt tussen Mechelen en Hofstade.  Het is een merkwaardig gebouwtje, in 1954 opgetrokken in een toen wel erg moderne stijl.  Men is dit later ook 'Expo-stijl' beginnen noemen - ook al zou de Wereldtentoonstelling pas vier jaar na het bouwjaar van start gaan.  In juni zestig jaar geleden werd de eerste steen gelegd van het kapelletje, dat teruggaat op een eeuwenoude Mariaverering in deze buurt.  Egied die inwoner is van de Hanswijkenhoek wou dat deze verjaardag niet ongemerkt zou voorbijgaan, en op 25 oktober zal er gevierd worden...  's Namiddags heb ik een leuke babbel met het echtpaar Lisette Vaeck en Jos De Smedt, die al jarenlang 'overburen' zijn van OLV-Vrouw...  Lisette zorgt samen met een aantal andere buren voor het onderhoud van het kapelletje.  Ze neemt haar sleutel, en troont me mee naar de 'overkant' - maar op de foto wil ze beslist niet.  Aandringen helpt niet.  Ze blijft categoriek weigeren.  Haar werk doet ze met grote bescheidenheid.  Een foto hoeft niet...

(foto's: Jan Smets)

Hij mag dan al zowat achtien jaar geleden op pensioen gegaan zijn als pastoor van de Sint-Jozef-Coloma: hij is nooit van de radar gebleven in deze Mechelse wijk en daarbuiten.  Nog altijd is hij immens populair.  De charismatische en vernieuwende priester die hij altijd was werd donderdag in de bloemetjes gezet in 't Kranske, de noodkerk van de parochie.  Nadien volgde een receptie voor de vele aanwezigen.  Het feit dat hij dit jaar ook 60 jaar priester is, wou hij absoluut niet belicht zien.  "Daar heb ik geen verdienste aan.  Wél ben ik dankbaar om die 85 jaar".  Paul Van Steen, op wie de leeftijd geen vat lijkt te hebben, genoot er erg van...

(foto's: Jan Smets.  Libertuskerk  -  Martha Derkinderen en Jos Malfliet)

De Sint-Libertusparochie viert dit weekend feest!  De parochie mag 125 kaarsjes uitblazen, en de kerk is een eeuweling geworden. Haar toren bepaalt nu al honderd jaar de skyline van Nekkerspoel, en hiermee is deze kerk een 'leeftijdsgenoot' van de Colomakerk en de Sint-Jan-Berchmanskerk.  Enkele jaren geleden zag het er niet zo goed uit voor dit bouwwerk, en was er zelfs sprake van afbraak.  Maar dat euvel is nu van de baan.  De toren werd gerestaureerd, en de rest van het gebouw wacht op de volgende renovatiefases.  Ik had vanmorgen een gesprek met het echtpaar Martha Derkinderen en Jos Malfliet - beiden geboren en getogen in de wijk Nekkerspoel, en met hart en ziel verbonden met de Libertuskerk.  Deze kerk is zowat een tweede thuis voor hen...

(foto's: Jan Smets)

Hij heeft een straatnaam in onze stad, en zijn naam klinkt de Mechelaar niet geheel onbekend in de oren.  Al moet gezegd dat de herinnering aan de man misschien wel vaag geworden is.  Maar daar wil zijn neef verandering in brengen. Mark Cornelis is zelf al wat je noemt 'op leeftijd'.  Hij is 82 jaar - eveneens als zijn beroemde oom priester, en heeft in zijn grote bewondering een boek geschreven.  Ivo Cornelis - die wel eens de Mechelse priester Daens wordt genoemd, komt in deze biografie weer tot leven.  Niet alleen als sociaal bewogen priester, maar ook als mens van vlees en bloed.  Op 11 juli - nu 55 jaar geleden stierf Ivo Cornelis.  Geen dag kon symbolischer zijn voor deze Vlaming in hart en nieren, waarvan kardinaal Mercier ooit zei: "C'est un Saint prêtre, mais un flamingant!"   Het maakte dat Ivo het nooit verder schopte dan onderpastoor, en dit dan nog onder het waakzame oog van 'de Wollemarkt'...

  (foto's: Jan Smets)

En nu ga ik weg... Mijn stappen wordt moeilijk.  Ik heb regelmatig ademnood, en mijn oogkwaal verergert.  Ik kan de Mis niet meer lezen, en het is steeds moeilijker om boodschappen te doen....

Ik zit in de salon van het klooster van de jezuïeten in de Bruul, en praat met pater Maurits Delbaere.  Hij is de laatste écht Mechelse jezuïet.  Geboren en getogen in deze stad, zal hij toch binnenkort Mechelen verlaten.   Hij staat voor het raam en lijkt te mijmeren over verleden en toekomst...  Een levensverhaal in tegenlicht...

(foto's: Jan Smets)

De laatste écht Mechelse jezuïet verlaat in april het klooster in de Bruul.  Er blijven nog enkele (hoog)bejaarde confraters over.  Maurits Delbaere gaat naar Boechout - op rust.  Hij voelt dat een aantal dingen niet meer kunnen zoals hij het zou willen.  Zijn zicht is sterk achteruitgegaan, en dat belemmert hem bij zijn taken.  Ook het stappen vlot veel minder...  Nog even, en hij trekt de deur achter zich dicht...  Een geschiedenis wordt afgesloten: zijn persoonlijke verhaal en het grote verhaal dat de jezuïeten in deze stad hebben geschreven...

    (foto's: Jan Smets)

Hij had elke voeling met processies verloren.  Het was iets uit een ver verleden - een stukje nostalgie; geen bijgeloof, maar wel volks-geloof.  Waardevol, maar niet echt iets waar hij mee 'bezig' was...  Ik zit met Jan Arnalsteen, federatiepastoor van Mechelen, in zijn gezellige appartement in de Kannunik De Deckerstraat.  We zijn even oud - Beiden zijn we geboren in 1961.  En dat schept een band.  Ook zien we parallellen in dat 'aanvoelen'  van het begrip 'processie'.  De eerste herinneringen aan een processie nemen Jan ver mee in de tijd, naar zijn geboortedorp Meerbeek...

De rol van Sint-Janneke ging aan mijn neus voorbij.  Ik was dan wel niet zwaar ontgoocheld, maar begreep het toch niet goed waarom Zuster Walburgis voor Johan uit onze klas koos...  Was dit wel eerlijk of juist?  Ik was immers toch een 'Jan'?

Jan Arnalsteen vertelt het met een kwinkslag, gewoon, met een monkellach.  Pastoor Jan staat midden de mensen en midden in het leven.  In de aanloop naar de Hanswijkcavalcade wou ik ook hem graag op de praatstoel over zijn beleving van het feestgebeuren van binnenkort...

(foto's: Jan Smets)

Samenleven in diversiteit loopt niet steeds van een leien dakje.  Toch zijn er mensen die er oprecht in geloven dat dit mogelijk is, en daar ook durven voor gaan.  Op vele terreinen, en vanuit verschillende inspiraties timmeren ook in Mechelen, mensen  aan de weg om te komen tot méér eenheid in verscheidenheid.  Zo had vrijdag in BIM-SEM een interreligieuze gebedswake plaats tussen moslims en christenen: een 'warme' ontmoeting zonder kwezelarij, maar met de intentie om naar mekaar te luisteren in vriendschap en met respect.

                         (foto: Jan Smets)

Ik zit met hem aan z'n buro, in de ontvangstkamer van de pastorie.  Hij praat rustig en straalt bescheidenheid en vriendelijkheid uit: Fons Selleslagh.  Het is ochtend.  Net heeft hij zijn dagelijkse Mis in de Hanswijkbasiliek gehouden.  Fons is zondag gevierd in 'zijn' kerk.  50 jaar geleden werd deze Mechelaar gewijd door kardinaal Suenens.  Nu werd hij door zijn parochianen, familie en vrienden in de bloemetjes gezet voor zijn gouden jubileum.  Het wordt een boeiend gesprek met een man die zijn leven heeft gebaseerd op het Evangelie.  Want dat wou hij vooral: tussen de mensen staan.  Het is ook daarom dat hij ook zo geliefd is door zovelen.  Gewoon maar omdat hij is wie hij is...

We starten met een uniek filmdocument (klik op onderstaande afbeelding):

(foto's: Jan Smets  -  film Rudi Van Poele)

(foto's: Jan Smets)

De zon schijnt gemoedelijk binnen.  En buiten plooit de omgeving zich achter de daken in groene stroken tot ver aan de horizon.  Aan de andere kant tekenen de torentjes van Waver een opmerkelijke skyline.  Aan de tafel is het gezellig babbelen met zes vrouwen, die hier een nieuwe thuis vonden: de Mechelse gasthuisnonnen.

 (het oude gasthuis in 1574 - De Noter)

(foto's: Jan Smets  - ZusterAgnes, Myriam en Imelda)

"Of ik nog een tas koffie wil?  of een wafeltje?"  Ik zit aan de tafel met zes vrouwen.  Ze zijn niet zo jong meer.  Maar ze zijn verrassend vitaler en minder broos dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Het zijn sterke vrouwen: 'die laatsten der Mohikanen'.  De laatste gasthuisnonnen van Mechelen blikken terug op hun eigen levensloop en op de eeuwenlange geschiedenis van het OLV-ziekenhuis, waar hun orde achthonderd jaar lang mee verbonden was, en waarvan zij de laatste erfgenamen zijn....