(foto's: Jan Smets)

Het verhaal gaat over loslaten en heimwee, sterke vrouwen, over het knokken voor kansen en de zoektocht naar geluk en een nieuw bestaan zonder angst.  Maar vooral gaat het over het belang van een identiteit.  Ze willen zich kunnen uiten zoals ze zijn en zich voelen.  De vlag dekt niet altijd de lading.  In de loop der tijden heeft men hen te vaak onder eenzelfde noemer willen plaatsen.  Simpelweg, zonder nuancering, gemakkelijk te klasseren...  Maar het doet onrecht aan hun eeuwenoude geschiedenis.  Het maakte ook dat velen verdwaalden in hun eigen identiteit.  "Wie zijn wij eigenlijk? Ben ik nu een Chaldeeër of een Assyriër?"  Er mogen dan wel parallellen zijn: er zijn ook duidelijke verschillen.  De Chaldeeërs zijn fier op hun naam, historische achtergrond en godsdienst.  Maar wat graag willen ze zich tonen zoals ze zijn - erfgenamen van het oude cultuurrijk Mesopotamië.  Ook in Mechelen zouden ze graag meer erkend worden, en niet lager gemakshalve gecatalogeerd worden als 'Assyriër'.  Dit over de hele wereld verspreide volk wil werken aan samenhorigheid.  Het oude rijk is niet meer - al vele vele eeuwen is het verbrokkeld en opgegaan in hertekende landen als Irak, Turkije, Syrië, Libanon... In onze stad wonen heel wat vroegere bewoners van het Tweestromenland.  Na de Marokkaanse gemeenschap zijn zij de grootste bevolkingsgroep met andere roots.  Van de ongeveer vierhonderd gezinnen uit deze regio, die in de schaduw van Sint-Rombout wonen, zijn een aanzienlijk deel Chaldeeërs...

  (foto's: Jan Smets)

Het is bijtend koud als ik vanavond het gloednieuwe Vlaams-Asyrisch Huis in de Generaal De Ceuninckstraat binnenstap.  Maar ik krijg gastvrij een kop koffie aangeboden.  Melikan Kucam  heet me welkom.  Zijn familie was de eerste die hier, vanuit het bergdorp Hassana in onze stad neerstreek - in 1983.  Zijn verhaal en de geschiedenis van zijn volk werden opgetekend in het boek 'Mechelen aan de Tigris' van August Thiry.  Ondertussen zijn we vele jaren verder.  De Assyrische gemeenschap in onze stad telt ondertussen  zo'n 3000 mensen, en is na de Marokkaanse de grootste van Mechelen.  Zondag wordt hun Vlaams-Assyrisch Huis officieel geopend... 

(foto's: Jan Smets)

Er heerst een drukte van belang in de keurige living van het gezin Ölmez-Esen in de Grote Nieuwedijkstraat.  Men strompelt haast letterlijk over de camera's, geluidsmannen, journalisten, kabels, en aanverwanten...  Het is dan ook een unieke gebeurtenis!  Nezmi en Atyie kregen er een zevende dochter bij - de zevende op rij!  Ze zitten allemaal fier 'te blinken' in de zetel, met de kleine zus Hanne-Paola op de arm van moeder.  En zonder plankenkoorts - nét of het de doodgewoonste zaak is - kijken ze in de lenzen van fotografen en praten ze voor de microfoons van plaatselijke pers, VRT, VTM en RTV..., en... Mechelenblogt.  Uiteraard!

(foto's: Jan Smets)

Het is erg druk in de shop die bij hun benzinestation hoort.  En haast elke klant heeft het over het grote lot dat door een Mechelaar werd gewonnen, en bij hen over de toonbank ging.  Enderuz glimlacht tevreden. Het is inderdaad een mooie meevaller dat het Euro Millions-biljet zo'n prachtbedrag opleverde.  Voor de winnaar sowieso - maar ook Enderuz en zijn broer Noël zijn er blij mee: De gebroeders Karaman van OCTA+ op de Battelsesteenweg, een dag na de feiten...

(foto's: Jan Smets)

Het kleine meisje met de dromerige blik uit het Assyrische Hassana, op de cover van het gloednieuwe fotoboek, werd op het einde van de presentatie naar voor geroepen...  En daar stond ze dan - naast Melkan Ishak: een knappe Mechelse jongedame...

Er lagen vele jaren tussen die ene foto en deze avond.   Hassana, ongelukkig gelegen dorp in Oost-Turkije, op een boogscheut van Syrië en Irak...; in de vuurlinie tussen Turken en Koerden, bestaat niet meer...  Het werd in 1993 totaal verwoest.  Op de eens zo groene bergflanken staan enkel de spookachtige muren recht - stille getuigen van een eeuwenlange geschiedenis, die ooit zo roemrijk was voor dit volk...  Er resten alleen herinneringen én heimwee.  Maar ze vonden in Mechelen hun nieuwe thuis.  De Mechelse Assyriërs zijn niet meer weg te denken in onze stad.  Op vrij korte tijd hebben ze zich op een succesvolle manier ingeburgerd.  Hier vonden ze een nieuw Hassana: Mechelen aan de Tigris werd een begrip...

(foto's: Jan Smets)

Zondag 1 mei was ik een bevoorrecht getuige van een pracht van een huwelijk in de Katelijnekerk.  Filiz en Nail - beiden uit de Mechelse Assyrische gemeenschap stapten er in het huwelijksbootje...  Ik maakte die dag -  van viering in de kerk tot huwelijksfeest -  kennis met een bijzonder gastvrije, sterk aan mekaar hangende groep Mechelaars...

(foto's: Jan Smets)

Bloggers die al langer 'vertoeven' op Mechelenblogt, weten al wel dat ik geboeid ben door de Mechelse Assyriërs.  Sinds ik jaren geleden het boek 'Mechelen aan de Tigris' van August Thiry las, laten de lotgevallen van deze bevolkingsgroep me niet meer los...

(foto: Jan Goovaerts)

Deze foto straalt een heerlijk zomers gevoel uit...  Jan Goovaerts wist deze Mechelse Assyriër mooi te vatten in zijn moment van verpozing...  Droomt hij van het verloren paradijs van zijn jeugd?  mijmert  hij  met een zekere weemoed over zijn bergdorp Hassana in zijn nieuwe thuisstad aan de Dijle? 

Mechelen aan de Tigris?

(detail omslag boek 'Mechelen aan de Tigris', van A.Thiry)

Enkele jaren geleden verscheen het ongemeen boeiende boek van August Thiry, docent aan de Katholieke Hogeschool Mechelen: 'Mechelen aan de Tigris' - het 'verhaal' van het dorp Hassana in Oost-Turkije.
Hier woonden eeuwenlang boeren en wevers; het spon de rode draad van vele eeuwen oosters christendom... tot het werd verwoest in 1993.