(foto: Jan Smets)

Ik heb dan wel een stille carrière...: ze duurt wel al lang.  En het is zalig om steeds weer nieuwe dingen te kunnen doen...

Zo is dat.  Ze was er gisteren en vandaag, en hopelijk nog morgen én overmorgen: Connie Neefs.  Met het kwaliteitslabel dat aan de naam 'Neefs' vasthangt staat ze al decennialang op de podia - als presentatrice - de immer perfecte 'gastvrouw', maar vooral als zangeres.  Nog niet zo lang geleden stond Connie nog op de planken van de Stadsschouwburg met een avondvullend programma gebouwd rond haar broer Louis die dit jaar tachtig zou geworden zijn.  Dat deed ze samen met musicalster Hans Peter Janssens en ...haar bloedeigen dochter Hannelore Candries.  Het optreden werd méér dan gesmaakt, en voor diegenen die het jammer genoeg hebben gemist: in het voorjaar is er een nieuwe kans...

Zopas bracht Connie een prachtig nieuw luisterlied uit.  Ze had jaren op de tekst gebroed, maar ineens stond hij op papier...  Eric De Vos zette er muziek op, en nu is alles knap ingeblikt.  Voor de professioneel uitgevoerde videoclip tekende Gene Thomas.  En het zijn Connie én dochter Hannelore die door het beeld 'wandelen'.  Uiteraard.  Muziek en beeld: een harmonisch geheel.  "Wachten op mijn dochter" is een schitterend lied geworden waar veel ouders met opgroeiende kinderen herkenning in zullen vinden...

Onlangs kwam ik volgende prent tegen...

Over deze Joanyd is er niet direct veel te vinden op het WWW.  Uit het beetje dat ik heb gevonden blijkt het een Franse zanger geweest te zijn die, ten tijde van Wereldoorlog I, in en rond Parijs optrad.  Vermoedelijk in café’s, T-dansants en in variété’s.

Een Mechels liedje, maar weet er iemand wie dit zingt ?

Laat me vooraf maar duidelijk stellen dat  de 'nieuwe' plaats van Margareta, op de Schoenmarkt, best OK is voor mij.  Daar gaat het écht niet over.  Maar de hetze die er in Mechelen ontstond nadat de landvoogdes diende te verdwijnen van de Grote Markt, omdat de Dame-met-Klasse te 'zwaar' zou zijn voor de parkeergarage onder de 'Mèt'...: nou, het tekent onze relatie met onze meest geliefde tante.  Mechelaars zijn voor weinig warm te krijgen - maar aan 'ons Margriet' wordt niet geraakt!  En dat is voor mij vooral de leuke ondertoon in het volgende volkse liedje dat geschreven werd door Bert Verelst, en nu volop aangeleerd wordt in het nieuwe cursusjaar 'Mechels dialect'...

(foto's: Jan Smets)