In de nieuwsbrief van vzw Trage Wegen staat volgend artikel over een wandeling langs Zemstste en Hombeekse trage wegen. De wandeling heeft alles te doen met Rembert Dodoens, een bekende Mechelaar.

Vanaf morgen dinsdag 20 november worden de Bankstraat, Zepstraat en Gijsbeekstraat in Hombeek terug opengesteld voor alle verkeer.

Meer dan twee jaar terug werd alles opgebroken vanaf de spoorwegovergang tot aan het parochiecentrum. Het deel tot aan de Zemstseweg werd eerst afgewerkt zodat het verkeer naar Zemst terug doorkon. In september 2011 was de weg klaar tot aan het parochiecentrum.

(foto's: Jan Smets)

Er heerst een drukte van belang in de keurige living van het gezin Ölmez-Esen in de Grote Nieuwedijkstraat.  Men strompelt haast letterlijk over de camera's, geluidsmannen, journalisten, kabels, en aanverwanten...  Het is dan ook een unieke gebeurtenis!  Nezmi en Atyie kregen er een zevende dochter bij - de zevende op rij!  Ze zitten allemaal fier 'te blinken' in de zetel, met de kleine zus Hanne-Paola op de arm van moeder.  En zonder plankenkoorts - nét of het de doodgewoonste zaak is - kijken ze in de lenzen van fotografen en praten ze voor de microfoons van plaatselijke pers, VRT, VTM en RTV..., en... Mechelenblogt.  Uiteraard!

In een reactie op het artikel over de nieuwe coalitie schrijft gimycko het volgende:

In de jaren '70 moesten al die landelijke dorpen en gehuchten zonodig samengeclusterd worden met de nabije kleine of grotere stad, wat uiteindelijk zorgde dat de plaatselijke ambtenarij verdween  en de lokale burgemeesters, schepenen en gemeentehuizen werden vervangen door districts-en dorpsraden.

Dit  weekend wordt Liliane Stijnen tachtig jaar. Velen in Mechelen kennen haar als Liliane. Vele anderen kennen haar beter als “Rosalie Niemand”

Voor wie haar nog niet kent, even kort haar verhaal.

Toen ze vijf jaar was werd zij in een gesticht voor achterlijke kinderen gestopt, want ze was ongewenst. Daar werd ze lastig en opstandig van.

(foto's: Jan Smets)

Natuurlijk is er in Afrika honger en ziekte, en is er oorlog. Da' s de realiteit.  Maar Afrika is zovéél meer!  Er zijn 52 landen op dit continent, en in 10 is er oorlog... Dus...

Modou Diop kon niet nalaten om het te zeggen tegen de Amerikaanse kunstenaar uit Californië, die een werk had gemaakt voor de Newtopia-tentoonstelling in Busleyden., waarop een Afrikaan met een wapen stond.  De Senegalese Mechelaar Modou, die aan de slag was in de 'bouwput' van Busleyden voor de fima Willemen waarvoor  hij al jaren als metser werkt, geraakte aan de praat met de schilder...

(foto's: Jan Smets  -  Hamid Riffi, Ali Salmi en Pita Saïd)

De documentaire "Femme de la rue" van Sofie Peeters over intimidatie van vrouwen in Brussel, heeft vorige week héél wat stof doen opwaaien.  Terecht.  Toen dan ook nog de méér dan controversiële sujets van Sharia4Belgium er een zowel karikaturaal als aanstootgevend filmpje meenden aan te moeten wijden, washet hek helemaal van de dam.  Sommigen vroegen zich af of de moslimgemeenschap deze strapatsen niet scherper diende te veroordelen.  Drie Mechelse Marokkanen hebben deze dagen dat dan ook erg duidelijk gedaan.  Ze zijn het beu dat deze marginale groep hun gemeenschap steeds maar weer in een slecht daglicht stelt.  Ze vinden het jammer dat 'dé' pers zoveel aandacht geeft aan deze 'clowns, en benadrukken hun bruggenbouwend werk. Nu moet ik zeggen dat ik persoonlijk van mening ben dat de Mechelse pers (en bij uitbreiding Mechelenblogt) voldoende de positieve berichten rond diversiteit belicht, maar ik begrijp dat ze het moeilijk hebben met een pers die graag inzoemt op de sensationele kantjes.  Twee Marokkaanse Mechelaars steken hun nek uit, en schreven onomwonden een 'open brief' aan de pers.  Het zijn gemeenteraadslid Hamid Riffi en schepen Ali Salmi (die dit deed samen met Mechelaar Hans Vandenbogaerde).  Ook rapper Pita Saïd neemt duidelijk standpunt in.

aan jullie om te zoeken waar de foto getrokken werd, met dank aan Bea Koetsier

Hier keek Margaretha Van Oostenrijk

uit één van die mooie gotische ramen ..

Hier stond ze op uitkijk van op haar balkon …

Op zaterdag 7 juli organiseerde Vormingplus regio Mechelen een

"Zomerse schrijfdag in Mechelen" begeleid door Isabelle Rossaert. 

Elf gemotiveerde schrijvenden trokken met de lesgeefster door de stad. Elk van ons had al dan niet enige ervaring in het schrijven van "stukjes" of meer dan dat.

(foto's: Jan Smets)

En op zo'n zonnige zaterdagnamiddag, bij de start van de zomervakantie, kom je terecht op het pleintje van de Guido Gezellelaan.  De zon schijnt uitbundig.  Spelende kinderen leven zich uit op het daar pas aangelegde speelperk.  Cava wordt geschonken en ijsjes gelikt.  Natuurlijk zijn er de onvermijdelijke toespraken van de politici en de wijkverantwoordelijken.  Dat hoort er bij.  Maar één ding weet me véél meer te ontroeren.  Aan één van de netjes en vrolijk bebloemde gevels staan twee plooistoeltjes, en daarin zitten twee van de heerlijkste mensen die je maar ontmoeten kan: Gust en Bertha - al eeuwenlang wonend in deze stad: twee senioren met een blije kijk op het leven en hun buurt.  In haar armen houdt Bertha de peuter van haar Ghanese buren, en naast hen staat in zijn onderlijfje  de  Armeense buurman gezellig te kletsen.  Wat verderop voetballen Marokkaanse jongetjes en zitten Assyrische families te keuvelen.  En toeterend komt een karavaan auto's aanzetten, richting Plankstraat: want daar wordt getrouwd!  Mechelen ligt hier, en vandaag een héél stuk zuidelijker.  En middenin zitten Bertha en Gust.  Samen met hun buren maken zij een wereld van verschil!