(foto's: Jan Smets)

Hij kwam s'avonds thuis van zijn werk en had zijn laatste beet nog niet binnen of hij trok naar de zolder.  Aan zijn weefgetouw.  Het was gewoon zijn passie.  Veel zagen we hem dan niet meer.  Midden in de nacht riep ons moeder dan naar hem: "Henri! wanneer komt ge nu slapen?"

Zo herinnert het zich, Monique Van de Werf.  Zo herinnert ze zich haar vader, Jan Hendrik Van de Werf.  Hij werkte lang bij de de bekende Mechelse firma's Braquenié, Geets en later de Manufactuur De Wit.  Daar oefende hij het beroep van tapijtwever uit.  En hij was érg goed in die stiel.  En hij leefde voor zijn vak.  Hij kon er gewoon niet mee stopppen.  Eénmaal thuisgekomen deed hij verder.  Urenlang.  Voor zijn kinderen, Pierre en Monique...  Amper zestig jaar oud overleed hij.  In 1960. Monique was nog maar net twintiggeworden.  Haar broer elf jaar ouder.

Het was heftig.  En tien weken later stierf ook onze moeder.  Ik was pas uit de rouw.  Ik ben zwart blijven dragen.  Zo ging dit in die tijd.  Emotioneel was het erg zwaar.

Ik praat met Monique in haar woning aan de Tervuursesteenweg in de Hanswijkenhoek... Zelf is ze nu ook weduwe geworden.  Mille, haar echtgenoot, ontviel haar twee jaar geleden.  Kinderen heeft ze niet.  Bij de pakken is ze niet blijven zitten.  Ze wil onder de mensen blijven komen, haar hobby's blijven beoefenen, handwerk... , Femma...  Moedig als ze is slaat ze zich er door...

(foto's: Jan Smets)

Van het Maltese Valetta naar Mechelen.  Het lijkt een onmogelijke connectie.  Maar ze is er.  Ik voel de zon van het eiland in de Middellandse zee nog op mijn rug, als ik op deze herfstige dag voor één van de mooiste historische gebouwen van onze stad sta, in de al even schilderachtige Schoutetstraat: de vroegere refugie van de Norbertijnen van Tongerlo...

(foto's: Jan Smets)

'Ons' Kareltje gaf hen ooit het kale rotseiland Malta cadeau.  De rondzwervende Johannieterorde - de hostpitaalridders -  hadden in 1523 'hun' Rodos moeten verlaten.  De Turken kegelden de ooit zo machtige ridderorde van het Griekse eiland. Ze 'mochten' vertrekken met hun bezittingen.  Maar opkrassen moesten ze.  Na flink wat omzwervingen bood Keizer Karel V hun deze uithoek van zijn grote Habsburgse Rijk aan, als nieuw onderkomen.  Ze kwamen, en ze bleven.  Vele eeuwen lang.  En ze maakten van Valetta hun machtig bolwerk: de hoofdstad van een klein maar trots land...