(foto's: Jan Smets)

In hun inkrimpend wereldje zijn traplift, krukken en looprekje onmisbare attributen geworden.  Maar voorlopig lukt het hen best op deze manier.  Oud willen ze zeker nog niet genoemd worden, al zijn ze tussen de 75 en 91 jaar oud.  Ze zijn als de Laatsten der Mohikanen: vier zusters - Norbertienen - de laatste nonnen van Mechelen.  Er zijn er nog wel die los van een orde in deze stad wonen of actief zijn, maar Benedicta, Cecilia, Bernadette en Norberta zijn wel de laatsten van een religieuze kloostercongregatie.  Ooit zag deze aartsbisschoppelijke stad zwart van pastoors, paters en zusters...  Die tijd is voorgoed voorbij.  Vandaag heb ik hen ontmoet.  Ik werd méér dan gastvrij ontvangen in hun klooster in de Voochtstraat, met koffie en "nog een wafel?"  Het duurde niet lang voor het ijs gebroken was, en honderduit vertelden ze over hun leven en werk.  Na m'n verhaal over de laatste gasthuisnonnen en de laatste écht Mechelse jezuïet, is het de beurt aan hen... 

Ze weten natuurlijk ook wel dat ze in hun laatste levensfase zitten.  "Wie gaat het licht uitdoen?"  Het houdt hen wel bezig.  En toch. Ze zien wel wat het worden zal... Dit zusterkwartet woont samen in het klooster tussen Voochtstraat en Bleekstraat dat ze eind van de jaren zestig overnamen van de Zwartzusters die in fusie gingen met een paar andere orden en verhuisden naar Huis Cadix in de Merodestraat.  Ondertussen is dat verhaal ook afgelopen.

Zij blijven trouw op post: vier kranige dames die hun hele leven hard gewerkt hebben en nu het wat rustiger aan doen.  We praten over hun roeping, hun werk, hun dagdagelijkse bezigheden...

  (foto's: Jan Smets)

En nu ga ik weg... Mijn stappen wordt moeilijk.  Ik heb regelmatig ademnood, en mijn oogkwaal verergert.  Ik kan de Mis niet meer lezen, en het is steeds moeilijker om boodschappen te doen....

Ik zit in de salon van het klooster van de jezuïeten in de Bruul, en praat met pater Maurits Delbaere.  Hij is de laatste écht Mechelse jezuïet.  Geboren en getogen in deze stad, zal hij toch binnenkort Mechelen verlaten.   Hij staat voor het raam en lijkt te mijmeren over verleden en toekomst...  Een levensverhaal in tegenlicht...

(foto's: Jan Smets)

De laatste écht Mechelse jezuïet verlaat in april het klooster in de Bruul.  Er blijven nog enkele (hoog)bejaarde confraters over.  Maurits Delbaere gaat naar Boechout - op rust.  Hij voelt dat een aantal dingen niet meer kunnen zoals hij het zou willen.  Zijn zicht is sterk achteruitgegaan, en dat belemmert hem bij zijn taken.  Ook het stappen vlot veel minder...  Nog even, en hij trekt de deur achter zich dicht...  Een geschiedenis wordt afgesloten: zijn persoonlijke verhaal en het grote verhaal dat de jezuïeten in deze stad hebben geschreven...

We starten met een uniek filmdocument (klik op onderstaande afbeelding):

(foto's: Jan Smets  -  film Rudi Van Poele)

(foto's: Jan Smets)

De zon schijnt gemoedelijk binnen.  En buiten plooit de omgeving zich achter de daken in groene stroken tot ver aan de horizon.  Aan de andere kant tekenen de torentjes van Waver een opmerkelijke skyline.  Aan de tafel is het gezellig babbelen met zes vrouwen, die hier een nieuwe thuis vonden: de Mechelse gasthuisnonnen.

 (het oude gasthuis in 1574 - De Noter)

(foto's: Jan Smets  - ZusterAgnes, Myriam en Imelda)

"Of ik nog een tas koffie wil?  of een wafeltje?"  Ik zit aan de tafel met zes vrouwen.  Ze zijn niet zo jong meer.  Maar ze zijn verrassend vitaler en minder broos dan je op het eerste zicht zou vermoeden. Het zijn sterke vrouwen: 'die laatsten der Mohikanen'.  De laatste gasthuisnonnen van Mechelen blikken terug op hun eigen levensloop en op de eeuwenlange geschiedenis van het OLV-ziekenhuis, waar hun orde achthonderd jaar lang mee verbonden was, en waarvan zij de laatste erfgenamen zijn....

(foto's: Jan Smets)

Ze zijn nog met zes.  Zes sterke vrouwen tussen de 75 en 85 jaar.  Gewone vrouwen die ooit een levenskeuze hebben gemaakt - voor sommige een evidentie, voor anderen niet zo vanzelfsprekend.  Maar ze zijn er voor gegaan: deze laatste zes.  Gewone vrouwen met een buitengewoon levensverhaal.  Het zijn stuk voor stuk blije mensen, zonder frustraties om eventueel gemiste kansen.  Ze hadden een ideaal, en ze maakten het waar.  Ze zijn geen kwezels of heiligen die onder een stolp passen.  Nee: het zijn stuk voor stuk realistische 'madammen' die samen hun levensavond doorbrengen.  Gisteren zat ik met hen rond de tafel, en we blikten terug - soms met wat heimwee, en soms met een glimlach.  Ze zijn de laatsten - de allerlaatsten:  Myriam, Theresia, Imelda, Agnes, Godelieve en Isidora.  De voorbije jaren hebben ze vaak afscheid moeten nemen van oude medezusters.  En ze beseffen dat ooit iemand van hen als laatste 'de deur zal sluiten'.  Dan zal een achthonderdjarige geschiedenis worden afgesloten: de lange geschiedenis van de gasthuiszusters van Mechelen - een eeuwenlang verhaal van zorg en inzet in de gezondheidszorg van deze stad...

(foto's: Jan Smets)

Hij is de laatste - de laatste Mechelse jezuiët die in deze stad geboren werd.  Tussen de eerste - Cornelius Wishaven in 1542, en hem,  liggen eeuwen van grote bloei, afschaffing en voorzichtig herbeginnen van deze orde...  Nu resten er nog slechts acht jezuiëten in onze stad - Vier ervan zijn boven de zeventig, en vier zijn net als hij, boven de tachtig reeds...

Ooit schreef deze religieuze orde belangrijke bladzijden in de geschiedenis van deze stad.  De toekomst is vandaag echter  erg onzeker geworden voor hen.  Gisteren vertelde hij met verve het verhaal van de jezuiëten in Mechelen: Maurice Delbaere - de laatste écht Mechelse jezuiët ...

(Foto Gimycko - Arme Clarenstraat)

Zit ik daar wat te suffen (of is het surfen) in de ochtendedities van de Belgische en Nederlandse Krantenwebsites, kom ik op de website van Trouw een bericht tegen over “En weer sluit een van de Vlaamse kloosters” dat blijkt te gaan over Grauwzusters.