(foto: Jan Smets)

We hadden het echt niet zien aankomen.  We vonden het dan ook jammer toen we hoorden over de nakende sluiting van 'Ten Zuiden' - het gezellige en gemoedelijke Afrikaanse restaurantje aan de Tervuursesteenweg.  Niet alleen wij schoven er graag onze voeten onder tafel.  Hier werden vele tevreden klanten altijd gastvrij ontvangen en getrakteerd op de meest diverse gerechten uit dit boeiende werelddeel.  Bart Alloing en zijn echtgenote Marie-Françoise Ndour kregen andere toekomstplannen en besloten om te stoppen met hun zaak.  Maar... nu is er een méér dan waardige opvolger gevonden.  En met deze nieuwe uitbaters blijven we culinair genieten van de geuren en smaken van het Afrikaanse continent!  In Abyssinia worden we ondergedompeld in de wondere wereld van de Ethiopische keuken.  Uniek en verrassend en op absoluut restaurantniveau.  Iemand formuleerde het zo onlangs: "Hier proef je het meest Ethiopische dat ik buiten dat land al gegeten heb".  Een positieve kritiek die kan tellen!

Vandaag had ik een erg gemoedelijke babbel met Tim Schuurman en zijn echtgenote Alem - een bijzonder sympathiek koppel.  Alem die Ethiopische roots heeft en zo'n tien jaar geleden in ons landje neerstreek waar ze in 2010 huwde met geboren Mechelaar Tim, is een innemende persoonlijkheid die de warme gastvrijheid van Afrika uitstraalt.  Als ik binnenkom snuif ik de heerlijke aroma's op - en voel ik me dadelijk thuis in het fraai opgeknapte en kleurrijke interieur.  Alem en Tim hebben aan het voorheen al leuke eethuis nieuwe accenten toegevoegd.  Mooie stijl.  Het koppel mag trots zijn op de remake. 

Vorige vrijdag is men van start gegaan nadat even voordien al een drukke openingsreceptie was doorgegaan.  Maar nu was het voor 'écht'.  Misschien met wat klamme handjes aan de kookpotten?  Het kan.  De kop is eraf. De avond was geslaagd.  Abyssinia gooit de deuren open en zal Mechelen laten zien dat Ethiopië heel wat lekkers te bieden heeft.  Alem wil zowat een 'ambassadeur' van haar land zijn en tonen dat Ethiopië méér is dan wat in de pers verschijnt over politieke wanorde en hongersnood...  Dit zijn immers slechts enkele facetten van een verder erg mooi en boeiend land met een rijke geschiedenis.  Echtgenoot Tim is er ooit verliefd op geworden.  Op dit land.  En...nadien ook op Alem.  Een hartverwarmende liefdesgeschiedenis...

(foto: Jan Smets)

Ze ziet er stralend uit in haar oranje outfit.  Want zeg nu zelf: zwart en grijs is voor ouwe mensen.  En hoewel Maria De Pauw uit de Acaciastraat in de Hanswijkenhoek heel binnenkort 100 kaarsjes mag uitblazen, is ze zowel fysisch als mentaal nog in topconditie.  Natuurlijk sputtert hier en daar wat - heeft ze af en toe een looprekje nodig en gaat haar zicht er wat op achteruit na een mislukte cataractoperatie.  Maar verder oogt ze nog heel vitaal voor haar leeftijd.  Eeuwelingen zijn geen unicum meer.  Zopas was het ook burgemeester Joris die dit genoegen mocht smaken.  Steeds meer ronden senioren deze kaap.  Maar als je dan ook nog zelfstandig in eigen huis kan wonen: dan is het het wel een héle straffe prestadoen?" tie!

"Hoeveel jaar ze er nog bij wil doen?"  vraag ik haar.  Ze monkellacht: "Die honderdenvijf wil ik wel halen.  Maar dan wel zonder corona hoor!"  En dat laatste versta ik volkomen.  Dat verdomde virus steekt dan ook wel wat stokken in de wielen.  Het geplande feest kan niet plaatsinden.  En dat vindt Maria doodjammer.  Ze had deze verjaardag net zoals haar negentigste en vijfennegentigste maar wat graag gevierd met haar familie.  Maar het is wat het is.  Er wordt wel een alternatief gepland, en... het jaar is nog jong.  Dat feest kan wellicht later wel plaatsvinden.  Laat ons hopen...

(foto: Jan Smets)

Deze dagen weet ik de nieuwsjes wel héél dicht in mijn buurt te vinden!  Voor de tweede keer op rij mag ik een buurvrouw ten tonele brengen.  Plaats van afspraak is het graspleintje tussen Stenenmolenstraat - waar zowel zij als ik wonen -en Oratorenstraat.  Onze buurt heeft er voor geijverd om daar een picknicktafel van stad Mechelen te verkrijgen.  Best een gezellige ontmoetingsplek.  In deze coronatijden is dit bovendien een veilige afspraakplek: in de open lucht - onder een vrolijk herfstzonnetje.  Enkel voor de foto wordt het masker even verwijderd.  Karolina Tsekoura, Mechelse van Griekse oorsprong, werd 36 jaar geleden geboren in Athene - de drukke en bruisende metropool van het land waar ik zo'n boontje voor heb.  Zowat zes jaar woont ze nu in onze stad - samen met haar man Robin De Groof, haar vijfjarig zoontje Alexander en éénjarig dochtertje Isabel.  Een meer dan leuke babbel werd dit.  Natuurlijk is het thema 'Griekenland' de rode draad doorheen het gesprek.  Maar ik wil uiteraard méér weten over het éénmansbedrijfje dat ze onlangs op poten heeft gezet: Yummy Baked Art.   En daar praat ze met heel veel passie over.  Smakelijk onderwerp.  Dat is het zeker.  Nochtans was bakken nu niet bepaald wat ze voor ogen had toen ze afstudeerde aan de Atheense universiteit.  Ze volgde er fysica, en ging hierna als leerkracht aan de slag: wiskunde, chemie en fysica.  Maar dat is verleden tijd.  Nee - lesgeven: dat hoeft niet meer voor haar.  Maar ze lacht: "bakken is naast 'kunst' ook wetenschap. Je mag geen fouten maken met de doseringen. De weegschaal is m'n beste gereedschap".   Hiermee is de toon gezet: Karolina spreekt met enorm veel liefde over haar job die ze niet als 'werken' aanvoelt. "Als je iets met je hart doet, is dit niet echt arbeid.  Het moet erg zijn elke dag tegen je zin naar je werk te vertrekken..."  Daar heeft ze volkomen gelijk in.

  (foto's: Jan Smets)

'Tussen hoop en herinnering'... een boekje om te koesteren.  Woorden en gedachtenflarden - poëtische fijnproeverij.  Te lezen onder de schemerlamp onder de knusse plaid nu de avonden langer worden en we thuis onze gezelligheid herontdekken.  Of leg het op het nachtkastje - nog eentje voor het slapengaan...

Het is een boekje dat met liefde en met heel veel zorg werd samengesteld.  Prachtig van inhoud en kunstzinnig van opmaak.  Letters en woorden in kalligrafie.  Els Van Camp heeft er lang en intens aan gewerkt.  Dat voel je.  Dat zie je. 

Els is mijn buurvrouw - een creatieve, toffe madam.  Veelzijdig ook.  Maar vooral heel bescheiden, ondanks het feit dat ze heel talentrijk is.  Ze is de dochter van de ooit erg bekende jeugdschrijver Gaston Van Camp, wiens boeken ik in een 'vorig leven' verslond.  Els wil zich niet meten met haar vader.  Ze voelt zich maar een kleuter tegenover hem als het gaat over schrijftalent.  Ik wil haar niet tegenspreken, maar weet dat ze zich beslist te laag inschat.  Het mooie boekje biedt ze nu te koop aan.  En de opbrengst houdt ze helemaal niet voor zichzelf.  Geëngageerde Els heeft 'tussen hoop en herinnering' gemaakt ten voordele van Aukas vzw.  Deze kleine vzw die op poten werd gezet door vrienden van haar zet zich in voor Cambodjaanse schoolkinderen die ze aan een studiebeurs willen helpen.  En nét dat feit maakt het boekje nog dubbel zo mooi! 

  (foto's: Jan Smets)

Vandaag loop ik langs bij Jan Van Gils.  Hij woont slechts om de hoek, in de Sint-Jozefstraat, wijk Hanswijkenhoek.  Ik ken hem al jaar en dag.  Jan was dan ook iemand die  altijd heel zichtbaar aanwezig was in onze buurt en zijn inzet voor deze wijk en parochie Sint-Jozef Coloma was bijzonder groot.  Dit jaar werd Jan zeventig.  Heel onlangs werd van hem en kleinzoon Monk, die nu zowat een half jaartje oud is, een schitterend, intens-warm portret geprint op een muur van dienstencentrum Den Abeel in de Jozef Verbertstraat.  Dit gebeurde in het kader van 'de Mensen maken de Stad'.  Zestien van zulke portretten hangen her en der in de stad, in de wijken en in de dorpen.  Zestien heel diverse portretten van Maneblussers: heel verschillend van achtergrond en bezigheden, maar elk met zijn of haar verhaal.  Ze staan symbool voor de inclusieve stad die Mechelen wil zijn, zonder vooroordelen, zonder drempels...  Loop of fiets beslist langs de route met dit unieke foto-verhaal (meer info over geportretteerden en locaties op:  www.demensenmakendestad.be)

Jan is steeds een voortrekker geweest.  Een leidersfiguur en een sociaal geëngageerd man - nooit verlegen om zijn mening te geven.  Een denker en een doener was hij altijd - een man die kon organiseren, bezielen... Kortom een man voor waar ik altijd veel bewondering en respect had.  Dit is niet anders geworden.  Ondanks de zware diagnose die hij zowat twee jaar geleden te horen kreeg, blijft hij voor mij de Jan-van-altijd: de man die wat te vertellen heeft.  En dat doet hij dan ook: heel eerlijk vertelt hij over de jongdementie die hem trof.

  (foto's: Jan Smets)

De Mahatma Gandhiwijk is een boeiend en intrigerend stukje Mechelen.  In het verleden had deze buurt - onderdeel van de Hanswijkenhoek - grenzend aan Hofstade wel eens een pejoratieve bijklank.  Waar vele mensen samenleven loopt alles niet van een leien dakje.  Doch was dit etiket niet altijd honderd procent eerlijk.  In deze wijk wonen heel veel Mechelaars van erg diverse achtergronden.  Dat geeft soms spanningen, maar kan ook een buurt verrijken.  Initiatieven als Global Fiësta geven de Gandhiwijk extra dynamiek en werken verbindend.  Ook zijn er tal van inwoners die nooit zouden willen verhuizen uit de wijk en anderen hebben er mooie jeugdherinneringen aan.

De wijk zag er natuurlijk niet altijd aantrekkelijk uit.  Dat heeft alles te maken met de nogal 'lompe' grijze woonblokken die eerder deden denken aan Oostblokarchitectuur.  Geen verwijt.  Toen ze werden neergepoot was dit nu eenmaal gangbaar.  Gelukkig kreeg deze buurt méér dan een opfrisbeurt.  Met een erg grootschalige aanpak heeft de Gandhiwijk een enorme metamorfose ondergaan.  Al meer dan tien jaar is men hier aan de slag.  En het werk is nog niet klaar.  Binnenkort krijgen 23 nieuwe paden en 21 straten een naam binnen het thema mensenrechten, vrijheid, sociale gelijkheid en rechtvaardigheid.  Bijzonder is het feit dat de inwoners mee mogen beslisen over de keuze.  Hiervoor wordt een heel traject opgezet.  Leuk is ook dat ik tussen de voorgestelde 'bekende namen' ook iemand opmerk uit de buurt: Jean De Boeck uit de Abeelstraat die enkele jaren geleden overleed, en die als vrijwilliger met een veel energie zich ingezet heeft voor de wijk.  Deze sociaal bewogen man die één van de initiatiefnemers was van Gobal Fiësta, verdient het in mijn ogen dan ook erg dat hij in het rijtje van 'kanshebbers' staat...

(foto's: Jan Smets)

Grote kunstwerken heeft de gerestaureerde Colomakerk in de Hanswijkenhoek niet.  Maar het gebouw geeft een mooi ruimtegevoel en de relatieve 'leegheid' geeft een bijzonder atmosfeer.  Al lang heb ik hier de kans om mijn creativiteit bot te vieren in het thematieke vorm-geven.  Leuke uitdaging vaak.   Deze ochtend wou ik de kerk in 'Allerheiligen-sfeer' brengen.  Dode takken, een transparante sluier als de nevel in deze stilaan donker wordende dagen...  En toen ik daar zo in stilte bezig was bliksemde haast magisch het zonlicht doorheen het gebrandschilderde glas. Ik wil jullie graag van dit moment laten meegenieten...

(foto's: Jan Smets)

Een blad nam hij nooit voor de mond.  Steeds zei hij vrank en vrij zijn gedacht.  Ongebonden.  Niet om zomaar wat te rebelleren, maar omdat hij als visionair priester al héél vroeg zag hoe de Kerk evolueerde.  Hij begreep vele jaren geleden dat we naar een andere Kerk aan het groeien waren. Nog voor de kerken massaal begonnen leeg te lopen leerde hij zijn parochianen hoe ze best op een andere manier konden vieren om de boodschap van Jezus door te geven.  Dat hij hierbij soms een afwijkende mening had dan Rome of 'de Wollemarkt' was geen geheim.  Ook op 90-jarige leeftijd is de charismatische Paul Van Steen nog steeds de eeuwig jonge priester: vooruitstrevend, met een fysiek om 'U' tegen te zeggen, en met een mentale veerkracht die men kan benijden.  "De officiële Kerk kijkt te veel achteruit.  Ik wil vooruit kijken!".  Deze slagzin typeert de op 14 augustus 90 jaar geworden priester hélemaal.  Hoewel hij al zo'n 25 jaar op pensioen is als parochiepriester van Sint-Jozef-Coloma, is hij nog altijd erg actief, en gaat hij nog 1 maal per maand de vieringen in de Colomakerk voor.  Met recht en reden mag hij de architect worden genoemd van deze bruisende en levendige parochie, die één der meest actieve en 'jonge' gemeenschappen van de Dijlestad mag worden genoemd.  Op deze feestdag van OLV-Hemelvaart ging hij voor in de kerk van Coloma.  Maar de parochieploeg had voor een dubbel draaiboek gezorgd.  De jarige herder werd tijdens een doorleefde viering in de bloemetjes gezet, en nadien werd er gezellig nagepraat op een receptie in 't Kranske.  Liefst had hij zijn verjaardag in alle stilte laten voorbijgaan, maar dat was buiten de waard gerekend.  In de Hanswijkenhoek wordt Paul Van Steen 'held van Coloma' genoemd, zoals in het gelegenheidsliedje dat Hilde Aelvoet en Pieter Jansen vandaag ten gehore brachten.  Dit feest hoorde er gewoon bij.  Willen of niet...

Zo af en toe krijg ik wat oude Mechelse foto's toegeschoven.  Men kent immers mijn passie.  Deze wil ik jullie niet onthouden, ook al is het onderwerp nu niet bepaald 'vrolijk'.  Maar ze schetsen op weergaloze manier een voorgoed voorbij verleden.  Ze dateren beiden uit 1961 - mijn geboortejaar, en tonen een zich vormende begrafenisstoet op de Tervuursesteenweg in de Hanswijkenhoek.  Het huis waarvoor de lijkwagen staat is het hoekhuis Tervuursesteenweg- Leliestraat. Hier woonde ooit de familie Vaganée - grootouders van ondermeer de bekende muzikant Frank Vaganée en zijn broer - voormalig burgemeester van Bonheiden. Op de achtergrond torent de Sint-Jozef Colomakerk.  Pastoor Xaveer Verbruggen staat enigszins verstopt achter de kwispel van onderpastoor Forton...  Merk hoe rustig deze Tervuursesteenweg nog is.  Je kan je heden niet meer zo goed voorstellen hoe zo'n uitvaarten er toen aan toegingen.  Ze waren ook nog hoofdzakelijk kerkelijk en een stoet werd gevormd van het sterfhuis tot de kerk...

Ik vraag me deze dagen wel eens af welke bedenkingen mijn overgrootvader Jaak Lauwers (°1870) zou hebben als hij de grootscheepse werken aan de stationsomgeving zou aanschouwen... Wellicht zou hij de wenkbrauwen fronsen.  Ooit bemande hij 'het kabien',gelegen vlakbij de spoorwegbrug die de de Leuvense vaart overspande (van de Vierendeelbruggen was nog lang geen sprake...).  Het leek wel een 'grenspost'.  De bareel scheide meermaals daags de Hanswijkenhoek fysisch af van het stadscentrum.  Maar zijn spoorwegpet droeg hij met trots en zijn job voerde hij plichtbewust uit.  In de Hanswijkenhoek woonde hij zelf ook met zijn kroostrijk gezin.  En net zoals hij werkten vele buren aan den IJzeren Weg of 't Arsenaal.  Zijn jongste kind - en enige zoontje - mijn grootvader Clément  (°1911) - ging hem 's middags vaak, in opdracht van moeder Belleke, zijn boterhammen brengen op het kabien.  En de jonge snaak deed dit met plezier.  Dat vertelde hij me.  Soms ging hij met zijn vader naar wie hij opkeek op daguitstap met de trein.  Naar Terneuzen. Krabben vangen. Met gratis coupons.  Verder reikte de wereld toen niet.  Een zeldzaam uitje in een leven dat weinig andere fantasietjes toeliet.  Maar de mensen in 'den Hoek' waren gelukkig met simpele dingen en deelden heel nauw tesamen hun vreugde en verdriet.  Maar alles gaat voorbij.  De mensen en de dingen.  En ook de trein neemt ons mee in de vaart der tijd.  't Kabien is er lang niet meer, en ook het station met indrukwekkende koepel is reeds eeuwen afgebroken.  Binnenkort staat ook het Expo '58-station hetzelfde lot te wachten...

(foto's: Jan Smets)

Weinig Mechelse wijken worden dagelijks zo geconfronteerd met de realiteit van de 'werf van de eeuw' als deze van de Tervuursesteenweg in Mechelen Zuid, of - de Hanswijkenhoek - zo je wil.  Ook hier kijkt men uiteraard vol verwachting uit naar het nieuwe station en heel de infrastructuur die grondig gewijzigd zal worden.  Maar ondertussen kampt ze wel met de gevolgen van deze immense werken op de verkeersleefbaarheid.  Vooral de verbindingsstraten tussen de Tervuursesteenweg en Jubellaan krijgen flink wat meer verkeer te slikken.  Verontruste buren zien deze toegenomen mobiliteit met lede ogen aan en leggen de vinger op de zere wonden.  Straten als Wilgenstraat, Dennenstraat en Stenenmolenstraat waren ooit véél rustiger.  Maar de infrastructuurwerken in en rond de wijk hebben het sluipend verkeer enorm opgedreven.  Met argusogen bekijkt men de situatie en wil men in een constructieve geest en in samenspraak met het stadsbestuur de situatie grondig opvolgen en oplossingen onderzoeken.  De buurtbewoners rekenen hiervoor erg op schepen Alexander Vandersmissen die zelf in de wijk woont.  Steeds heeft hij zich stevig ingezet voor de wijk en men hoopt dat hij dit ook in de toekomst zal blijven doen wat het deze materie betreft. 

Over dit alles had in vanavond een babbel met een groepje buren van de Wilgenstraat.  Woordvoerder van de bezorgde bewoners is Marc Suykens die de problematiek probeert te schetsen...

(foto's: Jan Smets)

Het 'grote' schoolfeest komt er binnenkort aan, maar vandaag - op vaderkesdag - vierde basisschool Sint-Jozef-Coloma haar patroon.  En dat gaat altijd gepaard met heel wat leuke activiteiten.  Het werd vandaag een reuzedag!  Prille lente hing in de lucht, en dat was mooi meegenomen.  Volksspelen als touwtrekken en zaklopen stonden op het programma... En dat was nog maar één onderdeel van deze supertoffe schooldag.  Want niet minder dan een paar weken na het hoog bezoek van koningin Mathilde kreeg deze basisschool uit de Hanswijkenhoek wéér hooggeplaatste gasten op visite!  En dat woordje 'hoog' mag je echt wel letterlijk interpreteren.  Coloma verwelkomde deze namiddag drie van de vijf Mechelse reuzenkinderen.  Klaaske, Mieken en Noa vertegenwoordigden hun familie die verder nog bestaat uit broertjes Janneken en Amir, vader en moeder en grootvader Reus.  En het was Maxim Croon uit het vijfde leerjaar die hier hoogspersoonlijk voor zorgde.  Als winnaar van een kleurwedstrijd die bij het laatste Sinte-Mettefeest werd georganiseerd door ReuzeMechelen (toen de reuzenkinderen voor de allereerste keer Sinte-Mette gingen zingen in de Mechelse straten...), won hij voor zijn school dit bezoek van het wel erg bijzondere trio!  De jonge held stond vandaag dan ook in de kijker en was best trots met de persaandacht.  Terecht.

(foto's: Jan Smets)

Vorig jaar ging de eerste editie door van deze originele en hartverwarmende winterwandeling doorheen de wijk Coloma, of... Hanswijkenhoek.  Het smaakte naar meer, en daarom werd ook dit jaar een vurige tocht door de wijk op stapel gezet.

Volgende week, zaterdag 26 januari, is het weer zover!  'Wijk in vuur en vlam' is zowel voor kinderen als volwassenen een evenement om naar uit te kijken.  Alle buurtbewoners zijn uitgenodigd om deel te nemen.  Maar mocht je elders wonen in onze Maneblussersstad ben je ook van harte welkom in deze wijk in Mechelen-Zuid!  Waarom ook niet?  Voor elk wat wils!

(foto's: Jan Smets)

Het heeft méér met doorzettingsvermogen te maken dan met talent.  Met hard werken. Héél hard werken.  En ondernemingszin.  Dat is eigen aan onze familie: initiatief nemen en de zaken durven aanpakken.  Er voor gaan!  Talent wordt zo opgeklopt ...

Frank vertelt het zonder valse bescheidenheid.  Hij méént het.  Frank Vaganée mag dan een uiterst begaafd jazzmuzikant zijn, saxofonist, fluitist en artistiek leider bij het Brussels Jazz Orchestra én met een palmares om 'U' tegen te zeggen: hij blijft er nuchter bij.  Hij blijft de Mechelse volksjongen.  Zijn één jaar jongere broer Guido beaamt de uitspraak van Frank.  Ook hij heeft dat muzikale in zich, maar de laatste jaren kwam hij vooral in het nieuws als burgemeester van Bonheiden-Rijmenam...

Het heeft ook veel te maken met organisatorisch talent. En anderzijds moet je je grenzen kennen.  Wat je niet kan moet je kunnen doorgeven aan anderen.  Je moet talenten opsporen bij mensen en ze kansen geven. Je moet je medewerkers kunnen laten scoren.  Je moet weten wanneer je moet spreken of zwijgen en weten wanneer je moet doorduwen. Misschien zijn wij wel psychologen op alle niveau's...  De ploeg moet je op één lijn houden.

En dat doen en deden ze, de beide broers.  Elk op hun terrein.  Frank als bezieler van Het Brussels Jazz Orchestra en Guido de voorbije zes jaar als burgervader.  Ondanks het feit dat hij de meeste voorkeurstemmen wist binnen te rijven, moet hij nu de sjerp doorgeven.  Zo gaat dat wel vaker in het politieke spel.  Dat was even slikken, maar Guido is niet de man die bij de pakken blijft zitten.  Hij geeft zichzelf nu de ruimte en tijd om nieuwe dingen aan te pakken.

Ik zit lekker doorgezakt met de Vaganée-broers in de zetels van SAVA, waar we urenlang praten over hun jeugdjaren en werken.  In heel dat verhaal belanden we op onwaarschijnlijk veel plaatsen in en rond Mechelen.  "Ons vader was immers een 'Bohemer' "lachen ze...