(foto's: J.Smets)

Buiten het feit dat ze bulkt van talent is ze ook nog eens een bescheiden, innemende en sympathieke persoonlijkheid.  Inez Maes - de jonge kunstenares - die op bijzonder knappe manier vorm gaf aan het succesrijke prentenboek 'De Maneblussers', heb ik gisteren ontmoet in de entree van het Cultuurcentrum waar tot eind januari de orginele prenten uit dit boek worden tentoongesteld.  Loop zéker eens binnen.  Het loont méér dan de moeite!

  (foto's: Jan Smets)

Nee: veel 'mogen' we nog niet.  Onze bewegingsvrijheid is nog beknot.  Maar...het komt allemaal wel goed.  Nu nog wat voorzichtig blijven om een derde golf te vermijden.  Ondertussen kunnen we dan dingen doen die we anders misschien te weinig doen: wandelen in die mooie natuurgebieden die Mechelen rijk is, of...een museum binnen lopen.  En zoals ik het gisteren nog hoorde bij de heropening van 'Het Kunstuur': kunst kan vertroosting geven.  Het is een waarheid als een koe.  Ik ben bezitter van een Museumpas, en ik zo'n pas iedereen aanraden.  Werkelijk: hiermee krijg je waar voor jouw geld!  Tip: leg hem misschien eens onder de Kerstboom.  Het is alleszins een leuk en origineel cadeau.  Gisteren kreeg ik de info doorgespeeld dat de looptijd van de museumpas op pauze werd gezet vanaf 1 november.  De resterende looptijd van deze 'jaar-pas' start pas terug wanneer opnieuw een museum wordt bezocht.  Mooi toch! 

Dit terzijde.  Ook Museum Hof van Busleyden en De Garage openden gisteren opnieuw de deuren.  Coronaproof uiteraard.  Twee kunsttentoonstellingen die normaal gezien eind oktober van start zouden zijn gegaan, zijn dus nu te bezoeken.  Twee expo's die het sterk gevulde aanbod van hedendaagse kunst in onze stad aanvullen.  Aanrader!

(foto's: Jan Smets)

Studio Borgerstein gelooft in de unieke waarde van zijn kunstenaars en ondersteunt hen met een professionele werkomgeving, individuele begeleiding en door het naar buiten brengen van hun werk.  Kunstenaars van Studio Borgerstein beoefenen geen kunst.  Ze zijn kunstenaar.

Dit is een sterk statement.  Maar het is dan ook hélemaal waard, en iedereen die de schitterende werken bekijkt in ons Cultuurcentrum zal het hiermee eens zijn.  Studio Borgerstein heeft een uiterst knappe expo opgezet.  Het werk van de zeven kunstenaars is dit sowieso.  Maar ere wie ere toekomt: de artistieke medewerkers van de Studio hebben dit alles origineel, smaakvol en met heel veel creatief talent tot een erg mooi geheel weten uit te bouwen.  Deze tentoonstelling is een ommetje waard.  Gestart op 27 april kan je hiervoor nog terecht tot 16 juni.  En dit van dinsdag tot zondag van 13 uur tot 16u30.  Morgennamiddag, op verkiezingszondag 14 uur, zullen de kunstenaars je graag wat meer vertellen over hun werk.  Betere gidsen kan je heus niet hebben!

De 43ste Dijlefeesten zijn succesvol afgesloten met een opkomst van meer dan 6000 bezoekers. Drie dagen lang was het alweer volop muziekfestival op het Cultuurplein te Mechelen. De Dijlefeesten is het oudste festival in de binnenstad van Mechelen. De zon was het gehele festival volop aanwezig, maar de organisatie had voldoende drank voorzien.

Dijlefeesten draait mee in het parcours van De Zomer is van Mechelen onder de vleugels van mmMechelen Feest. Net als vorig jaar gaat een percentage van de drankconsumpties naar 5 vooraf gekozen goede doelen.

(foto's: Jan Smets.  Hierboven werk van David Legrève)

De tentoonstellingen in ons Cultuurcentrum focusten dit seizoen vooral op fotografie.   En het moet gezegd: ik heb werkelijk knappe dingen mogen ontdekken gedurende voorbije periode.  Topexpo's met topwerken!  Professionele en amateurfotografen toonden hun kunnen in mooi opgezette tentoonstellingen.  Het seizoen wordt nu afgesloten met 'ROOTS' - een expo waarbij lokaal fotografietalent haar gevarieerd werk wil laten bewonderen.  Ik liep er langs en ik kan een bezoekje aan het Cultuurcentrum helemaal aanraden.  En in de tentoonstellingszalen kwam ik niet weinig bekende namen tegen.  Zo maakte ik (nog meer)  kennis met het verrassende werk van Mechels persfotograaf David Legrève (zie hierboven).  Ondermeer.  Stuk voor stuk geven ze allen hun eigen-zinnige fotografische kijk op hun stad, landschappen, hun roots...   Nog tot 27 mei kan je voor deze niet te missen expo die zaterdag van start ging terecht in het Cultuurentrum.  Gratis en voor niks.  Waarom nog twijfelen?

(foto's: Jan Smets)

Ze troont me mee naar de bovenste verdieping.  "Het Schoon Verdiep" zegt ze al lachend.  Hier voelt ze zich in haar sas: hier in haar gedeelde artistieke ruimte van Artenova, hét Mechelse creatieve laboratorium bij uitstek.  Hier werkt ze sinds februari 2017 en ze hoopt dit nog een tijdje te kunnen doen.  Aan de muur hangen inkttekeningen van haar hand.  Ik zie foto's...  Inspirerende omgeving.  Tatiana De Munck is beeldend kunstenaar.  Al 25 jaar woont ze in onze stad, maar eigenlijk is ze geboren Brusselse (°1961).  Kunstzinnig is ze altijd al geweest.  vanaf haar elfde volgde ze lessen in de Anderlechtse academie.  "Ik heb wat van alles geproefd daar.  Houtsnijden, litho, etsen, glasbewerking...  Alles boeide me."

En dan komt ze naar Mechelen...

(foto's: Jan Smets)

Ze vertelt me over haar omzwervingen.  Voor ze strandde in Mechelen was haar leven een reis tussen de vier windstreken.  Op een bepaald ogenblik voelde ze zich een reizende poëet - haar hoofd vol van verhalen en beelden... Nu nog heeft ze het gevoel van 'ver weg te komen' - ook al is deze stad haar thuishaven geworden waar ze niet meer weg wil.  Ze wil haar kinderen de stabiliteit geven die ze zelf zo heeft gemist.

Rita Jeltsch werd 43 jaar geleden in Los Angeles geboren als dochter van Zwitsere ouders.  Voortdurend verhuisde het gezin.  Op verschillende plaatsen in de Verenigde Staten woonden ze.  Vader was professor wiskunde en verhuisde telkens voor zijn job.  Vrouw en kinderen volgden.  Van Amerika vloog men de Grote Plas over naar Duitsland.  En van Duitsland ging het naar Zwitserland.

Voor een teenager is dit alles niet zo evident.  Altijd afscheid moeten nemen is niet eenvoudig.  Ik was 16 toen we naar Zwitserland verhuisden.  Ik was woest op mijn vader.  Met tegenzin woonde ik in Zwitserland.  Het contact met mijn ouders was moeilijk in die periode.  De band is al lang hersteld, al kan ik hem niet echt innig noemen.  Die heb ik wel met mijn jongste zus.  Ik spijbelde veel op school, en toch mocht ik een studiejaar overslaan zodat ik op 17 jaar verder kon studeren.  Met mijn ouders had ik een deal gesloten: ik zou alleen op kot gaan wonen.  Maar emotioneel was ik er beslist niet klaar voor.  In die periode tekende en schreef ik veel.  Fantasie had ik altijd gehad.  Een vlucht mag je het niet noemen.  Ik deed het gewoon graag.  Mijn allereerste boekje schreef mijn vader, omdat ik dat zelf nog niet kon.  Ik tekende en hij schreef er 'mijn' verhalen bij...

Ik praat met Rita in cultuurcafe De Kuub. Rita Jeltsch is een bijzonder boeiende persoonlijkheid en een kunstenares met een verrassend en intrigerend oeuvre.  Op 10 november werd haar expo 'MANAWEE' geopend in het Cultuurcentrum.  Die loopt nog tot zondag 3 december.  Tegelijkertijd werd haar gelijknamige graphic novel gepresenteerd...

  (foto's: Jan Smets)

De foto's grijpen me naar de keel - ze beklijven, slaan en zalven tegelijk.  Vanavond opende het Cultuurcentrum de ronduit boeiende fototentoonstelling 'Karkas'.   Onder deze noemer selecteerde één van de meest getalenteerde Belgische persfotografen - Tim Dirven - werk van 25 jaar.  Naar aanleiding van zijn vijftigste verjaardag toont hij ons zorgvuldig uitgezochte toto's.  Zijn oeuvre is omvangrijk.  Een keuze maken was dan ook niet eenvoudig.  Dirven neemt ons mee op reis van Brussel naar Mostar, Sar-e-Pol, Suusamyr, Damascus, Darfur, Kinshasa, Antananarivo en vele andere plaatsen op deze wereldbol.  Met Karkas schetst deze fotojournalist die werkzaam is bij de krant De Morgen, ons een beeld van de levensbeschouwelijke zoektocht die fotografie voor hem is.  De term 'karkas' verliest hier zijn negatieve en lugubere connotatie en staat voor de essentie waarnaar de fotograaf op zoek gaat.  Het karkas is hetgeen ons recht houdt en de duurzame structuur die overleeft als verder alles uit elkaar valt...

Met enige schroom vraag ik of hij even voor mijn lens wil plaatsnemen.  Dat doet hij - heel bescheiden. Ik voel me nu hélemaal amateur tegenover deze topfotograaf.  Hij ziet een tikkeltje op tegen deze avond, maar beseft dat het erbij hoort.  Plaatsnemen achter de micro - iets wat hij zo dadelijk doen moet - doet hem innerlijk sterven.  Het is zijn ding niet.  Communiceren doet hij het liefst via de camera...  En dat kan hij als de beste.  Zijn expressieve foto's in zwart-wit en kleur schudden je wakker en gaan tot op het bot, ontdaan van alle franjes.  Ze zijn diep-menselijk en direct.  Tim Dirven toont de mens die zoekt naar een wankele balans tussen cultuur, religie, politiek en ecologie.  Ze tonen 'verkruimelde mensen, doorleefd en gehavend, versleten gebouwen, wrakken, indringende landschappen...

Met deze expo hebben Anne Van de Voorde en Koen Leemans en de medewerkers van het Cultuurcentrum een uiterst knappe tentoonstelling opgezet die je zéker moet bezoeken.  Hij loopt nog tot 7 januari...

 (foto's:J.Smets)

Hij is jong, enthousiast en gedreven, én...hij bulkt van talent. Erg blij is hij om de kans die hij gekregen heeft - de jongste kunstenaar ooit die een solo-expo mag opzetten in het Cultuurcentrum: Jan Vandeplancke, amper twintig lentes.  Vrijdag ging de vernissage door van deze tentoonstelling, en de belangstelling was erg groot.  De eerste reacties waren al heel lovend, en het ziet er naar uit dat wel meer bezoekers van het Cultuurcentrum zijn werk zullen smaken.  Vandaag had ik een leuke babbel met deze jongeman die zijn rijke fantasie op zo'n schitterende manier weet vorm te geven.  De tentoonstelling kreeg de naam 'HEISA' opgeplakt, en wie hem bezoekt snapt dadelijk waarop dit slaat...  Zijn werk is erg verhalend, suggereert, weet te prikkelen, maakt je nieuwsgierig... Jan creëert een heel eigen wereld en hij neemt je graag mee op ontdekkingsreis...

Als ik hem ontmoet is de immer bezige Jan droedels aan het tekenen... Losweg - een wervelende wirwar van figuurtjes, acties... Uit de losse pols - schijnbaar nonchalant - mogelijke ideetjes en tafereeltjes die misschien later uitgewerkt kunnen worden...  Je voelt de passie.  Je voelt het plezier van het 'scheppen'...

  (foto's: J.Smets)

Het Cultuurcentrum lijkt wel een gonzende bijenkorf...  Sjarabang organiseert er weerom haar Kunstenfestival voor personen met een beperking.  Je komt er oren en ogen tekort.  Aanstekelijk en hartverwarmend om dit alles gade te slaan.  Maar ook in de tentoonstellingszalen boven is het alle hens aan dek.  Samuel Vanderveken, de kunstenaar met Mechelse roots die momenteel in Molenbeek woont en werkt, is er met een hele ploeg aan de slag om de meer dan twee maand lopende tentoonstelling 'Bright' op te bouwen.  Op 24 maart wordt deze geopend met een vernissage, en op 4 juni wordt er een punt gezet achter deze groepsexpo die wel héél veelbelovend is.  Er wordt getimmerd en geverfd... Samuel hangt ondertussen al enkele grote kleurrijke werken op.  En daar komt wel wat paswerk bij zien.

Toch heeft hij tijd om even enthousiast het project aan mij voor te stellen.  Samuel is geen onbekende in Mechelse artistieke middens.  In het verleden realiseerde hij al enkele projecten voor D.A.R.T. en een knappe muurschildering van zijn hand is te zien in de Varkensstraat...  Ook ver buiten deze stadsgrenzen heeft Samuel al langer zijn sporen verdiend...

(foto's: Jan Smets. Boven: Peter Eyskens, Daniël Breckpot, Martine Van der Auwera)

Qua leeftijd is de eerbiedwaardige Koninklijke Lucasgilde stokoud. Maar dat betekent niet dat deze Mechelse kunstkring oubollig of versleten is.  Er was een tijd dat men er wat meewarig of sceptisch naar keek.  Maar dat is voorgoed verleden tijd.  Daar waait al langer een frisse wind door de kring, en men trekt terug jonge kunstenaars aan. Dit jaar kwamen er zowat zeven nieuwe aangewaaid.  Ook is er weer doorstroming van de Mechelse academie.  En dat is verheugend te noemen.  De inspanningen van de Lucasgilde lonen zich.  Stichter Willem Geets zou er blij om zijn.  131 jaar geleden was hij de oprichting van de gilde.  Samen met de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst behoren de Lucasgilde tot de oudste verenigingen van de stad.  En men maakt zich sterk dat het ook één van de oudste kunstkringen van ons land is.  Vanaf dit weekend tot en met 22 januari kan je de jaarlijkse expo bezoeken in de bovenzalen van het Cultuurcentrum aan de Minderbroedersgang.  En dat mag je zéker niet missen.  De tentoonstelling is heel gevarieerd, erg kwalitatief en verrassend.  Diverse disciplines komen aan bod.  Overtuig je zélf: oud staat absoluut niet voor oubollig!

(foto's: Jan Smets)

Misschien kan je me het best omschrijven als een soort van artistiek archivaris van het verleden...

Ik zit met  Willy Van Eeckhout (°1943) op het terras van het onlangs geopende café Kuub op het Cultuurplein in de Minderbroedersgang.  Het is steeds aangenaam en boeiend praten met deze gedreven veelzijdige kunstenaar die zijn sporen al heel langgeleden verdiende.  Nog altijd bruist de man van creatieve ideeën.  In het kader van het aankomende groots opgezette stadsfestival OP.RECHT.MECHELEN, naar aanleiding van de 400ste verjaardag van de oprichting van de Mechelse Grote Raad, draagt Willy zijn steentje bij.  En dat 'steentje' is wel héél bijzonder en intrigerend.  In de hal van het Cultuurcentrum creeërde Van Eeckhout een installatie met de naam 'Tribunal de Malines'.  Als dit je ook nieuwsgierig maakt, moet je er beslist eens binnenlopen.  Vanaf 14 september tot en met 6 november kan je de installatie bekijken. 

Het begon allemaal met een dramatische brand in het Gerechtshof van Mechelen in het jaar 1995...

  (foto's: Jan Smets)

Het is heerlijk zomers op het terras van reiscafé ViaVia: dé geknipte plek voor een ontmoeting met Carl Cleves, wiens wieg dan wel in Mechelen stond, maar de hele wereld zijn thuis mag noemen.  Pas gisteren haalde onze nieuwste blogger - Erik Raspoet - een door hem uitgeschreven interview (dat nooit werd gepubliceerd) vanuit de la om het te posten op Mechelenblogt.  Het toeval wil dat ik deze ontmoeting reeds een tijdje geleden plande.  Bewust las ik het artikel van Eric slechts diagonaal - onbevangen wilde ik me laten verrassen door de verhalen van Carl; gulzig luisterend - nieuwsgierig...  Zijn levensverhaal kan heler boekdelen vullen.  Ze vertellen van een dromer, een idealist, een artistieke duizendpoot...  Na zijn studies trok Carl Van Hoogenbemt (want zo heet hij officieel) de Mechelse voordeur toe...  Niet omdat hij deze stad niet graag zag, maar wél omdat hij ademruimte nodig had om volop te kunnen gaan voor zijn droom.  Het burgerlijke levensritme van zijn ouders - vader was rechter - was hem te eng.  Carl moest uitbreken om te kunnen waarmaken wat hij wou.  Het ging niet om een onherstelbare breuk.  Gelukkig maar.  Soms moet men kunnen loslaten om te groeien...  Carl is 71 jaar nu.  Hij straalt rust uit, en hij oogt vriendelijk - zachte blik.  Hij is een gelukkig man.  Dat heeft niet weinig te maken met zijn Grieks-Australische echtgenote en muze, Parissa Bouas.  Ze zijn als communicerende vaten - al 25 jaar lang: ze vullen mekaar niet alleen aan als man en vrouw maar ook als muzikale partners.  Zaterdag staan ze samen op het podium in het Cultuurcentrum...  En volgende week donderdag keren ze terug naar thuishaven Australië na een tussenstop in Maleisië...

(foto's: Jan Smets)

Het zonlicht - enkel getemperd door de gordijnen - valt uitbundig en ongegeneerd de woonkamer binnen.  Een meterslange boekenkast, kunst in elk hoekje - schilderijen van Beniti Cornelis en anderen aan de muren - en ook nog grafisch werk van hemzelf dat nog geen plaatsje kreeg... Barokmuziek vult de ruimte - en dan hij: in een hagelwitte schommelstoel, in tegenlicht.  Het herenhuis aan de Keldermansvest dat hij en zijn vrouw Rita nog maar een jaar, of nét iets langer betrekken, kijkt uit op Sint-Romboutstoren.  Maar nog meer manifest in 't oog  springend is het Museum Kazerne Dossin.   Het huis ademt erudiete vreedzaamheid uit.  Hij ook.  Rustig en beheerst praat hij - soms met een wat onderdrukte gniffel - soms citerend - af en toe grijpt hij naar één van de boeken die naast hem liggen. Vergis je niet: er is ook nog de ergernis - 'wat is een mens uiteindelijk zonder' ; zijn rechtvaardigheidsgevoel dat zich niet onderdrukken laat - zijn honger naar cultuur...  Is hij het wat men durft omschrijven als 'tedere anarchist'? 

Ik zit bij hem in de woonkamer.  Bij Bodo.  Bodo Van de Voorde - ooit kroegbaas van de Verloren Zoon en 't Klapgat, stichter van de Dijlefeesten, beeldend kunstenaar én woordkunstenaar - maar voor ales: peetvader van de alternatieve 'Vismarkt-generatie'.  Binnenkort - op 19 maart treedt hij voor de eerste keer op in het Cultuurcentrum - samen met zijn vriend, muzikant Chris Joris - met de voorstelling 'Woord en Brand' waarin hij de huidige maatschappij vlijmscherp op de korrel neemt.  Wellicht is het een laudatio - een afscheid...  Want het gaat niet zo goed met Bodo.  Hij praat er rustig en niet omfloerst over.  Anderhalf jaar hebben de dokters hem nog gegeven.  Zeven maanden zijn opgebruikt.  Bodo heeft er vrede mee, en vindt het alleen erg voor zijn vrouw Rita.  De tijd die hem nog gegund is wil hij nog meemaken wat hij kan - cultuur opsnuiven, lezen, met vrienden praten...

(foto's: Jan Smets)

Nee, Elvis is niet dood.  Dat zal je zaterdag wel merken in Mechelen.  In het Cultuurcentrum zal 'The Legendary Johnny Trash Revue'  met een wervelend en gevarieerd programma het nieuwe seizoen openen.  Vandaag had ik hierover een babbel met Johnny Trash himself (of Koen Verbeeck...).  Of Johnny nu een rockster een singer-songwriter of comedian is?  wie zal het zeggen...  Feit is wel dat hij sinds hij vorig jaar finalist Cabaret Concours Vlaanderen werd, en bovendien halve finalist was in Humo's Rock Rally zichzelf 'BBV' ('Bijna Bekende Vlaming') mag noemen.  Dit is het etiket dat hij relativerend op zichzelf plakt.  Leuvenaar Koen bracht zijn goeie vriend Steve Ceulemans mee.  Steve is een rasechte Maneblusser, en kreeg de unieke kans om als gitarist mee op het podium te staan.  En dit is natuurlijk erg tof voor Steve, die al sinds eeuwen 'bezig is' met muziek, maar nooit de ambitie had om er 'serieus' iets mee te doen...