(foto's: Jan Smets)

Op hotel in eigen stad: het is beslist een wat aparte maar boeiende ervaring.  Enkele jaren geleden deden we dat al eens: We gingen onder de wol in  'kerkhotel' Martin's Patershof.  En we maakten de oefening om ons toerist te voelen in ons Mechelen. Het vroeg wat van ons inlevingsvermogen. Maar leuk was het wel. Nu deden we het 'experiment' nog eens over.  Waar we héél lang geleden nog in het water pletsten en baantjes trokken - gingen we nu logeren.  'Den ouwen dok' is netjes en heel geslaagd getransformeerd tot Van der Valkhotel.  Onze stijlvolle kamer keek uit op de vroegere zwemkom -  nu onder de blote hemel.  De 'spuwbakjes' waren nog steeds aanwezig - ingewerkt in de fraaie fries, en 'den Hulleklont' stond daar nog altijd stoer te wezen met het geredde kind in zijn armen.  Omdat de horeca tot 1 mei nog altijd potdicht is, hadden we nu de uitgelezen kans om culinair te genieten onder strikte corona-veiligheidsregels.  Zo genoten we ten volle van een subliem vijfgangenmenu van het Mechelse restaurant Tinèlle.  Een unieke samenwerking tussen hotel en restaurant.  En natuurlijk spinnen ze hier beiden garen uit.  Op andere weekends kwam het al even klassevolle restaurant Cenpourcent aan de beurt.  De eerstkomende tijd zegt weer een ander toprestaurant de wacht aan: dan staat Dominique Tondeurs van het sterrenrestaurant Libertine achter de kookpotten. Ook restaurant Michel uit Dilbeek is te gast in de Van der Valkkeuken.  Ik kan alleen maar zeggen: doen!

  (foto's: J.Smets)

"Voor Jan: wat ons bindt, is de liefde voor kleine verhalen, straffe verhalen..."  Dat schreef David Legrève in mijn exemplaar van het boek dat zopas van de drukpers rolde, en waarin hij op een heel persoonlijke manier, met unieke foto's het voorbije 'corona-jaar' in beeld bracht.

David is zowat 17 jaar aan Het Laatste Nieuws verbonden als freelance-fotograaf, en ik die hoedanigheid ken ik hem al lange tijd.  Vaak ontmoeten we mekaar op dezelfde persmomenten waar ik mijn verhalen sprokkel om nadien uit te schrijven en hij in beelden diezelfde verhalen probeert te vatten.  En dat doet sympathieke David erg goed.  Een krantenfoto mag dan al vluchtig zijn: toch weet hij altijd het onderwerp op een bijzondere wijze voor de lens te krijgen.  Die professionele en artistieke kijk op de zaak bewonder ik in hem.  De 42-jarige David studeerde Audiovisuele en Beeldende Kunsten optie fotografie aan de Koninklijke Academie van Schone Kunsten in Gent.

Op vrijdag 13 maart ging ons land in lockdown.  Het betekende voor David dat hij als fotograaf heel regelmatig corona-gerelateerde onderwerpen in beeld diende te brengen.  Een beetje aarzelend begon hij er aan - op automatische piloot en misschien weinig geïnspireerd.  Ook was er een zekere angst mee gemoeid.  Onzekerheid eveneens.  We beleefden vreemde en onwezenlijke tijden.  Veel van wat we evident vonden was dit niet langer meer.  We werden wakker in een onherkenbare wereld.  Niks was meer vanzelfsprekend...

Marcske van Ranst van den tellevieze

hàà mè zaa-ne gekleurde trôô.

Gastje, wilde me kabaske is vulle

En laot de Mechelaar hier ni staan.

Want ik oest, ik ‘èm corona

Geeft nao da vaccin en ’t zal overgaan !

Marc van Ranst oep een kruk

met nen appel of e ferm stuk.

Géft’m gien peir of gien smeir

Mechelen is giene bedeleir !

Ha-jee de pille deurgegeve

Oem aan coronapatiënten te geive.

A beloofde an den Bart dattem pillen bakken zaa.

Iel veul, iel veul, dattem pillen bakken zaa !

 

 

2020 sucks bigtime ! 

(foto: Jan Smets.  Wijkgezondheidscentrum Wel en Wee, Wollemarkt)

Ja, we hebben heel wat redenen om te zeuren, ons rotslecht te voelen, ontmoedigd te zijn en onzeker te wezen over de toekomst.  De dagen worden korter en donkerder en we mogen een kruis maken over leuke plannen, feestjes en gezellige uitjes.  Perspectief zien we voorlopig niet of weinig.  Dat verdomde virus zet een domper op onze dromen.  Er is angst voor onze gezondheid.  We vrezen dat heel wat over kop dreigt te gaan als dit alles nog lang duurt.  

We zitten allemaal in datzelfde zwalpende schuitje.  Sommigen zijn wat zee-zieker dan de anderen.  Enkelen dreigen overboord te vallen.  Het is geen pretje om nu de stormen te moeten trotseren...

Het is allemaal waar.  En toch moeten we verder varen.  Alle hens aan dek.  Samen, solidair, moedig en veerkrachtig.  Het kan niet anders.  Eens bereiken we wel de veilige haven.  Maar voor we kunnen aanmeren moeten we mekaars hoofd boven water houden. 

Misschien moeten we mekaar wat meer bemoedigen; wat meer glimlachen naar mekaar.  Daarstraks las ik deze zin op het raam van Wijkgezondheidscentrum Wel & Wee op de Wollemarkt...

(foto's: Jan Smets)

Ik had er al langer zin in, en vandaag ben ik dan toch aan de slag gegaan met een paar raamstiften... In Mechelen blussen we niet alleen de maan maar ook dat opdondertje van een coronavirus...  We spuiten het met z'n allen de vergeethoek in.  Nog eventjes...  We kunnen het wel aan!

(foto's: Jan Smets)

En ze schuiven voorbij, soms traag en gezapig, wollig gezellig - plukjes badschuim in een zeeblauwe lucht; en soms ook in snelvaartrein - dreigend, donderend en onheispellend - dramatische ouverture voor een hagelbui die de grillen van maart transporteert naar een  tweede mei...

Wolken - ik kijk er naar.  Méér nog dan vroeger. Wisselende decorstukken op de begrensde scène van deze dagen.

Onze wereld - mijn wereld - is deze dagen begrensd.  Wat buiten het lijstje valt is nu ver-van-mijn-bed-show.  Alleen het beeldscherm brengt al wat hierbuiten valt nog in dagelijkse afleveringen ten tonele.  Maar de plot van het verhaal is altijd hetzelfde - de rode draad is steeds dat virus dat onze hele aardbol in de greep houdt.  Niks nieuws vertel ik hiermee.

De voorbije drie weken was dat begrensde wereldje van mij nét nog wat begrensder.  Lockdown in de lockdown.  Gekluisterd was ik in mijn kot - zwalpend van zetel naar tafel en vica versa.  Want jawel - hoe en waar het me te pakken kreeg: ik zou het niet weten, voorzichtig als ik probeerde te zijn.  Veel was ik niet meer waard.  De ongestreken versie van mezelf zal de volgende weken de plooien weer proberen glad te strijken.  De vermoeide blik in m'n ogen en de wallen die dit nog eens meedogenloos accentueren zullen hopelijk binnenkort langzaam verdwijnen denk ik dan.  Het is wat het is.  Met de light-versie van deze verdomde ziekte besef ik dat ik nog geluk heb gehad.  Er zijn anderen die veel erger getroffen waren en zijn.

De wolken die schuiven, traag en wolkig en dreigend en donderend.  En nooit voordien heb ik er zo naar gestaard...

(foto's: Jan Smets)

Het is onwezenlijk stil in de stad.  De zon geeft katoen, maar de terrasjes zijn opgeborgen.  Nauwelijks een passant.  In de Bruul skaten twee jongetjes.  Een moeder duwt een kinderkoets en een oudere man laat zijn hondje uit.  Twee Paasbomen voor het stadhuis staan mooi te wezen tussen uitbundige lentebloeiertjes.  Aan de Kraanbrug ontmoet ik haar: Bea Vancamp.  Ze woont vlak in de buurt.  Net zoals elke dag sinds 'alles op slot ging' maakt ze een kort wandelingetje naar de Dijle en de brug.  In haar hand heeft ze een wit lintje vast dat ze even later vastknoopt aan de brugleuning.  Ieder moet hier zelf maar de betekenis aan geven zoals hij of zij wil.  "Ik doe het voor alle grootouders die hun kleinkinderen nu moeten missen, én voor de mensen uit de zorgsector!"  Bea wil dit doen zolang de lockdown duurt...

(foto's: Jan Smets)

Stellen dat het vreemde en moeilijke tijden zijn is een open deur instampen.  We ondervinden allemaal de verstrekkende gevolgen van het corona-virus in ons dagelijkse doen.  Niks is nog vanzelfsprekend.  Onze vrijheid wordt beknot  en onze sociale contacten zijn erg beperkt.  Bovendien kampen niet weinigen met veel onrust, eenzaamheid en zelfs angst.  We kunnen onze waardering niet genoeg uitspreken voor eenieder die onze maatschappij nog draaiende weet te houden - vaak ook met het risico om zélf besmet te worden.  Helden vindt je in vele geledingen.  Het lijstje is lang.  In onze ziekenhuizen staan verpleegkundigen in de eerste linie van de dagdagelijks te voeren veldslagen.  En in onze woonzorgcentra geven tal van zorgverstrekkers het beste van zichzelf om het voor de bewoners zo aangenaam en veilig mogelijk te houden.  Witte vlaggen wapperen aan onze gevels als blijk van onze waardering.  En om 20 uur wordt er op vele plaatsen geapplaudiseerd.  Maar het gaat verder dan dit!  De solidariteit is groot en hartverwarmend.  Vele initiatieven ter ondersteuning  zien nu het licht.  Té veel om op te noemen.  Laat me er een paar noemen: zo wist men onlangs een serie tablets bijeen te sparen voor Borgerstein, zodat de daar residerende personen met een beperking contact kunnen hebben met hun thuishaven... Vele hulpvaardige handen naaien mondmaskers; Foundation Mechelen vzw roept de Maneblussers dan weer op om beschermende schorten te sponsoren... Het zijn maar enkele voorbeelden van vele te roemen acties. 

Deze ochtend was ik in woonzorgcentrum Lisdodde in de Frans Broersstraat getuige van weerom een andere toffe actie!  Daar werd het startschot gegeven van een driedaagse waarbij Fiets!, de speciaalzaal voor fietsen van Colruyt Groep, essentiële herstellingen van de tweewielers van zowat 140 zorgverleners uit drie woonzorgcentra van de groep Rivierenland onder handen neemt.  En dat kan op véél sympathie en dankbaarheid rekenen...

(foto's: Jan Smets)

Vreemde tijden.  Zo zou je het kunnen stellen.  Of denkt er nog één iemand anders over?  Misschien doet de natuur dat wel.  Die trekt zich geen barst aan van waar wij ons nu druk over maken.  Onverstoorbaar doet zij wat ze al altijd deed.  Met koppige vastberaadheid bloesemt zij uitbundig en spreekt zij onze gedeprimeerde gedachten ongegeneerd tegen.  De lucht is staalblauw, en al is het nog behoorlijk fris te noemen: je voelt tot in je botten dat het lente is en dat overal nieuw leven barst uit de gespannen knoppen.  En wat doe ik: ik doe een voorzichtig wandelingetje in mijn eigenste Mechelse buurt.  Als ik een menselijke tegenligger ontwaar, ga ik netjes in verbindende afstandelijkheid naar de andere kant van de straat.  Met een vriendelijk knikje weliswaar - maar met de nodige burgerzin toch ontwijkend afbuigend.  Zo is dat.  Zo moet dat.

(foto: Jan Smets)

De gordijnen filteren de eerste lenterige zonnestralen.  Een briesje doet de rest.  Buiten hangt ze dan: onze witte 'vlag' - speels dansend.  Het doet me mijmeren.  Buiten ligt de stille straat zich af te vragen waar de passanten blijven...

(foto's: J.Smets)

We beleven haast surrealistische tijden.  En niemand ontsnapt er aan.  Of je nu verblijft in een ziekenhuis of woonzorgcentrum, werkzaam bent in het onderwijs, in de zorg, in de horeca, of waar dan ook...  Ooit komt hier wel een einde aan.  Maar in de tussentijd zullen we allemaal samen door de zure appel moeten bijten.  Omdat het moet.  Omdat het té belangrijk is.  Omdat we solidair dienen te zijn met onze medemens.  En gelukkig brengt deze verwarde tijd ook wel wat moois in de mens naar boven.  Buren nemen spontaan initiatief om boodschappen te doen voor hun oudere buren; sommigen stellen voor om kindjes op te passen van werkende ouders..., kinderen maken tekeningen voor 'opgesloten' ouderen in woonzorgcentra...  En dat is deugddoend om vast te stellen. 

Eén van de sectoren die het nu zwaar te verduren heeft is de horeca.  Mensen zijn tijdelijk technisch werkloos, en bij een aantal uitbaters van café's of restaurants staat het water aan de lippen.  Het zal hen een aardige duit kosten.  En dat baart wel wat zorgen.  Sommigen proberen creatief te zijn, en zo kan men hier en daar bij restaurants een bestelde maaltijd afhalen om thuis te verorberen.  Klanten stellen voor om geschenkbons aan te schaffen in hun favoriete eetgelegenheid om later - na de quarantaineperiode - op te souperen.  Op die manier hebben deze restaurants nu 'vers geld' om de moeilijke periode te overbruggen.  Een klant van café Het Maanlicht in de Frederik de Merodestraat - de bekende stadsgids en medewerker aan Mechelenblogt, Rudi Van Poele - toont alvast zijn warmkloppend hart met de steun die hij zijn lievelingscafé wil geven... Een ideetje dat navolging verdient?