(foto: Jan Smets)

Ik heb dan wel een stille carrière...: ze duurt wel al lang.  En het is zalig om steeds weer nieuwe dingen te kunnen doen...

Zo is dat.  Ze was er gisteren en vandaag, en hopelijk nog morgen én overmorgen: Connie Neefs.  Met het kwaliteitslabel dat aan de naam 'Neefs' vasthangt staat ze al decennialang op de podia - als presentatrice - de immer perfecte 'gastvrouw', maar vooral als zangeres.  Nog niet zo lang geleden stond Connie nog op de planken van de Stadsschouwburg met een avondvullend programma gebouwd rond haar broer Louis die dit jaar tachtig zou geworden zijn.  Dat deed ze samen met musicalster Hans Peter Janssens en ...haar bloedeigen dochter Hannelore Candries.  Het optreden werd méér dan gesmaakt, en voor diegenen die het jammer genoeg hebben gemist: in het voorjaar is er een nieuwe kans...

Zopas bracht Connie een prachtig nieuw luisterlied uit.  Ze had jaren op de tekst gebroed, maar ineens stond hij op papier...  Eric De Vos zette er muziek op, en nu is alles knap ingeblikt.  Voor de professioneel uitgevoerde videoclip tekende Gene Thomas.  En het zijn Connie én dochter Hannelore die door het beeld 'wandelen'.  Uiteraard.  Muziek en beeld: een harmonisch geheel.  "Wachten op mijn dochter" is een schitterend lied geworden waar veel ouders met opgroeiende kinderen herkenning in zullen vinden...

(foto l.:uit het boek 'Er zal altijd een zon zijn' .  foto r.: Jan Smets)

Door het raam zie ik boven de Dijle en achter het Hof van Villers de contouren van Sint-Romboutstoren - manifest, stoer en immer aanwezig, stempel drukkend op deze stad.  Aan de overkant vloeide ooit de Melaan in de Dijle.  Ost tekende hier een prentkaart met een boot - de 'Vaarwel':  een schilderachtig plaatje dat een nostalgisch verleden borstelt. Hier blééf de vliet gedempt.  Voorgoed verleden tijd.  Vanuit het venster van dit mooie herenhuis aan de Haverwerf kijk ik uit op één van de mooiste stadsgezichten.  Aan de muren van de smaakvolle living hangen prachtige kunstwerken die dit verleden oproepen: de Dijleboorden, de Hoogbrug, de Vismarkt...  Hier wonen duidelijk Mechelen-liefhebbers...

Ik ben te gast bij Connie Neefs - charmant, klasse uitstralend, en de perfecte gastvrouw.  Ze is overbekend.  Al jaren.  Niet steeds op het voorplan, maar constant aanwezig én nooit 'ver weg'.  Als een vanzelfsprekendheid.  Ook haar dochter zit er bij: Hannelore Candries, een knappe verschijning van 21 jaar.  Vriendelijk en goedlachs, en erg matuur voor haar leeftijd.  Met haar Venetiaans blonde lokken is ze niet zozeer de kopie van haar moeder.  Maar haar charme heeft ze wél gemeen met haar.  Haar naam draagt niet het kwaliteitslabel 'Neefs', maar Hannelore heeft het muzikale talent beslist in de genen.  Ze blijft er opvallend nuchter bij.  Ook dat heeft ze van haar moeder.  Om 'bekend of beroemd' te zijn is het Connie niet te doen.  De roes van roem is misschien tijdelijk hoogst aangenaam te noemen, maar veel waarde hecht ze er niet aan.  Om de waardering van de mensen gaat het.  Daar doe je het voor.  Voor die erkenning.  Dat voelt Connie ook voor anderen die iets moois verwezenlijken.  Bewondering.  Appreciatie.  Daar draait alles om.  Doe verder maar gewoon.  Het lijkt een familiemotto...

Zondag 17 november 2013 pakt Marnixring Gaston Feremans uit met ‘Mechelen Zingt Louis Neefs’, een feestelijk meezingconcert in de podiumzaal van het Mechelse vermaarde Sint-Romboutscollege. Behalve luisteren naar en genieten van de liedjes van Louis Neefs, gebracht door Connie Neefs, Paul Stok en begeleid door Gerry’s Big Band, mag het publiek dus ook uit volle borst meezingen. Meer zelfs: dat is de bedoeling.