(foto links: Jan Smets)

Ik zit samen met haar in het gezellig eethuisje 'Ten Zuiden' aan de Tervuursesteenweg.  De potten pruttelen heerlijk en de inhoud laat zich nog heerlijker smaken in dit stukje Afrika in Mechelen.  We klinken op mekaars gezondheid met een drankje op basis van het vruchtvlees van de baobab.  Het gesprek voeren we in het Frans want hoewel Georgine Anne Diuba Mbombo flarden Nederlands verstaat, is ze onze taal toch niet machtig.  Georgine is Congolese, in hart en ziel.  Doordat haar vader ooit verbonden was aan de Congolese ambassade woonde ze op verscheidene plekken in Europa.  Nu heeft ze haar stek al vele jaren in België gevonden en woont ze in Brussel.  Interculturaliteit heeft haar steeds geboeid en ze richtte een VZW ('Bakushinta') op die tot doel heeft gesteld de Congolese gemeenschap op een positieve manier in beeld te brengen.  En dit is puur vrijwilligerswerk.  Een deeltaak van de VZW is de zoektocht naar Congolese 'combattants' die indertijd onder Belgische vlag meevochten in de twee Wereldoorlogen.  En dit omdat ze deze grotendeels 'vergeten' geschiedenis in de aandacht wil brengen.  Hiermee komen we aan onze Mechelse link.  Eerder toevallig stootte Georgine op de figuur van Jean/John Fosté, wiens vader Mechelaar (?) zou geweest zijn en een tijdlang werkte in Congo.  De moeder van Jean was een Congolese. 

Jean Fosté zit op deze foto rechts...

(foto's: Jan Smets)

Het is één van de meest grijze en natste dagen van deze zomer.  Alles smaakt naar een te vroege herfst en kille mistroostigheid.  Maar dan verschijnt ze, en de dag krijgt kleur.  Een aanstekelijke lach, een spraakwaterval met pretlichtjes in de ogen.  "De regen deert me niet.  Zo slaap je 's nachts goed!"  Optimistisch, intelligent en sociaal.  Ja, het zijn etiketten die op haar passen.  Helemaal.  Mireille Schepers is al zo'n tien jaar Mechelse in hart en nieren - geboren in Congo, 39 jaar geleden, met Afrikaans, Nederlands en Pools-Joods bloed in de aders... 

Ze studeerde vergelijkende cultuurwetenschappen, was actief bij Artsen zonder Grenzen, behaalde een bachelor intercultureel management, en gaf in die hoedanigheid communicatietraining - aan de Thomas More Hogeschool en sinds maart op zelfstandige basis...  En naast dit alles is ze 'gewoon' moeder van drie opgroeiende dochters.  Haar identiteit is complex, maar al die facetten van haar roots heeft ze lief.  Overal voelt ze zich thuis, en ze heeft door haar voorgeschiedenis geleerd niet af te gaan op louter uiterlijkheden.  Mireille is van overal en nergens: een boeiende vrouw met een boeiend levensverhaal - te bewonderen om wat ze in het leven heeft bereikt, te bewonderen om wie ze is...

  (foto's: Jan Smets)

Ik ontmoet hem in het wijkhuis van de wijk Arsenaal in de Hamerstraat.  Hij is er actief in de wijkraad: Nieki Cyprien, dertiger en Congolees van geboorte - 'nieuwe Mechelaar' met een droom en de ambitie om die ook waar te maken.  Nieki is een vriendelijke man, met pretlichtjes in de ogen.  Hij is sociaal geëngageerd en wil iets doen voor zijn gemeenschap.  Maar ondanks die grootse plannen, en ondanks dat hij het boegbeeld van de Congolese gemeenschap is in onze stad, blijft hij bescheiden. Het is Nele Bleuzé, die met hem meegekomen is, die bevestigt wat ik zie en voel: Nieki heeft capaciteiten en de sociale vaardigheden om te realiseren waarvan hij droomt.  Nieki Cyprien voelt de nood aan van zijn mensen.  Het Afrikaans Huis dat hij wil, moet mensen dichter bij mekaar brengen.  Het wil en moet een 'Afrika binnen Mechelen' worden.  De gemeenschap moet zich goed voelen in dit huis, maar wil tevens de dialoog met Mechelen aangaan... Het wordt een boeiend gesprek met een man met een visie; een vrijwilliger die zijn handen uit de mouwen wil steken voor een 'beter Mechelen' en de integratie van 'zijn' mensen binnen deze stad.

(foto's: Jan Smets)

'Kom eens langs' zei ze me...

Cathérine, de Congolese poetsvrouw op mijn werk...  En...zoiets laat ik me geen twee keer zeggen, want de unieke ervaring van een grenzenloze ontmoeting in eigen stad, moet je met twee handen grijpen.  En daarom dompelde ik me gisteren onder in de Congolese wereld van deze stad: Mechelen aan de evenaar.   Ik kwam thuis in Congo.

Op 30 juni 2010 viert Congo de 50^ste verjaardag van zijn onafhankelijkheid. Nog een jaartje te gaan dus, maar we kunnen ons nu al de vraag stellen welke banden Mechelen had met onze oud-kolonie. En wat is er daarvan nu nog te zien? Welke gebouwen of monumenten verwijzen naar ons Belgisch-Congolees verleden?