(foto's: Jan Smets)

Een gloednieuw prachtboek over Mechelen verdient een mooi decorum om voorgesteld te worden.  De Keldermanszaal in ons stadhuis was dan ook de geknipte ruimte om uit te pakken met 'Mechelen, Feiten & Façades' van Marcel Kocken en Luc Van Hoeylandt - het langverwachte kunstboek waarvoor de Mechelaars al een tijdje geleden warm voor werden gemaakt.  De Maneblussers zullen niet op hun honger blijven zitten: het boek is een pareltje geworden.  Het eerste boek van de nieuwe uitgeverij Elena is oogstrelend mooi, hoogst verzorgd samengesteld met prachtige foto's van Luc  en boeiende teksten van de nu bijna tachtigjarige Marcel.  Luc en Marcel zijn gepassioneerde Mechelaars en dat merk je als je dit boek doorbladert.  Van nu af is het te verkrijgen in jouw favoriete Mechelse boekhandel, en zaterdag kan je het bovendien laten signeren door de twee auteurs in Standaard, Salvator of Zondvloed.  Niet te missen.  Dit is een boek om zelf te koesteren of hét ideale geschenk voor elke Mechelaar die eveneens een passie heeft voor zijn stad!

(foto's: Jan Smets)

Waarschijnlijk wordt dit het mooiste boek dat de laatste jaren over onze stad verschenen is.  Er is dan ook keihard, enthousiast, met veel liefde en vakkennis aan gewerkt.  Zowat twee jaar lang hebben Marcel Kocken en Luc Van Hoeylandt zich over dit boek gebogen.  Eind september zal het van de drukpers rollen, en ik en vele andere Maneblussers kijken er al reikhalzend naar uit.  Dit unieke kunstboek plaatst een  omvangrijk bouwkundig patrimonium in de schijnwerpers.  Niet minder dan 243 historische gevels staan erin afgebeeld - uiterst zorgvuldig gefotografeerd door Luc, die in het verleden al méér puik werk afgeleverd heeft.  Luc Van Hoeylandt legt de lat steeds hoog, en dat staat garant voor kwaliteit.  En Marcel Kocken hoeft niet meer voorgesteld.  Deze geboren verteller weet als geen ander te boeien met zijn Mechelse verhalen.  De combinatie van deze twee getalenteerde mensen heeft in het verleden al mooie dingen tot stand gebracht.  Het succesduo dat voorheen reeds het prachtige viertalige zwart/wit fotoboek 'Mechelen, impressies' en de handige 'Historische Gids voor Mechelen' op de markt bracht, ging voor deze uitgave niet over één nacht ijs.  Dit moest een topboek worden.  En dat is het ook geworden.  Nog even en je kan het aanschaffen bij jouw favoriete Mechelse boekhandel - want zoveel is zeker: het mag niet ontbreken in de bibliotheek van elke rechtgeaarde Mechelaar!

  (foto's: Jan Smets)

Hoeft Geert Clerbout nog voorgesteld te worden in Mechelen?  Nee toch?  Geert heeft als historicus de laatste jaren  flink in de kijker gelopen.  Niet alleen door de boeiende Canvasreeksen 'Publiek geheim', maar ook door zijn meer dan gewaardeerd naslagwerk over Mechelen in de Eerste Wereldoorlog. ('Oorlog aan de Dijle')  Bovendien is hij een rasverteller die de geschiedenis als weinig anderen op een zowel bevattelijke als meeslepende manier aanschouwelijk weet voor te stellen.  Zopas rolde een nieuw boek van hem van de drukpers.  Een spraakmakend boek wordt dit zeker.  Zoveel is duidelijk.  Het gaat dan ook over één van de meest verwarrende en donkere periodes uit de recentere Belgische geschiedenis.  Het thema is beslist niet luchtig.  'En nu gaan ze boeten' handelt over de repressie in Vlaanderen na WO II.  Taboe en mythe, frustratie en (on)verwerkt verleden...  Gisterenavond werd het boek voorgesteld in boekhandel Salvator.  De inhoud is beklijvend en uiterst boeiend voor wie meer wil weten over deze naweëen van de oorlog.  Het boek werd uitgegeven door van Halewyck, en die uitgeverij staat garant voor een mooie en verzorgde vormgeving en knappe lay-out.  Dit is bij dit boek niet anders.  Voor 22,50 Euro kan je het verkrijgen in de handel...

  (foto's: Jan Smets)

Op deze miezerige en grijze ochtend zit ik met Luc Van Balberghe in 'het Moment' op de Grote Markt.  Het is steeds aangenaam praten met deze voormalige journalist die dus nu officieel met pensioen is.  De man heeft ettelijke watertjes doorzwommen en leefde van zijn pen.  Het schrijven zat en zit hem in het bloed.  Naast zijn job in de pers hand (en heeft) Luc Van Balberghe ook behoorlijk wat succes als schrijver van toneelstukken.  Dat is iets waar hij nu volop en gedreven mee bezig is.  Maar een roman: dat was nog nét wat anders.  En toch: vandaag stelt hij met zekere trots zijn boek voor: 'De man in de kathedraal'...

  (foto's: Jan Smets)

Luisterend naar zijn boeiende verhalen vergeet ik haast de tijd... Ik zit met hem in 'Den Biechtstoel' in Battel, de Mechelse uithoek waar ik toch wel een boon voor heb.  Mijn familieroots aan vaderskant liggen daar.  Generaties lang hebben mijn voorouders er gewoond.  Nu wist ik er dus al redelijk wat van, maar Roger Van Kerckhoven voegt er méér dan één dimensie aan toe.  De zeventigjarige oud-onderwijzer is een gepassioneerd historicus - een amateur-geschiedschrijver die als autodidact vele beroepshistorici achter zich laat.  De man is enorm gedreven en is zowat een levend archief te noemen.  Zopas bracht hij in eigen beheer een lijvig boek uit over Battel - 333 bladzijden dik - waarin hij de geschiedenis induikelt van dit bijzondere stukje Mechelen.  En die geschiedenis gaat ver!  In de Keltische periode was hier reeds een nederzetting te vinden.  Ik hang aan de lippen van 'meester Roger'...  De man mag bijzonder trots zijn op zijn prestatie.  Vijf jaar lang heeft hij aan dit boek gewerkt - vijf jaar lang schuimde hij archieven af - vijf jaar lang...  Het is een schitterend naslagwerk over Battel geworden: een standaardwerk, en een primeur.  Nooit legde iemand voor hem zo de wortels bloot van deze wijk... In 'den Biechtstoel' wordt de tijd vergeten...

Een eerlijk en taboeloos interview schrijven over ontmaagding? Hoe begin je daaraan? Met jezelf!

Ik was ongeveer 18 jaar – jong, atletisch en nog vol idealen – mijn vriendinnetje was een plaatje en we waren al een tijdje dolverliefd. Na een poosje konden we de pompende hormonenrush in onze aderen nog moeilijk bedwingen. Het fysieke contact werd steeds intenser & intiemer. Onze handen, ogen en mond gingen uitgebreid op ontdekkingstocht over elkaars welwillende corpora. Na een tijdje van foefelen op obscure plaatsen besloten we samen om een stapje verder te gaan op mijn half-verduisterde kamer. Het één-handig loshaken van een bh was al een geknoei maar het was gieren van het lachen. Bij elke tegenslag moedigde die blinkende pretlichtjes in haar ogen me aan om niet op te geven. En nee, het lukte niet van de eerste keer maar  het verpestte zeker de sfeer niet en de nieuwsgierigheid werd er enkel mee verder door aangewakkerd . En nee, we plakten er geen tijdslimiet op. En ja, het is gelukt en het was niet pijnlijk voor haar maar best aangenaam en voor herhaling vatbaar. Het werd een wonderbaarlijke en leerrijke expeditie.

Beste lezer, als deze woordenschat of zinswendingen u aanstoot geven, mag ik u dan vriendelijk vragen om hier te klikken aub!

Mensen die het aandurven om rode oortjes te krijgen, kunnen het interview verder lezen.

  (foto's: Jan Smets)

Het is traditie dat na elke Hanswijkcavalcade een gedenkboek wordt uitgegeven.  Het oudste dat hier bij mij op de boekenplank staat, dateert uit 1888, en heeft nog geen foto's, maar wel mooie, nogal fantasierijke steendrukken.  Sinds die Cavalcade is er wel al wat water door de Dijle gevloeid.  Elk boek is een product van de tijdsgeest.  Nu is het boek van de laatste editie van de eens om de 25 jaar uitgaande Cavalcade van de drukpers gerold.  Het is een fraai werk geworden met tal van foto's van het processiegedeelte en de Ommegang die er op volgde.  Ook al de namen van deelnemers en medewerkers staan er in vermeld.  Als ik Frieda Van Vaeck - al jarenlang coördinator van de Hanswijkprocessie - ontmoet in een vergaderruimte van het Aartsbisschoppelijk Paleis, oogt ze opvallend ontspannen.  Dit was wel wat anders in de volle voorbereidingstijd van de Cavalcade.  Het voorbereiden en coördineren van dit massaspektakel is dan ook een huzarenwerk.  Na twee geslaagde en gesmaakte uitgangen was het dan ook hoog tijd om uit te blazen.  Dat heeft ze dan ook even gedaan.  Alhoewel...  Op 18 mei gaat immers weer een Hanswijkprocessie uit, en da's amper een achttal maanden na de jublileumeditie.  En..toch moest er dan nog tijd worden gevonden om dit gedenkboek -  samen met kanunnik Etienne Van Billoen, samen te stellen...

  (foto's: Jan Smets)

De drukinkt is amper opgedroogd.  Geert Clerbout mag zijn boek 'Publiek Geheim 2' boven het doopvont houden. Het boek bundelt de reportages van de twee laatste seizoenen van de succesrijke Canvas-reeks.  Deze laatste reeks is momenteel op het scherm te zien.  Op 23 april toont het de verborgen geschiedenis van het Fort van Walem.  In juni had ik de kans om de TV-ploeg een dag lang te volgen bij de opnames op dit domein.  Vandaag praat ik met de Mechelse historicus over het boek, en uiteraard over het Fort-item.  Geert is niet aan zijn proefstuk toe.  Ook het eerste boek van Publiek Geheim is van zijn hand, én het boeiende 'Oorlog aan de Dijle' waarin hij Wereldoorlog I in onze stad beschrijft.  Bovendien is Geert Clerbout curator van de expo 'Rik Wouters & co., door de Groote Oorlog' getekend', die volgende maand van start gaat in Busleyden.  Met Geert is het steeds een plezier om een praatje te slaan.  Hij is dan ook  bijzonder gepassioneerd door zijn vak.  Wie dit ook wil, kan zaterdag het boek laten signeren in Standaard boekhandel aan de IJzerenleen, en op woensdag 9 april in boekhandel Salvator waar hij die avond zal vertellen over dit werk...

  (foto's: Jan Smets)

(Thomas Eyskens en Karen Claes)

Of hij Mechelen miste?  Zijn derde vrouw en weduwe - Kristien Hemmerechts durft er sterk aan twijfelen.  En dat doet ook Thomas Eyskens die zopas een leuk boekje bij mekaar pende: een literaire wandeling door deze stad in de voetsporen van Herman de Coninck.  Thomas(°1976) is Mechelaar - studeerde wijsbegeerte en journalistiek, en is bijzonder geboeid in poëzie en literatuur.  Bovendien gidst(e) hij voor Mechelenbinnenstebuiten, en dan is de link met deze Mechelse dichter vlug gemaakt.  Zo bokste Thomas Eyskens een aantal jaar geleden een wandeltocht omtrent de Coninck in mekaar.  En hieruit voorvloeiend is er dan het boekje 'Er is niets te zien en dat moet je zien'  gekomen.  Het rolde zopas van de drukpers, en wordt vanavond voorgesteld in boekhandel De Zondvloed in de OLV-straat.  Dit pocketje isde smaakmaker voor een lijviger biografie over deze dichter, die Thomas op stapel heeft staan.  Zeven jaar is hij hier al ijverig aan het werken.  In 2017 hoopt hij alles te kunnen afronden.  Dan zal de eerste biografie over Herman de Coninck te verkrijgen zijn in de boekhandel.  Het moet een vlot leesbare kanjer worden van om en bij de 500 bladzijden.  Het boek dat Thomas nu presenteert, behandelt enkel de Mechelse periode van de Coninck, aan de hand van een trits locaties in deze stad, die voor hem belangrijk waren...

  (foto's: Jan Smets)

Je enige broer verliezen moet hard zijn.  Confronterend.  Dat was het ook.  Gewoon hard.  Dat feit hoef niet verbloemd.  Zeven jaar lang streed Bart Verbeeck tegen de onverbiddelijke ziekte.  Op 23-jarige leeftijd moest hij dit gevecht opgeven. Zijn twintig maanden jongere broer Joris heeft het allemaal van heel dicht en bewust meegemaakt.  de twee waren dan ook erg close.  De jonge Mechelaar Bart was door velen gekend - hij was zowat 'collectief bezit' geworden van deze stad, maar hij was ook bekend tot ver buiten de stadsgrenzen.  Dat heeft alles te maken met hoe Bart met zijn ziekte is omgegaan, maar als sterke getuige van levenslust.  Contradictie?  Niet voor hem: hij wou mensen aanzetten tot meer levensvreugde.  En daar zette hij zich voor in door zijn verhaal te brengen - op zijn website, op lezingen, op TV...onvermoeibaar.  Drie jaar geleden ging Bart heen.  Hij koos voor palleatieve sedatie.  Een serene uitzending van Phara de Aquirre toonde zijn laatste levensdagen.  Fysiek kon hij het niet meer aan om het boek te schrijven dat hij wou.  Joris heeft zijn wens voltooid.  'Leef, nu ik er niet meer ben' is het beklijvende en levensechte relaas van hun verhaal: twee verhaallijnen die in mekaar vervloeien.  Afwisselend zijn de broers aan het woord en vertellen ze over wat de ziekte voor hen heeft betekend.  Het is een boek voor mensen die hetzelfde lot delen, en voor wie afscheid moet nemen of een moeilijke periode doormaakt.  Méér: het is een boek voor ons allemaal.  Zaterdag 22 maart signeert Joris Verbeeck het boek in Standaard Boekhandel tussen 11u en 13u30.  Op de IJzerenleen...

 (foto's: Jan Smets)

Met 'Intifada' is een nieuwe potentiële bestseller van Mechelaar Luc Deflo van de pers gerold.  De in Etterbeek wonende Maneblusser levert met deze misdaadroman weer leesvoer af dat heel zeker scoren zal.  Luc is dan ook niet aan zijn proefstuk toe.  Zo'n 23 boeken mag hij op zijn conto schrijven. Van die hele reeks spelen er zowat een vijftiental af in onze Dijlestad.  Deflo mag dan al wel zo'n tien jaar in het Brusselse wonen: hij blijft een Mechelaar in hart en nieren.  Deze morgen signeert hij zijn jongste boek in Salvator, en in de namiddag komt Standaard Boekhandel aan de beurt.  De fans zijn natuurlijk present.  "Voor mijne man..., hij kon zelf niet komen" ,meent een dame uit de Hanswijkenhoek haar komst te moeten verantwoorden.  "Zelf iees ik niks buiten de Story."  Luc, die zelf ook van Coloma afkomstig is, beantwoordt met een glimlach, en tekent keurig en sierlijk met vulpen (!) een boodschap in het boek.  "Dit is een exemplaar van 1900.  Ik heb een hele verzameling - zo'n vijtfig denk ik.  Schrijven met een vulpen is een kunst op zich - Ik schrijf er veel mee, en kan er uren mee spelen..."   Ambacht en kunst...

(foto's: Jan Smets)

Een kerstcadeautje uitzoeken voor een Mechelen-liefhebber in de familie-of kennissenkring is dit jaar écht niet moeilijk.  Liefhebbers van Mechels boeken gaan aan hun trekken komen.  Zopas verschenen de 'Mechelse karamellen' met gedichtjes in ons onvervalste dialect, en nu is er weer een ander boeiend boekje van de drukpers gerold.  Stadsgids Lucas Van de Leur die al ettelijke publicaties op zijn actief heeft, schreef 'Mechelse figuren, dag na dag'.  In het boekje worden 1100 Mechelse figuren op een rijtje gezet.  Een heel jaar lang passeren al deze Maneblussers de revue.  Dag na dag worden er een paar 'geserveerd' - bekende en minder bekende Mechelaars; kunstenaars, wetenschapslui, figuren uit de politiek, sport, media of kerk..., volkse types en arme sukkelaars met een tragische levensloop.  Vandaag maakte ik een praatje met schrijver, Lucas, in boekhandel De Zondvloed (OLV-straat).  Op deze plaats, maar ook bij Salvator in de Befferstraat, is het boekje te koop aan de democratische prijs van 14 euro.  Een aanrader!

(foto's: Jan Smets)

In de trouwzaal van ons stadhuis werd vanmorgen een nieuw Mechels boek voorgesteld.  Niet zomaar een boek: 'Mechelse Karamellen'  is een pretentieloze dichtbundel in het Mechels dialect!  Sinds in 1986 'Fabels van de Voddemèt' werd uitgebracht door Hendrik Diddens - de man achter het Mechels dialectwoordenboek -  was er géén boek meer geschreven in onze volkstaal.  Auteur van de bundel is Maneblusser Philip Kerremans, 44 jaar oud.  Het boek dat 108 pagina's telt in A5-formaat, is geïllustreerd door de al even Mechelse grafische kunstenares Ellen Huypens, en kreeg een verantwoordelijke inleiding over het Mechels dialect door dé kenner bij uitstek, Marcel Kocken.  Voor 14,95 euro gaat het boek over de toonbank...

(foto's: Jan Smets)

Ze is enkele minuten te laat op de afspraak.  "Ik wou al twee kopjes koffie bestellen" zeg ik bij de begroeting.  Ze lacht met deze referentie aan haar boek.  Misschien is ze wel gewoon blij dat hier mee duidelijk is dt ik het al helemaal uitlas.  Ze draagt duidelijk de sporen van de euforische avond van gisteren.  De nacht was kort. Er viel immers wat te vieren.  Het is alsof ze nu leeft in een gelukzalige roes, en ze vindt het allemaal zo onrealistisch wat er allemaal met haar in snelvaart aan het gebeuren is.  "Ik zou er haast bang van worden.  Kan ik de verwachtingen die men koestert wel inlossen?  Ik ben gewoon maar Shamisa-uit-Mechelen..."  Nee, het is géén valse bescheidenheid.  En toch kan je haar ook weer niet nuchter noemen.  Shamisa Debroey is een jonge en sterke vrouw die haar dromen weet waar te maken.  Ze barst van talent en grijpt de kansen die haar aangeboden worden.  Ze zocht en vond haar weg.  Toch is deze stevige persoonlijkheid ook een gevoelige jongedame, die in deze debuutstrip - of noem het 'graphic novel' haar ziel blootlegt en haar kwetsbaarheid toont.  Ze tekent de pijnpunten van een verwarrende en soms eenzame jeugd in wonderlijke beelden.  Haar tekenpen legt het vast ik prachtige kleuren en speelse lijnen die als vanzelf uit haar tekenpen lijken gevloeid.  Ze vertelt over haar zoeken naar verklaringen en het waarom.  Shamisa wil niet oordelen - laat staan veroordelen.  Maar ze gaat ook niks uit de weg.  Haar boek 'Verdwaald' is géén botte afrekening geworden, maar een poëtisch antwoord op de vragen die ze zichzelf en haar omgeving stelde...

(foto: Jan Smets  -  Katrien Verheecke en Sofie Merckx)

Deze avond werd in boekhandel Salvator het boek 'Mechelaars in woelige tijden' voorgesteld.  Vijf jaar hebben Katrien Verheecke en Sofie Merckx hier aan gewerkt.  Het boek biedt een aparte kijk op de Tweede Wereldoorlog.  Vreemd genoeg verscheen er nog niet zo erg veel in boekvorm over hoe deze oorlog werd beleefd in Mechelen.  Veertien getuigen vond het tweetal bereid om te vertellen over hun wedervaren tijdens deze woelige jaren.  Eén van hen was trouwens Jos Maes - of 'Jos-van-den-Hoek' - die in de beginjaren van Mechelenblogt meer dan gedreven bijdragen leverde.  Jos is ondertussen al enkele jaren overleden (net als zijn jongere - al eveneens - op dit blog actief zijnde - broer Jackie Maes....).