(foto's: Jan Smets)

Nog wat op zoek zijnde naar wat vakantielectuur ontdekte ik een tijdje geleden een boekje waarvan de titel dadelijk mijn aandacht trok: 'Vluchteling in Mechelen'...Schrijfster: Carine Sarvaas.  Nieuwsgierig begon ik er in te bladeren.  Een historisch werkje - te situeren in de zestiende eeuw, en zich grotendeels afspelend in ons Mechelen...: het leek me wel wat.  Het ging dan ook de reiskoffer in.  Méér dan geboeid heb ik het gelezen.  Dit vlot geschreven relaas over drie generaties Mechelaars focust op een wel heel bijzondere periode in onze geschiedenis.  Een kantelmoment.  De glorierijke dagen van Hofstad Mechelen zijn voorbij.  Godsdiensttroebelen, vervolgingen, terreur en angst: ze werpen een donkere schaduw over stad en land.  En net in die tijd speelt zich het familieverhaal af.  Sarvaas schrijft over werk en leven van drie Mechelaars: grootvader Nicolaas, zijn zoon Anthonie, en kleinzoon Anthonie.  Hun achternaam: du Marchie.  Deze drie hebben wel degelijk bestaan.  Ze zijn niet zomaar fictieve personages door de auteur gefantaseerd.  Deze drie Mechelaars zijn historische figuren - ook al is veel informatie over hen verloren gegaan.  Maar met de summiere gegevens heeft Carine Sarvaas een razend interessant verhaal opgebouwd, 'zoals het had kunnen zijn'...  De waarheid wordt geen geweld aangedaan.  Het decor van dit levensverhaal is geschiedkundig onververvalst en uiterst goed beschreven.  In dat decor speelt zich het leven van de familie du Marchie af.  Ook hun functies, levensstijl en verhaal van hun uiteindelijke vlucht zijn correct.  Alleen wordt hun leven met de vrijheid die een schrijver zich kan permitteren ingekleurd zodat de figuren mensen van vlees en bloed worden...

(foto's: Jan Smets)

Wij Maneblussers weten natuurlijk al veel langer dat onze stad een pareltje is.  Ooit was er een tijd dat Mechelen zo'n beetje een vergeten plek was tussen Antwerpen en Brussel.  Men passeerde het; liet het links liggen... Maar die tijd ligt nu helemaal achter ons.  Mechelen is tegenwoordig een meer dan toonaangevende stad.  En dat mag beslist veelvuldig in de kijker worden gezet.  Zopas rolde een nieuw boekwerk van de drukpers: 'Mechelen, Mon Amour', dat werd samengesteld door het bekende gidsenduo Rudi De Mets en Ferre Uytterhoeven.  Ze deden dat in samenwerking met Visit Mechelen en de Mechelse Gidsenbond. Het boekje dat verkrijgbaar is in de Mechelse Boekhandels, Salvator, De Standaard, de Slegte en de Zondvloed, is een hebbeding voor élke Mechelaar én toerist.

  (foto's: Jan Smets)

Zelf durft hij zich al eens betitelen als 'verhalenverteller'.  En of hij het nu deed als journalist, of doet als toneelauteur, goochelaar of wat dan ook: misschien is dit inderdaad het meest correcte etiket dat je op Luc Van Balberghe kan kleven.  Tenminste: als dat hoeft.  Zijn hele leven al staat in het teken van schrijven, én...verteller.  Al ontelbare keren werden stukken van zijn hand op de planken uitgevoerd.  Zo is hij heel trots op zijn tragikomedie 'Tryskyl'.   Terecht.  Maar Luc deed wel meer.  En telkens opnieuw weet hij ons te verrassen met iets heel nieuws.  Pas is zijn derde boek van de drukpers gerold, en ook 'Vreemde gasten' is weer iets totaal anders dan de vorige twee.  Met 'De man in de kathedraal' bracht Luc een wervelende, spannende en heel intrigerende 'historische roman' op de markt waarin hij de 'waarheden' over de ontstaansgeschiedenis van onze stad flink op zijn kop zette.  Met nummer twee - 'De Eikelraper' ging Luc de magisch filosofische toer op.  Hij kreeg er bijzonder goeie kritieken op.  En het moet gezegd: dit boek bleef ook bij mij lang 'hangen' toen ik eenmaal de laatste bladzijde had opgeslagen.  Nu is er dus dit derde boek.  Spanning en romantiek zijn verzekerd.  Dit klinkt veelbelovend.  Het boek steek ik alvast in mijn reiskoffer...

Met heel veel schroom begin ik aan dit artikel. Vorige week mocht ik de persconferentie bijwonen waarop het 10de boek van Sterre Carron werd voorgesteld, “Preta”. Ik wil het eerst gezegd hebben: wauw, wat een fijne madam!

Zelf heb ik haar boeken pas enkele maanden geleden ontdekt, en sindsdien is mijn honger naar steeds een volgend boek groot. Ze schrijft zodanig dat ik me helemaal in het verhaal ondergedompeld voel. Dat het zich steeds in Mechelen, en ruime omgeving, afspeelt draagt daar ook toe bij, ik ken immers de handelszaken en straten...

(foto: Jan Smets)

Ik moet het eerlijk toegeven: ik grijp niet zo gemakkelijk naar een thriller of misdaadroman als ik in de boekhandel zoek naar vakantielectuur.  Mijn gading weet ik eerder te vinden in historische romans en dergelijke... Maar: het debuut van Anne Daniël  - 'De Manipulator' wist me méér dan te bekoren.  In één ruk heb ik dit spannende boek dat zowat anderhalf jaar geleden van de drukpers rolde, uitgelezen.  Inderdaad: het las als een trein; was heel onderhoudend en zette me voortdurend op het verkeerde been.  Leuke karaktertekeningen, vlot, verrassend... Kortom: het bezit alle troeven van een perfecte pageturner.  Anne, geboren Mechelse, opgegroeid in Hombeek, mag dan nog niet de naambekendheid hebben van die andere Mechelse succesauteurs, Luc Deflo of Sterre Carron: met dit eerste boek van haar, heeft ze zéker gescoord.  Niet alleen bij mij.  Deze spannende roman die uitgegeven werd bij Kramat kreeg hele goeie kritieken.  Stop deze dus beslist in jouw reiskoffer.  Bedrogen wordt je allerminst.  Enne: schaf je meteen ook haar tweede boek maar aan!  In juni - net voor de grote uittocht naar de vier windstreken - komt 'De gekuiste versie' op de markt.  Bij mij staat deze alleszins al op het verlanglijstje.  'De manipulator' smaakt naar méér.  Ik garandeer je: binnenkort zal Anne Daniël niet langer de naam zijn van een nobele onbekende...

Na Torens Van Mechelen dat vorig jaar verscheen, pakt auteur en hobbyfotograaf Emile van der Taelen in deze laatste dagen van 2017 uit met zijn tweede boek over Mechelen. In Mechelen Ondergronds - Kelders en andere krochten gaat van der Taelen op zoek naar 'het verborgen Mechelen'. De auteur doet dat aan de hand van foto's van historische kelders, andere ondergrondse ruimten, zoals tunnels, waar de stad rijk aan is. Ook de grootste bouwwerf die Mechelen ooit gekend heeft; de nieuwe spoor- en wegverbinding, die voor een groot deel ondergronds loopt, komt uitvoerig aan bod. 

(foto's: Jan Smets.  Kathleen Aerts)

Dementie is een vreselijke ziekte.  Als een langzame sluipmoordenaar slaat ze meedogenloos toe.  Ze zorgt voor een geestelijk en later ook fysisch aftakelingsproces voor wie er door getroffen wordt.  En ook de omgeving is slachtoffer.  Ze blijft met grote onzekerheid achter.  De geliefde persoon is niet langer meer diegene die ze al die tijd gekend hebben...Het zorgt voor veel verdriet en verwarring.  Zéker ook als het jongdementie betreft.  Zéker ook voor kinderen die hiermee in aanraking komen...

Gisteren verscheen ze nog kort in het programma 'Die Huis' op TV1.  In een vroeger leven was ze 'de blonde van K3'.  Kort maakte ze haar opwachting in deze aflevering die draaide rond haar opvolgster bij de populaire meisjesgroep: Josje Huisman.  Het programma wordt opgenomen in Zuid-Afrika, en het is daar ook dat zangeres en presentatrice Kathleen Aerts al enige jaren woont, samen met haar echtgenoot, Steven, hun zoontjes en...haar nu 64-jarige moeder die lijdt aan Alzheimer...  Deze dagen vertoeft Kathleen in ons land.  Vandaag was ze te gast in onze bibliotheek waar ze voor jonge kinderen voorlas uit het boek dat ze schreef: 'Lilly en Max in de wereld van oma'.  Dit prachtig geïllustreerde en gevoelige boek werd uitgegeven ter gelegenheid van de Nationale Alzheimerdag op 21 september, en bekijkt jongdementie door de bril van een kind...

(foto's: Jan Smets)

Ze vertelt me over haar omzwervingen.  Voor ze strandde in Mechelen was haar leven een reis tussen de vier windstreken.  Op een bepaald ogenblik voelde ze zich een reizende poëet - haar hoofd vol van verhalen en beelden... Nu nog heeft ze het gevoel van 'ver weg te komen' - ook al is deze stad haar thuishaven geworden waar ze niet meer weg wil.  Ze wil haar kinderen de stabiliteit geven die ze zelf zo heeft gemist.

Rita Jeltsch werd 43 jaar geleden in Los Angeles geboren als dochter van Zwitsere ouders.  Voortdurend verhuisde het gezin.  Op verschillende plaatsen in de Verenigde Staten woonden ze.  Vader was professor wiskunde en verhuisde telkens voor zijn job.  Vrouw en kinderen volgden.  Van Amerika vloog men de Grote Plas over naar Duitsland.  En van Duitsland ging het naar Zwitserland.

Voor een teenager is dit alles niet zo evident.  Altijd afscheid moeten nemen is niet eenvoudig.  Ik was 16 toen we naar Zwitserland verhuisden.  Ik was woest op mijn vader.  Met tegenzin woonde ik in Zwitserland.  Het contact met mijn ouders was moeilijk in die periode.  De band is al lang hersteld, al kan ik hem niet echt innig noemen.  Die heb ik wel met mijn jongste zus.  Ik spijbelde veel op school, en toch mocht ik een studiejaar overslaan zodat ik op 17 jaar verder kon studeren.  Met mijn ouders had ik een deal gesloten: ik zou alleen op kot gaan wonen.  Maar emotioneel was ik er beslist niet klaar voor.  In die periode tekende en schreef ik veel.  Fantasie had ik altijd gehad.  Een vlucht mag je het niet noemen.  Ik deed het gewoon graag.  Mijn allereerste boekje schreef mijn vader, omdat ik dat zelf nog niet kon.  Ik tekende en hij schreef er 'mijn' verhalen bij...

Ik praat met Rita in cultuurcafe De Kuub. Rita Jeltsch is een bijzonder boeiende persoonlijkheid en een kunstenares met een verrassend en intrigerend oeuvre.  Op 10 november werd haar expo 'MANAWEE' geopend in het Cultuurcentrum.  Die loopt nog tot zondag 3 december.  Tegelijkertijd werd haar gelijknamige graphic novel gepresenteerd...

  (foto's: Jan Smets)

In november staat 'het boek' centraler dan ooit.  Niet alleen staat de jaarlijks weerkerende hoogmis voor elke boekenliefhebber: de Boekenbeurs met stip aangeduid in de agenda's: ook de plaatselijke boekenhandelaars doen hun duit in het zakje, met tal van activiteiten.  Zo werden onlangs de Openboekdagen georganiseerd in De Standaard aan de IJzerenleen.  Nu laat ook boekhandel Salvator in de Befferstraat van zich horen met een paar boeiende activiteiten.  Een aanrader is heel zeker de wandeling door onze stad met de onlangs verschenen biografie van Herman De Coninck in de hand.  En wie kan dit beter doen dan de schrijver zélf?   Inderdaad: op woensdag 15 november wordt Mechelen doorkruist met auteur Thomas Eyskens...

De Boekenbeurs komt er weer aan!  Het seizoen waar het hoogst verleidelijk is om je thuis knus met een boek in de zetel neer te vleien is weer aangebroken.  Dit weekend zet Standaard Boekhandel aan de IJzerenleen de deur wijd open voor haar Openboekdagen.  Het programma ziet er erg veelbelovend en uitgebreid uit.  Je moet beslist maar eens een kijkje nemen:

https://www.standaardboekhandel.be/t/openboekdagen

Je gading ga je zeker vinden.  Ook zondag is het meer dan de moeite om langs te lopen in de winkel.  Inderdaad - uitzonderlijk is deze boekhandel geopend.

Enne: de focus ligt die dag in de namiddag op Mechelen!  Tot dan wellicht?

  (foto's: Jan Smets)

Met 'Stad in Omwenteling'  heeft de Mechelse uitgeverij Elena ongetwijfeld een paradepaardje op stal...  Met dit lijvige en uiterst boeiende boek dat leest als een trein is dit bij verschijnen - in de tweede helft van november - het vijfde werk dat van Elena op de markt komt.  Het is inderdaad niet 'zomaar' een boek of het 'zoveelste-in-de-rij': maar het geeft een uitgebreid, rijk gestoffeerd beeld van de 19de eeuw in onze stad.  Die eeuw blijkt nogal 'langgerekt' te zijn.  Inderdaad: de periode die het boek behandelt start in 1789 als de Franse Revolutie het Ancièn Régime als een kaartenhuisje in mekaar doet zakken, tot...de Groote Oorlog die uitbreekt in 1914... In 1789 begint een razend interessante periode - een eeuw van omwentelingen.  Niets is nog wat het was.  Vaak hebben we over dat tijdperk een nogal vertekend beeld.  Op ons netvlies gebrand staan een ongebreidelde industriële ontwikkeling met alle mogelijk sociale gevolgen van dien, van fabrieksproletariaat en maatschappelijke onrust, van bitsige politieke schermutselingen enzovoort..  Maar: die eeuw was beslist véél meer.  Het boek van de Mechelse historicus Herwig De Lannoy stelt dit beeld grondig bij.  Herwig is niet zomaar de eerste de beste.  Als historicus is hij bijzonder geïnteresseerd in deze tijden en hij kent deze periode als zijn broekzak.  Dat valt geweldig op als ik een praatje met hem maak.  Dan wordt Herwig een spraakwaterval die als geen ander over heel wat parate kennis beschikt en die deze maar al te graag enhousiast deelt.  Herwig De Lannoy (55 jaar) is voorzitter van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen.  In die hoedanigheid schreef hij al al menig boeiend artikel voor de Handelingen (het ledenblad van de Kring), maar dit is de eerste keer dat hij zich aan een boek waagt.  Dit werk is dan ook uniek.  Voordien bestonden er wel wat algemene historische boeken over onze stad (al zijn de meesten al wel behoorlijk 'oud'), of fotoboeken zoals deze van ondermeer Marcel Kocken en Frans Vermoortel...  Deze laatsgenoemden hebben ongetwijfeld méér dan hun verdienste.  Héél zéker.  Maar het is wel de eerste keer dat er nu een boek wordt uitgegeven dat op een analytische en historisch verantwoorde wijze wordt ingegaan op dit tijdperk.  Ook al is het boek rijk gestoffeerd met tal van afbeeldingen (die bijna allemaal dateren uit die tijd zélf!): het is veel meer geworden dan een louter plaatjesboek! Veel meer...

(foto's: Jan Smets)

Velen visten bij hun boekhandel achter het net met hun vraag naar het boek 'Mechelen. Feiten en façades'.   Telkens opnieuw moest men hen vertellen dat het  boek haast in een mum uitverkocht was.  Niet verwonderlijk.  Het knappe boek van Luc Van Hoeylandt en Marcel Kocken is dan ook een uniek naslagwerk voor elke boekenliefhebber: om zelf op de boekenplank te hebben of om cadeau te doen.  Het was zowaar één van de populairste boeken die de laatste jaren over deze stad is verschenen.  Het rolde van de drukpers in september 2015 en werd al heel snel een bestseller.  Met het resultaat dat de volledige oplage in minder dan een jaar uitverkocht was.  Daarom besloot de Mechelse uitgeverij ElenA het boek in een geactualiseerde versie opnieuw op de markt te brengen.  Oef.  Daar zullen niet weinigen héél tevreden mee zijn!  Vanaf maandag ligt het boek weer te kijk en te koop bij jouw favoriete boekhandel...

(foto's: Jan Smets)

Het is een bijzonder lijvig boek geworden: een turf van niet minder dan 592 pagina's.  En dat kan tellen!  Nu ja: leven en werk van Herman De Coninck zijn dan ook niet te vatten in enkele bladzijden.  Met zijn dichtbundel 'De lenige liefde' katapulteerde deze Mechelaar zich in 1969 voorgoed de onsterfelijkheid in.  Hij werd er razend populair door, en mag nog steeds de meest gelezen dichter van Vlaanderen genoemd worden.  Kwalitatief en toegankelijk: het zijn sleutelwoorden die op zijn oeuvre passen.  Herman De Coninck had weinig heimwee naar de stad van zijn kinder-en jeugdjaren.  Leuven was de stad waar hij zich opperbest voelde, en Berchem-Antwerpen was zijn laatste thuishaven.  Mechelen kerfde diep in zijn ziel.  Het complexe verhaal van zijn vader, de moeilijke verhouding met zijn  streng-katholieke en eerder afstandelijke moeder,  de dramatische dood van zijn eerste vrouw An Somers... Jaren had hij nodig om al deze dingen een plaats te geven.  Het werd een louterend proces.  Hij moest dit Mechelen verlaten - thuis opstappen - zijn manier van kijken veranderen, om er mee in het reine te komen. Pas in de jaren negentig kon hij het verwoorden in de bundel 'Schoolslag'.  Met een gedichtencyclus verwerkt hij dit Mechelse verleden in versregels.  Het lange rijpingsproces was nodig.

De biografie van Mechelaar Thomas Eyskens (°1976) belicht uiteraard het héle leven van de dichter.  Toch is dat Mechelse hoofdstuk een belangrijk onderdeel van het boek.  Je kan De Coninck. niet hélemaal begrijpen zonder dit verleden..., zonder Mechelen...

Bij aanvang voelde ik veel schroom.  Je stapt tenslotte ongevraagd in iemands leven.  Je bent een 'indringer' en het voelt heel onnatuurlijk aan.  Voortdurend moet je de grenzen aftasten...

Maar Thomas is er in geslaagd.  Met verve.  Jaren zwoegen en schaven hebben geleid tot deze unieke eerste biografie van Herman De Coninck.  Met veel respect en toch diepgravend werkte hij zich door het leven van de dichter.  Hij won het vertrouwen van  nabestaanden, collega's en vrienden, en het resultaat van vele gesprekken, aangevuld met nooit eerder gepubliceerd fotomateriaal en nagelaten brieven resulteerden in dit werk dat beslist zijn plaatsje moet krijgen op de boekenplank van elke liefhebber van het werk van Herman De Coninck, Mechelenfanaat, en literatuur-en poëzieminnaar...

(foto's: Jan Smets)

Soms bestaat het leven uit toevalligheden.  Verbazend hoe dingen en namen uit het verleden plots kunnen samenvallen...

  (foto's: Jan Smets)

"Het gedicht gaat over een vulpen en een stompje potlood" zei ze me. "...en het zou geschreven zijn door Hendrik Diddens...".  Mijn buurvrouw die dit ooit ergens had gehoord was er erg benieuwd naar, en vroeg of ik haar verder konhelpen.  Tja.  Natuurlijk kende ik Hendrik Diddens wel.  Hij was de auteur van het Mechels Dialectwoordenboek dat in 1986 werd uitgegeven, en hij was net als ik een rasechte inwoner van de Hanswijkenhoek - generatiegenoot van mijn grootvader die hem goed gekend had.  Met wat opzoekingswerk en wat hulp van familieleden van Hendrik, ontdekte ik het gedicht in m'n eigen boekenkast, waar het wat al te lang onaangeroerd was gebleven en in de vergetelheid was beland.  In het dunne boekje 'Fabels van de Voddemet' dat net als het dialectwoordenboek in 1986 was uitgegeven, stond het zwart op wit gedrukt.  Het gedicht was opgedragen aan het indertijd bekende 'Malinwa-icoon' Bert De Cleyn.  Toen deze twee werken uitkwamen was Hendrik Diddens 72 jaar.  Zijn hoogbejaarde zus Tineke vertelt me dat hij twee weken voordat het dialectwoordenboek zou worden voorgesteld in ons stadhuis, Hendrik plots stierf...