(foto's: Jan Smets)

(Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught)

Ze hebben er aardig op gezwoegd, maar het resultaat mag er wezen.  150 jaar na de geboorte van de ooit zo populaire Mechelse kunstenaar Albert Geudens en niet minder dan 50 jaar na de laatste bijdrage handelend over zijn leven en werk, door Marcel Kocken, wordt heel binnenkort een gloednieuw en erg volledig werk over hem uitgebracht.  Historicus en directeur van het Atheneum Pitzemburg, Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught, actief als secretaris van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn en bestuurslid van Toren en Beiaard (én al meerdere boeiende publicaties op zijn actief), hebben zich van de taak gekweten om het stof af te blazen van deze stilaan in de vergetelheid geraakte kunstenaar...

  (foto's: Jan Smets)

Ze zegt me dat ze altijd al te weinig zelfvertrouwen had...  Ik frons mijn wenkbrauwen.  Ik kan het haast niet geloven.  Maar ze meent het.  Twee uur lang hebben we een boeiende babbel over van alles en nog wat - over samenleving, over politiek en heel wat meer.  Ze komt vlot voor haar mening uit en ik zie in haar een sterke vrouw die altijd haar mannetje wist te staan.  Annemie Claes is juriste van opleiding; is 61 lentes jong en heeft eindelijk iets gedaan waar ze misschien haar hele leven al zin in had: ze bracht een boek uit!  Nooit was het er van gekomen al zat het schrijven in haar bloed.  Ze zegt me dat ze een laatbloeier is.  Maar hoe oud je ook mag geworden zijn: je kan het roer steeds omgooien.  Je moet geloven in je eigen capaciteiten.  Plus est en vous.  Dat zegt ze me.  Overtuigend.  En toch...toch joeg de publicatie van haar eerste boek haar angst aan.  Bang voor de publicatie?  Dat gebrek aan zelfvertrouwen?  dan toch...?

(foto's: Jan Smets)

Hij was al langer ernstig ziek maar  bleef er zélf in geloven dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen. Luc Deflo blééf schrijven.  Voor velen was het daarom ook een schok toen men in november van vorig jaar zijn overlijden vernam. Amper 60 jaar werd Luc, die één van de populairste misdaadauteurs van ons land werd.  En hoewel hij al jaren geleden verhuisde naar Brussel lag zijn hart nog steeds bij zijn geboortestad.  Mechelen was héél vaak het decor voor zijn thrillers.  Regelmatig zakte hij af naar de Vismarkt voor een afspraak met zijn vrienden, en in de Colomakerk in de Hanswijkenhoek, waar hij zijn kinder-en jeugdjaren doorbracht in de Abeelstraat, had zijn uitvaart plaats.  Mechelen liet Luc niet los...

Opmerkelijk is het dat Luc voor zijn vele lezers nog een verrassing in petto heeft!  Niet minder dan vier thrillers liggen klaar om uitgegeven te worden!   Die zullen dan ook postuum verschijnen.  Vandaag, 15 februari, is het de beurt aan het eerste boek: 'Levend Speelgoed'.   Wat meer is is het feit dat in boekhandels Standaard aan de IJzerenleen, én Salvator in de Befferstraat, een herinneringsboekje klaarligt waarin de fans een korte boodschap kunnen achterlaten voor hun geliefde auteur!

(foto's: Jan Smets)

Het boek van Bart Van Loo is pas eind januari van de drukpers gerold en nu blijkt het al een bestseller van formaat!  Het boek is reeds aan de zevende druk toe.  En niks lijkt er op te wijzen dat dit een eindpunt is.  Integendeel.  De verkoop in Vlaanderen én Nederland loopt als een trein en de auteur duikt deze dagen op in tal van TV-en radioprogramma's om te vertellen over dit uitzonderlijke werk waar hij zowat 3,5 jaar op gezwoegd heeft.  De recensies zijn méér dan lovend, en ik voeg er maar al te graag mijn bescheiden mening aan toe!  Ik was er als de kippen bij om het me aan te schaffen en ik één week tijd heb ik me door de 560 pagina's geworsteld.  En die uitdrukking is eigenlijk verkeerd.  Want een karwei was het allerminst.  Het boek leest enorm vlot, dankzij die typische stijl die je weet te boeien van het begin tot het einde.  Bart Van Loo bewijst meer dan eens  wat een meesterverteller hij is.  Ik las al wel wat van hem.  Met Napoleon trok ik van slagveld tot slagveld.  Dit boek over de kleine Corsicaan die het schopte tot keizer van Frankrijk was een topwerk.  Maar het boek over de Bourgondiërs die als ondertitel: 'Aartsvaders van de Lage Landen'meekreeg, overstijgt dit nog.  Voor mij is het beste en meest beklijvende historische werk van de laatste jaren. 

Gisterenavond presenteerde hij dit monumentale werk in onze stad, op uitnodiging van de bekende boekhandel Salvator in de Befferstraat.  Nooit eerder lokte een auteur zovéél belangstellenden weet zaakvoerster Karla De Ceulener me te vertellen.  Daarom werd voor deze keer uitgeweken naar de nabijgelegen aula van het voormalige Groot-Seminarie.  De banken waren gevuld met zowat 150 potentiële lezers.  Bij een drankje werd nadien nog gezellig nagepraat in de boekhandel zelf, waar Bart nog véle exemplaren signeerde.  De bekendste kat van Mechelen: Oslo vervoegde hem hierbij...Statig en hertogelijk zoals het een intellectuele kat van standing past...

  (foto's: J. Smets)

Als vrijwilligers werken in een rust-en verzorgingstehuis of ziekenhuis: we kunnen er ons allemaal wat bij voorstellen.  En ook: zoiets krijgt van ons mooie 'waarderingscijfers' mee.  Vrijwilligerswerk in de gevangenis roept meer vragen op.  Het doet bij de goegemeente meer de wenkbrauwen fronsen.  Het prikkelt onze nieuwsgierigheid...

Werken als vrijwilliger achter de tralies: dit is nét wat Lien Houwen al zowat dertig jaar doet in de gevangenis van Mechelen.  Zo lang reeds is ze aan de slag in het Mechelse arresthuis aan de Liersesteenweg.  Noem haar gerust een ervaringsdeskundige die tal van verhalen kan vertellen over haar onbezoldigde werk in de nor.

(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.

(foto re.bo: Jan Smets.  Onder: Luc Van Balberghe als illusionist, vele jaren terug)

Het nieuwste boek van Luc Van Balberghe laat zich vlot weglezen: 'Wolfsmelk' beschrijft een volkse stadsbuurt waar op een dag een zigeunergezelschap haar circustent opzet.  Het leven in de wijk wordt hiermee plots overhoop gehaald.  Niks is achteraf meer wat het was.  Verrassend, spannend,amusant, ontroerend...: zo zou ik dit boek omschrijven.  Luc zet ons in de loop van het verhaal regelmatig op het verkeerde been en tot de laatste bladzijden - tot de ontknoping -  weet hij onze aandacht vast te houden. De personages worden trefzeker en met met veel empathie ten tonele gevoerd: mensen van vlees en bloed.  De kleine gemeenschap van 'Het Voght'  en het exotische gezelschap van het circus: twee totaal verschillende werelden worden hier met mekaar in confrontatie gebracht.  Het zorgt voor een fascinerende kettingreactie van allerlei emoties als argwaan en verwondering...  Maar begin zélf maar aan dit boek: ik garandeer je een aantal uren leesplezier!

Ik praat met Luc Van Balberghe over zijn boek én over zijn inspiratiebron.: Luc is hiervoor beginnen graven in zijn herinneringen.  De voormalige journalist en toneelauteur was immers een tijdlang actief onder het zeildoek van het vermaarde Mechels/Muizens circus Ronaldo.  Ook al is dit een héél ander circus dan hetgene hij beschrijft in 'Wolfsmelk': er zijn parallellen te herkennen.  De sfeer en de liefde voor circusmensen weet hij mooi te vatten.  Over hoe hij als kind reeds aangetrokken werd door het circusleven en hoe hij later zélf aan de slag ging als goochelaar en illusionist: we hebben hierover een urenlange en boeiende babbel...

(foto o.: J.Smets)

(vlnr: Stef Van Osta, Steven Andries, Jef Du Bin, Willy De Vos, Herman Nauwelaerts, Fons Van Baelen.  Ontbreken op de foto: Annie Bauweleers en Walter Schaltin)

Het is opvallend hoe er een groeiende belangstelling is voor het verleden in onze Mechelse wijken en dorpen.  Nog maar pas was er in Battel een overrompelende belangstelling voor een tweede reeks 'Battel in Beeld': een drie keer tot de nok gevulde parochiezaal die met veel belangstelling de boeiende voorstelling bijwoonde met tal van - vaak nog nooit vertoonde - oude foto's.  Heeft het met nostalgie te maken?  met interesse voor het verleden?  Feit is dat nu ook Muizen op deze trend inspeelt.  Op 21 december wordt in zaal Rerum Novarum een ronduit schitterend boek voorgesteld: 'Muysen-Muizen': een absoluut collectors item voor élke Muizenaar, en bij uitbreiding, élke Mechelaar!  Het is een méér dan fraai geschenkboek - met een prachtige lay-out (Charlotte Vertommen); een lijvige, verzorgde uitgave die maar wat mooi zal staan op de boekenplank.  Tenminste: als hij niet blijvend op de salontafel zal vertoeven om er met mondjesmaat van te 'proeven'.  Dit boek biedt voor élk wat wils.  Een breed publiek zal er zijn gading in vinden.  Over dit leuke boek en het concept had ik deze namiddag een praatje met de werkgroep 'Lemmen Dol', die deze naam ontleent aan een bekend Muizens volksfiguur.  Plaats van afspraak is het café 'Onder den Berg', waar ooit de grootmoeder van Sam Gooris aan de tapkraan stond.  Het gonst er gezellig druk.  Op deze druilerige herfstdag zijn er hier heel wat Muizenaars samengekomen om bingo te spelen...

(foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden was hij op de Boekenbeurs toen zijn voormalige leraar van het derde studiejaar van Scheppers bij hem langskwam.  Hij had een oud opstelletje van Luc bij, met een schitterende 9,5/10.  Het deed Luc veel deugd.  In opstellen schrijven kon hij al van jongsaf zijn creativiteit kwijt...  Het jongetje van toen werd een populair en gewaardeerd schrijver...  Een Mechelaar om trots op te zijn.

Gisterenavond overleed Luc Deflo in het Sint-Maartenziekenhuis.  Dat hij al langer ernstig ziek was, wist ik.  Hij kreeg een zwaar verdict te verwerken, maar ik zag hem nog regelmatig.  Toch was er geen ontkomen aan.  Op amper 60-jarige leeftijd gaat Luc van ons heen.  Het is Sven Van Haezendonck van Gazet van Antwerpen die gisteren als eerste het pijnlijke nieuws vernam en hierover verslag maakte.

Enkele jaren ouder dan ik was hij, en hij woonde in mijn wijk - de Hanswijkenhoek.  Het gezin Deflo was van de Abeelstraat. In deze wijk woont nog steeds zijn familie.  Zo zou veel later in één van zijn thrillers zelfs de Colomakerk fungeren.  Mechelen was sowieso hét decor van vele van zijn misdaadromans.  Op de schoolbanken was hij ondermeer klasgenoot van de eveneens bekende Mechelaar en 'Hanswijkenhoeker' Frank Deboosere.  De naar Brussel uitgeweken auteur kwam nog graag en veelvuldig naar zijn geboortestad.  Met veel plezier kwam hij jarenlang nog bijna wekelijks afgezakt naar Mechelen waar hij met zijn vrienden pinten kwam pakken op de Vismarkt...

  (foto's: Jan Smets)

In alles wijkt ze af wat sommigen zouden betitelen als het 'prototype' van een Marokkaanse vrouw.  Ik schrijf dit héél schroomvallig en voorzichtig neer - want ik geloof niet in stereotiepen.  Zahia Belkhiri is een méér dan sterke vrouw - vrijgevochten en geen blad voor de mond nemend.  Sociaal bewogen is ze ook, deze alleenstaande moeder van drie kinderen.  Tegenslagen hebben haar gehard.  Ze werd sterker door te knokken.  Evident is het niet altijd geweest om haar eigen weg te gaan.  Vaak moest ze heel creatief zijn om de kop boven water te houden.  Maar ze is er in geslaagd.  Ze heeft haar dromen kunnen waarmaken, en wil bewijzen dat allochtone vrouwen, én bij uitbreiding alle vrouwen ook als alleenstaande mét kinderen én met het runnen van een huishouden kunnen verwezenlijken wat ze willen.  3 jaar geleden opende ze haar restaurant 'Zahia's cuisine', aan de Steenweg, in de schaduw van Sint-Romboutstoren.   Met succes!  Maar het was keihard werken en alle verstand op 0 zetten.  Anders overleef je het niet, vertelt ze mij.  En nu heeft ze ook een kookboek uitgegeven.  Zondag wordt het officieel voorgesteld in haar restaurant, waar het ook verkrijgbaar is aan de prijs van 20 Euro.  Maar je kan het ook aanschaffen in de Mechelse boekhandels Salvator, De Standaard en De Zondvloed.  Mooi uitgegeven is het alleszins.  Prachtig vormgegeven door haar 19-jarige zoon Taoufik die publiciteit studeert in COLOMAplus...

(foto's: Jan Smets)

Als de muren konden praten... Hier - aan deze tafel - heb ik mijn vrouw nog voor het eerst gekust...

Het is druk in de Gouden Vis in de Nauwstraat.  Gezelligheid wordt op deze grijze herfstdagen binnen gezocht.  We hadden mekaar zaterdag al ontmoet in boekhandel De Standaard, waar we beiden ons boek signeerden.  Een afspraak werd snel gemaakt.    We bestellen een koffie.  Er volgt nog een tweede, die ik luisterend naar zijn verhaal totaal vergeet en koud laat worden.  Hij weet me te boeien.  Verrassend eerlijk en open is hij.  En dat noem ik moedig.  Uiterlijk een beer-van-ne-vent; stoer... Maar tijdens het gesprek ontdek ik een andere man.  Jan Pultau heeft zijn kwelduivel - de alcohol - kunnen afzweren.  Daar is hij trots op.  Terecht.  Vijf jaar geleden kon hij het roer omgooien.  Het was méér dan vijf voor twaalf.  Zo kon het niet langer.  Vandaag ontmoet ik een andere man.  De fles bepaalt zijn leven niet meer.  De tijd die vrijkwam gebruikt hij nu om te schrijven: heel persoonlijke verhalen - grotendeels autobiografisch - hier en daar wat uitvergroot, maar herkenbaar.  Directe stijl. Maar tussen de regels door leer je de auteur beter kennen.  Je ontdekt een man die lang de tafelspringer wou zijn, én de sterkste én de beste..., maar nu zichzelf blootlegt in neergeschreven emoties.  Jan pent over zijn twijfels, de dingen van het leven, de wereld die hem omringt.  Brutaal, gevoelig, confronterend... In juni kwam zijn boek, uitgegeven door Het Punt op de markt.  'Ik denk denk ik' bundelt een zestigtal verhalen.  170 pagina's met zoals hijzelf omschrijft  'kramakkelige woorden, associaties en denkrimpels, die langzaam aan een prelude vormden van ontluikende intieme of filosofische gedachten'.  Ik genoot van het lezen.  Met plezier proefde ik van de kleurrijke en soms complexe vertellingen van een man die zijn drankverslaving wist te overwinnen en een nieuwe mens werd...

(foto's: Jan Smets)

Hij glundert.  Met recht en reden!  Vandaag is Jef Cloostermans op stap met zijn begeleidster Lotte Campforts.  Lotte is artistiek medewerker in Studio Borgerstein.  Deze Studio werd in 2009 opgericht als atelier voor kunstenaars met een beperking.  In die hoedanigheid maakt het deel uit van  Borgerstein vzw in Sint-Katelijne-Waver.  Zoals je weet is deze voorziening al vele jaren ondergebracht in het voormalig Sint-Jozefseminarie aan het IJzerenveld. Maar daarnaast bezit de vzw ook nog huizen in Mechelen waar cliënten onder begeleiding zelfstandig wonen.  Jef woont al verscheidene jaren in Borgerstein.  Nu huist hij in een paviljoen in de afdeling Berkendries, dat ingeplant werd achter het park van deze voorziening.  Zo'n drietal keer per week werkt hij in het atelier van de Studio.  En dat is het liefste wat hij doet.  Prachtige dingen maakt deze kunstenaar.  Zijn werk straalt een grote spontaniteit uit, en is grafisch erg sterk.  In Studio Borgerstein zijn er een twintigtal kunstenaars actief die op individuele wijze begeleid worden in tekenen en schilderen.  Hier kunnen zijn een persoonlijke stijl ontwikkelen.  De begeleiding zorgt voor inhoudelijke en technisceh ondersteuning en gaat een dialoog aan over het werk zodat zij beeldend kunnen groeien.

Jef is uitermate trots.  Hij heeft dan ook een uniek kunst(kleur)boek mogen uitbrengen dat nu te koop is in de Mechelse boekhandels Salvator in de Befferstraat, en de Zondvloed in de OLV-straat.  Met Jef ga ik op bezoek in deze winkels...

(foto's: Jan Smets.  Veerle, Geertrui en Katelijne Bervoets)

Het mytische Troje...: het heeft me altijd al gefascineerd.  Dat zal wel te maken hebben met het feit dat alles wat met het oude Griekenland te maken heeft me van jongsaf uitermate wist te boeien.  Helmenwuivende krijgers dravend op de slagvelden voor de muren van deze schijnbaar onineembare stad... Op de zeeën zwalpende helden - rekenend op de goedwil van de goden...  Tragiek, drama, jaloezie, onmogelijke liefde, hartverscheurende taferelen en veel krijgsgewoel... Dat was Troje allemaal.  Hét toneeldecor voor Grote Verhalen en versmachtende emoties.  En op dit eeuwige thema borduren drie zussen verder...  Nee: ze herkauwen dit epos niet, maar brengen een nieuwe dimensie aan.  Niet zoals in de Holywoodversie 'Troy' met een plastieken held Achilles - een driestuiversroman waarin Brad Pitt gestroomlijnd zijn ding mag doen.  Nee: de zussen Bervoets - schrijfsters van historische romans, brengen met 'Tranen om Troje' een wel erg sterke interpretatie van deze legende.  Dat ze Homeros doen verbleken zou té veel eer brengen aan de schrijvende dames.  Maar dat ze met dit boek (hun vierde reeds!) hoge scores zullen behalen, staat nu al vast.  "Het wordt beslist een kaskraker" lacht Veerle.  Ik geloof het graag.  Zondag wordt dit boek voorgesteld in de Baarbeekhoeve in Muizen - waar Veerle ook woont.  Om 15 uur is iedereen er welkom.  Veerle Fraeters, hoogleraar aan de Antwerpse Universiteit zal het gebeuren inleiden, waarna er een interview volgt met Jo Haerens, van de redactieraad van Markant vzw.  Vanaf 5 oktober is 'Tranen om Troje' te verkrijgen in uw favoriete boekhandel...

  (foto's: Jan Smets)

Ze mag dan als geboren Antwerpse wel Westvlaamse roots hebben: sinds 1975 woont Margareta Vanmaele (°1949) in Mechelen.  Haar echtgenoot Francis Verbeeck, waarmee ze huist in de Bakelaarstraat, is een volbloed Mechelaar.  Ze leerde hem lang geleden kennen in het legendarische café den Herten Aas aan de Haverwerf.  Een vriendin had er haar naar daar meegetroond.  Ze viel voor de artistieke jongeman met zijn lange haren, zijn strik en zijn gekrulde snor...  Door hem kwam ze naar Mechelen wonen.  Het is een stad die haar nauw aan het hart ligt.  "Ik ben naar hier gekomen voor Francis...en de beiaard!".  De laatste jaren heeft ze heel gedreven en heel zorgvuldig hard gewerkt om het door een erfenis verkregen originele manuscript van haar grootvader die ze nooit kende, te hertalen en herwerken tot een boek.  Haar opa, Ernest Hosten, was niet één van de minste.  Hij was stadssecretaris-archivaris van Diksmuide.  Heel nabij maakte hij de oorlogsellende en doodstrijd van zijn stad mee, die hij op 21 oktober 1914 wist te ontvluchten.  Hij vervoegde zich bij zijn gezin in Frankrijk.  Het jaar daarop werd Ernest archivaris in de Archives Nationales de Paris, en begint samen met de Franse schrijver Léon Bocquet aan een boek: 'L'Agonie de Dixmude'.  Dat boek verschijnt in 1916 en het kent een groot succes.  Het ontvangt zelfs de Furtado-prijs van de Académie Française.  Een herdruk volgt, maar in het Nederlands wordt het naturalistische werk nooit vertaald.

Tot...Margareta het manuscript in handen krijgt, opgeborgen in een koffer vol brieven, foto's en andere documentatie.  In nauwe samenwerking met André Gysel, een ex-docent Nederlands-Geschiedenis en gids van de Westhoek én Chris Vandewalle - de huidige archivaris van Diksmuide (tussen Ernest en Chris waren er géén anderen trouwens...), rijpt haar plan.  Nu is het boek er.  Het is Luc Van Hoeylandt van de gekende Mechelse Uitgeverij ElenA die het werk 'Diksmuide. Doodstrijd van een stad' nu uitbrengt.  Op 22 september wordt het voorgesteld in Diksmuide.  Het boek beschrijft een bijzonder zware episode uit de Groote Oorlog.  Het is een lokaal gebeuren.  En toch is het thema universeel.  Boeiend en ontroerend wordt verteld over hoe de gewone mens de oorlog probeerde te overleven.  Het boek is dan ook verkrijgbaar in de Mechelse boekhandels.

(foto's: Jan Smets)

Nog wat op zoek zijnde naar wat vakantielectuur ontdekte ik een tijdje geleden een boekje waarvan de titel dadelijk mijn aandacht trok: 'Vluchteling in Mechelen'...Schrijfster: Carine Sarvaas.  Nieuwsgierig begon ik er in te bladeren.  Een historisch werkje - te situeren in de zestiende eeuw, en zich grotendeels afspelend in ons Mechelen...: het leek me wel wat.  Het ging dan ook de reiskoffer in.  Méér dan geboeid heb ik het gelezen.  Dit vlot geschreven relaas over drie generaties Mechelaars focust op een wel heel bijzondere periode in onze geschiedenis.  Een kantelmoment.  De glorierijke dagen van Hofstad Mechelen zijn voorbij.  Godsdiensttroebelen, vervolgingen, terreur en angst: ze werpen een donkere schaduw over stad en land.  En net in die tijd speelt zich het familieverhaal af.  Sarvaas schrijft over werk en leven van drie Mechelaars: grootvader Nicolaas, zijn zoon Anthonie, en kleinzoon Anthonie.  Hun achternaam: du Marchie.  Deze drie hebben wel degelijk bestaan.  Ze zijn niet zomaar fictieve personages door de auteur gefantaseerd.  Deze drie Mechelaars zijn historische figuren - ook al is veel informatie over hen verloren gegaan.  Maar met de summiere gegevens heeft Carine Sarvaas een razend interessant verhaal opgebouwd, 'zoals het had kunnen zijn'...  De waarheid wordt geen geweld aangedaan.  Het decor van dit levensverhaal is geschiedkundig onververvalst en uiterst goed beschreven.  In dat decor speelt zich het leven van de familie du Marchie af.  Ook hun functies, levensstijl en verhaal van hun uiteindelijke vlucht zijn correct.  Alleen wordt hun leven met de vrijheid die een schrijver zich kan permitteren ingekleurd zodat de figuren mensen van vlees en bloed worden...