(foto's: Jan Smets)

In alles wijkt ze af wat sommigen zouden betitelen als het 'prototype' van een Marokkaanse vrouw.  Ik schrijf dit héél schroomvallig en voorzichtig neer - want ik geloof niet in stereotiepen.  Zahia Belkhiri is een méér dan sterke vrouw - vrijgevochten en geen blad voor de mond nemend.  Sociaal bewogen is ze ook, deze alleenstaande moeder van drie kinderen.  Tegenslagen hebben haar gehard.  Ze werd sterker door te knokken.  Evident is het niet altijd geweest om haar eigen weg te gaan.  Vaak moest ze heel creatief zijn om de kop boven water te houden.  Maar ze is er in geslaagd.  Ze heeft haar dromen kunnen waarmaken, en wil bewijzen dat allochtone vrouwen, én bij uitbreiding alle vrouwen ook als alleenstaande mét kinderen én met het runnen van een huishouden kunnen verwezenlijken wat ze willen.  3 jaar geleden opende ze haar restaurant 'Zahia's cuisine', aan de Steenweg, in de schaduw van Sint-Romboutstoren.   Met succes!  Maar het was keihard werken en alle verstand op 0 zetten.  Anders overleef je het niet, vertelt ze mij.  En nu heeft ze ook een kookboek uitgegeven.  Zondag wordt het officieel voorgesteld in haar restaurant, waar het ook verkrijgbaar is aan de prijs van 20 Euro.  Maar je kan het ook aanschaffen in de Mechelse boekhandels Salvator, De Standaard en De Zondvloed.  Mooi uitgegeven is het alleszins.  Prachtig vormgegeven door haar 19-jarige zoon Taoufik die publiciteit studeert in COLOMAplus...

(foto's: Jan Smets)

Als de muren konden praten... Hier - aan deze tafel - heb ik mijn vrouw nog voor het eerst gekust...

Het is druk in de Gouden Vis in de Nauwstraat.  Gezelligheid wordt op deze grijze herfstdagen binnen gezocht.  We hadden mekaar zaterdag al ontmoet in boekhandel De Standaard, waar we beiden ons boek signeerden.  Een afspraak werd snel gemaakt.    We bestellen een koffie.  Er volgt nog een tweede, die ik luisterend naar zijn verhaal totaal vergeet en koud laat worden.  Hij weet me te boeien.  Verrassend eerlijk en open is hij.  En dat noem ik moedig.  Uiterlijk een beer-van-ne-vent; stoer... Maar tijdens het gesprek ontdek ik een andere man.  Jan Pultau heeft zijn kwelduivel - de alcohol - kunnen afzweren.  Daar is hij trots op.  Terecht.  Vijf jaar geleden kon hij het roer omgooien.  Het was méér dan vijf voor twaalf.  Zo kon het niet langer.  Vandaag ontmoet ik een andere man.  De fles bepaalt zijn leven niet meer.  De tijd die vrijkwam gebruikt hij nu om te schrijven: heel persoonlijke verhalen - grotendeels autobiografisch - hier en daar wat uitvergroot, maar herkenbaar.  Directe stijl. Maar tussen de regels door leer je de auteur beter kennen.  Je ontdekt een man die lang de tafelspringer wou zijn, én de sterkste én de beste..., maar nu zichzelf blootlegt in neergeschreven emoties.  Jan pent over zijn twijfels, de dingen van het leven, de wereld die hem omringt.  Brutaal, gevoelig, confronterend... In juni kwam zijn boek, uitgegeven door Het Punt op de markt.  'Ik denk denk ik' bundelt een zestigtal verhalen.  170 pagina's met zoals hijzelf omschrijft  'kramakkelige woorden, associaties en denkrimpels, die langzaam aan een prelude vormden van ontluikende intieme of filosofische gedachten'.  Ik genoot van het lezen.  Met plezier proefde ik van de kleurrijke en soms complexe vertellingen van een man die zijn drankverslaving wist te overwinnen en een nieuwe mens werd...

(foto's: Jan Smets)

Hij glundert.  Met recht en reden!  Vandaag is Jef Cloostermans op stap met zijn begeleidster Lotte Campforts.  Lotte is artistiek medewerker in Studio Borgerstein.  Deze Studio werd in 2009 opgericht als atelier voor kunstenaars met een beperking.  In die hoedanigheid maakt het deel uit van  Borgerstein vzw in Sint-Katelijne-Waver.  Zoals je weet is deze voorziening al vele jaren ondergebracht in het voormalig Sint-Jozefseminarie aan het IJzerenveld. Maar daarnaast bezit de vzw ook nog huizen in Mechelen waar cliënten onder begeleiding zelfstandig wonen.  Jef woont al verscheidene jaren in Borgerstein.  Nu huist hij in een paviljoen in de afdeling Berkendries, dat ingeplant werd achter het park van deze voorziening.  Zo'n drietal keer per week werkt hij in het atelier van de Studio.  En dat is het liefste wat hij doet.  Prachtige dingen maakt deze kunstenaar.  Zijn werk straalt een grote spontaniteit uit, en is grafisch erg sterk.  In Studio Borgerstein zijn er een twintigtal kunstenaars actief die op individuele wijze begeleid worden in tekenen en schilderen.  Hier kunnen zijn een persoonlijke stijl ontwikkelen.  De begeleiding zorgt voor inhoudelijke en technisceh ondersteuning en gaat een dialoog aan over het werk zodat zij beeldend kunnen groeien.

Jef is uitermate trots.  Hij heeft dan ook een uniek kunst(kleur)boek mogen uitbrengen dat nu te koop is in de Mechelse boekhandels Salvator in de Befferstraat, en de Zondvloed in de OLV-straat.  Met Jef ga ik op bezoek in deze winkels...

(foto's: Jan Smets.  Veerle, Geertrui en Katelijne Bervoets)

Het mytische Troje...: het heeft me altijd al gefascineerd.  Dat zal wel te maken hebben met het feit dat alles wat met het oude Griekenland te maken heeft me van jongsaf uitermate wist te boeien.  Helmenwuivende krijgers dravend op de slagvelden voor de muren van deze schijnbaar onineembare stad... Op de zeeën zwalpende helden - rekenend op de goedwil van de goden...  Tragiek, drama, jaloezie, onmogelijke liefde, hartverscheurende taferelen en veel krijgsgewoel... Dat was Troje allemaal.  Hét toneeldecor voor Grote Verhalen en versmachtende emoties.  En op dit eeuwige thema borduren drie zussen verder...  Nee: ze herkauwen dit epos niet, maar brengen een nieuwe dimensie aan.  Niet zoals in de Holywoodversie 'Troy' met een plastieken held Achilles - een driestuiversroman waarin Brad Pitt gestroomlijnd zijn ding mag doen.  Nee: de zussen Bervoets - schrijfsters van historische romans, brengen met 'Tranen om Troje' een wel erg sterke interpretatie van deze legende.  Dat ze Homeros doen verbleken zou té veel eer brengen aan de schrijvende dames.  Maar dat ze met dit boek (hun vierde reeds!) hoge scores zullen behalen, staat nu al vast.  "Het wordt beslist een kaskraker" lacht Veerle.  Ik geloof het graag.  Zondag wordt dit boek voorgesteld in de Baarbeekhoeve in Muizen - waar Veerle ook woont.  Om 15 uur is iedereen er welkom.  Veerle Fraeters, hoogleraar aan de Antwerpse Universiteit zal het gebeuren inleiden, waarna er een interview volgt met Jo Haerens, van de redactieraad van Markant vzw.  Vanaf 5 oktober is 'Tranen om Troje' te verkrijgen in uw favoriete boekhandel...

  (foto's: Jan Smets)

Ze mag dan als geboren Antwerpse wel Westvlaamse roots hebben: sinds 1975 woont Margareta Vanmaele (°1949) in Mechelen.  Haar echtgenoot Francis Verbeeck, waarmee ze huist in de Bakelaarstraat, is een volbloed Mechelaar.  Ze leerde hem lang geleden kennen in het legendarische café den Herten Aas aan de Haverwerf.  Een vriendin had er haar naar daar meegetroond.  Ze viel voor de artistieke jongeman met zijn lange haren, zijn strik en zijn gekrulde snor...  Door hem kwam ze naar Mechelen wonen.  Het is een stad die haar nauw aan het hart ligt.  "Ik ben naar hier gekomen voor Francis...en de beiaard!".  De laatste jaren heeft ze heel gedreven en heel zorgvuldig hard gewerkt om het door een erfenis verkregen originele manuscript van haar grootvader die ze nooit kende, te hertalen en herwerken tot een boek.  Haar opa, Ernest Hosten, was niet één van de minste.  Hij was stadssecretaris-archivaris van Diksmuide.  Heel nabij maakte hij de oorlogsellende en doodstrijd van zijn stad mee, die hij op 21 oktober 1914 wist te ontvluchten.  Hij vervoegde zich bij zijn gezin in Frankrijk.  Het jaar daarop werd Ernest archivaris in de Archives Nationales de Paris, en begint samen met de Franse schrijver Léon Bocquet aan een boek: 'L'Agonie de Dixmude'.  Dat boek verschijnt in 1916 en het kent een groot succes.  Het ontvangt zelfs de Furtado-prijs van de Académie Française.  Een herdruk volgt, maar in het Nederlands wordt het naturalistische werk nooit vertaald.

Tot...Margareta het manuscript in handen krijgt, opgeborgen in een koffer vol brieven, foto's en andere documentatie.  In nauwe samenwerking met André Gysel, een ex-docent Nederlands-Geschiedenis en gids van de Westhoek én Chris Vandewalle - de huidige archivaris van Diksmuide (tussen Ernest en Chris waren er géén anderen trouwens...), rijpt haar plan.  Nu is het boek er.  Het is Luc Van Hoeylandt van de gekende Mechelse Uitgeverij ElenA die het werk 'Diksmuide. Doodstrijd van een stad' nu uitbrengt.  Op 22 september wordt het voorgesteld in Diksmuide.  Het boek beschrijft een bijzonder zware episode uit de Groote Oorlog.  Het is een lokaal gebeuren.  En toch is het thema universeel.  Boeiend en ontroerend wordt verteld over hoe de gewone mens de oorlog probeerde te overleven.  Het boek is dan ook verkrijgbaar in de Mechelse boekhandels.

(foto's: Jan Smets)

Nog wat op zoek zijnde naar wat vakantielectuur ontdekte ik een tijdje geleden een boekje waarvan de titel dadelijk mijn aandacht trok: 'Vluchteling in Mechelen'...Schrijfster: Carine Sarvaas.  Nieuwsgierig begon ik er in te bladeren.  Een historisch werkje - te situeren in de zestiende eeuw, en zich grotendeels afspelend in ons Mechelen...: het leek me wel wat.  Het ging dan ook de reiskoffer in.  Méér dan geboeid heb ik het gelezen.  Dit vlot geschreven relaas over drie generaties Mechelaars focust op een wel heel bijzondere periode in onze geschiedenis.  Een kantelmoment.  De glorierijke dagen van Hofstad Mechelen zijn voorbij.  Godsdiensttroebelen, vervolgingen, terreur en angst: ze werpen een donkere schaduw over stad en land.  En net in die tijd speelt zich het familieverhaal af.  Sarvaas schrijft over werk en leven van drie Mechelaars: grootvader Nicolaas, zijn zoon Anthonie, en kleinzoon Anthonie.  Hun achternaam: du Marchie.  Deze drie hebben wel degelijk bestaan.  Ze zijn niet zomaar fictieve personages door de auteur gefantaseerd.  Deze drie Mechelaars zijn historische figuren - ook al is veel informatie over hen verloren gegaan.  Maar met de summiere gegevens heeft Carine Sarvaas een razend interessant verhaal opgebouwd, 'zoals het had kunnen zijn'...  De waarheid wordt geen geweld aangedaan.  Het decor van dit levensverhaal is geschiedkundig onververvalst en uiterst goed beschreven.  In dat decor speelt zich het leven van de familie du Marchie af.  Ook hun functies, levensstijl en verhaal van hun uiteindelijke vlucht zijn correct.  Alleen wordt hun leven met de vrijheid die een schrijver zich kan permitteren ingekleurd zodat de figuren mensen van vlees en bloed worden...

(foto's: Jan Smets)

Wij Maneblussers weten natuurlijk al veel langer dat onze stad een pareltje is.  Ooit was er een tijd dat Mechelen zo'n beetje een vergeten plek was tussen Antwerpen en Brussel.  Men passeerde het; liet het links liggen... Maar die tijd ligt nu helemaal achter ons.  Mechelen is tegenwoordig een meer dan toonaangevende stad.  En dat mag beslist veelvuldig in de kijker worden gezet.  Zopas rolde een nieuw boekwerk van de drukpers: 'Mechelen, Mon Amour', dat werd samengesteld door het bekende gidsenduo Rudi De Mets en Ferre Uytterhoeven.  Ze deden dat in samenwerking met Visit Mechelen en de Mechelse Gidsenbond. Het boekje dat verkrijgbaar is in de Mechelse Boekhandels, Salvator, De Standaard, de Slegte en de Zondvloed, is een hebbeding voor élke Mechelaar én toerist.

  (foto's: Jan Smets)

Zelf durft hij zich al eens betitelen als 'verhalenverteller'.  En of hij het nu deed als journalist, of doet als toneelauteur, goochelaar of wat dan ook: misschien is dit inderdaad het meest correcte etiket dat je op Luc Van Balberghe kan kleven.  Tenminste: als dat hoeft.  Zijn hele leven al staat in het teken van schrijven, én...verteller.  Al ontelbare keren werden stukken van zijn hand op de planken uitgevoerd.  Zo is hij heel trots op zijn tragikomedie 'Tryskyl'.   Terecht.  Maar Luc deed wel meer.  En telkens opnieuw weet hij ons te verrassen met iets heel nieuws.  Pas is zijn derde boek van de drukpers gerold, en ook 'Vreemde gasten' is weer iets totaal anders dan de vorige twee.  Met 'De man in de kathedraal' bracht Luc een wervelende, spannende en heel intrigerende 'historische roman' op de markt waarin hij de 'waarheden' over de ontstaansgeschiedenis van onze stad flink op zijn kop zette.  Met nummer twee - 'De Eikelraper' ging Luc de magisch filosofische toer op.  Hij kreeg er bijzonder goeie kritieken op.  En het moet gezegd: dit boek bleef ook bij mij lang 'hangen' toen ik eenmaal de laatste bladzijde had opgeslagen.  Nu is er dus dit derde boek.  Spanning en romantiek zijn verzekerd.  Dit klinkt veelbelovend.  Het boek steek ik alvast in mijn reiskoffer...

Met heel veel schroom begin ik aan dit artikel. Vorige week mocht ik de persconferentie bijwonen waarop het 10de boek van Sterre Carron werd voorgesteld, “Preta”. Ik wil het eerst gezegd hebben: wauw, wat een fijne madam!

Zelf heb ik haar boeken pas enkele maanden geleden ontdekt, en sindsdien is mijn honger naar steeds een volgend boek groot. Ze schrijft zodanig dat ik me helemaal in het verhaal ondergedompeld voel. Dat het zich steeds in Mechelen, en ruime omgeving, afspeelt draagt daar ook toe bij, ik ken immers de handelszaken en straten...

(foto: Jan Smets)

Ik moet het eerlijk toegeven: ik grijp niet zo gemakkelijk naar een thriller of misdaadroman als ik in de boekhandel zoek naar vakantielectuur.  Mijn gading weet ik eerder te vinden in historische romans en dergelijke... Maar: het debuut van Anne Daniël  - 'De Manipulator' wist me méér dan te bekoren.  In één ruk heb ik dit spannende boek dat zowat anderhalf jaar geleden van de drukpers rolde, uitgelezen.  Inderdaad: het las als een trein; was heel onderhoudend en zette me voortdurend op het verkeerde been.  Leuke karaktertekeningen, vlot, verrassend... Kortom: het bezit alle troeven van een perfecte pageturner.  Anne, geboren Mechelse, opgegroeid in Hombeek, mag dan nog niet de naambekendheid hebben van die andere Mechelse succesauteurs, Luc Deflo of Sterre Carron: met dit eerste boek van haar, heeft ze zéker gescoord.  Niet alleen bij mij.  Deze spannende roman die uitgegeven werd bij Kramat kreeg hele goeie kritieken.  Stop deze dus beslist in jouw reiskoffer.  Bedrogen wordt je allerminst.  Enne: schaf je meteen ook haar tweede boek maar aan!  In juni - net voor de grote uittocht naar de vier windstreken - komt 'De gekuiste versie' op de markt.  Bij mij staat deze alleszins al op het verlanglijstje.  'De manipulator' smaakt naar méér.  Ik garandeer je: binnenkort zal Anne Daniël niet langer de naam zijn van een nobele onbekende...

Na Torens Van Mechelen dat vorig jaar verscheen, pakt auteur en hobbyfotograaf Emile van der Taelen in deze laatste dagen van 2017 uit met zijn tweede boek over Mechelen. In Mechelen Ondergronds - Kelders en andere krochten gaat van der Taelen op zoek naar 'het verborgen Mechelen'. De auteur doet dat aan de hand van foto's van historische kelders, andere ondergrondse ruimten, zoals tunnels, waar de stad rijk aan is. Ook de grootste bouwwerf die Mechelen ooit gekend heeft; de nieuwe spoor- en wegverbinding, die voor een groot deel ondergronds loopt, komt uitvoerig aan bod. 

(foto's: Jan Smets.  Kathleen Aerts)

Dementie is een vreselijke ziekte.  Als een langzame sluipmoordenaar slaat ze meedogenloos toe.  Ze zorgt voor een geestelijk en later ook fysisch aftakelingsproces voor wie er door getroffen wordt.  En ook de omgeving is slachtoffer.  Ze blijft met grote onzekerheid achter.  De geliefde persoon is niet langer meer diegene die ze al die tijd gekend hebben...Het zorgt voor veel verdriet en verwarring.  Zéker ook als het jongdementie betreft.  Zéker ook voor kinderen die hiermee in aanraking komen...

Gisteren verscheen ze nog kort in het programma 'Die Huis' op TV1.  In een vroeger leven was ze 'de blonde van K3'.  Kort maakte ze haar opwachting in deze aflevering die draaide rond haar opvolgster bij de populaire meisjesgroep: Josje Huisman.  Het programma wordt opgenomen in Zuid-Afrika, en het is daar ook dat zangeres en presentatrice Kathleen Aerts al enige jaren woont, samen met haar echtgenoot, Steven, hun zoontjes en...haar nu 64-jarige moeder die lijdt aan Alzheimer...  Deze dagen vertoeft Kathleen in ons land.  Vandaag was ze te gast in onze bibliotheek waar ze voor jonge kinderen voorlas uit het boek dat ze schreef: 'Lilly en Max in de wereld van oma'.  Dit prachtig geïllustreerde en gevoelige boek werd uitgegeven ter gelegenheid van de Nationale Alzheimerdag op 21 september, en bekijkt jongdementie door de bril van een kind...

(foto's: Jan Smets)

Ze vertelt me over haar omzwervingen.  Voor ze strandde in Mechelen was haar leven een reis tussen de vier windstreken.  Op een bepaald ogenblik voelde ze zich een reizende poëet - haar hoofd vol van verhalen en beelden... Nu nog heeft ze het gevoel van 'ver weg te komen' - ook al is deze stad haar thuishaven geworden waar ze niet meer weg wil.  Ze wil haar kinderen de stabiliteit geven die ze zelf zo heeft gemist.

Rita Jeltsch werd 43 jaar geleden in Los Angeles geboren als dochter van Zwitsere ouders.  Voortdurend verhuisde het gezin.  Op verschillende plaatsen in de Verenigde Staten woonden ze.  Vader was professor wiskunde en verhuisde telkens voor zijn job.  Vrouw en kinderen volgden.  Van Amerika vloog men de Grote Plas over naar Duitsland.  En van Duitsland ging het naar Zwitserland.

Voor een teenager is dit alles niet zo evident.  Altijd afscheid moeten nemen is niet eenvoudig.  Ik was 16 toen we naar Zwitserland verhuisden.  Ik was woest op mijn vader.  Met tegenzin woonde ik in Zwitserland.  Het contact met mijn ouders was moeilijk in die periode.  De band is al lang hersteld, al kan ik hem niet echt innig noemen.  Die heb ik wel met mijn jongste zus.  Ik spijbelde veel op school, en toch mocht ik een studiejaar overslaan zodat ik op 17 jaar verder kon studeren.  Met mijn ouders had ik een deal gesloten: ik zou alleen op kot gaan wonen.  Maar emotioneel was ik er beslist niet klaar voor.  In die periode tekende en schreef ik veel.  Fantasie had ik altijd gehad.  Een vlucht mag je het niet noemen.  Ik deed het gewoon graag.  Mijn allereerste boekje schreef mijn vader, omdat ik dat zelf nog niet kon.  Ik tekende en hij schreef er 'mijn' verhalen bij...

Ik praat met Rita in cultuurcafe De Kuub. Rita Jeltsch is een bijzonder boeiende persoonlijkheid en een kunstenares met een verrassend en intrigerend oeuvre.  Op 10 november werd haar expo 'MANAWEE' geopend in het Cultuurcentrum.  Die loopt nog tot zondag 3 december.  Tegelijkertijd werd haar gelijknamige graphic novel gepresenteerd...

  (foto's: Jan Smets)

In november staat 'het boek' centraler dan ooit.  Niet alleen staat de jaarlijks weerkerende hoogmis voor elke boekenliefhebber: de Boekenbeurs met stip aangeduid in de agenda's: ook de plaatselijke boekenhandelaars doen hun duit in het zakje, met tal van activiteiten.  Zo werden onlangs de Openboekdagen georganiseerd in De Standaard aan de IJzerenleen.  Nu laat ook boekhandel Salvator in de Befferstraat van zich horen met een paar boeiende activiteiten.  Een aanrader is heel zeker de wandeling door onze stad met de onlangs verschenen biografie van Herman De Coninck in de hand.  En wie kan dit beter doen dan de schrijver zélf?   Inderdaad: op woensdag 15 november wordt Mechelen doorkruist met auteur Thomas Eyskens...

De Boekenbeurs komt er weer aan!  Het seizoen waar het hoogst verleidelijk is om je thuis knus met een boek in de zetel neer te vleien is weer aangebroken.  Dit weekend zet Standaard Boekhandel aan de IJzerenleen de deur wijd open voor haar Openboekdagen.  Het programma ziet er erg veelbelovend en uitgebreid uit.  Je moet beslist maar eens een kijkje nemen:

https://www.standaardboekhandel.be/t/openboekdagen

Je gading ga je zeker vinden.  Ook zondag is het meer dan de moeite om langs te lopen in de winkel.  Inderdaad - uitzonderlijk is deze boekhandel geopend.

Enne: de focus ligt die dag in de namiddag op Mechelen!  Tot dan wellicht?