(foto's: Jan Smets)

'Wijven Wereld' - het nog maar recent van de drukpers gerolde boek met deze in het oog springende titel, is een ongemeen boeiend naslagwerk over de vrouw in de Middeleeuwse stad.  Bijzonder vlot en meeslepend lichten de auteurs méér dan één tip van de sluier op van hoe vrouwen in de periode tussen 1250 en 1550 leefden, trouwden, vrijden en werkten in onze Lage Landen...  Jelle Haemers, Andrea Bardyn en Chanelle Delamillieure hangen een lichtelijk verrassend beeld op van deze Late Middeleeuwen.  Hoeren, begijnen en ondernemende vrouwen doen onze kijk op dit vrouwenwereldje misschien wat bijstellen.  Misschien?  Nee.  Heel zeker. Bijzonder is dat nu ook de modale vrouw sterk uit de nevelen der tijd treedt.  Naast vorstinnen en andere veel beschreven adelijke dames, verdient zij meer dan ooit onze aandacht.  En wat het voor ons - Mechelaars - extra interessant maakt, is het feit dat wel een hele trits Mechelèssen de revue passeert.  Trouwens: prof.Jelle Haemers schreef in 2016 reeds een artikel in de Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen  over dit onderwerp.  Dit werkstuk dat een licht wierp op de sociale conflicten en politiek protest van mannen én vrouwen in het laatmiddeleeuwse Mechelen was één van de basisteksten van dit gloednieuwe boek...

(foto's: J. Smets)

Weinigen zijn zo goed geplaatst als Herwig De Lannoy om ons door de voorbije twintigse eeuw te loodsen.  Als historicus en voorzitter van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen was hij dé man om een deze bewogen jaren tussen 1918 en 2000 kritisch onder de loupe te nemen.  Dat deed hij in een uiterst knap naslagwerk.  Het wervelende verhaal van die eeuw brengt hij tot leven in hapklare thema's.  Bovendien is het rijkelijk geïllustreerd.  Kortom: hét naslagwerk van de meest recente geschiedenis van onze stad.  Het boek dat  op 15 oktober officieel zal worden voorgesteld op ons stadhuis is van dan af ook beschikbaar in de boekhandel.  Nu al kijken er velen reikhalzend naar huis.  Herwig is met dit prachtige werk niet aan zijn proefstuk toe.  Eerder bracht hij al het fel gesmaakte boek 'Een stad in omwenteling' uit, waarin hij die 'lange' 19de eeuw (tussen 1789 en 1914) voor het voetlicht.  Dit naslagwerk werd net als dit gloednieuwe boek uitgebracht bij de Mechelse uitgeverij ElenA die garant staat voor kwaliteit.  Dit vervolg - 'Een stad in volle vaart' mag niet ontbreken op de boekenplank van de Mechelaar.  Herwig De Lannoy - geboren Maneblusser van het bouwjaar 1962 heeft flink wat jaren van de door hem beschreven periode bewust meegemaakt.  En voor vele lezers zal veel herkenbaar zijn. Herwig werkte niet chronologisch, maar vatte het verhaal van de voorbije eeuw in '5 W's': Wonen, werken, winkelen, weten en welzijn.  Zovéél is er over die 20ste eeuw te vertellen dat in april een tweede deel zal volgen.

(foto's: Jan Smets)

Op zaterdag 4 mei zet boekhandel De Slegte de deuren gastvrij open en worden de klanten verwelkomd met een heus 'Mechelen-programma'.  De overbekende Marcel Kocken zal tussen 11uur en 13 uur zijn gloednieuwe boek 'Mechelen in prentkaarten - Alfred Ost' signeren.  Dit boek hoort absoluut thuis in de bib van elke rechtgeaarde Maneblusser.

Om naar uit te kijken is ook de lezing die de Mechelse auteur Lode Melis om 15 uur zal geven over 'De andere Bruegel'.  Dit belooft ongetwijfeld een méér dan boeiende vertelling te worden - volkomen passend in dit Bruegeljaar.

En ook ik zal aanwezig zijn.  Tussen 11 uur en 15 uur - tot wanneer Lode aanvangt met zijn lezing - zal ik mijn tweede boek 'Mechelen. een stad vertelt' signeren voor al wie dat wenst.  Hartelijk welkom!

  (foto's: Jan Smets)

Zijn tekeningen kun je lezen...  Ze zijn erg verhalend en je ontdekt er vele details in... zoals spelende kindjes, een plassend jongetje...  Er zit diepte in zijn werk en hij hanteert een schoon kleurenpallet.  In zijn tekeningen laat hij het pittoreske Mechelen van rond de eeuwwisseling zien - zo'n beetje 'Bokrijk'.  Schilderachtig.  Anecdotisch. Zeer toegankelijk en weinig celebraal. Voor de maatschappelijke wantoestanden had hij weinig oog.  Hij verbloemde de schrijnende toestanden van de 'fortjes' die in feite luizenbuurten waren.  Mijn familie woonde ooit in zulke fortjes en ik kan je verzekeren dat het leven er zwaar was.  Pas later als hij zelf miserie kent door te moeten vluchten in de oorlog, maakt hij prentkaarten die veel grotere sociale bewogenheid uitstralen.  Maar dan is hij reeds meerdere jaren weg uit Mechelen...

Over Alfred Ost praat ik ten huize van Marcel Kocken- het levende geheugen én archief van onze stad.  Historicus en oudste stadsgids - auteur van héél wat boeken over Mechelen (hij is de tel zelfs kwijtgeraakt...).  Je wéét wanneer je afspreekt met Marcel, maar nooit wanneer je buitengaat.  Hij is dan ook een onwaarschijnlijk boeiend verteller die zijn stad door en door kent en zijn vertellingen in sappig Mechels weet te stofferen met anecdotes en eigen ervaringen.  Wie beter dan Marcel Kocken kon uitgeverij ElenA beter vragen om een gloednieuw prachtboek over de populaire kunstenaar Ost in te leiden en de man te kaderen in zijn tijd.   In het boek. 'Alfred Ost - Mechelen in prentkaarten' staan ruim 125 prentkaarten afgedrukt van de Dijle, de Vlietjes, de Ommegang, de Hanswijkkerk en de Hanswijkjubelfeesten van 1913 en 1938.  Het is hiermee het meest volledige werk dat ooit verscheen over de Mechelse periode van Ost.  In 1980 verschenen een paar boeken bij de voormalige uitgeverij Stevens die hetzelfde thema behandelden.  Maar hier waren wel wat hiaten in te vinden.  Ze zijn overigens niet meer verkrijgbaar.  Voor dit boek dat vanaf dinsdag in de boekhandel ligt, werd dankbaar gebruikt gemaakt van de collectie kaarten van Marlies Fisher, echtgenote van Marcel, die in jaren een omvangrijke en veelzijdige verzameling wist aan te leggen.

(foto: Jan Smets)

Het leven had anders kunnen lopen, maar ik heb er vrede mee.  Ik aanvaard het.  Vaak had ik een goeie feeling om slechte beslissingen te nemen, en als ik toch goeie beslissingen nam, was het dikwijls op een slecht moment...

Ik praat met Mechelaar Luc Abel (het is niet zijn echte naam, maar een pseudononiem) in SAVA over zijn boek dat sinds kort van de drukpers is gerold en waarin hij het verhaal van zijn leven vertelt.  in 'Pelgrim op de dool' vertelt de bijna 66-jarige Luc over zijn zwerftochten.  Hij liep al langer met het plan rond om al de herinneringen aan zijn reizen te bundelen.  Dat leven leest als een avontuur, met hoogtes en laagtes.  Luc overleefde twaalf ambachten en dertien ongelukken en is ex-psychiatrisch patiënt.  Over dat laatste is hij eerlijk.  Het is niet langer een taboe.   Dat was het verleden.  Hij durft niet beweren dat hij nooit meer zo diep zou geraken, maar hij kent nu wel de valkuilen en de dingen waarvoor hij moet opletten.  Hij herkent de flikkerlichtjes.  Dan weet hij dat hij aan de handrem moet trekken.  Luc heeft een zekere rust gevonden.  Het dolen is niet langer een soort van therapie zoals het zeker ooit geweest is.  Eind april vertrekt hij weer op pelgrimstocht.  Dan wil hij naar de heilige berg Croagh Patrick in Ierland reizen.  Dat heeft een aantal redenen.  Sint-Dymphna, de patroonheilige van Geel dat gekend staat voor gezinsverpleging van psychatrische patiënten, was een Ierse koningsdochter en onze eigenste Sint-Rumoldus zou ooit bisschop van Dublin zijn geweest.  Luc wil via Canterbury reizen.  Voordat het Anglicanisme ontstond was dit één van de grootste bedevaartsoorden.  De reis zal helemaal in het teken staan van Sint Patrick.  Op 28 juli wil hij op zijn eindpunt aankomen.  Dan zal Luc drie maand onderweg geweest zijn...Die dag beklimt men in Ierland massaal de Croagh Patrick.  Die dag wil hij er bij zijn... Dat is belangrijk voor hem, al zegt Luc ook dat eigenlijk de reis vaak belangrijker is dan het doel...

  (foto's: Jan Smets)

(Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught)

Ze hebben er aardig op gezwoegd, maar het resultaat mag er wezen.  150 jaar na de geboorte van de ooit zo populaire Mechelse kunstenaar Albert Geudens en niet minder dan 50 jaar na de laatste bijdrage handelend over zijn leven en werk, door Marcel Kocken, wordt heel binnenkort een gloednieuw en erg volledig werk over hem uitgebracht.  Historicus en directeur van het Atheneum Pitzemburg, Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught, actief als secretaris van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn en bestuurslid van Toren en Beiaard (én al meerdere boeiende publicaties op zijn actief), hebben zich van de taak gekweten om het stof af te blazen van deze stilaan in de vergetelheid geraakte kunstenaar...

  (foto's: Jan Smets)

Ze zegt me dat ze altijd al te weinig zelfvertrouwen had...  Ik frons mijn wenkbrauwen.  Ik kan het haast niet geloven.  Maar ze meent het.  Twee uur lang hebben we een boeiende babbel over van alles en nog wat - over samenleving, over politiek en heel wat meer.  Ze komt vlot voor haar mening uit en ik zie in haar een sterke vrouw die altijd haar mannetje wist te staan.  Annemie Claes is juriste van opleiding; is 61 lentes jong en heeft eindelijk iets gedaan waar ze misschien haar hele leven al zin in had: ze bracht een boek uit!  Nooit was het er van gekomen al zat het schrijven in haar bloed.  Ze zegt me dat ze een laatbloeier is.  Maar hoe oud je ook mag geworden zijn: je kan het roer steeds omgooien.  Je moet geloven in je eigen capaciteiten.  Plus est en vous.  Dat zegt ze me.  Overtuigend.  En toch...toch joeg de publicatie van haar eerste boek haar angst aan.  Bang voor de publicatie?  Dat gebrek aan zelfvertrouwen?  dan toch...?

(foto's: Jan Smets)

Hij was al langer ernstig ziek maar  bleef er zélf in geloven dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen. Luc Deflo blééf schrijven.  Voor velen was het daarom ook een schok toen men in november van vorig jaar zijn overlijden vernam. Amper 60 jaar werd Luc, die één van de populairste misdaadauteurs van ons land werd.  En hoewel hij al jaren geleden verhuisde naar Brussel lag zijn hart nog steeds bij zijn geboortestad.  Mechelen was héél vaak het decor voor zijn thrillers.  Regelmatig zakte hij af naar de Vismarkt voor een afspraak met zijn vrienden, en in de Colomakerk in de Hanswijkenhoek, waar hij zijn kinder-en jeugdjaren doorbracht in de Abeelstraat, had zijn uitvaart plaats.  Mechelen liet Luc niet los...

Opmerkelijk is het dat Luc voor zijn vele lezers nog een verrassing in petto heeft!  Niet minder dan vier thrillers liggen klaar om uitgegeven te worden!   Die zullen dan ook postuum verschijnen.  Vandaag, 15 februari, is het de beurt aan het eerste boek: 'Levend Speelgoed'.   Wat meer is is het feit dat in boekhandels Standaard aan de IJzerenleen, én Salvator in de Befferstraat, een herinneringsboekje klaarligt waarin de fans een korte boodschap kunnen achterlaten voor hun geliefde auteur!

(foto's: Jan Smets)

Het boek van Bart Van Loo is pas eind januari van de drukpers gerold en nu blijkt het al een bestseller van formaat!  Het boek is reeds aan de zevende druk toe.  En niks lijkt er op te wijzen dat dit een eindpunt is.  Integendeel.  De verkoop in Vlaanderen én Nederland loopt als een trein en de auteur duikt deze dagen op in tal van TV-en radioprogramma's om te vertellen over dit uitzonderlijke werk waar hij zowat 3,5 jaar op gezwoegd heeft.  De recensies zijn méér dan lovend, en ik voeg er maar al te graag mijn bescheiden mening aan toe!  Ik was er als de kippen bij om het me aan te schaffen en ik één week tijd heb ik me door de 560 pagina's geworsteld.  En die uitdrukking is eigenlijk verkeerd.  Want een karwei was het allerminst.  Het boek leest enorm vlot, dankzij die typische stijl die je weet te boeien van het begin tot het einde.  Bart Van Loo bewijst meer dan eens  wat een meesterverteller hij is.  Ik las al wel wat van hem.  Met Napoleon trok ik van slagveld tot slagveld.  Dit boek over de kleine Corsicaan die het schopte tot keizer van Frankrijk was een topwerk.  Maar het boek over de Bourgondiërs die als ondertitel: 'Aartsvaders van de Lage Landen'meekreeg, overstijgt dit nog.  Voor mij is het beste en meest beklijvende historische werk van de laatste jaren. 

Gisterenavond presenteerde hij dit monumentale werk in onze stad, op uitnodiging van de bekende boekhandel Salvator in de Befferstraat.  Nooit eerder lokte een auteur zovéél belangstellenden weet zaakvoerster Karla De Ceulener me te vertellen.  Daarom werd voor deze keer uitgeweken naar de nabijgelegen aula van het voormalige Groot-Seminarie.  De banken waren gevuld met zowat 150 potentiële lezers.  Bij een drankje werd nadien nog gezellig nagepraat in de boekhandel zelf, waar Bart nog véle exemplaren signeerde.  De bekendste kat van Mechelen: Oslo vervoegde hem hierbij...Statig en hertogelijk zoals het een intellectuele kat van standing past...

  (foto's: J. Smets)

Als vrijwilligers werken in een rust-en verzorgingstehuis of ziekenhuis: we kunnen er ons allemaal wat bij voorstellen.  En ook: zoiets krijgt van ons mooie 'waarderingscijfers' mee.  Vrijwilligerswerk in de gevangenis roept meer vragen op.  Het doet bij de goegemeente meer de wenkbrauwen fronsen.  Het prikkelt onze nieuwsgierigheid...

Werken als vrijwilliger achter de tralies: dit is nét wat Lien Houwen al zowat dertig jaar doet in de gevangenis van Mechelen.  Zo lang reeds is ze aan de slag in het Mechelse arresthuis aan de Liersesteenweg.  Noem haar gerust een ervaringsdeskundige die tal van verhalen kan vertellen over haar onbezoldigde werk in de nor.

(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.

(foto re.bo: Jan Smets.  Onder: Luc Van Balberghe als illusionist, vele jaren terug)

Het nieuwste boek van Luc Van Balberghe laat zich vlot weglezen: 'Wolfsmelk' beschrijft een volkse stadsbuurt waar op een dag een zigeunergezelschap haar circustent opzet.  Het leven in de wijk wordt hiermee plots overhoop gehaald.  Niks is achteraf meer wat het was.  Verrassend, spannend,amusant, ontroerend...: zo zou ik dit boek omschrijven.  Luc zet ons in de loop van het verhaal regelmatig op het verkeerde been en tot de laatste bladzijden - tot de ontknoping -  weet hij onze aandacht vast te houden. De personages worden trefzeker en met met veel empathie ten tonele gevoerd: mensen van vlees en bloed.  De kleine gemeenschap van 'Het Voght'  en het exotische gezelschap van het circus: twee totaal verschillende werelden worden hier met mekaar in confrontatie gebracht.  Het zorgt voor een fascinerende kettingreactie van allerlei emoties als argwaan en verwondering...  Maar begin zélf maar aan dit boek: ik garandeer je een aantal uren leesplezier!

Ik praat met Luc Van Balberghe over zijn boek én over zijn inspiratiebron.: Luc is hiervoor beginnen graven in zijn herinneringen.  De voormalige journalist en toneelauteur was immers een tijdlang actief onder het zeildoek van het vermaarde Mechels/Muizens circus Ronaldo.  Ook al is dit een héél ander circus dan hetgene hij beschrijft in 'Wolfsmelk': er zijn parallellen te herkennen.  De sfeer en de liefde voor circusmensen weet hij mooi te vatten.  Over hoe hij als kind reeds aangetrokken werd door het circusleven en hoe hij later zélf aan de slag ging als goochelaar en illusionist: we hebben hierover een urenlange en boeiende babbel...

(foto o.: J.Smets)

(vlnr: Stef Van Osta, Steven Andries, Jef Du Bin, Willy De Vos, Herman Nauwelaerts, Fons Van Baelen.  Ontbreken op de foto: Annie Bauweleers en Walter Schaltin)

Het is opvallend hoe er een groeiende belangstelling is voor het verleden in onze Mechelse wijken en dorpen.  Nog maar pas was er in Battel een overrompelende belangstelling voor een tweede reeks 'Battel in Beeld': een drie keer tot de nok gevulde parochiezaal die met veel belangstelling de boeiende voorstelling bijwoonde met tal van - vaak nog nooit vertoonde - oude foto's.  Heeft het met nostalgie te maken?  met interesse voor het verleden?  Feit is dat nu ook Muizen op deze trend inspeelt.  Op 21 december wordt in zaal Rerum Novarum een ronduit schitterend boek voorgesteld: 'Muysen-Muizen': een absoluut collectors item voor élke Muizenaar, en bij uitbreiding, élke Mechelaar!  Het is een méér dan fraai geschenkboek - met een prachtige lay-out (Charlotte Vertommen); een lijvige, verzorgde uitgave die maar wat mooi zal staan op de boekenplank.  Tenminste: als hij niet blijvend op de salontafel zal vertoeven om er met mondjesmaat van te 'proeven'.  Dit boek biedt voor élk wat wils.  Een breed publiek zal er zijn gading in vinden.  Over dit leuke boek en het concept had ik deze namiddag een praatje met de werkgroep 'Lemmen Dol', die deze naam ontleent aan een bekend Muizens volksfiguur.  Plaats van afspraak is het café 'Onder den Berg', waar ooit de grootmoeder van Sam Gooris aan de tapkraan stond.  Het gonst er gezellig druk.  Op deze druilerige herfstdag zijn er hier heel wat Muizenaars samengekomen om bingo te spelen...

(foto's: Jan Smets)

Enkele jaren geleden was hij op de Boekenbeurs toen zijn voormalige leraar van het derde studiejaar van Scheppers bij hem langskwam.  Hij had een oud opstelletje van Luc bij, met een schitterende 9,5/10.  Het deed Luc veel deugd.  In opstellen schrijven kon hij al van jongsaf zijn creativiteit kwijt...  Het jongetje van toen werd een populair en gewaardeerd schrijver...  Een Mechelaar om trots op te zijn.

Gisterenavond overleed Luc Deflo in het Sint-Maartenziekenhuis.  Dat hij al langer ernstig ziek was, wist ik.  Hij kreeg een zwaar verdict te verwerken, maar ik zag hem nog regelmatig.  Toch was er geen ontkomen aan.  Op amper 60-jarige leeftijd gaat Luc van ons heen.  Het is Sven Van Haezendonck van Gazet van Antwerpen die gisteren als eerste het pijnlijke nieuws vernam en hierover verslag maakte.

Enkele jaren ouder dan ik was hij, en hij woonde in mijn wijk - de Hanswijkenhoek.  Het gezin Deflo was van de Abeelstraat. In deze wijk woont nog steeds zijn familie.  Zo zou veel later in één van zijn thrillers zelfs de Colomakerk fungeren.  Mechelen was sowieso hét decor van vele van zijn misdaadromans.  Op de schoolbanken was hij ondermeer klasgenoot van de eveneens bekende Mechelaar en 'Hanswijkenhoeker' Frank Deboosere.  De naar Brussel uitgeweken auteur kwam nog graag en veelvuldig naar zijn geboortestad.  Met veel plezier kwam hij jarenlang nog bijna wekelijks afgezakt naar Mechelen waar hij met zijn vrienden pinten kwam pakken op de Vismarkt...

  (foto's: Jan Smets)

In alles wijkt ze af wat sommigen zouden betitelen als het 'prototype' van een Marokkaanse vrouw.  Ik schrijf dit héél schroomvallig en voorzichtig neer - want ik geloof niet in stereotiepen.  Zahia Belkhiri is een méér dan sterke vrouw - vrijgevochten en geen blad voor de mond nemend.  Sociaal bewogen is ze ook, deze alleenstaande moeder van drie kinderen.  Tegenslagen hebben haar gehard.  Ze werd sterker door te knokken.  Evident is het niet altijd geweest om haar eigen weg te gaan.  Vaak moest ze heel creatief zijn om de kop boven water te houden.  Maar ze is er in geslaagd.  Ze heeft haar dromen kunnen waarmaken, en wil bewijzen dat allochtone vrouwen, én bij uitbreiding alle vrouwen ook als alleenstaande mét kinderen én met het runnen van een huishouden kunnen verwezenlijken wat ze willen.  3 jaar geleden opende ze haar restaurant 'Zahia's cuisine', aan de Steenweg, in de schaduw van Sint-Romboutstoren.   Met succes!  Maar het was keihard werken en alle verstand op 0 zetten.  Anders overleef je het niet, vertelt ze mij.  En nu heeft ze ook een kookboek uitgegeven.  Zondag wordt het officieel voorgesteld in haar restaurant, waar het ook verkrijgbaar is aan de prijs van 20 Euro.  Maar je kan het ook aanschaffen in de Mechelse boekhandels Salvator, De Standaard en De Zondvloed.  Mooi uitgegeven is het alleszins.  Prachtig vormgegeven door haar 19-jarige zoon Taoufik die publiciteit studeert in COLOMAplus...