(foto's: Jan Smets)

Officieel is de verschijningsdatum 11 december, maar alvast één Mechelse boekhandel heeft dit nieuwe boek al enkele dagen in huis.  Ik veronderstel dat het binnenkort ook in de bibliotheekkast van flink wat Maneblussers zal te vinden zijn.  Ik heb mijn exemplaar al in handen.  En ik ben er van overtuigd dat heel wat Mechelaars met dit mooi uitgegeven naslagwerk over het Predikherenklooster dat van ruïne tot stadsbibliotheek werd getransformeerd, blij zullen zijn.  Het is een lijvig en rijkelijk geïllustreerd werk geworden - niet minder dan 392 pagina's tellend... 

(foto's: Jan Smets)

Zopas de laatste regels gelezen van deze meesterlijke historische thriller.  608 bladzijden lang wist deze turf me te boeien.  'Het complot van Laken' is dan ook een meesterlijke vertelling dat heel meeslepend de avonturen uit de doeken doet van een Mechelse kapper die spion was tijdens de Tweede Wereldoorlog.  Jef Van Hoof - zo is de naam van de man - heeft écht bestaan, net zoals het gros van de figuren die hier de revue passeren.  Natuurlijk is een historische roman géén historische studie.  Dat weet de auteur - Mechelaar Johan Op de Beeck (°1957) - ook wel.  Maar de gebeurtenissen die hij beschrijft in het boek zijn wel geschiedkundig correct.  Alleen heeft de schrijver een aantal feiten lichtelijk aangepast wat datering betreft.  En dit alleen om de vaart in het verhaal te houden.  Ook zijn sommige passages wat gedramatiseerd en zijn er enkele verhaallijnen verzonnen.  Toch wordt de historische waarheid nooit geweld aangedaan.  Om alles zonder fout weer te geven is Op de Beeck niet over één nacht ijs gegaan.  Talloze boeken, artikels en werken heeft hij hiervoor uitgevlooid.  De lijst van dit alles is achteraan opgenomen in het boek.  Hiermee bewijst Johan Op de Beeck weerom dat hij een perfectionist is.  Ik wist dit al langer.  De vroegere ankerman van het VRT-journaal die een flink deel van zijn carrière doorbracht binnen de media en de journalistiek en vandaag zelfstandig communicatie-adviseur is, kon me eerder al bekoren met zijn boeken over Napoleon of de Belgische Revolutie.  Uitermate geboeid door geschiedenis is Johan bovendien een rasverteller.  Binnenkort begin ik aan 'zijn' 'Zonnekoning' - ook al zo'n pil van een boek...

Maar laat ik het over 'het Beleg van Laken' hebben...  Schaf dit boek zéker aan als je interesse hebt in de tweede wereldoorlog en fan bent van wervelende spionageverhalen.  Het verhaal leest als een trein.  De hoofdstukken zijn relatief kort en hapklaar, en dat bepaalt voor een groot deel het ritme van het boek.  Laat je meeslepen met de spannende en onwaarschijnlijke avonturen van Jef Van Hooff die ooit woonde aan de Schuttersvest 15.  Johan Op de Beeck heeft hem zelf nog gekend.  Hij was immers de kapper van zijn vorig jaar overleden moeder...

(foto rechts: Jan Smets)

Met haar zit ik op een terras op de Grote Markt.  Heerlijk nazomerweertje.  Rita Goyens, afkomstig van Waarloos maar al langer wonend in Westerlo.  Mechelen is ze nooit vergeten.  Het was de stad waar ze héél regelmatig kwam in haar jeugdjaren.  De liefde voor Mechelen was blijvend.  Steeds opnieuw komt ze graag naar hier afgezakt.  Rita is in blije verwachting van haar tweede boek dat op 4 november het daglicht zal zien.  Spannend.  Aan haar proefstuk is ze inderdaad niet toe.  Een paar jaar geleden verscheen al 'Ferdinand' - een ongewoon verhaal met historische achtergrond waarin Mechelen het decor vormt.  Over alle tijdsgrenzen nam de schrijfster ons mee naar 1505 én 500 jaar later: een wervelend verhaal dat je in één ruk uitleest.  Ook in haar nieuwste boek - totaal anders dan het eerste - speelt Mechelen een hoofdrol.  Ik kijk nu al uit naar het vervolg op het debuut van Rita...

(foto's: Jan Smets.  Boven auteur Bruno Gielis)

Het leest als een thriller - een bloedstollend scenario voor een oorlogsfilm.  Maar het is een waargebeurd verhaal.  In een tijdspanne van tien jaar sprokkelde Bruno Gielis de brokstukken van een vergeten episode bij mekaar.  Geduldig puzzelde hij de gebeurtenissen van een junidag in het jaar 1942 tot een geheel.  Namen kregen een gezicht en werden mensen van vlees en bloed.  Vijf jonge mannen treden uit de nevelen der tijd.  Vijf jonge mannen verbonden door het noodlot...

Op 2 juni van dat bewuste oorlogsjaar wordt een RAF-bommenwerper neergehaald, niet zo gek ver van Mechelen: in het Brabantse Perk.  In het toestel zitten drie Engelse en twee Canadese vliegeniers, die terugkeren na een luchtaanval op het Duitse Essen.  Nog even, en ze zijn weer thuis - bij hun vrienden en familie.... Een vijandelijke nachtjager trekt een streep door de rekening.  De crash volgt.  Twee Britten komen om.  Twee anderen worden opgepakt door de nazi's.  De vijfde - een Canadees kan ontsnappen via de vluchtlijn Comète.

De zoektocht naar de vergeten feiten brengt de auteur bij een nevenverhaal - een pijnlijke spin-off.  Bij het speurwerk naar deze vliegenier - de Canadees die wist te ontsnappen - worden feiten en namen verward.  Zo ontdekt Bruno het verhaal van een Britse militair van een andere bommenwerper die met zijn parachute z'n toestel kon verlaten en via Comète de weg naar de vrijheid zou vinden.  Hierbij werd hij geholpen door ...een Mechelaar - Jean Paul Huyghebaert - oudste zoon van de toenmalige directeur van het overbekende Mechelse bedrijf-met-die-naam.  Hij zal deze heldhaftige daad met de dood moeten bekopen.  Hij wordt gefussileerd.

Gisterenavond werd in de bibliotheek van Steenokkerzeel het boek 'Vergeten Vleugels' van Bruno Gielis voorgesteld, waarin hij dit alles spannend en vlot uit de doeken doet - rijkelijk aangevuld met tal van documenten en foto's uit verschillende archieven en andere bronnen.  Het boek  werd uitgegeven door de Mechelse uitgeverij ElenA.  In de volle zaal met toehoorders zaten ook twee Engelse dames - familieleden van één van de omgekomen vliegeniers.  Ook aanwezig was Paulette Huyghebaert - nicht van de terechtgestelde Jean-Paul.  Met haar en haar echtgenoot heb ik een fijne babbel...

(foto's: Jan Smets)

'Wijven Wereld' - het nog maar recent van de drukpers gerolde boek met deze in het oog springende titel, is een ongemeen boeiend naslagwerk over de vrouw in de Middeleeuwse stad.  Bijzonder vlot en meeslepend lichten de auteurs méér dan één tip van de sluier op van hoe vrouwen in de periode tussen 1250 en 1550 leefden, trouwden, vrijden en werkten in onze Lage Landen...  Jelle Haemers, Andrea Bardyn en Chanelle Delamillieure hangen een lichtelijk verrassend beeld op van deze Late Middeleeuwen.  Hoeren, begijnen en ondernemende vrouwen doen onze kijk op dit vrouwenwereldje misschien wat bijstellen.  Misschien?  Nee.  Heel zeker. Bijzonder is dat nu ook de modale vrouw sterk uit de nevelen der tijd treedt.  Naast vorstinnen en andere veel beschreven adelijke dames, verdient zij meer dan ooit onze aandacht.  En wat het voor ons - Mechelaars - extra interessant maakt, is het feit dat wel een hele trits Mechelèssen de revue passeert.  Trouwens: prof.Jelle Haemers schreef in 2016 reeds een artikel in de Handelingen van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen  over dit onderwerp.  Dit werkstuk dat een licht wierp op de sociale conflicten en politiek protest van mannen én vrouwen in het laatmiddeleeuwse Mechelen was één van de basisteksten van dit gloednieuwe boek...

(foto's: J. Smets)

Weinigen zijn zo goed geplaatst als Herwig De Lannoy om ons door de voorbije twintigse eeuw te loodsen.  Als historicus en voorzitter van de Koninklijke Kring voor Oudheidkunde, Letteren en Kunst van Mechelen was hij dé man om een deze bewogen jaren tussen 1918 en 2000 kritisch onder de loupe te nemen.  Dat deed hij in een uiterst knap naslagwerk.  Het wervelende verhaal van die eeuw brengt hij tot leven in hapklare thema's.  Bovendien is het rijkelijk geïllustreerd.  Kortom: hét naslagwerk van de meest recente geschiedenis van onze stad.  Het boek dat  op 15 oktober officieel zal worden voorgesteld op ons stadhuis is van dan af ook beschikbaar in de boekhandel.  Nu al kijken er velen reikhalzend naar huis.  Herwig is met dit prachtige werk niet aan zijn proefstuk toe.  Eerder bracht hij al het fel gesmaakte boek 'Een stad in omwenteling' uit, waarin hij die 'lange' 19de eeuw (tussen 1789 en 1914) voor het voetlicht.  Dit naslagwerk werd net als dit gloednieuwe boek uitgebracht bij de Mechelse uitgeverij ElenA die garant staat voor kwaliteit.  Dit vervolg - 'Een stad in volle vaart' mag niet ontbreken op de boekenplank van de Mechelaar.  Herwig De Lannoy - geboren Maneblusser van het bouwjaar 1962 heeft flink wat jaren van de door hem beschreven periode bewust meegemaakt.  En voor vele lezers zal veel herkenbaar zijn. Herwig werkte niet chronologisch, maar vatte het verhaal van de voorbije eeuw in '5 W's': Wonen, werken, winkelen, weten en welzijn.  Zovéél is er over die 20ste eeuw te vertellen dat in april een tweede deel zal volgen.

(foto's: Jan Smets)

Op zaterdag 4 mei zet boekhandel De Slegte de deuren gastvrij open en worden de klanten verwelkomd met een heus 'Mechelen-programma'.  De overbekende Marcel Kocken zal tussen 11uur en 13 uur zijn gloednieuwe boek 'Mechelen in prentkaarten - Alfred Ost' signeren.  Dit boek hoort absoluut thuis in de bib van elke rechtgeaarde Maneblusser.

Om naar uit te kijken is ook de lezing die de Mechelse auteur Lode Melis om 15 uur zal geven over 'De andere Bruegel'.  Dit belooft ongetwijfeld een méér dan boeiende vertelling te worden - volkomen passend in dit Bruegeljaar.

En ook ik zal aanwezig zijn.  Tussen 11 uur en 15 uur - tot wanneer Lode aanvangt met zijn lezing - zal ik mijn tweede boek 'Mechelen. een stad vertelt' signeren voor al wie dat wenst.  Hartelijk welkom!

  (foto's: Jan Smets)

Zijn tekeningen kun je lezen...  Ze zijn erg verhalend en je ontdekt er vele details in... zoals spelende kindjes, een plassend jongetje...  Er zit diepte in zijn werk en hij hanteert een schoon kleurenpallet.  In zijn tekeningen laat hij het pittoreske Mechelen van rond de eeuwwisseling zien - zo'n beetje 'Bokrijk'.  Schilderachtig.  Anecdotisch. Zeer toegankelijk en weinig celebraal. Voor de maatschappelijke wantoestanden had hij weinig oog.  Hij verbloemde de schrijnende toestanden van de 'fortjes' die in feite luizenbuurten waren.  Mijn familie woonde ooit in zulke fortjes en ik kan je verzekeren dat het leven er zwaar was.  Pas later als hij zelf miserie kent door te moeten vluchten in de oorlog, maakt hij prentkaarten die veel grotere sociale bewogenheid uitstralen.  Maar dan is hij reeds meerdere jaren weg uit Mechelen...

Over Alfred Ost praat ik ten huize van Marcel Kocken- het levende geheugen én archief van onze stad.  Historicus en oudste stadsgids - auteur van héél wat boeken over Mechelen (hij is de tel zelfs kwijtgeraakt...).  Je wéét wanneer je afspreekt met Marcel, maar nooit wanneer je buitengaat.  Hij is dan ook een onwaarschijnlijk boeiend verteller die zijn stad door en door kent en zijn vertellingen in sappig Mechels weet te stofferen met anecdotes en eigen ervaringen.  Wie beter dan Marcel Kocken kon uitgeverij ElenA beter vragen om een gloednieuw prachtboek over de populaire kunstenaar Ost in te leiden en de man te kaderen in zijn tijd.   In het boek. 'Alfred Ost - Mechelen in prentkaarten' staan ruim 125 prentkaarten afgedrukt van de Dijle, de Vlietjes, de Ommegang, de Hanswijkkerk en de Hanswijkjubelfeesten van 1913 en 1938.  Het is hiermee het meest volledige werk dat ooit verscheen over de Mechelse periode van Ost.  In 1980 verschenen een paar boeken bij de voormalige uitgeverij Stevens die hetzelfde thema behandelden.  Maar hier waren wel wat hiaten in te vinden.  Ze zijn overigens niet meer verkrijgbaar.  Voor dit boek dat vanaf dinsdag in de boekhandel ligt, werd dankbaar gebruikt gemaakt van de collectie kaarten van Marlies Fisher, echtgenote van Marcel, die in jaren een omvangrijke en veelzijdige verzameling wist aan te leggen.

(foto: Jan Smets)

Het leven had anders kunnen lopen, maar ik heb er vrede mee.  Ik aanvaard het.  Vaak had ik een goeie feeling om slechte beslissingen te nemen, en als ik toch goeie beslissingen nam, was het dikwijls op een slecht moment...

Ik praat met Mechelaar Luc Abel (het is niet zijn echte naam, maar een pseudononiem) in SAVA over zijn boek dat sinds kort van de drukpers is gerold en waarin hij het verhaal van zijn leven vertelt.  in 'Pelgrim op de dool' vertelt de bijna 66-jarige Luc over zijn zwerftochten.  Hij liep al langer met het plan rond om al de herinneringen aan zijn reizen te bundelen.  Dat leven leest als een avontuur, met hoogtes en laagtes.  Luc overleefde twaalf ambachten en dertien ongelukken en is ex-psychiatrisch patiënt.  Over dat laatste is hij eerlijk.  Het is niet langer een taboe.   Dat was het verleden.  Hij durft niet beweren dat hij nooit meer zo diep zou geraken, maar hij kent nu wel de valkuilen en de dingen waarvoor hij moet opletten.  Hij herkent de flikkerlichtjes.  Dan weet hij dat hij aan de handrem moet trekken.  Luc heeft een zekere rust gevonden.  Het dolen is niet langer een soort van therapie zoals het zeker ooit geweest is.  Eind april vertrekt hij weer op pelgrimstocht.  Dan wil hij naar de heilige berg Croagh Patrick in Ierland reizen.  Dat heeft een aantal redenen.  Sint-Dymphna, de patroonheilige van Geel dat gekend staat voor gezinsverpleging van psychatrische patiënten, was een Ierse koningsdochter en onze eigenste Sint-Rumoldus zou ooit bisschop van Dublin zijn geweest.  Luc wil via Canterbury reizen.  Voordat het Anglicanisme ontstond was dit één van de grootste bedevaartsoorden.  De reis zal helemaal in het teken staan van Sint Patrick.  Op 28 juli wil hij op zijn eindpunt aankomen.  Dan zal Luc drie maand onderweg geweest zijn...Die dag beklimt men in Ierland massaal de Croagh Patrick.  Die dag wil hij er bij zijn... Dat is belangrijk voor hem, al zegt Luc ook dat eigenlijk de reis vaak belangrijker is dan het doel...

  (foto's: Jan Smets)

(Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught)

Ze hebben er aardig op gezwoegd, maar het resultaat mag er wezen.  150 jaar na de geboorte van de ooit zo populaire Mechelse kunstenaar Albert Geudens en niet minder dan 50 jaar na de laatste bijdrage handelend over zijn leven en werk, door Marcel Kocken, wordt heel binnenkort een gloednieuw en erg volledig werk over hem uitgebracht.  Historicus en directeur van het Atheneum Pitzemburg, Jeroen Van der Auwera en François Van der Jeught, actief als secretaris van de Koninklijke Beiaardschool Jef Denyn en bestuurslid van Toren en Beiaard (én al meerdere boeiende publicaties op zijn actief), hebben zich van de taak gekweten om het stof af te blazen van deze stilaan in de vergetelheid geraakte kunstenaar...

  (foto's: Jan Smets)

Ze zegt me dat ze altijd al te weinig zelfvertrouwen had...  Ik frons mijn wenkbrauwen.  Ik kan het haast niet geloven.  Maar ze meent het.  Twee uur lang hebben we een boeiende babbel over van alles en nog wat - over samenleving, over politiek en heel wat meer.  Ze komt vlot voor haar mening uit en ik zie in haar een sterke vrouw die altijd haar mannetje wist te staan.  Annemie Claes is juriste van opleiding; is 61 lentes jong en heeft eindelijk iets gedaan waar ze misschien haar hele leven al zin in had: ze bracht een boek uit!  Nooit was het er van gekomen al zat het schrijven in haar bloed.  Ze zegt me dat ze een laatbloeier is.  Maar hoe oud je ook mag geworden zijn: je kan het roer steeds omgooien.  Je moet geloven in je eigen capaciteiten.  Plus est en vous.  Dat zegt ze me.  Overtuigend.  En toch...toch joeg de publicatie van haar eerste boek haar angst aan.  Bang voor de publicatie?  Dat gebrek aan zelfvertrouwen?  dan toch...?

(foto's: Jan Smets)

Hij was al langer ernstig ziek maar  bleef er zélf in geloven dat het allemaal niet zo'n vaart zou lopen. Luc Deflo blééf schrijven.  Voor velen was het daarom ook een schok toen men in november van vorig jaar zijn overlijden vernam. Amper 60 jaar werd Luc, die één van de populairste misdaadauteurs van ons land werd.  En hoewel hij al jaren geleden verhuisde naar Brussel lag zijn hart nog steeds bij zijn geboortestad.  Mechelen was héél vaak het decor voor zijn thrillers.  Regelmatig zakte hij af naar de Vismarkt voor een afspraak met zijn vrienden, en in de Colomakerk in de Hanswijkenhoek, waar hij zijn kinder-en jeugdjaren doorbracht in de Abeelstraat, had zijn uitvaart plaats.  Mechelen liet Luc niet los...

Opmerkelijk is het dat Luc voor zijn vele lezers nog een verrassing in petto heeft!  Niet minder dan vier thrillers liggen klaar om uitgegeven te worden!   Die zullen dan ook postuum verschijnen.  Vandaag, 15 februari, is het de beurt aan het eerste boek: 'Levend Speelgoed'.   Wat meer is is het feit dat in boekhandels Standaard aan de IJzerenleen, én Salvator in de Befferstraat, een herinneringsboekje klaarligt waarin de fans een korte boodschap kunnen achterlaten voor hun geliefde auteur!

(foto's: Jan Smets)

Het boek van Bart Van Loo is pas eind januari van de drukpers gerold en nu blijkt het al een bestseller van formaat!  Het boek is reeds aan de zevende druk toe.  En niks lijkt er op te wijzen dat dit een eindpunt is.  Integendeel.  De verkoop in Vlaanderen én Nederland loopt als een trein en de auteur duikt deze dagen op in tal van TV-en radioprogramma's om te vertellen over dit uitzonderlijke werk waar hij zowat 3,5 jaar op gezwoegd heeft.  De recensies zijn méér dan lovend, en ik voeg er maar al te graag mijn bescheiden mening aan toe!  Ik was er als de kippen bij om het me aan te schaffen en ik één week tijd heb ik me door de 560 pagina's geworsteld.  En die uitdrukking is eigenlijk verkeerd.  Want een karwei was het allerminst.  Het boek leest enorm vlot, dankzij die typische stijl die je weet te boeien van het begin tot het einde.  Bart Van Loo bewijst meer dan eens  wat een meesterverteller hij is.  Ik las al wel wat van hem.  Met Napoleon trok ik van slagveld tot slagveld.  Dit boek over de kleine Corsicaan die het schopte tot keizer van Frankrijk was een topwerk.  Maar het boek over de Bourgondiërs die als ondertitel: 'Aartsvaders van de Lage Landen'meekreeg, overstijgt dit nog.  Voor mij is het beste en meest beklijvende historische werk van de laatste jaren. 

Gisterenavond presenteerde hij dit monumentale werk in onze stad, op uitnodiging van de bekende boekhandel Salvator in de Befferstraat.  Nooit eerder lokte een auteur zovéél belangstellenden weet zaakvoerster Karla De Ceulener me te vertellen.  Daarom werd voor deze keer uitgeweken naar de nabijgelegen aula van het voormalige Groot-Seminarie.  De banken waren gevuld met zowat 150 potentiële lezers.  Bij een drankje werd nadien nog gezellig nagepraat in de boekhandel zelf, waar Bart nog véle exemplaren signeerde.  De bekendste kat van Mechelen: Oslo vervoegde hem hierbij...Statig en hertogelijk zoals het een intellectuele kat van standing past...

  (foto's: J. Smets)

Als vrijwilligers werken in een rust-en verzorgingstehuis of ziekenhuis: we kunnen er ons allemaal wat bij voorstellen.  En ook: zoiets krijgt van ons mooie 'waarderingscijfers' mee.  Vrijwilligerswerk in de gevangenis roept meer vragen op.  Het doet bij de goegemeente meer de wenkbrauwen fronsen.  Het prikkelt onze nieuwsgierigheid...

Werken als vrijwilliger achter de tralies: dit is nét wat Lien Houwen al zowat dertig jaar doet in de gevangenis van Mechelen.  Zo lang reeds is ze aan de slag in het Mechelse arresthuis aan de Liersesteenweg.  Noem haar gerust een ervaringsdeskundige die tal van verhalen kan vertellen over haar onbezoldigde werk in de nor.

(foto's: Jan Smets.  Tom Kestens en Elke Du Bin)

Stil geworden ben ik weer naar buiten gegaan, namijmerend over wat ik allemaal vanmorgen hoorde in 't Kranske in de Muizense Sint-Albertusstraat.  Daar werd immers het boek 'Anders Nabij' voorgesteld, met de ondertitel 'De stille kracht van ouders na de dood van hun kind'.  Het was berekoud, en toch bekroop me een wat moeilijk te omschrijven warm gevoel.  Heel intens -  met een grote emotionele geladenheid vertelden vijf ouders - twee vaders en drie moeders - over het verlies van hun kind. Sterke getuigenissen.  Soms met de krop in de keel, maar eerlijk, zonder franjes - met stil verdriet.  Ze deelden hun herinneringen, maar vertelden ook hoe ze de draad van het leven weer proberen op te pakken.  Het greep naar de keel.  Leven en dood, liefde en hoop... Het ging door in de 'thuishaven' van het gezin van Johan en Elke Muyldermans - Du Bin.  6 jaar geleden verloren ze na een ziekteproces van 7 weken hun dochter Harte.  Overleden aan de gevolgen van een hersentumor.  Het verhaal is gekend.  Dit onmetelijke verdriet hebben ze proberen om te zetten in iets positief. Ze richtten vzw Prinses Harte op dat ridder-en prinsessenpakketten aan kinderen met kanker schenkt.  Net op deze dag was het 6 jaar geleden dat de uitvaart van Harte plaatsvond.  Elke vertelt dat het pijn doet om te beseffen dat haar dochtertje er nu al langer niet meer is, dan dat ze ooit in hun midden vertoefde.... Tom Kestens die tussen de getuigenissen een drietal erg gevoelige Nederlandstalige luisterliedjes bracht (uit zijn nieuwe cd 'De Bron') wist het zo te verwoorden: "Haar afscheid in Mechelen is de verwerking van ons allen geworden.  Hier wil ik een ode brengen aan de kracht van de vriendschap...".  Tom kreeg het even moeilijk, overmand door de emoties.  "Zingen lukt me beter..." herpakte hij zich.  Met 'ik mis je' waren niet weinigen die met een krop in de keel zaten of een traan voelden opwellen.  Het hoorde er allemaal bij.  Het thema is moeilijk.  We vinden vaak de woorden niet.  Misschien helpt dit boek om ons aarzelend maar zeker te leren omgaan met wat niet te vatten is: het leven na de dood van een kind.