Iedereen kent het fenomeen : Je zit rustig de GVA.be te lezen op je computer en ongevraagd krijg je er een hoop opgedrongen reclame bij.  Meestal van een online winkel die je onlangs hebt bezocht.  En omdat ik geregeld eens kijk wat Catawiki te bieden heeft, was het onlangs weer van dat.

(foto's: Jan Smets)

Dra valt het doek...  En dat zorgt beslist voor gemengde gevoelens bij Frank Andries, de laatste Mechelse koperslager (én bij uitbreiding: waarschijnlijk van ons land).  Maar het is onherroepelijk: de 60-jarige Frank zet er definitief een punt achter.  Het is genoeg geweest.  Bovendien is er nog amper vraag naar sier-en andere voorwerpen in koper.  Die glorietijd is voorbij.  Ooit werkten zo'n 10-tal arbeiders in het grote atelier, maar de laatste jaren werkte Frank alleen.  Ik ontmoet hem in zijn atelier achter het woonhuis in de Kapoenenweg - tussen Lakenmakersstraat en Nekkerhal.

Frank Andries woont hier trouwens niet. Dit was het huis van zijn vader en stiefmoeder die 3 jaar geleden bijzonder kort na mekaar overleden.  Hijzelf woont in Keerbergen, maar dagelijks was hij hier aan de slag.  Tot nu...

(foto's: Jan Smets)

Hij kwam s'avonds thuis van zijn werk en had zijn laatste beet nog niet binnen of hij trok naar de zolder.  Aan zijn weefgetouw.  Het was gewoon zijn passie.  Veel zagen we hem dan niet meer.  Midden in de nacht riep ons moeder dan naar hem: "Henri! wanneer komt ge nu slapen?"

Zo herinnert het zich, Monique Van de Werf.  Zo herinnert ze zich haar vader, Jan Hendrik Van de Werf.  Hij werkte lang bij de de bekende Mechelse firma's Braquenié, Geets en later de Manufactuur De Wit.  Daar oefende hij het beroep van tapijtwever uit.  En hij was érg goed in die stiel.  En hij leefde voor zijn vak.  Hij kon er gewoon niet mee stopppen.  Eénmaal thuisgekomen deed hij verder.  Urenlang.  Voor zijn kinderen, Pierre en Monique...  Amper zestig jaar oud overleed hij.  In 1960. Monique was nog maar net twintiggeworden.  Haar broer elf jaar ouder.

Het was heftig.  En tien weken later stierf ook onze moeder.  Ik was pas uit de rouw.  Ik ben zwart blijven dragen.  Zo ging dit in die tijd.  Emotioneel was het erg zwaar.

Ik praat met Monique in haar woning aan de Tervuursesteenweg in de Hanswijkenhoek... Zelf is ze nu ook weduwe geworden.  Mille, haar echtgenoot, ontviel haar twee jaar geleden.  Kinderen heeft ze niet.  Bij de pakken is ze niet blijven zitten.  Ze wil onder de mensen blijven komen, haar hobby's blijven beoefenen, handwerk... , Femma...  Moedig als ze is slaat ze zich er door...

(foto's: Jan Smets)

Honderduit heb ik met hen gebabbeld - gezellig op het terras van hun woning aan de Leestse Kouter.  Daarachter ligt een netjes onderhouden tuin omringd door het zomerse groen van het landelijke Zennedorp.  Beiden zijn energieke tachtigers die beslist over hun leeftijd liegen kunnen.  Rik Lauwens is in zijn 84ste levensjaar en zijn echtgenote Josephine Polfliet is drie jaar ouder.  Het is haar helemaal niet aan te zien.  Josephine is een spraakwaterval.  Maar de op het eerste gezicht iets bedachtzamere Rik is dat eveneens.  Ze hébben dan ook heel wat te vertellen.  Een boeiend leven hebben ze altijd geleid, en beiden hebben ze een stempel gedrukt op Leest.  Iedereen kent hen.  Rik was dan ook méér dan veertig jaar leider van het kerkzangkoor én trombonist in de fanfare Sint-Cecilia (nu Brassband Leest).  Samen met zijn vrouw heeft hij daarnaast ontelbare keren aan het kookfornuis gestaan bij dorpsfeesten.

Vele anecdotes worden opgerakeld.  Figuren uit Leest passeren de revue.  Maar daarnaast kom ik heel wat te weten over de naoorlogse geschiedenis van het Mechelse meubel dat niet erg veel later zijn finale doodsteek kreeg.  Immers: Rik was sculpteur.  Een hele goeie trouwens.  Hij maakte die laatste periode heel bewust mee...