(foto's: Jan Smets)

In deze dagen dat onze stad afscheid neemt van kunstenaar Brice Heyndels bereikt me het bericht dat ook een andere Mechelse bekende en begaafde artiest overleed.  Gunther Gooris die geboren werd in 1938 overleed in woonzorgcentrum De Beiaard in Sint-Katelijne-Waver.  Gunther stierf reeds op 27 mei, maar het nieuws kwam me nu pas ter ore.  Hij werd in alle intimiteit begraven.

Gunter Gooris liet geen partner of kinderen na.  Een paar jaar geleden overleed zijn broer Dirk Gooris, echtgenoot van kunstenares Marijke Van Kenhove, en bezieler van de Kunstvestdagen.  Dirk bekommerde zich de laatste jaren sterk over het artistieke werk van zijn broer Gunther.  Naast Dirk heeft Gunther nog één broer: Rupert. 

Gunther Gooris was een generatiegenoot van die andere bekende Mechelse kunstenaars als Jan De Winter, Frans Croes, Pol Lemaire, Willy Van Eeckhout...  Ze troffen zich indertijd in den Herten Aas aan de Haverwerf.

Als kunstschilder werd zijn werk erg gewaardeerd door kenners.  Gunther werkte passioneel en perfectionistisch.  Al snel werd zijn werk abstract vanaf de jaren zestig.  Vaak borstelde hij magische, kosmische en mystieke landschappen.  Toch werkte hij als de Oude Meesters  : heel minitieus - laag voor laag, haast doorschijnend... Landschappen met veel dieptewerking...

(foto's: Jan Smets)

Het nieuws van zijn overlijden overviel me vandaag.... Zijn gezondheid sputterde de laatste tijd wel.  Heel verrassend was dit dus niet helemaal.  Vandaag nam hij voorgoed afscheid van ons: Brice Heyndels - in zijn 65-ste levensjaar. (°18 mei) Brice was één van de talentrijkste Mechelse kunstenaars van zijn generatie.  Toch was hij een bescheiden man en wist hij zich niet goed te 'verkopen'.  Maar zijn werk was subliem, verassend, speels en spontaan.  Toen ik hem in 2017 interviewde naar aanleiding van een overzichtstentoonstelling in Galerie M vertelde hij me dat hij het leven op zich liet afkomen.  Hij noemde zich toen een tevreden man. 

Brice is altijd zichzelf gebleven.  Kunst scheppend - vorm gevend aan zijn fantasie - doekvullende poëtische composities uitwerkend.  heel authentieke en boeiende kunst.  Alles in zijn werek lijkt spontaan.  En toch is het doordacht. Het plaatje klopt.  Zijn werk intrigeert.  Zijn werk is uitnodigend en verhalend.  Ik hou er erg van.  En ik ben niet alleen.

Mechelen verliest met Brice Heyndels een groot kunstenaar...

Als een donderderslag bij heldere hemel...  zo kwam het nieuws van zijn overlijden bij me aan.  Eén van zijn twee zussen kwam net bij me aanbellen.  Haar broer Guy was niet meer.  Eergisteren overleed hij na een erg kortstondige ziekte.

Guy Janssens: op 27 januari mocht hij nog 56 kaarsjes uitblazen.  Maar het lot besliste anders over zijn toekomst.  De diagnose 'leukemie' werd vastgesteld.  Veel tijd werd hem niet meer gegund.  Op 2 april gaat zijn uitvaart door in strikt beperkte kring. 

Guy was alleenstaand en woonde in de De Langhestraat. Hij laat een moeder na en twee zussen...

Vele jaren schreef hij voor Mechelenblogt.  Niet minder dan 424 artikels waren van zijn hand.  Op 5 februari poste hij zijn laatste stukje...  Ook was Guy heel gedreven bezig met Mechelen Mapt.

'Gymicko' - zo kende iedereen hem - was een einzelgänger.  Hij liet zich moeilijk kennen en heel vaak maakte hij een omweg als ik hem zag in de stad.  Nooit maakte ik een praatje met hem.  We mailden mekaar al wel eens.  Een persoonlijk gesprek tussen ons beiden is er echter nooit van gekomen.  Daar moest je niets achter zoeken.  Zo zat hij nu eenmaal in mekaar.  Guy had het moeilijk met sociale contacten. 

Maar...op zijn manier hield hij erg veel van zijn stad.

(foto's: Jan Smets)

Deze ochtend overleed op 91-jarige leeftijd Bob Peeraer.  Decennialang was deze charismatische priester de bezielende herder van de OLV-over-de-Dijlekerk.  De laatste paar jaar begon zijn gezondheid te sputteren en diende hij te verhuizen van zijn gezellige appartement aan de Auwegemvaart naar rust-en verzorgingstehuis Ambroos in Hofstade.  Zjn overlijden kwam helemaal niet onverwacht.  Meer dan wie ook heeft Bob Peeraer een stempel gezet op de parochiewerking van OLV-over-de-Dijle.  Bob wou er een zingende en zonnige kerk van maken.  Hij is in dit opzet geslaagd!

(foto's: Jan Smets)

Ik had een boon voor haar...Ze was dan ook een schat van een vrouw.  Ze deed wat ze kon met een warm hart voor de samenleving.  Zonder grootspraak, maar rustig en bescheiden.  Geen dure woorden maar wat ze zei was vaak raak.  Vaak ook met een kwinkslag.  Zo was ze ten voete uit: Joanna Saen - maar door vele Mechelaars gewoon gekend als 'Jeanneke'.  Ze werd geboren op 11 januari 1923 en op Kerstdag ging ze van ons heen...

Als vrijwilligster in tal van verenigingen zette ze zich in.  En ik wéét dat er in onze stad nog velen zijn als zij met hart en ziel het beste van zichzelf geven in vrijwilligerswerk.  Als ik Jeanneke vandaag een eresaluut breng doe ik dit ook in gedachte met al die andere Maneblussers die maken dat onze stad er mooier en humaner door wordt.

Jeanneke: lang geleden al werkte ik met jou samen in het Sinte-Mettegenootschap.  Samen met jouw compagnon Wiske was je er steeds bij om al pannenkoeken bakkend er een reuze kinderfeest van te maken.

Maar je deed zovéél meer: je gaf je helemaal bij het Rode Kruis, bij armoedevereniging de Lage Drempel, in het Hof van Egmont waar je de laatste jaren verbleef...

  (foto's: Jan Smets)

Ik was niet verrast door het nieuws.  Elk moment had ik het verwacht.  Vandaag verliet ze het podium - de voetlichten doofden.  Het doek viel.  98 jaar mocht ze worden: Hortense Schoensetters-Champagne: de ongekroonde koningin van het Mechelse Ballet. Tot ver buiten de stadsgrenzen was haar in 1958 opgerichte balletschool 'De Jeugd' erg vermaard.  Ook was ze de grondlegster van het Mechels Conservatoriumballet. Ze kon streng zijn. Punctueel. Madame Hortense vond discipline broodnodig. Maar ze was correct.  Ze hield van haar leerlingen.  Intens.  En van hen kreeg ze veel liefde en dankbaarheid terug.  Velen bezochten haar nog heel regelmatig en deden met hun voormalige lerares af en toe nog een stapje in de wereld.  Daar genoot ze van. Een paar weken geleden begon de gezondheid te sputteren.  De ouderdom eiste haar tol.  Hartproblemen verzwakten haar.  Ze besefte dat haar dagen geteld waren.  Haar geest was nog helder, maar het lichaam wou niet meer mee.  Ze is vredig 'thuis' gestorven in haar mooie appartement in het Hof van Villers waar ze een prachtig uitzicht had op de Dijle en de Haverwerf.  Op een kast lagen haar laatste ballerina's.  Een paar van haar vroegere leerlingen zijn haar met vele liefde en zorgzaamheid  nabij geweest deze laatste dagen.  Zo hoefde ze niet meer naar het ziekenhuis. 

Ze sprankelde als champagne.  Ze was een stijlvolle, gracieuze diva.  Koket. 

Mijn leven is ballet.  Ik ben gelukkig dat ik iets moois heb gepresteerd.  Als ik moest kunnen zou ik zo terug beginnen.  Dans was mijn leven.

Madame Champagne was een icoon.  Stijl en présence had ze.  Zo wilde ze ook herinnerd worden.  Een dame met klasse wiens leven in het teken stond van kunst en schoonheid.  Het cultuurleven van Mechelen verliest een monument....

(foto's: Jan Smets)

Het is alweer enkele jaren geleden dat ik hem voor het laatst heb ontmoet.  Ik liep bij hem langs in Muizen.  Niet veel eerder had circus Ronaldo - 'zijn' circus - de tenten opgeslagen op onze Grote Markt.  Een mooier decor bestaat er niet.  De uitverkochte reeks voorstellingen 'Kerstmis bij de Ronaldo's' betoverden het dolenthousiaste publiek.  De magie van het circus - de authenciteit, de ontroering, de humor, de melancholie: het was er allemaal!  We hebben er samen over gepraat.  Ik zag de glans in de ogen van Johnny Ronaldo.  Het deed hem deugd dat zijn levenswerk zo gekoesterd en gewaardeerd werd.  Met veel warmte vertelde hij me over het circus dat hij samen met zijn broer Herman in 1971 had opgericht, maar dat een véél langere geschiedenis met zich meedroeg...

Jan Van den Broeck (maar wie kent hem bij die naam...) is niet meer.  Op 17 november vierde Johnny zijn 87ste verjaardag.  De ouderdom begon hem pijn te doen.  Negen jaar geleden werd bij hem keelkanker vastgesteld en diende men een stemband te verwijderen.  Toch heeft hij nadien nog onder het circuszeil gestaan en bleef hij het familiecircus vanop 'de eerste rij' volgen. 

Johnny was een waar cultuurambassadeur voor onze stad: een talentrijk maar bescheiden man, een lieve man met een groot hart.  Mijn medeleven gaat uit naar zijn vrouw Maria, zijn zonen en kleinkinderen...

(foto: Jan Smets)

Hij was een imponerend man waar je moeilijk naast kon kijken.  Een man met vele plannen, actief, innemend en met een enorm ruime belangstelling.  Op 89-jarige leeftijd overleed op 8 september Herman Verwaetermeulen uit de Katelijnestraat.  Eergisteren had zijn uitvaart plaats in z'n geliefde OLV-van Leliëndaelkerk in de Bruul.  De geboren Bruggeling voelde zich als een vis in het water in Mechelen en samen met zijn enkele jaren geleden overleden echtgenote Nell De Potter heeft hij hier niet onopgemerkt geleefd.  Samen hebben ze Mechelen mooier gemaakt.  In alle serenititeit heeft de vader van de 'Frituur Paula-jongens' zijn eeuwige reis aangevat.  Klaar met het leven.  Graag blik ik nog eens terug op deze bijzondere man met het interview dat ik met hem had in 2011...

(foto's: Jan Smets)

Ja...ik ben niet geruisloos in de coulissen beland...  Wellicht was ik nog nooit zo lang van de Mechelse blog-radar verdwenen.  Maar ik ben dus terug.  Drie weken zwalpen op de Griekse wateren heb ik achter de rug, maar nu probeer ik me weer op mijn thuisstad te focussen.  Toen ik al een poosje vertoefde in het land van Goden en Mensen bereikteme het nieuws dat pater Maurice (of Maurits) Delbaere overleden was.  Ik ben blij dat medeblogger Rudi Vanpoele hier aandacht aan heeft besteed met het publiceren van een mooi en intens interview dat zijn neef, stadsgids Paul Delbaere, met hem had.  Zélf heb ik ook heel warme herinneringen aan deze innemende, intelligente en sympathieke Mechelaar.  En dat is niet alléén omdat Maurice evenals ikzelf geboren werd in den Hanswijkenhoek, in de schaduw van de Colomakerk.  Ik snoef al wel eens dat m'n de mooiste verhalen schrijft in de kantlijnen van de stad.  Ik wéét het: dit klinkt uiterst chauvinistisch.  Maar voor Maurice is dit zéker waar: met pater-jezuïet Maurice Delbaere verdwijnt één van de meest markante figuren van zijn generatie uit onze wijk én bij uitbreiding uit onze stad.  Hij was een geboren verhalenverteller.  Zeven jaar geleden had ik een lang gesprek met hem.  Ik tekende het op voor Mechelenblogt.  Dit gesprek nam ik later op in mijn eerste boek: 'Mechelen. Een stad vertelt - deel 1'.  Niet lang daarna zou hij uit Mechelen verhuizen, daar zijn toenemende visuele beperking hem té zeer belette om te kunnen functioneren zoals hij graag wilde.  Nadien hadden we nog regelmatig contact vial mail...  Met Maurice is de laatste écht Mechelse jezuïet uit de Dijlestad verdwenen...

(foto's: Jan Smets)

Het nieuws van zijn overlijden kwam niet onverwacht.  Ik wist dat de gezondheid van Jan de laatste tijd erg achteruit was gegaan.  En toch overviel het me met weemoed... Jan was een heel bijzonder man: als kunstenaar en als mens.  Een overjaarse hippie, een zachte anarchist..., een dromer en gelukszoeker...Een kunstenaar op de barricades.  Ik had een boon voor hem.  Net als ik was hij van 'den Hanswijkenhoek'.  Zijn moeder, een weduwe, hield over de Colomakerk  een textielwinkeltje open: ''t Schortje'...  Vorig jaar kocht ik nog een tekening van Jan op een overzichtstentoonstelling van zijn werk in Galerie M in de Kanunnik De Deckerstraat: 'De man van de Venus van Milo'.  Terwijl ik deze regels tik kijk ik er naar.  Het is een enigszins raadselachtig en absurd werk -  Het laat alle ruimte voor de verbeelding.

Die verbeelding had Jan in overvloed.  Ongetwijfeld was de op 16 juli 1936 geboren Jan De Winter één van de meest getalenteerde en grootste Mechelse kunstenaars van zijn generatie.  Hij was bijzonder veelzijdig en in zijn werk volgde hij zijn eigen-zinnige weg: compromisloos.  Een paar maand voor zijn tachtigste verjaardag had ik een lange babbel met hem.  Thuis aan de Grote Nieuwedijkstraat.  Je zag letterlijk dat de ouderdom pijn begon te doen.  Voor het raam lag in haar bed zijn door hem innig geliefde zieke echtgenote Clémentine.    Hij kende haar van in de kleuterschool in Coloma.  Heel zijn lange leven was hij zijn grote liefde.  En dit was wederzijds.  Haar dood anderhalf jaar geleden greep hem héél erg aan.  Sinsdien ging het verder bergaf met hem.  Toen ik hem hoorde vertellen hoe hij ooit op het plein van het cultuurcentrum een werk van hem in brand stak als protest tegen het in zijn ogen falend cultuurbeleid van Mechelen, keek ik lachend naar Clémentine, die ons gesprek, stil maar aandachtig volgde.  "Je hebt er toch mee afgezien hé...", grapte ik.  "Maar ik zie hem nog liever dan vroeger" gaf ze me prompt ten antwoord. Samenleven met een kunstenaar is niet altijd gemakkelijk.  Ze had er naar eigen zeggen nooit last van gehad.

De ziekte van Parkinson had hem toen al stevig in de greep.  Hij zei me dat hij nog steeds beelden in zijn hoofd had maar deze geen vorm meer kon geven.  En toch, toch besloot hij met de woorden dat hij tevreden terugkeek op al wat hij kon waarmaken...

Deze ochtend overleed Jan in het WZC Damiaan in Tremelo.  Nooit zal ik hem vergeten: deze man onderweg tussen herinneringen en toekomst - een gelukszoeker met dromen en verwachtingen die het grijze bestaan achter zich wou laten en op de barricades vocht tegen een verkrampt cultuurbeleid en tegen kleinburgerlijkheid.  Hij laat een leegte achter.  Maar ergens is hij nu samen met zijn Clémentine - het meisje-van-ooit met haar mooie blonde haren, die altijd in hem geloofde.  Het geheim van hun liefde was groot en dat voelde ik toen aan in die broze tederheid...

(foto's: Jan Smets)

Angela Steylaerts overleed reeds op 14 juli in Zonneweelde in Rijmenam, maar het nieuws bereikte me pas vandaag.  In december 2018 ging haar geliefde echtgenoot - één van de bekendste en meest getalenteerde Mechelse kunstenaars van zijn generatie - Frans Walravens - haar voor.  Niet lang voordien was het echtpaar naar Rijmenam verhuisd omdat de lasten van de voortschrijdende leeftijd meer en meer zorgen vereisten.  Enkele jaren geleden had ik met Frans en Angela een mooi en diep gesprek in hun prachtige woning in de Jodenstraat.  Het huis ademde kunst.  Niet moeilijk ook.  Maar waar Frans zijn artistieke gave botvierde in steen of in hout, deed Angela het met woorden.  Ze was dan ook een getalenteerde dichteres.  Niet zelden vond ze de inspiratie in de beelden van haar echtgenoot.  Een unieke symbiose tussen twee artistieke geesten.  Angela en Frans waren mekaars klankboord.  Het bekendste voorbeeld van dit geslaagde huwelijk tussen woord en beeld is heel zeker het gedicht van Angela dat op een bordje staat bij het beeld 'Staren naar de maan' van Frans aan de Haverwerf.  Het beeld dat door de Mechelse gidsenbond aan de stad werd geschonken in 2010 ter gelegenheid van haar 50ste verjaardag, zal voor altijd Maneblusser én toevallige passant herinneren aan een Mechels koppel dat deze stad nog mooier heeft gemaakt.

Geen Angela zonder Frans.  Geen Frans zonder Angela.  Met enige weemoed kijk ik terug op één van de meest beklijvende gesprekken die ik ooit had voor Mechelenblogt...

(foto's: Jan Smets)

Onze stad verloor deze ochtend weerom een erg markant figuur: Nini Tremerie - een vrouw uit één stuk.  Nooit kon ze 'nee' zeggen.  Ze was enorm actief in tal van verenigingen.  Nini was een vrouw om graag te zien: een warm iemand, sociaal bewogen en met een groot hart voor het Mechels verenigingsleven.  Deze morgen overleed ze in het ziekenhuis.  Volgende week zou ze 75 jaar geworden zijn.  Nini, die sinds 2001 weduwe was geworden laat een zoon en dochter en drie kleinkinderen achter.

Nini Tremerie was de gewezen secretaresse en opperdekenin van het Koninklijk Verbond van de Mechelse Geburenkringen.  In 2017 werd dit iconische verbond nog in de bloemetjes gezet in ons stadhuis.  Jammer genoeg betekende het ook het orgelpunt van dit in 1936 opgericht verbond.  Niks blijft duren... Er is een tijd van komen en gaan.  Nini stond er met de tranen in de ogen...

Maar Nini was in méér verenigingen actief.  Zo was ze een leidend figuur binnen het Mechels carnaval, binnen Woonpunt Otterbeek en zette ze zich met veel overtuiging in bij de jaarlijkse kinderkankerdag (opgericht door Karel Verbiest). 

Over Nini had ik daarnet een babbel met Jean Aerts, die haar erg goed heeft gekend binnen het verenigingsleven...

  (foto's: J.Smets)

Er zijn zo van die Mechelaars die zonder dat ze grote titels voeren of spectaculaire dingen realiseren, toch door velen zijn gekend of graag gezien worden.  Tot die categorie behoort 'Speedy' of Francis Van Baelen (69 jaar)  Maar deze stad dient afscheid van hem te nemen, want nu overleed de man voor wie 'zijn' club alles was in het leven.  Lachend noemde hij zichzelf wel eens de 'rollende brigade van Malinwa'.  In 2003 was Francis trouwens één van de vier oprichters van de supportersclub 'yellow red army on wheels' - die de spreekbuis werd tussen personen met een beperking en KV-Mechelen.  In de schoot van deze club ontstond later de G-ploeg van Malinwa, die nu de grootste is van ons land.  En voor het ijveren voor de toegankelijkheid tot een voetbalclub voor supporters en spelers met een beperking, mag men beslist een pluim op de hoed steken 'achter de kazerne'.  Super-supporter Francis zal men voortaan moeten missen bij de club van Geel en Rood.  En hij zal gemist worden.  Zoveel is zeker...

(foto: Jan Smets)

Ze was een vrouw die bakens wist te verzetten: een sterke maar evenzeer erg empatische vrouw, sociaal bewogen...  In een tijd dat nog maar weinig dames wisten door te stoten in de politiek verdiende zij als gemeenteraadslid in Mechelen haar sporen. 

Gisteren overleed Julia Vivijs-Lauwens.  Op 8 april was ze 91 jaar geworden, maar dat verjaardagsfeestje werd uitgesteld omdat corona roet in het eten strooide.  Jammer genoeg zal dit nu niet meer kunnen... Onverwacht werd Julia opgenomen in het ziekenhuis.  Gisteren stierf ze.  Julia zal in haar uitgebreide familie een grote leegte nalaten.  Haar kinderen-klein-en achterkleinkinderen zullen deze moeder met een groot hart hard missen...

(foto's: Jan Smets)

Dat ze een dame met klasse was dat wist iedereen die haar ooit heeft ontmoet.  Steeds was ze om door een ringetje te halen.  Een paar jaar geleden interviewde ik haar nog naar aanleiding van een tentoonstelling rond Rik Wouters en zijn tijdgenoten, in haar Kunst & antiek- galerij cg in de Sint-Janstraat.  Het was een bloedhete dag en ze droeg een keurig mouwloos zomerpulletje.  Ik vroeg haar of ze even wou poseren voor een foto ter stoffering van mijn artikel.  Ze schrok.  Nee: zo zou ze niet in beeld willen komen.  Dat kon hélemaal niet.  Snel trok ze een vestje aan.  Daar stond ze op.  Alleen zo wou ze zich vertonen voor mijn lens!

Enkele weken geleden overleed Marie-Louise Grouwet, geboren Vervliet, in woonzorgcentrum De Lisdodde in de Frans Broersstraat.  De ooit zo intelligente en kunstminnende grote lady was daar nog maar sinds februari opgenomen.  Lang heeft ze dus niet gewoond in wat haar nieuwe thuis werd sinds de ziekte van alzheimer jammer genoeg haar slopende werk begon te doen.  Toen kreeg ook dat vreselijke virus haar in zijn macht.  In haar 82ste levensjaar stierf Marie-Louise, een op en top Mechelse met een onstuitbare liefde voor haar stad.

Omdat ik hier toen niet de nodige aandacht aan kon besteden doe ik het nu...  Want het is moeilijk, zo niet onvergeefbaar om voorbij te gaan aan het afscheid van deze bekende vrouw die méér dan haar sporen verdiende in onze stad.