“Hier, bewaar dit pakje, doe het pas open als je in het vliegtuig zit”. Hij draait zich bruusk om en stapt met stevige pas naar de uitgang. Hij slaat even aan wanneer hij een andere militair passeert. Ze blijft kijken. Aan de deur draait hij zich een laatste keer om. Hij zwaait naar haar en slaat ook voor haar aan, secondelang. Dan verdwijnt hij in een oogverblindende plas licht.”

(foto: Jan Smets)

Water ontdekt op de maan..

(foto: Jan Smets.  Wijkgezondheidscentrum Wel en Wee, Wollemarkt)

Ja, we hebben heel wat redenen om te zeuren, ons rotslecht te voelen, ontmoedigd te zijn en onzeker te wezen over de toekomst.  De dagen worden korter en donkerder en we mogen een kruis maken over leuke plannen, feestjes en gezellige uitjes.  Perspectief zien we voorlopig niet of weinig.  Dat verdomde virus zet een domper op onze dromen.  Er is angst voor onze gezondheid.  We vrezen dat heel wat over kop dreigt te gaan als dit alles nog lang duurt.  

We zitten allemaal in datzelfde zwalpende schuitje.  Sommigen zijn wat zee-zieker dan de anderen.  Enkelen dreigen overboord te vallen.  Het is geen pretje om nu de stormen te moeten trotseren...

Het is allemaal waar.  En toch moeten we verder varen.  Alle hens aan dek.  Samen, solidair, moedig en veerkrachtig.  Het kan niet anders.  Eens bereiken we wel de veilige haven.  Maar voor we kunnen aanmeren moeten we mekaars hoofd boven water houden. 

Misschien moeten we mekaar wat meer bemoedigen; wat meer glimlachen naar mekaar.  Daarstraks las ik deze zin op het raam van Wijkgezondheidscentrum Wel & Wee op de Wollemarkt...

  (foto's: Jan Smets)

Vandaag loop ik langs bij Jan Van Gils.  Hij woont slechts om de hoek, in de Sint-Jozefstraat, wijk Hanswijkenhoek.  Ik ken hem al jaar en dag.  Jan was dan ook iemand die  altijd heel zichtbaar aanwezig was in onze buurt en zijn inzet voor deze wijk en parochie Sint-Jozef Coloma was bijzonder groot.  Dit jaar werd Jan zeventig.  Heel onlangs werd van hem en kleinzoon Monk, die nu zowat een half jaartje oud is, een schitterend, intens-warm portret geprint op een muur van dienstencentrum Den Abeel in de Jozef Verbertstraat.  Dit gebeurde in het kader van 'de Mensen maken de Stad'.  Zestien van zulke portretten hangen her en der in de stad, in de wijken en in de dorpen.  Zestien heel diverse portretten van Maneblussers: heel verschillend van achtergrond en bezigheden, maar elk met zijn of haar verhaal.  Ze staan symbool voor de inclusieve stad die Mechelen wil zijn, zonder vooroordelen, zonder drempels...  Loop of fiets beslist langs de route met dit unieke foto-verhaal (meer info over geportretteerden en locaties op:  www.demensenmakendestad.be)

Jan is steeds een voortrekker geweest.  Een leidersfiguur en een sociaal geëngageerd man - nooit verlegen om zijn mening te geven.  Een denker en een doener was hij altijd - een man die kon organiseren, bezielen... Kortom een man voor waar ik altijd veel bewondering en respect had.  Dit is niet anders geworden.  Ondanks de zware diagnose die hij zowat twee jaar geleden te horen kreeg, blijft hij voor mij de Jan-van-altijd: de man die wat te vertellen heeft.  En dat doet hij dan ook: heel eerlijk vertelt hij over de jongdementie die hem trof.