(foto:J.Smets)

Zaterdag zouden Paula Van Aeken en Eusebio - 'Lubi' De Coninck worden gehuldigd in ons stadhuis voor hun platina huwelijk.  Zeventig jaar lief en leed met mekaar mogen delen: het is niet iedereen gegeven.  En als dat dan ook nog mag gebeuren in blakende gezondheid is dit helemaal uniek te noemen.  Jammer genoeg gaat de viering in de kolommenzaal van het stadhuis niet door.  Tot het  einde van dit jaar zijn om begrijpelijke redenen deze huldigingen geschrapt.  Ja: ook hier steekt dat vervelende virus stokken in de wereld.  Ook in onze familie worden we hiermee geconfronteerd.  Mijn ouders zouden voor hun diamanten jubileum ook op het appèl zijn.  Niet getreurd: ook op andere manieren kunnen de feestelingen in de bloemetjes worden gezet.

Lubi en Paula zullen het glas wel heffen aan de overkant van het stadhuis - in hun appartement in 'In den Boer à la Mode' op de hoek van Grote Markt en Scheerstraat.  Zij wonen dan ook - als één van de weinigen op deze toch wel aparte locatie met een uitzicht dat weinig Mechelser kan zijn...  Weinigen zijn dan ook zo aan hun stad verknocht als dit echtpaar dat ondertussen - ongelooflijk maar waar - reeds 92 en 93 kaarsjes mochten uitblazen.  Ze houden erg veel van hun stad.  Paula is een geboren Maneblusser.  De wieg van Lubi stond véél verder, en eerder bij toeval - door het lot van de geschiedenis beslist - kwam hij terecht in deze stad.  De kleine Eusobio Garcia werd immers geboren in Barakaldo, een voorstad van de Baskische haven-en industriestad Bilbao.  De Spaanse burgeroorlog bracht hem als vluchtelingenkind naar ons landje.  Hier werd hij geadopteerd door het Mechelse echtpaar Emiel en Maria De Coninck-De Meyer.  Nu is Lubi zoals hij door de meesten wordt aangesproken één van de weinige nog levende 'nino de la guerra'.  In onze Dijlestad kon Lubi zijn leven uitbouwen - met succes.  Maar in Mechelen vond hij ook het geluk: hier kwam hij zijn Paula tegen.  Het was het begin van een erg mooie, lange relatie.  Paula en Lubi: echt en hecht geluk.

Op 19 juni 1950 zouden ze trouwen...  Maar ook toen leek het aanvankelijk niet te lukken.  Door problemen met de paperassen kwamen de Spaanse ouders van Lubi te laat.  Het bruidspaar wachte tevergeefs aan het stadhuis.  Het huwelijk ging niet door.  Het feest wel.  En beiden keerden naar de ouderlijke woning terug.  Zo ging dat in die tijd.  Op 24 juni werd alles gelukkig overgedaan.  Met alle ouderparen deze keer.  Eén huwelijk - twee huwelijksfeesten. 

(foto's: Jan Smets)

Ooit was de Goswin de Stassartstraat zo'n beetje een zielloze uitvalsweg om zo snel mogelijk de stad te verlaten.  En dat is allemaal nog niet zo bijster lang geleden.  Of is mijn oordeel nu te streng?  Maar deze straat onderging een ware metamorfose.  Ze werd mooi heraangelegd; talrijke gevels kregen een opknapbeurt.  Het vroegere Home Astrid (hotel Van der Gracht de Rommerswael) kreeg een nieuwe invulling... En verder in de straat naar de Tinellaan greep de grootste verandering plaats.  Museum Kazerne Dossin werd een opvallende landmark voor Mechelen.  Het Predikherenklooster werd onze nieuwe bibliotheek: een paradepaardje zondermeer.  En dan vergeet ik nog het park dat hiernaast werd aangelegd en de woontorens in aanbouw achter de voormalige rijkswachterskazerne.... 

Rest alleen nog de oude vervallen Predikherenkerk naast het tot bib verbouwde klooster. Misschien heb je nog verre herinneringen aan deze ruimte toen het het inspirerende decor was voor toneelopvoeringen van het toenmalige  MMT, zoals 'de zoon van de schrijnwerker', 'De nacht van Margareta'... Of misschien bezocht je deze kerkruimte nog op één van de voorbije Open Monumentendagen?

Vervallen zal ze nu niet lang meer blijven.  De kogel is door de kerk.  De restauratie gaat in het najaar van start!  Nadien zal de Predikherenkerk een multifunctionele invulling krijgen.

Midden maart viel het leven in Mechelen, België en de hele wereld haast stil. Het Corona-virus sloeg er hard in. Winkels, cafés, scholen, musea,… allen werden ze gesloten.

Daags voor de sluiting had ik nog een lezing gevolgd over de Bourgondische manuscripten die bewaard worden in de Koninklijke Bibliotheek, de avond nadien zou er een Soirée Musée zijn. Tegen velen had ik nog gezegd ‘tot morgenavond’, zonder eigenlijk te beseffen wat er ging gebeuren.