(foto's: Jan Smets)

"Wat schoon is blijft..." Zo zei hij dat. Haast prevelend. Zijn geaderde magere hand klemde het stijve laken vast...zijn vingers rusteloos. De andere arm lag slap boven de sprei. In de geborduurde rand las ik C.O.O. - Commisie van Openbare Onderstand. Die arm: verlamd. Uit zijn ooghoek welde een traan op die heel traag langs zijn benig geworden neus een nat spoor trok en zich kanaliseerde in een huidrimpel. Hij had een karakterkop die gebeeldhouwd leek. Grof gebeiteld. Expressionistisch. Hij moet een sterk man geweest zijn. Beeldhouwen had hij ook altijd gedaan. Hij leerde de knepen van het vak in het achterhuis van zijn vader, waarin die een atelier had waar hij meubelonderdelen sculpteerde. De handen die nu werkloos in de lakens lagen hadden de vormen gestreeld - met liefde - en later, in de academie had hij de zin voor vorm en schoonheid tot verdere ontplooiing laten komen....
In de ziekenzaal slaakte iemand een kreet: "God!". Het klonk scherp als een vloek. Bijna wanhopig.
"Wat schoon is blijft..." Het klonk zo vreemd en contradictorisch in deze steriele omgeving waar de geur van ontsmettingsproducten en zeep zich vermengden met de weëe reuk van doorligwonden...
Iets meer dan veertig jaar geleden: Zaal A - één van de twee parallelle zalen van het oud OLV-gasthuis in de Keizerstraat. Evenwijdig naast de gasthuiskapel. Nu afgebroken. Geriatrie. Het was mijn allereerste stage als verpleegkundige...
Recente reacties
16 weken 5 dagen geleden
35 weken 4 dagen geleden
1 jaar 2 weken geleden
1 jaar 6 weken geleden
1 jaar 9 weken geleden
1 jaar 9 weken geleden
1 jaar 12 weken geleden
1 jaar 12 weken geleden
1 jaar 14 weken geleden
1 jaar 14 weken geleden