(foto's: Jan Smets)

Stellen dat het vreemde en moeilijke tijden zijn is een open deur instampen.  We ondervinden allemaal de verstrekkende gevolgen van het corona-virus in ons dagelijkse doen.  Niks is nog vanzelfsprekend.  Onze vrijheid wordt beknot  en onze sociale contacten zijn erg beperkt.  Bovendien kampen niet weinigen met veel onrust, eenzaamheid en zelfs angst.  We kunnen onze waardering niet genoeg uitspreken voor eenieder die onze maatschappij nog draaiende weet te houden - vaak ook met het risico om zélf besmet te worden.  Helden vindt je in vele geledingen.  Het lijstje is lang.  In onze ziekenhuizen staan verpleegkundigen in de eerste linie van de dagdagelijks te voeren veldslagen.  En in onze woonzorgcentra geven tal van zorgverstrekkers het beste van zichzelf om het voor de bewoners zo aangenaam en veilig mogelijk te houden.  Witte vlaggen wapperen aan onze gevels als blijk van onze waardering.  En om 20 uur wordt er op vele plaatsen geapplaudiseerd.  Maar het gaat verder dan dit!  De solidariteit is groot en hartverwarmend.  Vele initiatieven ter ondersteuning  zien nu het licht.  Té veel om op te noemen.  Laat me er een paar noemen: zo wist men onlangs een serie tablets bijeen te sparen voor Borgerstein, zodat de daar residerende personen met een beperking contact kunnen hebben met hun thuishaven... Vele hulpvaardige handen naaien mondmaskers; Foundation Mechelen vzw roept de Maneblussers dan weer op om beschermende schorten te sponsoren... Het zijn maar enkele voorbeelden van vele te roemen acties. 

Deze ochtend was ik in woonzorgcentrum Lisdodde in de Frans Broersstraat getuige van weerom een andere toffe actie!  Daar werd het startschot gegeven van een driedaagse waarbij Fiets!, de speciaalzaal voor fietsen van Colruyt Groep, essentiële herstellingen van de tweewielers van zowat 140 zorgverleners uit drie woonzorgcentra van de groep Rivierenland onder handen neemt.  En dat kan op véél sympathie en dankbaarheid rekenen...

In deze vierde en laatste blog rond de Mechelse link met (de tentoonstelling van) Jan van Eyck komt Michiel Coxcie aan bod. Coxcie had de opdracht gekregen eind jaren 1550 van Filips II om het Lam Gods van Jan en Hubert van Eyck te kopiëren.

In 2013 was de copie in zijn volledigheid nog te zien in Museum M te Leuven op de overzichtstentoonstelling 'Michiel Coxcie, de Vlaamse Rafaël'.

  (foto's: Jan Smets)

"Wat schoon is blijft..."  Zo zei hij dat.  Haast prevelend.  Zijn geaderde magere hand klemde het stijve laken vast...zijn vingers rusteloos.  De andere arm lag slap boven de sprei.  In de geborduurde rand las ik C.O.O. - Commisie van Openbare Onderstand.  Die arm: verlamd.  Uit zijn ooghoek welde een traan op die heel traag langs zijn benig geworden neus een nat spoor trok en zich kanaliseerde in een huidrimpel. Hij had een karakterkop die gebeeldhouwd leek.  Grof gebeiteld.  Expressionistisch. Hij moet een sterk man geweest zijn.  Beeldhouwen had hij ook altijd gedaan.  Hij leerde de knepen van het vak in het achterhuis van zijn vader, waarin die een atelier had waar hij meubelonderdelen sculpteerde.  De handen die nu werkloos in de lakens lagen hadden de vormen gestreeld - met liefde - en later, in de academie had hij de zin voor vorm en schoonheid tot verdere ontplooiing laten komen....

In de ziekenzaal slaakte iemand een kreet: "God!".  Het klonk scherp als een vloek.  Bijna wanhopig. 

"Wat schoon is blijft..." Het klonk zo vreemd en contradictorisch in deze steriele omgeving waar de geur van ontsmettingsproducten en zeep zich vermengden met de weëe reuk van doorligwonden...

Iets meer dan veertig jaar geleden: Zaal A - één van de twee parallelle zalen van het oud OLV-gasthuis in de Keizerstraat.  Evenwijdig naast de gasthuiskapel.  Nu afgebroken.  Geriatrie. Het was mijn allereerste stage als verpleegkundige...