(foto's: Jan Smets)

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig, doorliep ik er nog een aantal stages in mijn opleiding tot verpleegkundige.  Het toenmalige OLV-ziekenhuis aan de Zwartzustersvest was toen relatief nieuw.  Van OLV-ziekenhuis tot Dodoensziekenhuis en nog later Sint-Maartenziekenhuis: in al die jaren veranderde er veel.  Nu staat het gebouw leeg.  Het ziekenhuis is zoals je weet verhuisd naar een nieuwe locatie.  Op één grote campus verenigt het grote Sint-Maartenziekenhuis nu de afdelingen van de Leopoldstraat, de Zwartzustersvest en Sint-Norbertus Duffel.  Het leegstaande ziekenhuis wordt binnen afzienbare tijd omgeturnd tot woon-en zorgcentrum.  Het Hof van Egmont zal hier een nieuwe adem krijgen.  Maar in de tussentijd nam onze stad het initiatief om hier tijdelijk noodopvang te voorzien voor asielzoekers.  Morgen, donderdag, worden de eerste 18 mensen verwelkomd.  Dit getal wordt gaandeweg opgetrokken tot 180 personen.  "Op die manier zijn wij trouw aan de waarden en de geschiedenis van Mechelen, een stad van rechtvaardigheid en menselijkheid", dixit burgemeester Bart Somers.

(foto: Jan Smets)

Het leven had anders kunnen lopen, maar ik heb er vrede mee.  Ik aanvaard het.  Vaak had ik een goeie feeling om slechte beslissingen te nemen, en als ik toch goeie beslissingen nam, was het dikwijls op een slecht moment...

Ik praat met Mechelaar Luc Abel (het is niet zijn echte naam, maar een pseudononiem) in SAVA over zijn boek dat sinds kort van de drukpers is gerold en waarin hij het verhaal van zijn leven vertelt.  in 'Pelgrim op de dool' vertelt de bijna 66-jarige Luc over zijn zwerftochten.  Hij liep al langer met het plan rond om al de herinneringen aan zijn reizen te bundelen.  Dat leven leest als een avontuur, met hoogtes en laagtes.  Luc overleefde twaalf ambachten en dertien ongelukken en is ex-psychiatrisch patiënt.  Over dat laatste is hij eerlijk.  Het is niet langer een taboe.   Dat was het verleden.  Hij durft niet beweren dat hij nooit meer zo diep zou geraken, maar hij kent nu wel de valkuilen en de dingen waarvoor hij moet opletten.  Hij herkent de flikkerlichtjes.  Dan weet hij dat hij aan de handrem moet trekken.  Luc heeft een zekere rust gevonden.  Het dolen is niet langer een soort van therapie zoals het zeker ooit geweest is.  Eind april vertrekt hij weer op pelgrimstocht.  Dan wil hij naar de heilige berg Croagh Patrick in Ierland reizen.  Dat heeft een aantal redenen.  Sint-Dymphna, de patroonheilige van Geel dat gekend staat voor gezinsverpleging van psychatrische patiënten, was een Ierse koningsdochter en onze eigenste Sint-Rumoldus zou ooit bisschop van Dublin zijn geweest.  Luc wil via Canterbury reizen.  Voordat het Anglicanisme ontstond was dit één van de grootste bedevaartsoorden.  De reis zal helemaal in het teken staan van Sint Patrick.  Op 28 juli wil hij op zijn eindpunt aankomen.  Dan zal Luc drie maand onderweg geweest zijn...Die dag beklimt men in Ierland massaal de Croagh Patrick.  Die dag wil hij er bij zijn... Dat is belangrijk voor hem, al zegt Luc ook dat eigenlijk de reis vaak belangrijker is dan het doel...

(foto's: Jan Smets)

Heel stil werd het rond 16 uur op onze Grote Markt  toen de politieharmonie 'Alle Menschen wirden Brüder' en 'Imagine' van John Lennon speelde.  Een vijfhonderdtal Mechelaars - heel divers van achtergrond, levensbeschouwelijke identiteit en politieke kleur - was op de uitnodiging ingegaan om een stille wake te houden ter nagedachtenis van de slachtoffers van de recente brutale aanslagen in Nieuw-Zeeland, Utrecht, en Maalbeek en Zaventem 3 jaar geleden...  Mechelen wil echter sterker zijn dan de terreur.  Wij zijn allen Mechelaars - wélke achtergrond we ook mogen hebben.  Als er aanslagen worden gepleegd op moslims zijn wij moslims.  Als dit gebeurt met christenen, zijn wij christenen, en als joden slachtoffers zijn, zijn wij joden.  Als er aanslagen zijn op mensen...zijn wij mensen.  Zonder onderscheid.  Dit was de sterke, indringende boodschap die deze stad, bij monde van zijn burgemeester, wou uitdragen...

  (foto's: Jan Smets)

Xativa.  Historisch stadje op zo'n 60 km van Valencia.  Hier, op deze plek in Aragon woonde de familie Borja - landadel.  Ze leverde de Kerk 2 pausen.  Hun naam lieten ze later Italiaanser klinken: Borgia.  De geschiedenis zouden ze ingaan als corrupte, decadente kerkvorsten.  Dat pausdom was de ultieme bekroning van hun machtshonger... In het imposante kasteel op de bergtop boven de stad wordt het verhaal  van deze Borgia's verteld.  Nét op dat moment krijg ik een sms'je.  'Kardinaal Danneels overleden'...   Stilte  Ik wist dat de man al langer verzwakt was.  Toen ik hem een paar maand geleden zag, was dit duidelijk aan hem merkbaar.  Hij zat in een rolstoel en zijn blik leek naar binnen gekeerd. Toch schrik ik.  Aan de muren in het kasteel hangen portretten van de Borgia-pausen.  Paus worden was voor hen een doel op zich. Fel in contrast met Godfried Danneels die lang getipt werd als mogelijk pauskandidaat.  Naar verluidt had de in Kanegem geboren aartsbisschop - in 1980 'geadopteerd' door onze stad toen hij kardinaal Suenens opvolgde -  hier echt geen zin in.  Deze beker wou hij aan zich laten voorbijgaan.  Of hij ooit écht in aanmerking kwam als kanshebber, zal voor altijd een geheim blijven, besloten binnen de muren van de Sixtijnse kapel.

Op 85-jarige leeftijd overleed de in de Stassartstraat wonende kardinaal - in het voormalige Hotel Douglas dit Scott, op amper een paar tientallen meters van z'n vorige woon-en werkplek, het aartsbisschoppelijk paleis, waar nu opvolger kardinaal Jozef De Kesel huist.

Xativa.  Ik besef nu ook dat een interview met Godfried Danneels er nooit meer zal komen.  Dat had ik altijd gewild.  Het was moeilijk realiseerbaar.  Eenvoudiger verliep de afspraak met huidig aartsbisschop De Kesel.

In het aartsbisschoppelijk paleis ligt de overleden kerkleider opgebaard.  Vrijdag gaat z'n uitvaart door om 11 uur in onze kathedraal, en zal hij worden bijgezet in de eenvoudige crypte onder het hoofdaltaar, waar de meeste van zijn voorgangers begraven liggen.

Mechels kunstenaar Prosper de Troyer schilderde ooit de dode kardinaal Mercier op zijn sterfbed, betiteld als 'dood van een kardinaal'. (foto boven).  Als groot kunstminaar met 'n mooie en heel verscheiden persoonlijke collectie zou de kardinaal dit werk zeker kunnen appreciëren.  Zoveel jaar later na de dood van Mercier komen mensen een laatste groet brengen aan kardinaal Danneels.  De tijd zal oordelen over z'n lange kerkelijke loopbaan.  Ik ga er zelf niet dieper op in maar wil alleen herinneringen ophalen aan de laatste jaren van Godfried Danneels - van de eindfase van zijn aartsbisschoppelijke taak tot een paar maand geleden.  Ik had de kans om hem vaak van dichtbij fotografisch te kunnen volgen.  Daarom deze 'collage'...