(foto: Jan Smets.  Wijkgezondheidscentrum Wel en Wee, Wollemarkt)

Ja, we hebben heel wat redenen om te zeuren, ons rotslecht te voelen, ontmoedigd te zijn en onzeker te wezen over de toekomst.  De dagen worden korter en donkerder en we mogen een kruis maken over leuke plannen, feestjes en gezellige uitjes.  Perspectief zien we voorlopig niet of weinig.  Dat verdomde virus zet een domper op onze dromen.  Er is angst voor onze gezondheid.  We vrezen dat heel wat over kop dreigt te gaan als dit alles nog lang duurt.  

We zitten allemaal in datzelfde zwalpende schuitje.  Sommigen zijn wat zee-zieker dan de anderen.  Enkelen dreigen overboord te vallen.  Het is geen pretje om nu de stormen te moeten trotseren...

Het is allemaal waar.  En toch moeten we verder varen.  Alle hens aan dek.  Samen, solidair, moedig en veerkrachtig.  Het kan niet anders.  Eens bereiken we wel de veilige haven.  Maar voor we kunnen aanmeren moeten we mekaars hoofd boven water houden. 

Misschien moeten we mekaar wat meer bemoedigen; wat meer glimlachen naar mekaar.  Daarstraks las ik deze zin op het raam van Wijkgezondheidscentrum Wel & Wee op de Wollemarkt...

Waar de ogen glimlachen glimlacht het hart...

Deze dagen zien we geen mondhoeken lachend krullen.

Maar onze ogen kunnen ook 'spreken'. 

Waar de ogen glimlachen glimlacht het hart: het is een waarheid als een koe. 

Het is een alles ontmaskerende waarheid.

Ontwapenend.

en misschien is dit gedicht - 'Pandemie' van Ilja Leonard Pfeiffer, wel heel passend nu...  Ik 'projecteerde' het op een foto van mij, geschoten op de IJzerenleen...