Vorige week werd bij de uitzending van ‘tussen Kunst en Kitsch’ een intrigerend schilderij aangeboden. Het bleek een portret te zijn van Berthe Seroen, een zangeres met wereldfaam, geboren in Mechelen.

Toen ik Jan Smets aansprak dat ik tv een schilderij van een Mechelse zangeres had gezien, en ik hieraan een blogje wilde wijden (want een Mechels onderwerp), moest hij even denken. Ergens ging er bij hem een lampje branden, want ja, hij had naar aanleiding van de vondst van een foto van deze dame in 2016 ook een blog geschreven.

Het portret werd geschilderd door Jan Sluijters ('s Hertogenbosch 1881 - Amsterdam 1957), vooral bekend van zijn landschappen en vrouwenportretten. Hij schilderde in alle stijlen, maar haast altijd figuratief. Mede beïnvloed door Piet Mondriaan werkte hij meer en meer in de stijl van het luminisme, waarbij de nadruk wordt gelegd op sterke lichteffecten. Na de Eerste Wereldoorlog schilderde hij vrij realistisch maar met zijn kenmerkende felle kleurgebruik.

Berthe Seroen (geboren in Mechelen op 27 november 1882) volgde muziekles aan het Stedelijk Conservatorium van Mechelen en debuteerde in 1908 aan de Koninklijke Vlaamse Opera in Antwerpen. In 1914 vluchtte ze omwille de beschieting van Antwerpen naar Nederland waar ze huwde met architect Gerard Mastenbroek, bekend van zijn ontwerpen van bioscopen. Seroen legde zich vooral toe op het klassieke lied van Franse, Vlaamse en Duitse componisten.

Het schilderij is een boeiende samenvloeiing van het fauvisme, met een uitgebreid kleurenpalet, uit Sluijters beginperiode en het societyportret. Zo bestaat de hand uit allemaal kleurenvlakjes met groen en oranje die een reflectie geven van het groene jasje. Het portret is haast fotografisch waarbij de bewegelijkheid van Seroen is vastgelegd. 

Bekijk de reportage van Kunst en Kitsch via deze link vanaf 15.34