Zoals Jan Smets in zijn blogpost van vorige week al aankondigde, werd vandaag in The Neverending Park de kansel ingehuldigd.  Het woord geven aan mensen die anders nooit gehoord worden.  Dat is het idee dat armoedevereniging De Keeting lanceerde.  Het waren dan ook vooral de mensen van deze organisatie die vandaag het woord namen. Theatermaker Pier De Kock doet de introductie en vertelt zelf ook een aantal ervaringen. 

Mannen en vrouwen, jong en oud, vertellen hoe zij in armoede zijn terechtgekomen, en welke problemen zij daarbij ondervinden.  Dikwijls kunnen ze door ziekte of invaliditeit niet werken, en moeten ze rondkomen met een leefloon of een uitkering.  “Het liefst van al zouden we gewoon gaan werken, of ons tenminste ergens nuttig maken, als vrijwilliger bijvoorbeeld.  Maar we kunnen niet, of we mogen niet”.  Bovendien verliezen deze mensen hun weg in alle instanties en regelgeving waar ze mee te maken krijgen. Ze worden van het kastje naar de muur gestuurd.  Voor de ene instantie zijn ze te ziek, voor de andere niet ziek genoeg.  Voor de ene tegemoetkoming verdienen ze te veel, voor de andere net niet genoeg. 

Een vrouw toonde ons de afkortingen die ze op haar T-shirt had geschreven: 

“Wie weet waarvoor deze afkortingen staan, en wat ze betekenen ?”

 Een man zei : 

“We worden misschien wel gehoord” Maar we worden niet begrepen.  Het is dan ook zo verdomd moeilijk om onze situatie onder woorden te brengen.“

Natasja, coördinator bij De Keeting, bedankte Pascal Dumalin voor de prachtige kansel die hij bouwde, en “haar” deelnemers die de moed hadden om hun verhaal voor het publiek te brengen. 

Willy Thomas, de bezieler van De Grond der Dingen en The Neverending Park, hoopt dat dit nog maar het begin is van de weg die de kansel zal afleggen.  Hij wil hier letterlijk mee naar buiten gaan, om in de stad, op straten en pleinen, de mensen het woord te geven.  Zodat ze gehoord worden.  Liefst tot in de hoogste kringen van het stadhuis. 

Als het publiek en de sprekers nog staan na te praten, wil een jongeman ook iets zeggen op de kansel.   Hij is de barman van dienst en keek de hele tijd van op afstand toe.   Pas nu durft hij ook.   Als een rapper zegt hij zijn tekst in het Engels.  Vanaf de eerste zinnen is iedereen muisstil en luistert aandachtig. Ik ben geraakt door wat hij zegt.   Daarna spreek ik hem aan.  Hij is twintig, net zo oud als mijn dochter.  Hij werd gepest op school, volgde bijzonder onderwijs, geraakte door foute vrienden aan de drugs.  Hij kreeg al heel wat te verwerken. Nu probeert hij zijn leven terug op orde te krijgen.  Ik hoop dat hij op de goede weg is.

“Fight for what’s right 
and keep using your mind
Because life can play
with you every time
It’s just like a maze,
you have to find your way

…

Everybody is the same
let our flame
burn harder
than the pain”