afscheid van ons 'Expo-station'

(foto's: Jan Smets)

Wellicht zullen er weinig om treuren. Ons centraal station is dan ook tot op de draad versleten. De jaren hebben hun sporen en littekens nagelaten. Geen roltrap werkt nog en op de perrons loop je steeds een grotere kans om je benen te breken. In het voorjaar gaat dit station tegen de vlakte. Nu al is men naarstig aan de slag om een prefab neer te poten op het Koning Albertplein. Dit 'tijdelijke' bouwwerk zal er minstens zeven jaar staan, en ondertussen zal men traag en gestaag werken aan wat het vierde station op rij zal worden. We dienen dus nog héél wat geduld te oefenen. Maar het afscheid van het huidige station is wél héél nakend. Populair is het misschien enkel in die eerste periode van haar bestaan geweest. En nu ga ik waarschijnlijk een knuppel in het hoenderhok gooien... Ik wéét dat je hier lang zou kunnen over redetwisten. Ik hoef dan ook mijn gelijk niet te halen. Alles is relatief en schoonheid is een discutabel begrip. Toch had dit station in pure Expo-stijl gebouwd in 1958 een grote architecturale waarde. Ik geef toe: ook van mij vroeg dit een groeiend inzicht. Ik stel me zelfs de vraag of we de façade en lokettenzaal niet in ere hadden kunnen herstellen en al wat daarachter ligt met de grond gelijk maken? Was het toch niet zo'n gekke piste? Gaan we het later niet jammer vinden om monumenten als deze die iconisch getuigen van een tijdsperode (net zoals we dat vroeger deden met pakweg knappe art-nouveau of art-décogebouwen) bij het groot huisvuil te zetten?

Nu goed. De beslissing is genomen. Het is wat het is. Mechelenbinnenstebuiten wil nog éénmaal graag de belangstellenden meenemen op een geleid bezoek aan het station, om passend 'afscheid' te nemen...

Beleef de tijd van 'den Expo' toen de bomen tot in de hemel groeiden; het energievraagstuk leek opgelost en modern comfort voor velen bereikbaar...

Eigenaardig toch dat interieurelementen en meubilair van die wonderlijke jaren vijftig en zestig steeds populairder worden. De gesculpteerde Mechelse meubels geraak je aan de straatstenen niet meer kwijt. Maar jonge mensen worden haast wild van de nostalgie van de fifties. En toch is ook dit station een relict van dit tijdperk.

Nieuwe materialen zoals aluminium werden steeds vaker gebruikt in de architectuur van die dagen. Het maakte dat grote glaspartijen konden gerealiseerd worden, of.. 'hangende luifels'...

Die elementen herken je ook in ons Expo-station: veel glas, aluminium, de zogenaamde boemerangklinken, kleine mozaïektegeltjes, bas-reliëfs met 'nijverheidsymbolen' die de nieuwe tijd symboliseerden... Kijk nog maar eens goed voor het allemaal onder de hamer gaat! Let ook op de typografie hier en daar...

De basreliëfs zullen wel een plaats krijgen in het nieuwe station. De rest gaat onherroepelijk de vuilnisbak in.