Met nog wat kleine oogjes, dat geven we grif toe, maakten we ons zondagnamiddag op voor de laatste Maanrockdag. Moe, maar met een glimlach tot over onze oren, na dat fijne feestje van De P(l)ektrutten, zaterdagnacht in Café De Pekton, het moest maar niet zo goed geweest zijn. Wie naar Schijven voor Wijven geweest was, dat andere feestje, maar in de Kuub, had allicht een gelijkaardige geschiedenis, vermoeden we. Op zondag pikten we de Maanrockrally mee op het Mechels Podium, enkele van de acts op het Groot Podium alsook de onvolprezen Mechelse stevige helden Pothamus en Psychonaut, misschien wel het allerstrafste spul dat Maanrock 2019 te bieden had.

Onze muzikale avonturen op zondag startten aan het Hoofdpodium waar Martha Da'ro (voluit Martha da Rosa Canga Antonio) ons mee nam ons mee in haar broeierige universum vol smooth soul-, hiphop- en funk. We kenden haar vooral van haar rol in de bekroonde film ‘Black’ van Adil El Arbi en Billal Fallah, en haar bijdrage aan het Mechelse hiphopcollectief Soul'Art . Als soloartiest traden we mee in haar dromerige wereld. Martha's stem bleek niet vergelijkbaar met enige andere … we lieten ons gewillig meesleuren in haar trip met ondermeer Summer Blues. Eentje om in het oog te houden!

Ondertussen was, met enige vertraging de Maanrockrally van start gegaan op het Mechels Podium. Net als de JazzContest op vrijdag, vond ook deze wedstrijd plaats op het Cultuurplein. De Antwerpse band Apparantly Not mocht er openen. Het eerste nummer dat de band bracht, barstte van de agressie en valt best te omschrijven als een lang volgehouden schreeuw, vertolkt door Elisa die ook in heel wat van nummers lead gitaar speelde. Krachtig en in our faces, een echte angstbom. De twee volgende nummers in de set klonken geheel anders, waarbij we vooral de tweede song, met viool, een gastvocaliste en electronics, konden smaken. Massive Attack was nooit ver weg, één van de band's invloeden.

In het laatste nummer leek het wel of de band niet goed wist waar ze eigenlijk naartoe wilden. Met enerzijds fluwelen vocalen van die gast-vocaliste en anderszijds de wel erg dissonante zanglijn van Elisa. Eigenlijk was het ronduit vals, maar was dat dan de bedoeling? In de song er net voor had ook deze jongedame getoond dat ze goed kàn zingen. De set van Apparantly Not hinkte een beetje op twee benen, het is nog wat zoeken naar een juist evenwicht allicht. Bij de andere invloeden worden ook Nine Inch Nails, Crystal Castles en Nirvana genoemd, die verzoenen met Massive Attack en een eigen smoel: niet gemakkelijk. Maar aan potentieel geen gebrek en wordt ongetwijfeld vervolgd.

Op het hoofdpodium speelde ingeweken Mechelaar, nee zeg maar Mechelaar, Klaas Delrue een thuismatch. Klaas en de zijnen stonden daar maar mooi te blinken op het Groot Podium, en of ze er zin in hadden! Yevgueni bracht een fraaie mix van nieuw werk, afgewisseld met wat ouder werk en die hits die ondertussen iedereen kent.

Dat de set van Moody Mae wel eens swingend zou kunnen worden, hadden we al in de mot toen we de podiumopstelling zagen. En toen we tijdens die soundcheck een van de muzikanten een fraai Carless Whisper (Wham!) uit zijn koperen bolide hoorden blazen, hoopten we ook op flinke scheuten pop, soul en jazz. Verwachtingen die volledig ingelost werden.

De zeskoppige band met een MC/zanger, een zangeres, die geweldige saxofonist, bas, drums en gitaar bracht een aanstekelijke mix van hip-hop, soul en funk met een fijne jazz touch. Zelfs de grootste hip-hop-hater stond hier stiekem mee te delen in, te genieten van en, jawel, te dansen met die overdosis goede vibes die Moody Mae over het Cultuurplein strooide.

Met een overdaad aan dj's en dance acts op een festival met rock in zijn naam, zit allicht niet iedereen te wachten op nog een dj-set tijdens een rockrally. Maar wat Twin Pixie deed, is misschien wel een stuk interessanter dan een aantal van de acts op het Feestpodium of De Koer, durven we stellen. Feit is dat Twin Pixie alle muziek zelf creëert en haar set tijdens de Maanrockrally was ook duidelijk live. Of zoals een concertganger het stelde: “geen USB-toestanden”.

Twin Pixie bracht een originele set met lekkere grooves en beats. Maar af en toe wat interactie met het publiek had wel gemogen. Zelfs tijdens de korte “merci” aan het einde van haar set keek de jongedame amper op. Iemand riep: “Hey, wij staan hier he, wij zijn je publiek.”

Een hele batterij synthesizers, nu ja toch al drie, een gitaar, een drum en vocalist Tom Frantzis die zelf ook op de keys speelt dat is Frantzis, de nieuwe band van de jonge multi-instrmentalist. Op het Maanrockrally-podium heeft hij zeker fans gemaakt. De jongeman is gezegend met een krachtig stemgeluid en voor de gelaagde synthipop waarin hij grossiert is zeker een markt, al was het voor ons wat te gladjes, te afgelikt. Niet dat er is mis is met afgelikte soulvolle popmuziek, verre van. En ook Frantzis kreeg de mensen aan het bewegen.

De Zeeuwse kust heeft er sinds enkele maanden een publiekstrekker bij, dankzij BLØF. Met Zoutelande stonden de Nederlanders heel wat weken aan de top van de Nederlandse en Vlaamse hitlijsten. Het werd hun grootste hit, niet in het minst door de samenwerking met Geike Arnaert (voormalig zangeres bij Hooverphonic). Geike was er jammer genoeg niet bij op Maanrock, maar toch werd er lustig meegezongen op de Grote Markt.

“Bedankt dat jullie hier zijn, en niet in dat Zoutelande, daar wat verder”, dankte zanger/gitarist Christophe Vandepitte het Maanrockrally-publiek toen zijn band Wijsneus net aan hun set begonnen was. Misschien is dit nog niet meteen de volgende Yevgueni, maar met die mooie harmonieën en goede Nederlandstalige teksten, komen ze al aardig in de buurt. Een Mooie Tijd, een overbodige hertaling van Lovely Day van Bill Withers, had nu niet echt gehoeven, maar vanaf Horizon, ondanks die ene minder toonvast strofe, waren we toch mee. En zeker met mooie liedjes als Tijd en afsluiter Liever Lui Dan Moe, zo'n oorwurm die in je hoofd kruipt en er dan niet meer uit wil. Kijk toch maar uit, Klaas Delrue & co.

Ook voor Milow was het een prettig weerzien met het Maanrockpubliek. Hij herinnerde ons aan zijn eerste Maanrockpassage met slechts één album op zak, maar toch was de reactie toen al geweldig. Twaalf (12) jaar later keert hij terug als headliner op het Groot Podium, tevens met de laatste show van 2019 in België. Iedereen heeft wel zijn favoriete Milow song, maar ons mag je altijd wakker maken voor de vroege Milow met bijvoorbeeld You don’t know of Dreamers and Renegades. Maanrock did it again!

En dan was het tijd voor wat gitaargeweld op het Mechels Podium …

Breakfast At Midnight, stond strategisch eigenlijk perfect geprogrammeerd als 'heavy band' als hekkensluiter van de Maanrockrally, en eigenlijk het officieuze voorprogramma voor het Mechelse geweld dat zou volgen. Breakfast At Midnight is een duo: gitarist/zanger en een drummer. Black Box Revalation zegt u? Ja, die zijn ook met twee. Maar wij durven stellen dat dit broeierige powerhouse een stuk beter konden smaken. “Dit is het slechtste liedje dat we ooit geschreven hebben, een echt schijtnummer”, het kan tellen als valse bescheidenheid en introductie op een zoveelste geniale gitaarmuurtje. Ja, dat nachtelijke ontbijt konden we we wel waarderen.

Tijdens Breakfast At Midnight was het publiek op het Cultuurplein behoorlijk aangedikt, met heel wat ongeduldige Pothamus- en Pyschonautfans, of wat dacht je? Ondertussen zat men met de timing al hopeloos achter. Toch duurde het niet te lang eer we de uitslag aan de weet kwamen. Niet geheel onverwacht ging het Leuvense Moody Mae met de hoofdprijs naar huis: een plaats op het hoofdpodium van Maanrock 2020 én studiotijd bij de Mechelse studio Motormusic. Breakfast At Midnight werd tweede, Twin Pixie derde. Wijsneus en Frantzis stonden ex aequo op de vierde plaats, de rode lantaarn was voor Apparantly Not.

Met ruim 40 minuten vertraging was het dan aan de voormalige Maanrockrally-winnaars Pothamus en Psychonaut om Mechelen te doen daveren. Met hun sublieme bezwerende tribalesque sludge/post-rock wist Pothamus weerom te imponeren en de massa in een soort van trance te brengen. Aan intensiteit en inventititeit weerom geen gebrek: opnieuw waren we volledig bevangen door de slepende en atmosferische composities waaruit de weerom onweerstaanbare trip was opgebouwd.



Tijdens het laaste stuk in de set kwam Psychonaut-gitarist Stefan De Graef nog een stevig stukje mee-grooven. Hij verliet het podium niet echt, of zou leek het toch. Feit is dat zo goed als onmiddellijk na de set van Pothamus, er was natuurlijk al genoeg tijd verspild, het fantastische psychedelische post-metal trio Psychonaut hun set op gang beukte.

Zoals we dat ondertussen gewoon zijn van Stefan De Graef (gitaar en vocals), Peter Le Page (drums) en Thomas Michiels (bas en vocalen) zette het trio een mokerslag van een set neer waarbij je je steeds weer afvraagt hoe dit drietal erin slaagt van zo'n rijk en machtig geluid neer te zetten. Wie deze de strakke powertrip/pletwals voor het eerst ervoer, riep allicht en misschien niet eens stiekem om de mama. Dat kunnen we ons zo inbeelden! Tijdens het tweede nummer in de set had het publiek, wie weet de band ook niet, nog geen flauw benul van het gegeven dat het metalen feest eigenlijk al quasi voorbij was. Terwijl menigeen ook tijdens de derde song in de set nog lustig stond te headbangen en volledig mee was met de supersonische Psychonaut-trein, ook nog geen vuiltje aan de lucht.



Wanneer de Psychonaut-frontman daarna dan aankondigde dat het laatste nummer in de set er al aankwam, “we mogen nog maar een nummer doen”, werd dat op veel ongeloof, ontgoocheling en verwensingen aan de arm der wet, die daartoe blijkbaar had bevolen, onthaald. Het siert de band hoe professioneel ze hiermee omgingen en ook dat laatste nummer in die veel te korte set knalde fenomenaal. Maar dan was het echt over, hoe hard het publiek ook om meer riep: “Sorry, we mogen echt niet meer. Maar jullie waren fantastisch. Bedankt, Mechelen!” besloot Stefan De Graef.

Misschien had de Maanrockrally-regie toch beter op andere manieren ingegrepen dan de hoofdact amper een halve set te gunnen? En of het jammer was, maar goed laat ons stellen dat de set van Psychonaut te kort en bijzonder krachtig was. Gelukkig zijn er nog kansen genoeg om deze topband aan het werk te zien de komende tijd. En die zeldzame rockers die dat knappe album Unfold the God Man toch nog niet in huis hebben, maak dat je dat koopt: een meesterwerkje als je het ons vraagt.

Met Psychonaut zat het Maanrockweekend er alweer op en kan het aftellen naar Maanrock 2020, de data zijn al gekend: 28, 29 en 30 augustus 2020. Misschien ook een groenere Maanrock dan? Het was zondagavond weer een weg banen door het afval. Heel wat rockers dienen opgevoed. Zeg, waarom ook geen Mechels bier op 'ons' Maanrock, beste organisatie. Enfin het zijn maar suggesties natuurlijk. Tot de volgende editie, u lees de neerslag daarvan dan vast ook op uw vertrouwde blog.
 

tekst: © Mark Van Mullem & Tricky Troostie
foto's: © Tricky Troostie