Mechelen gunt zichzelf weer rust na een druk Maanrockweekend. Ook dit jaar tekende Mechelen Blogt present ons gratis stadsfestival. We blikken graag even met je terug op deze editie, ook nu zonder de pretentie volledig te zijn, omdat jullie verslaggevers nu eenmaal niet overal konden zijn en keuzes maakten op vrijdag, zaterdag en zondag. We serveren je een verslag in 'drie bedrijven', we beginnen bij het begin, vrijdag 23 augustus 2019, Maanrockdag 1.

Terwijl op het feestpodium deze Maanrock-editie op gang werd gedreund, vond op het Cultuurplein/ Mechels Podium de alweer 7de editie plaats van JazzContest Mechelen. Net zoals vorig jaar, toen nog op de locatie van Hof van Busleyden, waren eigenlijk àlle kandidaten winnaars, want het werd een avond vol absolute verwennerij voor het oor. Als toemaatje kreeg het publiek ook nog het fenomenale Mââk voorgeschoteld, met onder de machtige blazers meester-trompettist Lauren Blondiau én Michel Massot, meester op de tuba.

Hlib Baisha Trio mocht de spits afbijten. Het trio deed dat met een bijzonder ingetogen en sfeervolle set, waarbij de klassieke gitaar van Hlib Baisha centraal stond. De ritmesectie die de uit Oerkraïne afkomstige gitarist/componist begeleidde bestond uit contrabassist Wolf van Gemert (NL) en drummer André van der Heide (D). De drie composities die het trio ten gehore bracht, waren bijzonder filmisch en kenden een heel sterke opbouw. Het vergde misschien wat inspanning van de luisteraar, maar op die paar uitermate storende praters na, helaas een constante die avond op het Cultuurplein, kostte het het trio weinig moeite om het plein stil te krijgen. De muzikanten deden dat met Baisha's eigen composities zoals Jazz Sonata #1, Second Movement en Jazz Sonata #1, Third Movement en  Chega de Suadade van Antono Carlos Jobim waarmee ze hun set openden.

Dat de muziekstukken bij de klassieke muziek aan schurkten is niet verwonderlijk want Baisha gaf zelf aan dàt dat zijn 'eerste grote liefde' was. Maar in het glasheldere gitaarspel van de jonge muzikant kon je ook de hand horen van diens jazzhelden Pat Metheny en Bill Frisell. Dat de klok van de Sint-Romboutstoren acht keer sloeg, temidden van de laatste compositie was alsof dat zo gepland was.

Ook de set van het Franse Llum Trio luisterde aardig weg. Bijzondere aangename melodieën met steeds de tenorsax van Matthieu Ablain op de voorgrond, de contrabas van Jim Monneau en drums van Pierre Floch in een eerder dienende rol, al mocht Monneau al eens excelleren, wat hem geen windeieren zou opleveren. Heel fraai allemaal, al kabbelde de set iets te veel en had wat méér panache wel gemogen. Blaas gerust wat meer kracht uit die sax, Matthieu, zoals je dat deed bij Trinkle Tinkle van Thelonious Monk. Doén!

Wolf van Gemert (contrabas) en André van der Heide (drums) stonden een tweede keer op het JazzContest-podium op vrijdag met Zizon, een band rond de Koreaanse pianiste Eunhyun Kim en gitarist Hyunwoo Lee. Eigenlijk kwam je oren te kort bij de heel rijke muzikale set van Zizon, met als constante het prachtige pianospel van Kim en het fraaie gitaarwerk van Lee, soms ingetogen, dan lustig schreddend.



We onthouden vooral het door het spel 'Rusty Lake' geïnspireerde Mr. Crowe en Phenomenom, beide composities van Kim, en een redelijk fantastische renditie van Kenny Dorham's Short Story. Nog redelijk onder de indruk van wat Hlib Baisha Trio deed, was dit op slag onze nieuwe favoriet voor de zege, al verdiende, zoals jury-voorzitter Chris Joris later zou stellen, elke band om te winnen. Aan kwaliteit géén gebrek op deze JazzContest!

Aegle betoverde het Cultuurplein met een ei zo na onaards mooi geluid, het fraaie stemgeluid van Alexandra Gadzina was zeker een belangrijke factor daarbij. Ook het mooie muzikale palet met de Arabische fluit van Tammam Al Ramadam, het bekoorlijke pianospel van Nina Kortekaas, gesteund door een hechte ritmesectie, verzekerd door Diederik Billiet op bas en Robbe Broeckx op drums. Gadzina deed fantastische dingen met haar wonderlijke stem, soms heel avontuurlijk en misschien niet voor iedereen weggelegd, maar wat ons betreft meesterlijk mooi. Wij zijn fan, Alexandra!



Met sterke composities zoals Unravelled, Hate en Light, balancerend tussen smooth jazz, avant garde en etherische vibes, kostte het de band weinig moeite om ons alweer te doen twijfelen: “nee, dit zijn de winnaars..” Aegle smeet zich volop op John Coltrane's Lonnie's Lament, waar Alexandra ook een zanglijn voor had geschreven. Hoe mooi was dit zeg, een fijne traktatie. Hands up voor het fraaie gitaarspel in afsluiter There Is Still Time.

Maar de tijd was om, en de jury trok zich even terug om een winnaar aan te duiden; beste band en beste solist. In afwachting daarvan kon het Cultuurplein zich laten verwennen door de blazerpracht van de band die trompettist Laurent Blondieau rond zich verzamelde. Mââk maakte er dan ook een echt feest van met een gezonde overdosis koperen geweld, met vooral Michel Massot die hier de show stal met zijn krachtige tuba-spel.

Na de gesmaakte set van Mââk, had jury-voorzitter Chris Joris de eer om de winnaars bekend te maken. “Elke muzikant die van zijn of haar passie zijn job wilt maken moet worden aangemoedigd en is eigenlijk een winnaar”, aldus Joris. En gelijk heeft hij. Al waren winnaars Hlib Baisha Trio toch behoorlijk tevreden met hun zege, alsook contrabassist Jim Monneau die uitverkoren werd als beste solist.

Mechelen Blogt kon ook een aantal acts op het Feestpodium meepikken, vrijdag. Zoals bijvoorbeeld Dj Masai, of het ronduit stomende hiphopfeestje van Glints: stevige beats en rhymes met een stevige UK grime-invloed. Wat een aanslag op onze dansbeentjes zeg, vet feestje, daar op de Ijzerenleen!

De eerste Maanrockdag, bleek weerom een groot succes, met een overvolle Ijzerenleen en een mooie opkomst op het Cultuurplein, voor de JazzContest. Minpunt was het onophoudende gepraat van sommigen op het Cultuurplein, ook de volgende Maanrockdagen een pijnpuntje op die locatie. Tijdens rustige momenten in de sets was dat bijzonder irritant. Onze suggestie: de toog volgend jaar wat meer naar achter plaatsen, want zat daar het meest geconcentreerd. Het is maar een tip he, Maanrock.

De eerste Maanrockdag was een succes, en als we Kristof Calvo goed verstaan hebben, misschien wel de beste vrijdag sinds de hernieuwing van het stadsfestival. Jullie Mechelen Blogt-redacteuren keerden alleszins tevreden huiswaarts na de eerste Maanrockdag, zich weliswaar een weg banend door zorgwekkend veel afval. Gebruiken de Maanrockers of -ravers de vuilbakken dan niet, vroegen we ons af, en niet alleen vrijdag: “dat kan toch beter, mede-concertgangers, niet?”.

Enfin, einde eerste bedrijf, de verslagen van Maanrockdagen 2 en 3 volgens spoedig: 'stay tuned!'.
 

tekst: © Mark Van Mullem + input Tricky Troostie
Alle foto's: ©  Tricky Troostie