Toen kunstenares Ann Weckx jaren geleden in Senegal was, stapte ze een klein winkeltje binnen dat helemaal met de hand was opgebouwd.  De rekken waren met elastiekjes aan elkaar verbonden, geverfd met restjes in allerlei kleuren.  Ze was meteen gecharmeerd door het interieur en de aanpak, en nam het idee mee naar huis om er later mee aan de slag te gaan.  De naam van het winkeltje : Le Supermarché des petits bonheurs instantanés.  Dat is nu de titel van haar installatie die nog tot 6 juni gratis te bezoeken is in de grote zaal van Arsenaal/Lazarus.

Gedurende 7 maanden kon Ann het Brusselse theater Bronks als atelier gebruiken, waar ze achter de glazen gevel zat te werken. “Ik was met een vaste groep medewerkers aan de slag, maar voorbijgangers en bezoekers bleven spontaan kijken, kwamen binnen en hielpen een stukje.  Sommigen brachten zelf nog extra materiaal aan. “

Arsenaal/Lazarus wil net als Bronks, meer zijn dan een theater.  Het is een ontmoetingsplek voor kunstenaars, stadsbewoners en toevallige passanten.   Artistiek leider Willy Thomas was meteen enthousiast om Ann de ruimte te geven om haar werk tentoon te stellen.  De opstelling komt in de grote theaterzaal prachtig tot zijn recht.  Ann is dikwijls zelf aanwezig en geeft persoonlijk uitleg bij de werken.  

De blikvanger is een groot gordijn van kleurige plastieken rietjes.  Maar als je rondkijkt zie je overal kunstwerkjes van plastieken flessen en zakken, en gevonden voorwerpen die door mensenhanden gemaakt zijn.  “Ik laat mensen eenvoudige handelingen doen.  Bij eerdere projecten kon ik al ervaren hoe rustgevend het is om geconcentreerd met je handen bezig te zijn. Je kan de tijd verstillen. " 

“Ik probeer mensen te laten reflecteren over wat ze doen, maar ook over het materiaal waarmee ze werken.  Ik gebruik altijd zo veel mogelijk recuperatiematerialen in mijn werk, en nu heb ik een bijzondere nadruk gelegd op plastiek.  

"Tijdens het rijgen of weven babbelen mensen met elkaar, en zo verweven ze ook levensverhalen door de werken.  Ik kan aan de strengen zien welke persoon eraan gewerkt heeft. “

“Vanuit mijn deeltijdse job als medewerker in een palliatief dagcentrum, besef ik hoe belangrijk het is om tijd te maken voor elkaar en voor de dingen die je graag doet.   Ik heb de bezoekers uit het dagcentrum mee betrokken in de installatie.  Sommige van hen zijn ondertussen overleden. Het leven is vluchtig. Dat staat in fel contrast met plastiek. Dat zal waarschijnlijk nooit verdwijnen.   Binnen tientallen jaren zal er nog overal in de natuur plastiek afval opduiken.“

“Ik maak kunst om iets over mezelf aan de buitenwereld te vertellen.  Ik stel me kwetsbaar op.  Maar tegelijk wil ik met anderen in communicatie gaan.  Ik wil weten hoe mensen naar mijn werk kijken, wat ze erover denken, hoe ze de tijd nemen om het te bekijken."

Meer info kan je vinden op www.arsenaallazarus.be.

(tekst en foto's : Annick Thienpont)