(foto onder: Jan Smets)
Ze ogen beiden ontspannen: Maria Peeters en echtgenoot Hugo Van Bogaert, twee energieke jonge zestigers. Sympathiek en goedlachs. Nochtans kwamen ze sinds september 2017 in een waanzinnige rollercoaster terecht. Die maand kreeg Hugo, die leraar was aan TSM (voordien ook aan het Cardijninstituut) slecht nieuws te verwerken. Geheel onverwacht. Darmkanker. En dat kwam hard aan. Dan begon de lange lijdensweg van behandelingen. Maar Hugo bleef niet bij de pakken zitten. Hij ging ervoor. En hij overwon een aantal zware obstakels. Altijd bleef hij er in geloven. Maria was zijn onvermoeide compagnon de route. Hun sterke relatie werd er nog dieper door. Hugo lacht: "een écht topwijf is zij!". We zijn nu anderhalf jaar verder. De behandelingen zijn afgerond. Hersteloperaties gebeurden. Natuurlijk wordt Hugo medisch nog goed opgevolgd. Het koppel leerde door dit alles nog méér relativeren en te leven in het 'nu'.
Binnenkort doen we mee met de 1000 km tegen kanker. Nu zijn we al aan het trainen. We hebben altijd graag en veel gefietst. Jaren gleden zagen we op de Grote Markt de wielrenners vertrekken en toekomen. We vonden dit altijd een hartverwarmend gebeuren. Luidop dachten we er aan om daar later, na ons pensioen, ook aan mee te doen. We hadden toen niet het minste idee dat we nu - op deze manier, en na zélf kanker te hebben gehad, zouden deelnemen. Wat bijzonder is, is het feit dat het een heus familiegebeuren wordt. Met niet minder dan 8 familieleden vormen we een ploeg. En dat is mooi om te ervaren dat we zo gesteund worden; door velen gedragen...
Zo drukte ook één van hun kinderen, jongste dochter Lieve, het uit. "Het was een zwaar jaar, maar we maakten ook zo'n mooie dingen mee". Niks is meer als voordien. "Vroeger vonden we alles vaak maar 'normaal'. Nu apprecieer je dingen meer..." vult Hugo aan.
Het begon allemaal op vakantie in Frankrijk. Een fietsvakantie. Want fietsen was altijd al een passie voor de familie. Om de beurt organiseerde de familie regelmatig fietstochten - voor jong en oud -, met de nodige drankstops... Gezellig.
De vakantie was tot hiertoe leuk verlopen. Tot de laatste dag.
Het was meteen mijn laatste avond zonder zorgen. De volgende ochtend stond ik op met buikpijn, krampen... Maar ik maakte me er niet al té druk in. Na de vakantie zou ik mijn huisdokter bezoeken. Ik dacht helemaal aan niks erg. Ik had geen enkel symptoom voordien dat zou kunnen wijzen op iets ernstig. Ik was altijd al gezond en kwam zelden bij de dokter. Geen pijn, ik was niet vermagerd, had geen bloedverlies... Ik werd dus wat symptomatisch behandeld. Maar het beterde niet m'n arts besloot om een CT-scan te laten nemen. 's Avonds mocht er gebeld worden voor het resultaat. Het was Maria die telefoneerde. We stonden naast mekaar toen de dokter ons zei dat hij 'geen goed nieuws had...' Je staat dan aan de grond genageld en de uren tot de volgende consultatie duurden eindeloos. En toch is het ook opmerkelijk hoe snel je je 'aanpast'. We hadden zelfs zoiets als van: 'oef! het is 'maar' darmkanker'. Dat had dan toch nog betere prognoses als pancreaskanker of zo... Het was bijna een opluchting. Ik was 60 jaar, en was aan mijn laatste schooljaar op TSM bezig. Maar lesgeven was voorbij. De behandelingen dienden van start te gaan.
Dan duiken er weer nieuwe angsten op. Gelukkig had Hugo weinig bijwerkingen van de bestralingen en de chemo. 25 keren werd hij bestraald en vijf weken aan één stuk kreeg hij chemo. Nadien zou de tumor worden weggenomen.
Maar dan volgde een nieuwe opdoffer. Ik kreeg heel ernstige constipatie. Het is zelfs kantje-boordje geweest. Ik was erg ziek en versuft. Twee tijdelijke stoma's werden aangelegd. Eentje in december waarna de tumor werd weggenomen, en een tweede in februari vorig jaar. 10 maanden heb ik met die stoma's rondgelopen, en tussendoor werd ik nog behandeld met chemo. Maar Maria stond me altijd bij (ze werkte toen ook nog. Op het bisdom in Mechelen). Ik had natuurlijk momenten dat ik in de put zat, maar ik bleef er in geloven. Als partners hebben we dit beiden doorworsteld. Dat is heel belangrijk. We hebben samen gelachen, gehuild, en mekaar moed ingesproken: 'allé! komaan!' Men vroeg vaak hoe het met mij ging. Maar ik wil toch benadrukken dat het fijn is dat men ook aan de partner vraagt hoe het met hem of haar gaat.
Bij thuiskomst uit het ziekenhuis dacht Hugo dat hij sterker was. Maar het was een zware operatie geweest. Er diende dus langzaam worden opgebouwd.
In het begin is het natuurlijk wennen aan die stoma's. Je denkt dat mensen het gaan zien of ruiken... Maar dat valt érg goed mee. Ik ben er nooit voor thuis gebleven. Nee. Een taboe maakten we er niet van. Eerst ben je wat onhandig om jezelf te verzorgen, maar dankzij de hulp van het stomateam in het ziekenhuis van de Leopoldstraat, dat ons goed opving, zijn we er toch in geslaagd. Maria was mijn privé-verpleegster. Ze dacht eerst dat ze dit niet zou kunnen, maar wonderwel deed ze dit prima. Daardoor dienden we geen beroep te doen op een verpleegkundige. We waren hierdoor onafhankelijker en hadden meer vrijheid. Toch een grote pluim voor de begeleiding door het Thuisverplegingsteam 'De Maan' van de Tervuursesteenweg. Ze hebben ons goed geholpen!
In april diende men nog een plekje op de longen weg te nemen. Van bij aanvang wist Hugo dat dit nog diende te gebeuren. Later ontdekte men op een andere plaats op de longen een tweede plekje. Ook dat wordt verwijderd.
Twee maand geleden werden de hersteloperaties uitgevoerd. Hugo kon voortaan zonder stoma's verder.
Zo erg was het allemaal niet die 'stoma-ervaring' van mij. Ik heb er nooit fysiek of mentaal last van gehad. Af en toe heb ik toch eens moeten lachen. Kinderen kunnen soms heel nuchter zijn. We hebben voor hen de ziekte nooit gecamoufleerd. Een kleinzoontje vroeg eens hoe het met mijn 'pennezak' was, want hij vond dat het 'zakje' daar wat op leek. Maar eerlijk: ik voel me nu wel herboren. Lichamelijk moet ik me wat aanpassen en mijn lichaam weer leren kennen. Soms vragen mensen we wel eens hoe het komt dat ik zo positief tegen mijn ziekte aankeek... Ach: je hebt geen andere keus. Ik had wel het geluk dat ik voordien sportief en amper ziek was. Misschien hielp dit ook wel bij het herstel.
Heel toevallig werd in dezelfde periode ook de 14 jaar oudere zus van Hugo - Suzanne, getroffen door darmkanker. Voordien had deze moedige vrouw al borstkanker moeten overwinnen. Zo gebeurde het dat broer en zus samen in Leuven waren voor een PET-scan...
Er bestaat een erfelijke factor. Daarom dat onze drie kinderen: Ja, Evi en Lieve, zich al lieten screenen. En ik na niet genoeg benadrukken dat darmonderzoek erg belangrijk is! Voorkomen is beter dan genezen. Dit geef ik mee als goeie raad! Je moet daar allemaal niet bang van zijn. Zelfs niet van een colonscopie mocht dit nodig blijken...
En nu gaan ze volop voor de uitdaging in het Hemelvaartweekend van 30 mei tot 2 juni! Dan zullen ze 1000 km fietsen tegen kanker!
Maria en ik doen mee. Ook onze zoon Jan en schoonzoon Michael Van Schap. En schoonbroer René Peeters en zijn zoon Arne. Fietst ook mee: Beau Boeynams, de kleinzoon van mijn zus én Yvan Van Loo, mijn schoonbroer! Een écht familieteam!
Als ploeg dien je 5000 Euro bij mekaar te sprokkelen. En daar zijn padre familias Hugo ('Peetje') en 'mammie' Maria volop voor gegaan! Tal van acties hebben ze tot hiertoe al opgezet.
(de Driekoningen zingende kleinkinderen...)
Zo gingen onze kleinkinderen, Ella, Bill, Pol, Kaat, Bas en Jeanne driekoningen zingen. En we organiseerden ook al een quiz. Bij Dwars door Mechelen lieten we ons sponsoren. Schoonzoon Michaël stapte moedig centen bij mekaar met de Dodentocht, en schoondochter Veerle die toerismecoördinator is in Sint-Katelijne-Waver, had het goeie idee om ons laten mee te doen met de Boerenmarkt als afsluiter van de groentenweek. In een kraampje verkochten we 70 liter zelfgemaakte soep en 65 potjes confituur. Alles ging vlot van de hand! De solidariteit in onze familie is erg groot. Daarnaast deden we mee aan de ambachtenmarkt in Putte en zetten een garageverkoop op. Opbrengst van de Tourné Minérale wordt geschonken voor het kankeronderzoek...
(Lieve en Michael...)
Hugo heeft een bladzijde omgedraaid. Hij vertelt dat hij heel in het begin - toen hij de diagnose te horen kreeg, zich afvroeg: "Waarom ikke?" Maar dat duurde niet lang toen hij even later de wachtzalen in de ziekenhuizen vol zag zitten. Toen pas besefte hij dat hij niet alleen was.
Belangrijk is dat de opbrengst van deze 1000 km tegen Kanker gaat naar het wetenschappelijk onderzoek. Er is gelukkig evolutie merkbaar in de behandeling van de ziekte. 10 jaar geleden was er wellicht niets te doen aan mijn 'geval'...
Je kan het team Biking4All zoals ze zich noemen, steunen door online een gift te doen via de website van 1000km tegen kanker. Of je kan een gift storten op het rekeningnummer van Kom op tegen Kanker BE14 7331 9999 9983 met vermelding van 'GIFT' (belangrijk!) en de negencijferige code van dit team: 170206326
(vanaf 40 Euro per jaar is zo'n gift fiscaal aftrekbaar) Lees er alles over op de website.
De ploeg van Hugo kan je vinden bij 'teams'. Geef dan 'biking4all' in.
En als laatst wil ik nog een bijzonder warme oproep doen voor een tof initiatief van onze schoonzoon Hans Lauwens. Die zet een muzikale benefietavond op met heel goeie enthousiaste muzikanten die nu al druk aan het oefenen zijn. Die avond gaat op 22 februari door in Boortmeerbeek en we zouden het fijn vinden om vele mensen daar te mogen begroeten!
Maria en Hugo: twee sympathieke zestigers die er willen voor gaan! Samen op de pedalen tegen kanker.
Samen hebben ze gevochten, gevloekt, gelachen, 'gebleit'... Maar ze deden het samen! En dat gaf hun kracht. Samen als paar, samen met hun kinderen...
En samen gaan ze er voor in het Hemelvaartweekend. Als één familie. Solidair!
Daar kan je alleen maar bewondering voor hebben.
(blog die dochter Lieve heeft aangemaakt: 1000kmdoortrappen.blogspot.com )
