(foto's: Jan Smets)

"Heb ik dat écht zo gezegd?" vraagt ze haast ongelovig met een guitige lach...  Maar de toen tienjarige Salma Abraray die in 2012 verkozen werd tot kersvers kinderburgemeester had het me inderdaad zo vertelt in het interview dat ik haar had:  "Ik ben niet héél slim, of dom -eerder middelmatig..."

Ze sprong toen dadelijk in het vizier: een pienter kind met een aanstekelijke glimlach en een grote zelfverzekerheid, zonder verwaand over te komen.  Integendeel.  Ontwapenend was ze.  Ze zou me altijd bijblijven.

Nu stevent ze af op haar zeventiende verjaardag.  Ik was benieuwd hoe het met haar gaat, en wou eigenlijk wel eens weten of ze nog steeds dezelfde dromen koesterde...  We spraken af en dan verscheen ze: nog steeds een sympathieke verschijning.  Knappe jongedame.  Haar aanstekelijke glimlach is ze niet kwijtgespeeld.  Gelukkig maar...

Volgende maand - op 24 oktober - wordt er een nieuwe kinderraad gekozen.  Dan gaat weer een lichting nieuwe raadsleden aan de slag: leerlingen uit het vijfde leerjaar die twee jaar lang hun adviezen mogen afleveren en die al spelenderwijs leren wat democratie is en hoe het er aan toe gaat in de gemeentepolitiek.  En uit deze groep wordt dan een burgemeester én secretaris verkozen die midden de legislatuur van plaats wisselen...

Toen ging her er nog anders aan toe.  Salma zetelde twee jaar lang als burgemeester.  Ze was een actieve meid die lid was van scoutsgroep Parsival en haar creatieve talenten ontplooide ze in de Academie.  School liep ze in De Parel.  Kortom: een bezige bij met pit!

Salma wist de jury voor haar te winnen door haar spontaniteit en de wijze hoe ze haar ideeën vol overtuiging formuleerde.

Ze leek heel zelfzeker, al zegt ze me nu dat ze toch wel wat nerveus was.  Ze kon het aanvankelijk ook niet geloven dat ze gekozen was.  Lang had ze getwijfeld om zich kandidaat te stellen, maar omdat ze zo graag spreekbeurten gaf op school, besloot ze toch maar haar kans te wagen.  Enne...ze kreeg er zin in.

ik krijg nu als burgemeester een kans om te zorgen dat Mechelen nog leuker wordt voor de kinderen.  Nu twijfel ik nog wat ik wil worden.  Misschien architect of ingenieur?  Misschien stap ik later wel zelf in de échte politiek...

Dat zei ze me toen.

In de school werd haar verkiezing gevierd met fanta en snoepjes en iedereen feliciteerde haar.  Wel was ze wat overdonderd door al de persaandacht.

Ze lacht...

Wat is er van haar dromen van toen overgebleven?  Heeft ze nog steeds dezelfde beroepskeuze voor ogen?

Nee.  Ik denk eerder dat ik iets wil betekenen voor andere mensen...  Ik zou een sociaal beroep willen kiezen.  Geneeskunde zegt me wel wat.  Misschien zelfs psychiater.  Dat fascineert me.  We zien wel.  Ik zal stilaan een keuze moeten maken.  In wetenschappen en wiskunde ben ik niet slecht.  Talen liggen me minder.  Ik ga nu naar school in BIMsem - en dat is wel een hele goeie school.  Voordien ging ik naar het Sint-Romboutscollege.  Maar daar had ik het gevoel dat sommige leerkrachten niet écht in mij geloofden.

Als het zover ik zou Salma graag verder studeren in Brussel of in Gent.  Liever dan in Leuven.  En ze hoopt op kot te mogen gaan als haar ouders daarin toestemmen...

(twee burgemeesters...)

En de politiek?

Daar denk ik niet meer aan.  Nee.  Het is heel intensief om dat allemaal te volgen.  Ik heb er niet altijd de tijd voor.  er zijn zoveel verschillende kandidaten.  Er zijn zoveel visies...  Het maakt de keuze niet gemakkelijk.  Ook lijkt me de politiek harder en onmenselijker geworden.  En alles wordt zo uitvergroot en zwart/wit gesteld.  Maar ik hou wel erg van deze stad en hoe men hier omgaat met diversiteit.  Chapeau!  Kei-tof!  Iedereen is anders.  Ik heb Marokkaanse roots, maar ik heb vrienden met Armeense, Tjetsjeense, Kongolese, Filipijnse en Belgische achtergronden.  Dat is verrijkend.  Mechelen staat ook erg open voor jongeren.  Dit is een levendige stad waar altijd wat te beleven valt.  Van Maanrock tot de schaatsbaan of de Nekker - om maar iets op te noemen.  Soms leven bevolkingsgroepen nog iets té veel op hun eilandje.  Maar ik denk eerder dat dit te maken heeft met niet durven dan met niet willen.  Kennis van de taal is wel belangrijk.  Een nichtje van mij die nu 24 jaar is, is pas in België en ze vindt het hier heel tof.  Ze leert nu intensief Nederlands.

(het gezin Abraray zes jaar geleden...)

De ouders van Salma hebben hun drie kinderen alle kansen gegeven die ze konden.  Moeder Malika Zariouh werkte lang als manager in de wijk Arsenaal en was altijd al sociaal geëngageerd.  vroeger kreeg ze van haar ouders niet dezelfde mogelijkheden die ze nu haar dochter wil bieden.  Malika kwam uit een gezin met drie zussen en geen broers.  Opboksen omdat ze 'vrouw' was diende ze niet.  Indien ze een broer zou hebben gehad zouden haar ouders exact hetzelfde hebben gereageerd.  Ze wilden niet dat Malika verder studeerde.  Ze waren analfabeet en ze vonden dat hun dochter met lezen en schrijven al héél wat kon.  De waarde van het verder studeren zagen ze daarom niet in.  Nu haalt de mama van Salma dit alles in.  Malika studeerde af als psychotherapeut en werkt momenteel als projectcoördinator vanuit het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg voor OVERKOP Mechelen.

De vader van Salma, Abdelah Abraray, is leerkracht wiskunde in Brussel.

In de straat waar het gezin woont was Malika ooit de stimulerende kracht om met de buren de schouders te zetten onder de actie 'Straat om te zoenen'.  Ze wonnen die dan ook in 2011!

Salma heeft twee broers.  Ze zijn nu 13 en 15 jaar.

(toen en nu...)

Mijn ouders zijn er sterk van overtuigd dat mannen en vrouwen gelijk zijn.  Mijn broers worden niet anders opgevoed dan ikzelf.  Ik mocht zélf mijn studiekeuze bepalen.  Ook in mijn geloof laten ze me vrij.  Ik kies bijvoorbeeld wel om aan de ramadam mee te doen, maar ik mag dat zélf beslissen.  De gelijkwaardigheid tussen de geslachten vind ik zelf ook belangrijk.  Ook tussen mensen van verschillende origine of overtuiging.  Hier leven mensen met verschillende identiteiten samen.  Je moet geen etiketten plakken.  Als je sterft wordt je niet beoordeelt op je identiteit maar wel om hoe je was als mens.  Daar geloof ik sterk in.  Ik ben Belgisch.  Ik ben geen Marokkaanse.  Maar fier ben ik wel op mijn roots en op de cultuur van dat land.  Het is een stuk van mij.  Deze zomer was ik enkele weken in Marokko.  Vijf jaar lang was ik er niet geweest.  Zo heb ik mijn oma teruggezien na al die tijd.  Verder heb ik niet veel voeling met dat land.  Het is er allemaal zo verschillend van hoe ik hier leef...de taal, de kledij...  Mijn moeder is mijn grote voorbeeld.  Zij steunde mij in alles.  Ik hoop later ook zo als zij te worden.  Ik ben haar zo dankbaar voor de kansen die ik kreeg.  Ik heb niet zoals moeten knokken om alles te kunnen waarmaken.

Waar staat Salma binnen zes jaar?  Hoe zou het zijn als ik haar dan terug eens zou ontmoeten?

Dat is nog ver.  Wellicht ben ik dan nog bezig met mijn studies, en geniet ik ook van het studentenleven.  En later?  Aan de slag als arts?  Ik weet ook niet of ik een moedertype ben.  Maar dat kan nog altijd veranderen natuurlijk...

Salma Abraray is een toffe jongedame geworden.  Eigenlijk had ik niets anders verwacht.  Het meisje van tien is uitgegroeid tot een pittige jonge vrouw met een eigen mening.  Ze zou beslist een rolmodel kunnen zijn in de politiek.  Maar dat moet ze zélf uitmaken.  Ook op andere terreinen zal ze het verschil wel maken.  Daarvan ben ik rotsvast overtuigd.

(in de jury op het Sinte-Mettefeest)

Kinderburgemeester mogen zijn was heel leuk om doen.  Toffe job!  Ik heb het graag gedaan.  We werkten vele thema's uit en ik heb er goeie herinneringen aan.  Zeker ook toen ik met Tom Kestens en jou in de jury van het Sinte-Mettefeest mocht zetelen.  Ik heb veel geleerd over politiek en democratie.  Nog altijd heb ik die burgemeesterssjerp van toen...  Ik bewaar hem.  Samen met andere spulletjes uit die tijd die ik heb opgeborgen in een doos...  Het is fijn om er soms naar terug te kijken...