Na een meer dan geslaagde eerste Maanrockavond, met een naar verluidt bijzonder goede opkomst, ook op de zijpodia, maakten jullie verslaggevers zich iets voor de klok van zes op voor meer Maanrock, met hopelijk veel muzikale momenten en/of ontdekkingen. We bleven niet op onze honger, zo zul je vernemen. Die honger werd dan vooral gestild op het Apart Podium, Groot Podium en Moes-podium, maar we waren ook te vinden aan het Feestpodium, zaterdag.

Het Gentse Coyote Melon had de ondankbare taak om op het Groot Podium te openen. De Grote Markt stond nog niet halfvol, maar wie erbij was, zag dat het snor zat met de bekoorlijke bekoorlijke mix van melodieuze pop en stevige rock.

Omdat we een van de beste bluesbands uit Mechelen en ver daarbuiten absoluut niet wilden missen, haastten we ons naar het Apart Podium op het Cultuurplein, daar mocht de Steven Troch Band van jetje geven. Het was nog vroeg op de avond, en ook hier stond het plein nog niet eivol, maar je merkte meteen dat er heel wat fans speciaal voor dit optreden afgezakt waren. En het was dan ook heel erg goed. Troch is behalve zowat de beste bluesharpspeler van het Westelijke halfrond, ook een begenadigd blueszanger en hij en zijn band hadden besloten er een fijn feestje van te maken.

Het publiek genoot zichtbaar, maar hen aan het bewegen krijgen, was aanvankelijk moeilijk. Maar niet getreurd, de band vuurde hun sterke nummers af, met veel werk uit de nieuwe cd Rhymes For Mellow Minds, zoals het geweldige White Line Express, Mr. Jones en Long Long Beard, dat Troch had ingeleid met de vraag of er “mannen met baarden aanwezig waren, of zelfs vrouwen”. Toen de band een mambo-nummer inzette, kwam het publiek dan toch wat los, en het kostte Troch niet veel moeite om iedereen Saturday Night te laten meezingen. Fijn optreden het Mechelse blues-icoon!

Van een een geheel andere orde is de band Alps. Op het MOES-podium spreidde dit zestal hun meerstemmige melancholie over de tuin. Heel erg mooi was dit, om te ontdekken! Een eerste single, Unfold, is net uit: daar kan de ontdekkingstoch starte voor wie het optreden gemist heeft.

Op het Hoofdpodium bracht Amery pop & RnB, met invloeden van Michael Jackson en Beyonce. Hij schopte het met zijn single I Need Lovin' tot Hotshot bij Studio Brussel en werd zelfs door Elton John himself aangeraden als artiest om in het oog te houden! Wie zijn wij om dit dan tegen te spreken?

Ondertussen was Slow Pilot aan hun set begonnen op het Apart Podium. De band rond Pieter Peirsman heeft met Gentle Intruder een eerste album uit, waarmee ze nu rondtoeren. De nieuwe plaat kwam dan ook goed aan bod in de set. Misschien kun je Slow Pilot wel het Vlaamse antwoord op Muse, noemen of is dat te ver gezocht? We onwaarden ook verre echo's van U2 en Echo and the Bunnymen in hun beste jaren, en dat is als groot compliment bedoeld. Natuurlijk doen Peirsman en de zijnen vooral hun eigen ding. Luminous Dash-collega Bart Verlent volgt deze band al een tijdje en wist ons te vertellen dat de band op korte tijd enorm gegroeid is. Dat de muzikanten goed op elkaar ingespeeld zijn is alleszins duidelijk.

Dat de stevige power punkpop van The Spectors vanuit de Moes-tuin weerklonk, vlakbij het de Stilteplek vonden we best wel frappant, maar de muren van de ingesloten tuin deden vast (hopelijk) hun werk. Maar over naar de muziek; die was dik in orde! Punky popsongs, of zijn het poppy punk songs? De band rond vocaliste/bassiste Marieke Hutsebaut rockte alleszins dat het een lieve lust was. Die drie-minuten puntige en geniale popsongs met een ruig randje, met af en toe een stevige gitaaruitbarsting, ja, daar lusten we wel pap van. Nog!! Nu vragen we ons alleen nog af of het jonge meisje dat Marieke's haren kwam kammen, 'part of the act' was of gewoon toeval...

Al twintig jaar maakt ’s lands meest legendarische hiphopband, 't Hof van Commerce, elk beschikbaar podium onveilig. Dus waarom niet het het Hoofdpodium op Maanrock 2018. Buyse, 4t4 en Kowlier maakten er weer een hels hiphopfeestje van. En we kunnen met de hand op het hart bevestigen: "Der è niemand grodder’ dan 't Hof van Commerce!"

Café Malvine, dat in stond voor de organisatie en invulling van het Apart Podium op zaterdag, pakte uit met een primeur: comedy op Maanrock. Meteen een schot in de roos zo bleek, want het Cultuurplein stond eivol bij het optreden van Bert Gabriels, die een soort van 'best of' bracht, waarbij de rode draad was dat hij er geen had. Gabriels was duidelijk een weinig zenuwachtig, maar dat was nergens voor nodig, en hij had de lachers als snel op zijn hand. Vanaf nu elke editie comedy op de affiche? Van ons mag het, of waarom niet een comedy-podium?

Op het Feestpodium mocht Brusselaar Témé Tan zijn über-moderne pop vibe, een mix van soul, hip hop en afro aan de IJzerenleen serveren. Hij had daarbij maar één doel: de mensen doen dansen. Of hij daar in slaagde? Nou en of!

Aan het MOES-podium was het gezellig druk voor Danny Blue And The Old Socks, met hun naar eigen zeggen 'lo-fi uptempo tropical bikini-rock'. We zagen we deze vrolijke Antwerpse bende voor het eerst op de preselectie voor Humo’s Rock Rally in Mechelen dit voorjaar. Hun frisse gitaarpop ontaardt steeds in een vrolijk feestje, zowel op als voor het podium. Surfen aan het Strand van Sint-Anneke leek nog nooit zo’n fijne optie!

Duivel-doet-al Tim Vanhamel ken je misschien van Evil Superstars en dEUS, maar zou je zeker ook moeten kennen van zijn eigen band Millionaire. Het was een tijdje stil rond de band, maar met een nieuwe topplaat Sciencing (2017) onder de arm, staan ze er weer helemaal. Vanhamel en de zijnen schitterden met potige Rock ’n Roll met de Hoofdletter R, en brachten de Grote Markt tot een kookpunt. Aan het eind van de set was er natuurlijk ook plaats voor een knallende Champagne, waarin de gitaren nog eens extra gegeseld konden worden. 'Straf groepeke' toch, telkens weer!

Terwijl het geniale gitaargeweld van Millionaire al halfweg was, maakte het nog goed gevulde Cultuurplein kennis met De Havilland hun universum vol  dromerige en sprookjesachtige muziek. Dit was genieten met de grote G. De wonderlijk mooie en betoverende stem van Nathalie Van den Meuter, die ook xylofoon, theremin en harmonium speelde, werd ondersteund door Nicolas Mortelmans op sitar, en Willem Heylen op gitaar. Lotte De Peuter zorgde voor backing vocals. “Hippiemuziek!” hoorden we iemand net niet stil genoeg opmerken, en ja daar valt natuurlijk wat voor te zeggen. Maar een meditatief moment op Maanrock, dat moet toch kunnen niet? Goed, misschien was dit voor sommigen net iets te zweverig: wij vonden het vooral prachtig.

Alvorens Discobar Galaxie een aanslag zou plegen op onze dansbeentjes, mocht Warhaus als laatste band spelen op het Groot Podium, zaterdag. We keken best uit naar dit optreden van Maarten Devoldere's Warhaus, al lang veel meer dan 'een zijproject' van Balthazar. Devoldere, bijgestaan door ondermeer Pascal Deweze, en natuurlijk zijn muze, Sylvie Kreusch, trakteerde de Grote Markt gul op diens meesterlijke donkere en romantische popsongs. De hartjes van wie er gevoelig voor is, gingen vast sneller kloppen telkens wanneer la Kreusch op haar sensueelst en verleidelijkst stond te dansen achteraan het podium. Natuurlijk gaat het in de eerste plaats over de muziek, en die was weerom prachtig.

Niet lang nadat Warhaus het podium had verlaten stormden Bobby Ewing, Lars Capaldi en Loveboat het podium op, ja het was tijd voor het ondertussen legendarische, en vooral hilarische Discobar Galaxie. De jaren negentig waren helemaal terug en Discobar Galaxie deed Mechelen dansen op 'Theme From S-Express', een heuse 'Ramones-Red Zebra-medley' en zowat alles... tot in de vroege uurtjes.



En zo zat er alweer een geslaagde Maanrockdag op!
 

Teksten en foto's: Mark Van Mullem & Tricky Troostie