Terwijl Maanrock 2018, de ondertussen alweer tweeëntwintigste editie, op zijn laatste dansbeentjes loopt, schotelen we je alvast het verslag voor van het parcours dat de Mechelen Blogt-verslaggevers Tricky Troostie en Mark Van Mullem aflegden tijdens de eerste Maanrockdag, vrijdag 24 augustus. Het verslag van zaterdag, lees je in een volgend bericht. Troostie brengt een weinig later verslag uit over wat er zondag te beleven viel. Met elf verschillende locaties en aan diversiteit van muziekgenres en podiumkunsten geen gebrek, hebben we natuurlijk niet de pretentie om volledig te zijn, dat is onmogelijk en kiezen is natuurlijk verliezen.

Op die eerste Maanrock-dag, of eigenlijk avond, was Mark getuige van een sterke editie van de finale van JazzContest Mechelen bij op het Klassiek Podium in het Hof van Busleyden, waarbij de vier kandidaten aan elkaar gewaagd waren en eigenlijk alle vier hadden mogen winnen. Troostie had de intentie om de sfeer op de verschillende pleinen op te snuiven maar, maar liet zich gewillig verleiden door een veelheid aan vooral Mechels talent op het Apart Podium, bleef ter plaatse en zag dat het meer dan goed was.

Mechels talent op het Apart Podium en revanche voor Pardon Service

Het Apart Podium was vrijdag een vrij podium in de ruimste zin van het woord. Laaghangend Fruit, Café Malvine en Talentenfabriek gaven het podium aan maar liefst 22 artiesten die elk 15 minuten kregen om hun ding te doen, wat dat ook was. Dit was géén 'Voice van Mechelen', noch was het een competitie. Alles kon en mocht en het steeds talrijker wordende publiek zag dat het goed was!

Onze ontdekkingstocht begon onmiddellijk met een naam om te onthouden: Emma Huyghe uit Zemst. Deze 18-jarige bracht enkele eigen songs. Ze wil verder gaan in de muziek en gaat volgend jaar in Rotterdam studeren.

Amaurice (a.k.a. Pauline Kazmareck) is een bekend gezicht op de Mechelse free podiums. Haar liedjes in het Nederlands (‘Een pakske hopeloos met een strikske rond’) en Engels konden menigeen ontroeren.

Van The knights who say Ni met Tanguy op zang onthouden we dan weer vooral die diep doorleefde stem begeleid door piano.

CopyPaste bracht Nederlandstalige covers van ondermeer. De Kreuners en Doe Maar. Maar zoals MC Tom Kestens opmerkte: beter een goeie cover, dan een slecht eigen nummer.

Mystic dreams uit Gent was een singer-songwriter uit Gent die door zijn songs blijkbaar nog enkele demonen wou uitdrijven. Voor de liefhebbers …

Bij Les Vaches Espagnoles herkenden we de gitarist en de drummer, want die hadden we al bij CopyPaste op het podium gezien. Deze Mechelse bende, met saxofonist, bracht swingende covers waar het publiek wel pap van lustte.

Onder de naam The Loopfactory overtuigde een gitarist met, jawel, een loopstation (electronica waarbij een kort geluidsfragment meerdere malen herhaald wordt en zo een ritme vormt) , dat een gitaar wel degelijk zijn plaats heeft op een festival als Tomorrowland … om in het oog te houden.

Merel de Koker uit Hulshout stond ook al op Mechelse free podia en bracht samen met een gitarist Engelstalige covers.

Voor hip hop uit Mechelen zorgde Lord JVY die rapten over hun mixtape. Respect voor ‘Zero Quinze’ en Love2800!

Ook de Familie Torfs is geen onbekende op de Mechelse podia. Ze genoten met volle teugen van hun moment op Maanrock en ook een selfie met het publiek mag daarbij niet ontbreken.

Dan was het tijd voor een volgende beloftevolle Mechelaar. Robbe Verreth is een singer-songwriter met gitaar die voor het eerst deze avond het enthousiaste publiek tot aan het podium wist te krijgen. En dat publiek zou er niet meer weggaan.

Naked Poodle brengt covers met een flair alsof ze ze zelf bedacht hebben, zo bleek. Mooie stem, goeie gitaar, méér moet dat niet zijn.

Cousin Made zijn een (semi-)akoestische band uit Leuven die hits vermengen tot medleys en wiens hoofdtroef hun samenzang is. Zowel intiem als in partymodus te genieten …

Ook Zazou doet het in het Nederlands en het Engels. Haar liefdes- en 'niet zo liefdesliedjes' weten menig gevoelige snaar te raken. Lina & the leftovers was dan aan de beurt Met Lina Kabanga-Musau beschikt de band over een frontvrouw met een soulvolle stem als een klok die zowat alle genres aankan. We kregen in primeur zelfs een eigen nummer dat ze onlangs schreef. In het oog te houden deze dame.

Christo is ook uit Mechelen en bracht nog wat hip hop naar het podium. Waarna SoFie met grote F het podium overneemt en met haar persoonlijke liedjes zowat het hele Cultuurplein mee heeft.

Als laatste stapte singer-songwriter Rune uit Schriek op het podium voor nog twee nummertjes (want het was ondertussen al vrij laat geworden). Gewapend met enkel een gitaar en een dijk van een stem sloot ze deze editie van het free podium op Maanrock editie 2018 af. Maar Rune was niet de laatste muzikant die het Apart Podium zou betreden vrijdagavond.

Want de echte afsluiter op het Apart Podium was de in Mechelen en omstreken al 'wereldberoemde' band Pardon Service. Deze vrolijke Mechelse bende kwam revanche nemen voor hun afgelaste optreden op Parkpop in juli dit jaar wegens het stormweer die dag. Ook op het einde van dit optreden kwam er een stevige regenbui aan te pas, maar dat kon de pret niet drukken.

Pardon Service serveerde een eclectische mix van Balkansounds, reggae en Frans chanson. De achtkoppige bende stond geen moment stil op het podium en dat slaat over op het publiek dat zich gewillig laat meedrijven op hun sound, die herinneringen oproept aan Les Negresses Vertes en Mano Negra. Wanneer ook nog eens de meisjes van Va et Vient, het Mechelse majorettekorps “met nen hoek af”, in de set opdoken, was het feest compleet.


 

Kwaliteit troef op JazzContest Mechelen én funky set van Reggie Washington

Naar ondertussen goede traditie, vindt tijdens de eerste Maanrock-avond ook de JazzContest plaats die Jazzzolder Mechelen jaarlijks in de sfeervolle tuin van Museum Hof van Busleyden organiseert. Ook dit jaar was er aan kwaliteit geen gebrek, een sterke editie dus met veel koren eigenlijk geen kaf. Alle vier de bands wisten de aanwezigen te bekoren met straffe eigen composities en, zoals opgelegd, telkens een interpretatie van een zelfgekozen jazz standard.

Het De Clerck-Van Niekerk Quartet mocht de spits afbijten. Deze groep, met saxofonist Maurice de Clerck, gitarist Olivier Van Nieker, percussionist Julian Vleminckx en vrijdag met Emmanuel Van Mieghem op contrabas die een geblesseerde Soet Van Kempeneer verving, opende stijlvol met een sfeervolle en ingetogen, laidback moody set, waarbij het vaak de sax en gitaar waren die zich in de hoofdrol dwongen, al was het maar omdat de Clerck prachtige noten uit zijn sax blies en omwille van die erg mooie en warme gitaarklank van Van Nieker. Bij momenten deden die klanken zelfs aan het geluid van Philip Catherine denken. En dat kan tellen als compliment, niet? Als standard koos het viertal voor Inner Urge van Joe Henderson, een keuze die goed bij de eigen ingetogen klankkleur van de band bleek te passen.

Pianist Simon Groppe en percussionist Pierre Martin, maakten er een behoorlijk eigenzinnig feest van virtuositeit en experiment van. Dwarse melodieën die je soms op het verkeerde been zetten, verrassende wendingen alom, kinderlijke schijnbare herkenbare deuntjes die dan toch weer tot geheel wat anders leidden en overal intensiteit: dat is zowat hoe je de set van Groppe & Martin zou kunnen samenvatten. Misschien niet de meest toegankelijke muziek, maar wel ongelooflijk lekker! Groppe & Martin noemen ondermeer John Zorn en Steve Reich als invloeden, voeg daar misschien ook Wim Mertens aan toe, heren. Wat een knap en performant pianospel, wat een verfijnde percussie! Het duo koos voor de standard Afro Blue van Mongo Santamaria, die we nog het best kennen in het arrangement van John Coltrane. Een gepaste keuze, want de standard had zo van hen kunnen zijn, niet?

Een Spanjaard, een Tunesiër en een Fransman, het is niet het begin van een flauwe mop wel de bezetting van de drie vrienden en muzikanten van Baz Trio, die als derde band mocht aantreden. De band van contrabassist Bazile Rahola, naar wie het trio genoemd werd, bracht erg mooie en sfeervolle, soms wat oriëntaals aandoende composities, misschien invloeden die pianist Wajdi Rahi al dan niet bewust meebracht uit Tunesië. Het pianospel van Rahi was trouwens voortreffelijk. Samen met drummer Oscar Georges, de Fransman in het verhaal, vormde Rahola de hechte ritmesectie. Back Home, het eerste nummer in de set, deed wat denken aan de composities van contrabassist Afishai Cohen, op diens album 'Almah', zelfde sfeertje ook. Misschien is Rahola wel fan? Alleszins een erg knap stuk muziek en dat gold ook voor het stuk dat als Plactic Planet werd aangekondigd. We See van Thelonious Monk bleek de perfecte jazz standard-keuze voor het trio, die dan ook met brio en kunde bracht. En ook de nog gloednieuwe compositie, naar verluidt geschreven op de tourbus, klonk lichtjes geweldig.

Het Nederlandse quintet Pagoda kwam als laatste aan bod met hun rijk totaalgeluid waarbij de blazerssectie; Daniel Clason op trompet en Bruno Valle op trombone en het loepzuivere gitaargeluid van Adrian Bifano indruk maakten. Dat Bifano behalve een kundig gitarist ook sterke composities uit zijn mouw kan schudden, bewees hij met de twee epische stukken Mood 17 en Love die in de set zaten. En ook deze band koos met Intrepid Fox voor een jazz standard die perfect bij het eigen bandgeluid paste.

Terwijl de jury zou beraadslagen, of dat stiekem al gedaan had, want allicht wilden ze dit niét missen, zette de vermaarde bassist Reggie Washington met diens Rainbow Shadow, een tribute aan gitarist Jef Lee Johnson, een knappe funky set neer! Jammer dat het plein niet meer zo goed gevuld was als voorheen, de koude had daar alicht wat mee te maken. Zonde wel, want die nu afwezigen hadden natuurlijk ongelijk!

Voor de jury moet het een aartsmoeilijke beslissing geweest zijn om uit deze vier toppers, één winnaar – eigenlijk twee; beste band en beste solist – aan te duiden. Maar juryvoorzitter, percussionist en grafisch kunstenaar Chris Joris en de andere juryleden konden toch tot een besluit komen en kozen Baz Trio als winnaar, de prijs voor de beste solist ging naar de geweldig energieke drummer Pierre Martin, van Groppe & Martin! Zeker terecht, maar dat had je hier ook gelezen als het om één van de andere drie bands had gegaan, moge voor al deze muzikanten heel wat deuren opengaan: ze verdienen het!

Met zoveel moois op vrijdag, kon Maanrock 2018 eigenlijk al niet meer stuk, maar enkele kleppers en verrassingen op zaterdag moesten we dan natuurlijk nog meemaken. Dat lees je in ons tweede Maanrockverslag...
 

tekst en foto's: Tricky Troostie & Mark Van Mullem