Een bloedhete woensdagnamiddag in den Bruul. OMG...

Op humoristische wijze verwerkt.

Op weg naar huis stopte ik heeeel even om bij de Flying Tyger binnen te springen. Na enkele minuten doe ik het slot van mijn fiets los en wil opstappen, maar... er hapert iets... tiens... oh neen!!! een andere fiets hangt aan mijn remkabel. Flauwe plezante... of heel verstrooide knoeier.... Begin ik dus rond te kijken, ga enkele winkels binnen op zoek naar de fietser. Niks, bij enkele appartementen aangebeld... niks. Dan sta je daar in de bloedhete zon en al wat je wil is naar huis. Op zo'n momenten denk ik dan: effe de grote zus bellen. Soms neemt ze op.... maar niet nu dus, zucht.

Veilig Mechelen voor alles, politiecontrole aanwezig, et voila, zie ik daar plots een politiecombi door de Bruul aankomen. Ik poseer me wat in het midden zodat ze wel moeten stoppen. Beleefd leg ik mijn vreemde situatie uit en vraag wat ne mens moet doen in zo'n geval. Daarop stappen beide agenten (met kogelvrije vest, pistoolriem en al aan) uit en bekijken en analyseren de situatie. Eerste vraag: hebt gij nen schroevendraaier bij... neen dus, zij ook niet. Nen inbussleutel... ook niet... zij proberen mijn remkabel los te krijgen zodat de andere fiets op slot kan blijven. Ik kijk toch wat vreemd en vrees op een bepaald moment dat mijn remkabel het gaat begeven, en euh... liever niet eigenlijk. Komt er een 2de combi aangereden... die stopt (kunnen immers die andere combi niet voorbij). Nog 2 agenten in vol ornaat komen mij te hulp. Ik ben nogal onder den indruk, maar vertrouw de situatie volledig. Zo'n stoere 4 gewapende agenten met kogelvrij vest en pistool: alles komt goed Linda! er kan je nu niets gebeuren.

Neen dus, lukt niet. Ze besluiten dan om het slot over te knippen. Euh... kan niet want geen van de combi's heeft een kniptang. Ze beloven een kniptang te gaan halen. Zo sta ik plots wat verdwaasd de 2 combi's na te staren. Ben ik op zo'n momenten de enige die denkt: nu gaat er iemand tevoorschijn springen en "verborgen camera" roepen. Niks. Effe wachten... nog niks. Ondertussen merk ik dat er aantal mensen toch staan te kijken. Ik zet mijn meest onschuldige gezicht op, ik kan hier niks aan doen! Ik wil alleen dat mijn fiets vrij komt! Na iets meer dan een half uur ben ik het kotsebeu en stap een winkel binnen met de vraag of zij soms een kniptang hebben. Ik smelt van de hitte en bedenk dat ik mijn woensdagnamiddag wel anders kan invullen. Opgemerkt: ondertussen nog geen eigenaar van de fiets te zien. Plots stopt de ene politiecombi weer. Eentje stapt uit met een wel heel grote rode stijf verroeste kniptang. Een beetje later kan ik dan eindelijk (na 40 minuten!!!!) mijn weg vervolgen. Oef!!! Nog vlug een papiertje in de CM-brievenbus droppen. Net als het valt bedenk ik dat ik het voorschrift in de bus stak ipv het doktersbriefje... Dat euvel kon snel worden opgelost, en die mevrouw kon er gelukkig nog om lachen. Ik besluit voorzichtig naar huis te gaan, en niet teveel meer te proberen vandaag.
Toch vreemd: op alles is de politie voorbereid, behalve op een fietsslot. Maar ze hielden woord en kwamen mij alsnog redden.

​En diegene die zijn fietske vandaag terugvond in den Bruul met kapot geknipt slot: ja, dit gaat over u. ;-)))