Na de succesvolle eerste editie van In Dreams in 2016, een samenwerking van Kunstencentrum Nona, Cultuurcenrum Mechelen en Radio Klara, werd vrijdag 1 juni 2018 in de Minderbroederskerk van Cultuurcentrum Mechelen opnieuw vier uur lang opmerkelijke live-radio gemaakt tussen dromen en waken, bij Nacht en Ontij. Klara-presentatoren Lies Steppe en Bart Vanhoudt loodsten de aanwezigen en radioluisteraars doorheen de aparte droomwereld en avond vol opmerkelijk performances, de vier uur vlogen zo voorbij.

Tijdens het bizarre spookachtige luisterspel Apparationals van theatermaker Diederik Peeters, rode draad doorheen de avond met elk uur een aflevering, werden we vervreemd wakker in de tweeëntwintigste eeuw. Maar er stond vooral muziek op het programma tijdens In Dreams, met muzikale interpretaties van dromen en enkele fraaie 'droomcovers'. Met als absolute uitschieters Sylvie Kreusch en Matthias De Craene die een dwars en witheet Mr. Sandman neerzetten en een prachtig Dream Baby Dream door Wwwater. Maar hét orgelpunt van de avond was de immer geweldige Mauro Pawlowski die met diens Braaknootensemble op meesterlijk wijze Boudewijn de Groots psychedelische opus Nacht En Ontij nieuw leven inblies. De heksen, trollen en kobolten alsook Satan waren in de kerk. Of was het een droom?

Om een vlot verloop van de avond te garanderen, stonden vier podia opgesteld: geen tijd noch mogelijkheid of noodzaak voor change-overs dus. Om acht uur stipt startte Roy Orbisons In Dreams, thema en begintune van het festival. Pascal Deweze mocht  dan de spits afbijten met zijn keuze van droomcover. Dat was In Mijn Droom van Will Tura, iets wat je misschien niet van de rocker zou verwachten. “Maar dit hoort bij de Vlaamse roots, en is een sterke song” vond Deweze. En nadat Lies Steppe hem op het Franse origineel van Rober Cogoi (Si Un Jour, 1962) wees, “nu ja, Franse roots dan!”. Samen met de Arthur Blanckaert Strijkers – Arthur Blanckaert is Will Tura's echte naam – zette Deweze een meer dan verdienstelijke versie neer van dit inderdaad mooie lied, waarin de zanger zich ontpopte tot rasechte crooner. Sterk!

Met zijn nieuwe project MDC III wilt Mathias De Craene (Nordmann) het verleidelijke spel tussen drums en sax centraal stellen, daarbij geïnspireerd door het album Interstellar Space van John Coltrane. Met Simon Seghers en Lennert Jacobs telt MDC III dan ook maar liefst twee drummers. Van verleidelijk gesproken: voor In Dreams werd de bekoorlijke Sylvie Kreusch (Soldier's Heart, Warhaus) bereid gevonden om mee aan boord te springen. Het viertal nam het anders o zo mierzoete en onschuldige Mr. Sandman van The Cordettes uit 1958 onder handen en hoe! Tijdens In Dreams speelde Mr. Sandman de onschuld volledig kwijt, schrijf dat maar in de boekjes! Ingeleid door een vage sample van de originele versie volgde een broeierig feest van ritmiek, zompige grooves en sensualiteit of was dat sexualiteit? Of nog: een onweerstaanbaar duel tussen sax en percussie met Kreusch die de woorden zwoel fluisterde en declameerde, terwijl ze bijzonder lening en suggestief en sensueel over het podium bewoog en kronkelde. Op gegeven moment werd de melodie volledig verlaten en gedeconstrueerd, nog meer ritmiek volgde alsook een geweldige dissonante en verdwaalde saxofoonpartij om waarna terug aangeknoopt werd bij het thema.
Spraken we over sensualiteit en sexualiteit? Dan geldt dat zeker ook voor de onheilspellend mooie, lome en zwoele trip die Running Blaze was. Met een opnieuw super sensuele en begeerlijke Kreusch die prachtig fluisterde, kreunde en zong. We weten dat Sylvie Kreusch druk an haar eigen carrière werkt, maar met MDC III mag ze wat ons betreft nog meer projectjes doen. Running Blaze staat alvast op de debuut-ep van MDC III mét Kreusch op zang. Kopen die handel!

“Ik zie daar iemand dansen! He, mijnheer kom gerust wat meer naar voor, en blijven dansen, he!” sprak Charlotte Adigéry nadat ze met haar Wwwater ons had omver geblazen met een prachtige interpretatie van Dream Baby Dream van het iconische electro-duo Suicide, Adigéry's droomcover. Wat een keuze! De keys van Boris Zeebroek klonken een stuk potiger dan die in het origineel, Steve Slingeneyers' percussie was perfect en dat Charlotte een prachtige stem heeft is een understatement van formaat. We mochten ook genieten van een heerlijk Mine Yours en was die andere song Wwwater? Beiden te vinden op de ep La Falaise, de eerste fysieke release die naar nog veel meer smaakt.
Lies Steppe wou wel es weten waar die drie w's in de bandnaam nu eigenlijk voor staan. Nu weten we dus dat www in het Egyptische alfabet water betekent, en dat die drie w's ook de golven suggereren. Leuk weetje! Feit is dat Wwwater dé revelatie van de laatste maanden is, dat die overheerlijke mix van soul, r'n b, hiphop en synthipop aanstekelijk werkt en dat Charlotte de sterren van de hemel zingt.

Behalve droomcovers waren er dus ook nieuwe muzikale interpretaties van bestaande dromen. Zo bracht Zoë McPherson gewapend met sampler en electronica-apparatuur een ode aan Dion McGregor (misschien bekend van de elpee The Dream World of Dion McGregor, 1965) wat een bijzonder bevreemdende soundscape opleverde, redelijk monotoom en misschien net iets te lang. Maar net wanneer je jezef op die gedachtengang betrapte, nam de compositie een nieuwe, meer uptempo wending en werd het zowaar bijna dansbaar.
Wat Frederik Croene & Timo Van Luijck deden was dan net iets boeiender, al was ook hun interpretatie van een hypnose sessie redelijk, repetitief, met hun minimale compositie op keyboard en piano, namen ze je bij je nekvel in een beklemmend sfeertje en mee in een soort van trance. De klank van een harde gong die telkens klonk, hield je wakker.
Brecht Ameel haalde een oude opname van William S. Burroughs van onder het stof die hij begeleidde op de steelmandoline. Dat leverde wonderlijke klanken op. Op het ene moment dacht je een middeleeuwse ministreel te horen, dan weer Orientaalse klanken.

Om kwart voor elf was het tijd. Tijd voor de zwarte hoogmis, tijd voor Nacht En Ontij! Mauro Pawlowski en het omvangrijke Braaknootensemble nam plaats op het podium, het inleidende gemompel zoals we dat van de plaat kennen, klonk, de strijkers zetten in en de donkere trip kon beginnen. “Meisjes wachten nachten op de god Sjalomon Ra. De draak bewaakt Ophelia die in de laan der leguanen met jasmijn onder platanen terugdenkt aan Antarctica. Helion verkracht daarna voor mijn ogen Ariadne. Zacht glazuur is Babylon...”. Mooie samenzang door Annelies Van Dinter, Lore Dejonckheere en Mauro in Babylon, misschien nog het meest conventionele deel van Nacht En Ontij.

“Mos en morgendauw lichten op in de eerste roze zonnestralen. Bloemen openen de kelken, vaag, en versluierd in nevel. De heksen zijn verdwenen, en zo ook de kollen en kobolten, de gedrochten. Weggevlogen op de eerste stralen van de nieuwe dag”. Het wonderlijke, bevreemdende en occulte luisterspel dat Heksen-Sabbath heet, was begonnen. Lore Dejonckheere declameerde het leeuwendeel van de teksten, bijgestaan door Annelies Van Dinter en Mauro op zang, toch wanneer die geen geweldig gitaargeweld produceerde, of ook gelijkertijd.

Op de elpee is het Boudewijn de Groot zelf die de rol van verteller op zich neemt. Bij Braaknoot is dat actrice Lore Dejonckheere. Dat het niet altijd eenvoudig is om zulke lappen tekst te brengen is nogal wiedes, maar Dejonckheere bracht het er goed van af, beter dan bij de première in de AB, waar ze zich al eens versprak. Alleen jammer dat ze op gegeven momenten misschien de verkeerde klemtonen en intonaties legde, maar dat is detailkritiek die komt een  melomaan die de plaat volledig van binnen en van buiten kent, en al voor de tweede keer kwam kijken en luisteren. Maar het was geen straf om de geniale interpretatie van Nacht En Ontij door Mauro en het Braaknootensemble voor een tweede keer te mogen beleven!

Net als bij de originele geluidscollage van Boudewijn de Groot, viel er véél te ontdekken en kwam je dus oren te kort. Maar ook ogen bij het Braaknootensemble, natuurlijk was het een plezier om de uitstekende muzikanten aan het werk te zien, maar ook die angstaanjagende prachtige visuals van Jaak De Digitale waren een absolute meerwaarde. De beeldkunstenaar heeft goed naar de plaat geluisterd en vatte de sfeer perfect, zo veel is duidelijk.

Wie Kan Me Nog Vertellen, bij het originele album samen met Aneaes Nu te vinden op de bonus-single, werd verwerkt in de Heksen-Sabbath. Eerst fragmentarisch in het eerste luik van Heksen-Sabbath ('op plaatkant 1!) en gezongen door Annelies en Lore, later in volle glorie met Mauro op vocalen in deel 2: “Wie kan me nog vertellen van de eerste vliegmachine. Heeft u hem ook gezien toen ie naar beneden stortte? Nu grinnikt u, maar u grinnikt niet als u te pletter vliegt: een vliegtuig is een smiecht waar niet mee valt te sporten”.

Aenaes Nu werd ingelast net voor de finale van Heksen-Sabbath, en dat bleek een goede keuze, daar paste dat perfect. Annelies Van Dinter riep zo overtuigend "Satan is hier, Satan is hier!” dat het wel waar moést zijn. Lchtjes hilarisch en fantastisch. Bij het buitengaan van de Minderbroederskerk, na afloop van de sabbath,  toch nog eens goed rondgekeken, waar zat Satan nu? Was hij alweer vertrokken of was het een droom?

Mauro Pawlowski en het Braaknootensemble geven op nog een paar locaties hun lezing van Nacht En Ontij, en doen het werkstuk en Boudewijn de Groot alle eer aan! Poog dit dus zeker nog mee te pikken. Dra staan ze in Paradiso (Amsterdam) met het werk, Boudewijn de Groot zou er dan ook bij zijn.

Deze tweede editie van In Dreams was bijzonder geslaagd. En aangezien er nog wel meer met het thema dromen te doen valt, met alleszins nog voldoende droomliedjes, is het te hopen dat er over twee jaar ook een derde editie aankomt. Maar het is aan Kunstencentrum Nona, Cultuurcentrum Mechelen en radio Klara om die knoop door te hakken natuurlijk. Wordt vervolgd?
 

tekst: © Mark Van Mullem
 

Dit verslag verschijnt ook op © Luminous Dash, zelfde auteur.