Allerheiligen … de dag dat veel mensen de rust en stilte van het kerkhof opzoeken. Om mensen die ons ontvielen te herdenken, of om gewoon even tot rust te komen in deze hectische tijden. Maar dat ingetogenheid niet automatisch synoniem moet staan voor bedruktheid … dat durven we in onze éénentwintigste eeuw weleens te vergeten.
Op de grens tussen dag en nacht namen woord en muziek even het heft in handen op de Mechelse begraafplaats om de stilte te doorbreken en een ode te brengen aan het leven én de dood. Reveil ’17 is een feit.
In 2017 zijn er Reveil-evenementen op ongeveer 1 op de 4 gemeentes in Vlaanderen. In Mechelen bliezen het poëziecollectief DICHTATUUR en Tom Kestens Allerheiligen wat nieuw leven in.
Vroeger was het de normaalste zaak van de wereld dat een fanfare een overledene begeleidde naar zijn laatste rustplaats. In Latijns-Amerika vieren ze op 1 november ‘Dia de Muertos’, géén Mexicaans Halloween, maar een viering van het leven van de overledenen. ‘Reveil’ kan gezien worden als een nieuwe manier om de overledenen te herdenken.
Woord en muziek staan op een serene en ingetogen manier centraal vanavond. DICHTATUUR, 'tegenstemmen die voordragen' uit Mechelen, nemen het woord-gedeelte voor hun rekening met persoonlijke mijmeringen en verwerkingen die de begraaf-plaats tot verzamel-plaats van zovele verschillende verhalen maakt.
Tom Kestens brengt een bloemlezing uit eigen werk (Altijd Overal, Zal ik dan) en andermans oeuvre, zoals ‘Feest’ van Thé Lau.
“Jij was zo mooi, jij was prachtig Maar jij, jij hebt je strijd nu gestreden” (Thé Lau)
De kerkhofsetting bracht rust die slechts verbroken werd door de trein die onverstoord van punt A naar punt B denderde ... 'de trein des levens' volgens Tom K.
Maar dat een samenzang ook zijn plaats heeft op een kerkhof konden we als afsluiter meemaken, én meezingen, met ‘Slip Slidin' Away’ van Paul Simon … ingetogen schoonheid die bij alle aanwezigen weer een nieuw lichtje deed branden om de kille nacht te trotseren.
