(foto's: Jan Smets)

Het is een sterk en aangrijpend beeld.  Al ken ik het al zo lang: het blijft me ontroeren.  Daar staat ze tussen het groen aan de Schuttersvest: de moeder - met haar ogen vol angst, omkijkend naar wat achter haar ligt - maar voorwaarts stappend, naar een toekomst die misschien onzeker is, naar veiligheid...  In haar armen het kleine kind en haar wat ouder dochtertje bij haar bescherming zoekend.  Theo Blickx (1875-1963) maakte dit expressieve beeldhouwwerk in 1923 - vijf jaar na het eindigen van de Eerste Wereldoorlog die zovele Mechelaars op de vlucht deed slaan.  Zo noemde hij ook deze sculptuur: 'De Vlucht' ...

moederdag...

moeders zijn er om te koesteren...

de jonge vrouw die nieuw leven voelt in haar buik...

de moeder die oud geworden is en van wie de rimpelende handen rusten in de schoot...

de vrouw met de onvervulde kinderwens...

de moeder op de vlucht...

de moeder die niet meer weet hoe de eindjes aan mekaar te knopen...

de moeder die haar kind verloor...

moeder courage en moeder die de moed is kwijtgeraakt...

de sterke moeder, rots in de branding...

de troostende moeder...

de grootmoeder...

de overgrootmoeder...

het kindmoedertje...

de moeder die de plooien glad weet te strijken...

de moeder die kan relativeren...

de moeder met het eindeloze geduld...

de moeder die de draad kwijt raakt en enkel leeft in herinneringen...

de moeder op de barricaden...

de stiefmoeder...

de pleegmoeder...

de schoonmoeder...

de plusmoeder...

de weerloze vrouw...

de alleenstaande moeder...

de zorgende moeder en de moeder voor wie moet gezorgd worden...

de moeder die het moederen even niet ziet zitten omdat ze in de knoop zit met zichzelf...

de moeder van gisteren die er niet meer is...

de moeder van vandaag waar we nog thuis bij kunnen komen...

de moeder van morgen...

allen

zijn

ze

om

te

koesteren