(foto: Jan Smets)

"Ge zijt ineens zoe gepresseerd?..."

Dat zei ze.  En ze kon de lichte ergernis niet helemaal verbergen.

Maar Edith deed of ze het niet hoorde.  Ze zette de nepbonten kraag van haar jas recht, trok haar sjaal wat vaster rond de hals en schoof het lege kopje wat verder op de tafel zodat ze 'hare sjakos' daar resoluut op deponeren kon.  Het niet gebruikte suikertje verdween in een zijzakje en vervolgens verifieerde ze of haar sleuter er nog in zat.  Dat was zo.  Met een gerust gemoed zei ze: "Bon!"  als leek ze klaar voor de aan te vangen veldtocht.  "En avant: mars!"

Marie-José stond ook maar recht na het geklaroen van haar vriendin.

"Bon!" herhaalde Edith.  "Want anders kan ik nog ni binnen as 'heum' vanachter in z'n kot aan 't koeffelen is.  Een bel hoert 'heum' ni van daarachter..."

Marie-José waagde het om te vragen wat 'heum' daar dan altijd deed. "Weet ik veul..." gaf ze haar verveeld ten antwoord en de cracquelélijntjes rond haar gestifte lippen-  hier en daar wat buiten de contouren gekleurd -  trokken nog wat verticaler...

Aan de muur hing een wandgrote replica van een ouwe foto van de Botermarkt: een bevroren scène van een marktdag.

De paardenkarren stonden aan weerszijden geparkeerd en er heerste een drukte van belang.  Maar boeren en passanten waren vastgelegd in dat ene - verstilde - moment.  Ze waren ook 'gepresseerd' geweest maar één klik had hun beweging afgeremd.  Eén minuut later zouden ze uit beeld verdwenen zijn.  Het hoekje om.

Ze stapten buiten.  De Botermarkt op.

Edith had eerst nog een kleine conversatie gehouden met de 'madam' die daar in het hoekje bij de deur zat terwijl Marie-José haar jas 'fijn' trok.

'Madam' had een hondje dat aan haar voeten slaperig lag te wezen.  'Floepsie'.

"Ge hebt daar toch veul vriendschap van hé madam..."  

Want om vriendschap en liefde is het allemaal te doen.

Floepsie leek verveeld weg te kijken.

"Heum wou ni mee naar de mèt.  Den had gien goesting...", zei ze wat later tegen Edith toen ze richting Boucherystraat stapten.

"Dan moette da ma wete, hem ik heum gezei!" 

En ze was vertrokken, de desserteur achterlatend.

Aan de kramen in de Boucherystraat en in de Hallestraat stonden grote schalen met veelsoortige olijven uitgestald.  En de munt verspreidde een licht exotisch aromatisch geurtje. 

Daar moest ze thuis niet mee afkomen.

'Heum' moest niks hebben van 'vreumd eten'.

Ze waren ooit naar Benidorm geweest.  Met de bus.  Met haar nicht Julia en hare Richard.  Maar dat was al 'enigte jaren geléje'.  En Jo Leemans trad daar nog op.  Ze had er zich goed geamuseerd.  Nicht Julia ook.  Dan zaten ze op een terrasje met een sangria en dat vonden ze best lekker.

'Heum ni...'  Van Richard wist ze het niet meer.  Maar : 'Heum'?  Nee: die was nog niet liever dan thuis.

Ze waren nooit meer op reis geweest.  Zij nog wel enkele keren voor één dag - naar Axel en Hulst, voor boter.  Goed georganiseerd en achteraf met nog een demonstratie in een fabriek en ge kreeg dan nog een geschenk bovenop.  "Ge kon er ni veu sukkele..."

Maar naar 't buitenland?  Nee.

Ze keek nu naar 'Sturm der Liebe' terwijl hij in zijn kot 'koeffelde'.

"Schoên landschappe geve ze daarin!"

Heum keek nooit naar de televisie.  Alleen naar de koers.  De Ronde van Frankrijk.  En dan keek ze wel eens met een schuin oog mee. 

"Oek dikkels schoên streke da de coureurs deu roaje..."

"Nog ni liver dan thoas..."  Dat zei 'heum' altijd.  Frankrijk was goed voor een ander en God die er graag placht te leven.

Ze snokte even nijdig aan haar sjaal want die zat niet helemaal geknoopt zoals ze dat graag had.  Met die wat bruuske beweging sloeg ze haar voet om, en dat verweet ze die Mechelse kasseien terwijl ze in de bijna-valbeweging haar sjakos nog wat krampachtiger omklemde. In haar andere hand slingerden de plastieken draagtassen ook gevaarlijk.

"Oei Edith!  Valt na ni hè!"   wist Marie-José nog met een zekere meelevendheid uit te brengen.

Maar de haast gevallen generaal had de rug reeds gerecht en besloot om de tocht voort te zetten.

De strijdmachten volgden.  Of toch Marie-José.

"Da hèdde na dikkels veu as ge gepresseerd zijt"  probeerde Edith het euvel te verklaren.

Marie-José wist dat wel.  Gepresseerd zijn is voor nikske goed.  Maar die opmerking durfde ze niet luidop te maken.  In het cachot had ze geen zin.

Voor zich uitkijkend maakte Edith nog even een résumé van haar marktdag.

"Had ze noa alles boa?"

Ze was gepasseerd bij Damart voor nog een aantal noodzakelijke attributen. ("want binnenkeut ginge die verhoaze na den Brusselsestienweg en da gerokte ze ni goe..".).  Ze had ook een gebraden kiekske gekocht en ze had zichzelf een ruiker van de week cadeau gedaan aan dat bloemenkraam aan 't Schepenhuis.

'Heum' keek daar niet naar.  Hij zou die bloemen nog niet zien staan als de vaas vlak voor zijn neus stond.

Maar: "Bon!"

'Heum' was altijd zo geweest.

Ze dacht even terug aan héél lang geleden toen ze samen den Expo bezochten.  In '58. 

Toen, ja... Toen toonde hij zich nog verliefd.

Ze zag hen nog samen zitten in Oud-België met hun suikerspin.

Maar dat was lang geleden, en dat hoefde niet opgerakeld te worden.

En zéker niet tegen Marie-José.

'Heum' was nog niet liever dan thuis.

Dat was een onwrikbaar axioma. 

Sturm der Liebe.

En hij 'koeffelde' in zijn kot - 'vanachter'.

Maar ze had haar sleuter bij.  Ze hoefde dus niet te bellen en hij moest niet alles laten vallen om de deur open te doen.

"Daboa: heum hoert dat toch ni - die bel.  Of den doet toch alsof"  snoof ze.

Ze passeerden langs de Grote Markt.

"'K geun deur!"  zei ze dan plots tegen Marie-José toen ze de Schoenmarkt naderden.

Want ze was gepresseerd.

Met een kus in de lucht en "tot te neuste weik!" namen ze afscheid aan het kraam van Luc Vis.

"Want ik geun nog efkes binnenspringen bij Vanderbeek.  Veur een astridteke.  Want dat heit 'heum' al is geire..."

In Sturm der Liebe zijn de landschappen best fraai.