(foto's: J.Smets)

"'t Zal nog wa geive as ze aan de Spiekvest geun beginne binnekeut..."  Ze roerde in haar koffie.  Buiten, aan de ingang, zaten een paar bewoners - genietend van het deugddoende oktoberzonnetje.  Elke zonnestraal scheelde een slok op de borrel - een extra bonus in een jaargetijde waar het alleen maar bergaf ging.

Als je maar uit den trek bleef.

"Meepakken wat je kan!" filosofeerde ze, nog steeds roerend in het kopje waarin het suikertje al lang opgelost was.

Op de Hendrik Speecqvest reden de auto's af en aan.

De cafetaria zat op deze zondagnamiddag vol.

"Hoe heit de Malinwa het gedaan?", wou hij weten.  Zijn zonen gaven een uitgebreid verslag en vergaten na een poosje dat hij er bij zat terwijl ze minitieus en met de nodige vakkennis alle spelfases reconstrueerden, aangevuld met hele en halve waarheden en opgesmukt met een paar onderdrukte en iets minder onderdrukte vloeken..  De vader wist genoeg en luisterde niet meer.  De zonen zaten al in de tweede speelhelft...

Ze keek terug naar buiten.  Iemand schuifelde langzaam voorbij, sjokkend achter een  looprekje.  Ze nipte van haar koffie.  De rimpeltjes rond haar lippen trokken verticaal. Haar gezicht: reliëfkaart van een lang vergeten land.  Ze zette het kopje nadien enigszins bevend terug op het schoteltje.

Naast haar frunikte hij aan het papiertje van het suikerklontje.  Zijn dochter schoot hem ter hulp.  Het theezakje werd te water gelaten.

"Nog efkes wachten pa.  Het is nog warm!"

Dat leek pa niet te begrijpen.  Zijn blik stond op afwezig.  Het seizoen leek bij hem sneller bergaf te gaan.

"Komt Julia nog?" vroeg ze.

Hij dacht van wel, want hij knikte.

"Gisteren", vulde hij aan zonder meer woorden te verspillen.  Op lettergrepen moest je zuinig zijn.  Net als op het leven.

"En nog iemand anders"..  En daar moest zij het verder mee doen, want hij kon bij God niet herinneren wie het dan wel zou geweest zijn.

Aan het naburige tafeltje werd de wedstrijd afgefloten.

"Ze geun er bekanst aan beginne...".  Ze hernam waar ze gestopt was.  "Aan die Spiekvest..." .  En dat het nog 'wa ging weurre ier dat alles zoeveir was...'  "En ze geun da 'hier oek allema afbreike. 'k zèn is kerjeus..."

"Ha, dan komt Julia toch nog altijd!"   Dat scheen de dochter met enige goedkeuring vast te stellen.  "ja, gelle zèt toch altèd goei gebuure gewèt hé Pa!  Ma da wilt daveu nog ni zegge dat ze dan nog afkomme achteraf...'t Is schoen van heur..."

De dochter was minder zuinig met woorden.  Pa dacht er het zijne van.  En dat dacht hij ook van Julia.  Nu mocht hij van zijn thee drinken.  De toestemming hiervoor werd gegeven door de dochter van wie je de zorgzaamheid en vaderliefde niet in twijfel durfde te trekken.

"Pas oep Pa, da ge ni smost oep oa goei hemd..."

Ook het kopje koffie was nu geledigd tot de bodem.  De Spiekvest werd even gelaten voor wat ze was.  En den Egmont  stond voorlopig nog recht.

"Ik heb vannacht gedroemd da'k oep moan oagen begrafenis zat..."

Ze zei dat redelijk nuchter. 

Haar toehoorster fronste toch enigszins argwanend de wenkbrauwen.

"Ik zat oep de ieste root.  En veu moa ston moan kist.  Dat doet toch een bèkke vies zenne..."

Dat laatste kon haar gesprekspartner best geloven.

Op de Hendrik Speecqvest raasde het verkeer voorbij.  Buiten volgde men een ander ritme dan hier binnen.

"Tegen wie spèlt de Malinwa te neuste weik?" vroeg hij.  De zonen keken verbaasd op.  Ze hadden het veld al verlaten en leken vergeten te zijn dat vader nog op de tribune zat.

"Ja, Julia..." debiteerde de dochter die de stilte niet verdragen kon.  "Ze komt dan toch nog..."

"Het deed een bèkke vies..." herhaalde ze.

Je eigen begrafenis bijwonen moet inderdaad een vreemd gevoel geven.  Ze herstelde zich even later van 'de vieze gedachte'.

"Ma... er was veul volk in den dienst..."

Dat had er deugd gedaan als ze bedacht hoeveel er hadden aangeschoven voor 'den offer'.

Soms krijg je ongevraagd een extra bonus.