(foto's: Jan Smets)

Hij zit op een plooistoeltje op de stoep in de Katelijnestraat - onverstoorbaar.  Voetgangers passeren hem - kijken even om....  Auto's rijden voorbij... Maar daar let hij niet op.  Heel geconcentreerd fixeert hij zich op de tekening voor hem. Het potlood beweegt over het blad - een uitgetekende choregrafie - een traag doch soepel ritme aanhoudend...  Ik hou halt bij hem en kijk over z'n schouder mee.  Hij zwijgt en werkt verder...

Na een poosje spreek ik hem aan.

Gilbert is z'n naam.  Gilbert Govaerts.

Ik had hem al vaker ontmoet - rustig wandelend met gebogen rug, de grijze haren golvend tot in zijn nek..., met een tas in de hand...  Een doorploegd  gezicht met alerte blik...

Hij woont aan de overkant. 

Hij wijst met zijn potlood.

Daar: in 'den Witten Engel', wat sjofel naast de 'Diamant' die zijn schittering hervond, en naast een braak stuk grond - toegang tot een achterliggende parking.

Het historische huis dateert uit de 17de eeuw, of is misschien zelfs een eeuw ouder...

Hij richt zich weer op zijn tekenblad en het potlood vervolgt  z'n  weg in een eigenzinnige hervatting van z'n creatieve gedachtengang.

Op het blad staat 'den Witten Engel' in vele tinten grijs. 

Op papier wordt verval zelfs schoonheid.

Hij weet héél wat over het huis.  Hij wil het me later wel eens allemaal vertellen.  Misschien kunnen we eens afspreken op café.

Gilbert woont al jaren met zijn vrouw in 'den Witten Engel' .  Maar van Mechelen is hij niet afkomstig.

Hij komt uit het Hageland.

En het potlood zet de toon...

krassend en druk gevend en dan weer lichtvoetig...

Hij zwijgt weer.

- kijkt naar de overkant -

en dan terug naar het lijnenspel waaruit den Witten Engel zich probeert te bevrijden.

Het witte blad verloor haar maagdelijkheid.

Voortaan huist daar den engel.

Aan de overzijde,

in de kantlijn,

op de stoep,

tekent

het

leven

onverwachte

contouren...