(foto's: Jan Smets)

'Super-Sis' hebben ze hun collega herdoopt.  De mensen van Sjarabang, de Mechelse vereniging die kunst-en cultuurparticipatie van mensen met een verstandelijke of meervoudige beperking wil bevorderen, dragen Sis Vermuyten op handen.  En super is hij wel écht.  Al van bij het begin van zijn loopbaan zet Sis zich in voor mensen met een beperking - de laatste jaren als vrijwilliger bij Sjarabang.  Met zijn muzikale en technische achtergrond is hij dé geknipte man om alles achter de schermen van een leien dakje te laten lopen.  Zelf is hij de bescheidenheid zelve en zoekt hij de spotlights niet op.  Maar dat hij méér dan gewaardeerd wordt door velen is een zekerheid.  En zoiets is ook het Koninklijk Verbond der Mechelse Geburenkringen niet ontgaan.  In het jaar dat Sis 60 kaarsjes mag uitblazen, werd hij gisterenavond in Cultuurhuis Leliëndael in Hombeek gehuldigd tot Verdienstelijk Mechelaar 2015.  Een verdiende erkenning voor zijn engagement is dit.  Hij mocht de medaille ontvangen uit de handen van Opperdekenin Nini Tremerie, voorzitter Jean Aerts en schepen Katleen den Roover... Het werd een gezellige en op sommige momenten zelfs ontroerende avond...

2016 wordt een bijzonder jaar voor het Verbond der Mechelse geburenkringen.  Dit jaar wordt immers het 80-jarig bestaan gevierd.  En dat is iets om trots op te zijn.  Ook al maakt Jean Aerts er een paar kanttekeningen bij...

Als verbond krijgen we het steeds moeilijker om iets te betekenen voor de verschillende buurt-en wijkcomités.  Reeds jaren trachten we vat te krijgen op deze comités om beter te kunnen samenwerken, doch zonder veel succes.  Dan zakt soms de moed in de schoenen.  Ook hebben we dringend nood aan verjonging.  We doen natuurlijk voort zolang we kunnen.  Het zou immers bijzonder spijtig zijn moesten we stoppen...  Maar laat het ons postief houden, en laten we ons richten op de viering van een nieuwe Verdienstelijke Mechelaar.  Onze keuze viel het voorbije jaar op Sis Vermuyten, medewerker van Sjarabang die workshops en activiteiten aanbieden die open staan voor mensen met een handicap. Jaarlijks organiseren zij ook een 'Kunstproeven'-festival in het cultuurcentrum.  Na 'Rock for specials' is dit het grootste evenement voor mensen met een beperking in ons land!  Drijvende kracht achter Sjarabang is Marleen D'Joos en zij steekt het niet onder stoelen of banken dat ze blij is met hetgeen Sis allemaal voor hen doet.  Na Swa-den-Belleman is Sis dus dé geknipte opvolger voor deze eretitel!

(Sis geflankeerd door dochter Nathalie, luistert aandachtig toe...)

Na het woordje van de voorzitter mocht sympathieke Niels Geerts zorgen voor een muzikaal intermezzo, en hiermee was de toon letterlijk en figuurlijk gezet...

Hierna was het de beurt aan Marcel Kocken om de verdienste van de gevierde toe te lichten.  En dat gebeurde bij wijze van interview.  Toch wou Marcel voordien nog even om een luid applaus vragen voor Ninni en Jean die zich hard inzetten voor het Verbond, en zonder wie een avond als deze niet op poten zou kunnen gezet worden. 

Sis mocht uitleggen waarvoor 'Sjarabang' staat.

Sjarabang is een écht Mechels woord, en heeft dit begrip ontleend aan het franse 'char-à-bancs': een platte wagen met stoelen of banken waarmee vroegere acteursgezelschappen van stad tot stad trokken.  Dit jaar trouwens realiseerden we zelf zo'n straattheaterproject: 'Het spel zit op de wagen'.

Sis is één van de steunpilaren van Sjarabang, en aan zijn pensioen denkt hij nog lang niet.  Hij vroeg het nog niet aan, en zou nog graag nog enkele jaartjes meedraaien.  Momenteel werkt Sis bij de televisee, maar van opleiding is hij opvoeder.  In die functie werkte hij eerst in Borgerstein bij mensen met een verstandelijke beperking.  Nadien werd hij duivel-doet-al bij het Mechels Miniatuur Theater en Figurentheater de Maan.  Maar loskomen van het werk met mensen met een beperking deed hij nooit. 

Met de Mechelse acteur Ugo Prinsen, de helaas te vroeg overleden man van Marleen D'Joos (die ook in Borgerstein aan de slag was), werkte hij mee achter de schermen van zowat de eerste toneelstukken met mensen met een verstandelijke beperking in ons land.  In 2008 heeft hij Marleen terug ontmoet, en die maakte hem warm voor het project dat zij voor ogen had...

Ik heb dus altijd gewerkt voor de stemlozen en de zwakkeren...  Waarom?  Het grootste cadeau dat je kan krijgen is de respons van die gasten.  Dat geeft je een grote voldoening, en daarvoor doe je het telkens opnieuw.

"Ik 'speel' al mijn hele leven...  Muziek, poppen, TV...  Maar misschien is de mooiste rol die ik spelen mag, die van papa...  Als je me dan vraagt naar het 'mooiste moment' van mijn leven,  Ze zit hier voor mij: het is mijn dochter Nathalie."

"Het leven loopt zoals het loopt.  Je moet vermijden om met spijt terug te kijken en te bedenken 'had ik maar...'.  Iedereen maakt keuzes, soms ook verkeerde.  Maar je gaat verder."

"Ik hou van alle soorten muziek.  Er is géén slechte muziek.  Er is alleen muziek die slecht wordt gespeeld.  Ook taal is voor mij heel belangrijk.  Dat taalgevoel heb ik kunnen meegeven aan mijn dochter die nu bij de radio werkt.  Eigenlijk zijn wij twee kommaneukers..."

"KV-Mechelen!  Dat heb ik genetisch meegekregen.  En toch denk ik vaak waarom moet deze stad twee ploegen hebben?  Zou het geen tijd worden voor één Mechelse ploeg?"

 

"Ik gaf ooit nog les aan Nathalie.  Sis is een prima technieker en eigenlijk krijg ik er met hem nog een goeie regie-assistent bij.  Bovenal is hij bescheiden, hulpvaardig en postitief.."