Enkele dagen geleden had ik in het Maurus Moreelshuis een ontmoeting met twee mensen die nog maar enkele jaren deel uitmaken van de grote Mechelse gemeenschap

.

Charmaine Lenise is geboren in Zuid-Afrika en heeft met haar ouders en echtgenoot heel wat afgereisd. Ze stelt haar schilderijen tentoon en doet dit samen met haar onvermoede geestesverwant Didier François, die echte meesterwerken op ambachtelijke manier in brons giet. Hij is daarbij ook nog eens internationaal bekend met zijn nyckelharpa, een uitzonderlijk mooi instrument dat bij ons ten onrechte niet zo bekend is. Zijn palmares is indrukwekkend. Hij werkte samen met Stephane Grapelli, Costa Gravas en Yann Arthus-Bertrand, om er maar enkele te noemen.

Didier geeft ter gelegenheid van de vernissage op vrijdag 13 november een gratis concert. Dit is een uitzonderlijke kans om nader kennis te maken met deze getalenteerde jongeman. De inleiding wordt verzorgd door Frans De Wachter, voorzitter van de Cultuurraad.

Ik laat de kunstenaars hierna zelf aan het woord, waarbij het duidelijk zal worden dat deze twee een erg mooie kijk op het leven hebben en onze waardering volledig verdienen.

Didier François                               Jaap Boelens                          Charmaine Lenisa

Charmaine Lenisa

Ik ben geboren in Kaapstad en heb daar één jaartje gewoond. Mijn vader was fotograaf die er werkte en heel veel van reizen hield. We zijn dan ook verschillende keren verhuisd. Van Zuid-Afrika zelf is me niet zoveel bijgebleven, daar ik er enkel mijn eerste levensjaar heb doorgebracht. Ik ken het land alleen van  foto en film, maar denk wel dat ik onbewust erg beïnvloed ben door de kleuren en geuren.

Mijn papa schilderde ook, meestal met felle kleuren. We hebben eerst nog in Canada gewoond.  Toen ik vijf was zijn we naar Londen verhuisd. Daar heb ik de meeste herinneringen aan.  Ons huis was één grote galerij met schilderijen van zowat alle landen die mijn vader ooit bezocht heeft. Het was voor mij vanzelfsprekend dat ik ook in de kunst ben gerold. Toen ik 13 was ben ik begonnen met het tekenen van stripverhalen. Ook dit was door invloed van mijn vader, die in Londen een stripverhalenwinkel was begonnen. Ik mocht van hem zowat alle strips lezen die ik maar wilde.  Mijn eerste strips verschenen in de schoolkrant in Den Haag, waar we intussen naar verhuisd waren. Den Haag was voor mij een echte openbaring op alle kunstvlakken. De musea vond ik fabuleus, maar er was ook praktisch elke dag iets te doen met muziek. Het is uiteindelijk bij de schoolkrant gebleven. De basis voor mijn kunst is daarbij gelegd. Sindsdien kon ik niet meer stoppen met schilderen en tekenen. Toen ik 18 was ben ik met olieverf begonnen en heb ik een cursus gevolgd als mode-illustrator.  Een van de disciplines was het sneltekenen naar levende modellen, waarbij we slechts vijf minuten tijd kregen om de figuur juist te vatten op papier. Ik heb daar heel veel van geleerd. Zo werd er ook babykleding aan een lijn gehangen en dan moesten we onze fantasie laten werken en een soort reclametekening maken met kinderen. Ik heb in 1988 mijn diploma behaald.

Na mijn studies heb ik Frans Erklens ontmoet, een man van Indonesische afkomst, die een zeer grote invloed op mijn leven zou hebben. Hij hield zich bezig met metafysische kunst. Het is kunst met een overvloed aan symboliek en spiritualiteit. Uiterlijk ziet alles er surrealistisch uit. Al deze elementen spraken mij zeer aan  en hebben mij uiteindelijk sterk beïnvloed. Sindsdien heb ik mijn eigen weg wel degelijk gevonden. Helaas is de gezondheidstoestand van Frans nu sterk achteruit gegaan.

Muziek is ook één van mijn passies. Ik heb ooit nog mijn eigen liedjes geschreven en gezongen met zelfbegeleiding op gitaar. De laatste jaren heb ik helaas wat minder tijd gehad omwille van mijn nog jonge kinderen. Mijn vriend is ook erg muzikaal en heeft me nu aangezet om de draad terug op te nemen zodat ik nu terug wat aan het zingen ben. Ik hou vooral van blues, bossa nova, Billy Holiday, Janis Joplin, heel uiteenlopende genres.

Toen ik nog met mijn man samen was had ik een gewone job bij een bank en verzekering waarvoor ik veel klanten ging bezoeken. Ik had echter ook altijd een aantal werken bij en slaagde erin heel wat te verkopen.  Het is zo dat ik in die tijd voor de eerste keer kennis heb gemaakt met  Mechelen en hier korte tijd heb gewoond.  Het was liefde op het eerste gezicht. Mijn man kreeg toen een baan in Londen zodat ik hem naar daar heb gevolgd. Voor mij kwam dat goed uit omdat mijn ouders daar ook woonden. Drie jaar geleden ben ik dan na mijn scheiding naar Mechelen komen wonen. Ik voelde me hier onmiddellijk thuis. Mechelen is dan ook een stad die cultuur uitademt en voor mij de ideale biotoop is gebleken. Belgen in het algemeen zijn open en vriendelijke  mensen. Ik ben dan ook niet van plan hier onmiddellijk te vertrekken. Mijn twee dochters zijn ook erg creatief. De appel is niet ver van de boom gevallen.

Nu heb ik dus een tentoonstelling in het Maurus Moreelshuis, midden in het prachtige begijnhof. Ik vind het heel leuk dat ik mag tentoonstellen met Didier, die ik hier nu voor de eerste keer ontmoet, maar wiens werk ik wel al een tijdje volg.  Zijn beelden zijn zonder meer prachtig en passen perfect bij het organische van mijn schilderijen. Hopelijk komen zoveel mogelijk Mechelaars langs om samen met ons te genieten.

Didier François

Het leuke van de gezamenlijke tentoonstelling met Charmaine is dat we zoveel raakvlakken blijken te hebben. Zij is een tijdje opgevoed in Canada, ik in Amerika. Als kind heb ik ook heel wat afgereisd en ben ik dikwijls verhuisd. Ik ben geboren in een familie die helemaal niets te maken had met muziek. Mijn moeder was wel beeldend kunstenaar en schilder en alle vrienden die thuis kwamen waren schilders. Ik besloot toch muziek te gaan maken.  Het was het enige wat ik kon, mezelf zijn. Het enige wat bestaat is het heden en ik kan alleen maar bieden wat ik zelf kan. Sommige mensen noemen dat koppigheid. Ik ben viool beginnen spelen toen ik vier jaar was. Muziek is etherisch. Een noot bestaat en dan bestaat die ook plots niet meer. Mijn hart ging naar materie, maar mijn geest ging naar muziek. Ik moest kiezen tussen beeldende kunst en muziek.  Op mijn 18e kwam ik mijn leermeester tegen die me leerde dat . Materie bleef steeds een speeltuin. Met viool had ik een haatliefde verhouding. Ik heb al mijn techniek met de muziek geleerd. Die pas ik nu toe in mijn beeldende kunst. Ik heb geen anatomie geleerd, maar als ik teken gebruik ik gewoon een ander medium. Het is dezelfde uitbeeldingskracht, maar een ander medium. Details wil daar verder niet over geven,; dan moeten de mensen maar naar de beelden komen kijken. Mijn meester leerde me viool spelen met een techniek gebaseerd op ontspanning, maar ook om mijn eigen lichaam te leren kennen. Ik heb mijn eigen techniek ontdekt bij de ontdekking van mijn eigen wezen. In muziek uitte dat zich in improvisatie, met beeldende kunst is het creëren, wat op zich ook improvisatie is.

Vermits ik het alleen kon doen  op een manier die ik kan, lukt het ook. Ik heb mezelf de techniek van het beeldende aangeleerd, maar kon niet alles zelf uitvinden. Ik giet nu zoals de Galliërs dat 2000 jaar geleden deden, met aarde, water, vuur en lucht.

Daardoor heb ik een voeling met de materie die ik vroeger niet had, toen ik nog naar een bronsgieter ging. Mensen zijn voor mij belangrijk. Ik maak geen deel uit van de conceptuele stroming. Ik werk holistisch in de zin van totaal. Ik ben spiritueel bezig, maar niet zweverig esoterisch, maar wel aards, als het ware met de voeten in de modder. Vandaar ook dat ik naar Egyptische mummies teruggrijp, of naar iemand die ze na 4000 jaar terugvinden in een gletsjer.

Het is niet mijn bedoeling een replica te maken van deze objecten. Ik associeer dit ook niet met de dood, want voor mij bestaat de dood niet. Het is gewoon een inspiratiebron naar de materie toe. Ik vind gewoon een nieuw verhaal uit bij deze mensen. Ook water intrigeert me mateloos. Ik giet dus ook in water en woon op het water. Ik ben dus niet verliefd geworden op Mechelen, maar op het Zennegat, waar ik geniet van de futen en de reigers en de aalscholvers. Mijn schip heet Le Maître Sonneur.

Mijn atelier bevindt zich in een oude vervallen boerderij van de bekende Zuidpoolexpeditieman Tony Van Uyttenboer. De vloer bestaat uit zand, voor mij perfect.

Bij de vernissage van de tentoonstelling zal ik ook muziek spelen. Alles is gemaakt van frequenties, of het geluid of licht is maakt niet uit. Het is kwantum fysica, alleen de frequentie verandert.  Mijn beelden zijn er om u op te laden wanneer u moe bent, ze zijn pure energie. Muziek kan mensen goed of slecht gezind maken. Ik speel op een pianoviool of Nyckelharpa, een niet zo bekend instrument. Heel wat Mechelse muzikanten zijn intussen goede vrienden geworden zodat ik nog wel wat leuke samenwerking voorzie. Ik kijk er dus ten zeerste naar uit u allemaal te verleiden en terug op te laden.

www.didierfrancois.be/

http://www.muziekcentrum.be/identity.php?ID=135649

Hierbij een stukje van de VARA over Didier met Bach en uitleg over de Zweedse  Nyckelharpa

https://www.youtube.com/watch?v=rQNIeEiHJ3U

Optreden bij de vernissage:

https://www.youtube.com/watch?v=CjUz7g8bsl0